52
pozub, onu müəyyən deformasiyaya uğratsa da, bunun hesabına Avropa və hər iki
Amerikanın bir sıra ölkələrində bircinsli nikahların bağlanmasında mövcud olan bütün
maneələr aradan götürülmüşdür. Lakin bu yeni hədyanlıq fazasına çevrilməməlidir,
çünki bir tərəfdə yaranan zorakılıq, bəzən onun imitasiyasının nümayişi belə, əks
tərəfdə də kin və hiddət yaratmamış qalmır. Əgər əvvəllər geylər, lesbiyankalar ən azı
mənəvi təcavüz hiss edirdilərsə, indi onun allotropiyası hədəf kimi öz əleyhdarlarına
qarşı tuşlanmamalıdır. Təcavüzün hər bir zərbəsi kimə ünvanlandığından asılı
olmayaraq, daha çox cəmiyyətə dəyir, onun birliyinin dayaqlarını laxladır.
Bəzilərinə elə gələ bilər ki, Şərq ölkələri bircinsli yaxınlıq bitkisinin
bitmədiyi susuz səhradır. Əlbəttə, islam dininin sərt qaydaları bu kənara çıxmalara
qarşı möhkəm sipər çəkir. Lakin bu heç də belə pretsendentin tam yoxluğuna dəlalət
etmir. Bəzi islam ölkələrində isə Qərbin təsiri güclü olduğundan, bu məsələyə xeyli
dərəcədə loyal münasibət bəslənilir. Türkiyədə XX əsrin ikinci yarısında incəsənət
xadimləri arasında homoseksualistlərə, transseksualistlərə nəinki rast gəlmək mümkün
idi, hətta onlar böyük hüquqa yiyələnir, tamaşaçıların böyük sevgisi ilə əhatə
olunurdular və bu hal yenə də davam edir. Onlaırn təcrübəsi də təsirsiz qalmr.
Azərbaycanın şou-biznesində də cinsi orientasiyası üzrə fərqli meyli olanlar əvvəlki
sıxıntılarından xeyli azad olmuş kimi görünürlər.
Qeyri-ənənəvi nikahlarıa icazə verilməsi Qərb ölkələrinin özündə də heç də
birmənalı qarşılanmır. Ənənə, dini inam, müqəddəs kitabların müddəalarına ehtiram
bu sahədə müqavimətin yaranmasında az rol oynamır. Lakin bütün etirazlar,
müqavimətlər cinsi orientasiyası fərqli olanları başqa yola döndərmək iqtidarında
deyildir. Onlar öz əleyhdarlarına qibləgahları saydıqları Oskar Uayldın sözləri ilə cavab
verə bilərlər: «I can resist anything, exept temptation» «Mən hər şeyə müqavmət
göstərə bilərəm, təkcə məni şirnikləşdirəndən başqa”. Bu adamlar onları başdan çıxaran
öz istəklərinə müqavimət göstərə bilməzlər, heç müqavimət göstərmək də istəmirlər.
Siyasətçilər isə onlardan bir alət kimi istifadə etməkdən çəkinmirlər. Bunun bariz
nümunəsini isə biz 2012-ci il və bu ilin ötən dövründə baş verən hadisələrdən aydın
şəkildə görürük.
2013-ci il.
Torpaq hər bir ölkənin böyük sərvətidir
Torpaq digər əksər canlılar kimi insan nəslinin də boy atdığı, inkişaf etdiyi bir
məkan olmaqla, hər bir ölkənin iqtisadi qüdrətinin möhkəmlənməsində mühüm yer
tutur. Torpaqdan düzgün, təsərrüfatçılıqla istifadə etldikdə əhalinin qida maddələri ilə
iəchizatı yaxşılaşır, ən azı ölkənin ərzaq təhlüksizliyinə təminat yaranır. Azacıq qulluq
edildikdə onun istehsal gücü meydana çıxır, əmtəə yaratmaq xüsusiyyəti isə müqayisə
edilməyənə çevrilir. Ona görə də Birləşmiş Ştatların bani-atalarından biri olan, dahi
Bencamin Franklin torpağı əməklə birlikdə sərvətin, var-dövlətin mənbəyi
adlandırmışdı. Karl Marks onun bu ifadəsini özünün «Kapital» əsərinin birinci cildində
təkzibolunmaz arqument kimi gətirmişdi.
53
Torpağa qayğı təkcə bugünkü vəzifələrin həllinə deyil, həm də xalqın gələcəyinə,
ölkənin ardıcıl olaraq çiçəklənməsinə göstərilən ən düzgün münasibətdir. Onun
münbitliyinin qorunub saxlanması, mümkün qədər yaxşılaşdırılması hər bir nəslin
ümdə vəzifəsinə çevrilməlidir. İnkişaf etmiş aqrar bölmə ərzaq probelmini həll etməyə
xidmət etməklə yanaşı, həm də sənayenin bir sıra sahələri üçün xammal istehsal edir.
Dilimizdəki torpaq məfhumu həm «quru», «yer», həm də bitki aləmi üçün zəruri
məkan rolunu oynayan «münbit torpaq» mənasını verir. Axırıncı, bitkinin böyüməsi,
inkişafı üçün şərait yaradır. Münbit torpaq yoxdursa, deməli, bitki də yoxdur. Ona görə
də, torpaq hətta becərilməldikdə belə ən azı alaq otu əmələ gətirir. Torpaqşünaslara və
bioloqlara görə, alaq bitməyən torpaq əslində torpaq deyildir, canlı aləmlə əlaqəsi
olmayan suxurdur.
Torpaq öz yararlılığında heç də illərə, yaşa tabe olmur, onun məhsul vermək
xüsusiyyəti əsla müvəqqəti xarakter daşımır. O, əbədi olmasa da, daimidir, ardı-arası
kəsilməyən nəsillərə öz töhfəsini verməkdə davam edir. Elə ölkələr vardır ki, orada
əkinçiliyin beş min ildən artıq bir tarixi vardır, həmin ərazinin qədim sakinlərinə
xidmət etdiyi kimi, indiki nəslin ehtiyaclarını da ödəməkdə davam edir, gələcək nəsillər
üçün də özünün bəlkə də xeyli artacaq istehsal qabiliyyətini əsirgəməyəcəkdir. Çində
tarixin başlanğıcından əkinçiliklə məşğul olunmuşdu. Mesopotamiyada (Dəclə və Fərat
çayları arasında olan, indiki İraq ərazisində) torpaqların kütləvi becərilməsinə keçid
eyni qədimlikdəki dövrə gedib çıxır. Ona görə də Karl Marksın dediyi kimi, biz heç də
torpağın mülkiyyətçiləri deyilik, onun müvəqqəti sahibləriyik, onu ən azı qəbul
etdiyimiz səviyyədəki keyfiyyətdə (münbitlikdə) gələcək nəsilə təhvil verməlyik. Bu
estafetin başlanğıcı olsa da, sonu görünmür, bəşəriyyət mövcud olduqca torpaqları
icarəyə götürən nəsillər bir-birini əvəz edəcəkdir. Torpağın mülkiyyətçisi isə xalqdır.
Xalq isə heç vaxt hansısa bir nəsildən ibarət olmur, öz böyük və ya kiçik tarixinə malik
olur, öz adı altında çox sayda olan, əslində tükənməyən nəsilləri birləşdirir.
Torpaq bizi əhatə edən ekosistemdə də mühüm yer tutur. Ona görə də təbiətə
göstərilən qayğı hökmən torpağa olan qayğını da əhatə etməlidir. Rus yazıçısı
M.M.Prişvinin dediyi kimi, təbiəti sevmək isə Vətəni sevmək deməkdir. Torpaqdan
düzgün istifadə edilməməsi, daha çox gəlir gətirmək məqsədilə onun vəhşicəsinə
istismarı nəinki səmərə vermir, hətta bir sıra hallarda əks effekt verir. Torpaq ona
göstərilən münasibətə, qaygıya adekvat da cavab verir. Əkinçilik mədəniyyətinə məhəl
qoyulmadıqda isə, torpaq ondan istifadə edənlərə böyük fayda vermək əvəzinə, belə
əkincilərdən səhvlərinə görə rüsum tələb edir. Pis qulluq edilən torpaq münbitliyini
bərpa etmək naminə meliorasiya (latın dilində «yaxşılaşma» deməkdir) tədbirlərinrə
ehtiyac duyur, bu isə ağır xərclər sərf etmək hesabına başa gəlir. Bu xərcləri əslində
fermer və ya təsərrüfat üçün cərimə, rüsum hesab etmək olar.
Torpaq üstündə və özündə yetişdirilən məhsulları ilə insanları və heyvanları
qidalandırdığından körpəyə qayğı göstərən anaya bənzəyir. Təsadüfi deyildir ki, bəzi
hallarda «torpaq» ifadəsinə «ana» sözü də əlavə olunur. Axı torpaq canlıların
əksəriyyətinin mənbəyi rolunu oynayır. Əgər körpə bir-iki il ana döşünü əmib
qidalanırsa (qədim köçəri xalqlarda uşağın döş əmməsi dörd-beş il davam edirdi və döş
südü ilə belə uzunmüddətli qidalanma qadının doğub törəmə qabiliyyətini xeyli
ləngidirdi), torpaq ondan istifadə etməyi bacaran insanları isə lap qədim dövrlərdən