İbrahim bəYİn səyahətnaməSİ
Yüklə 2,21 Mb. Pdf görüntüsü
|
456
“Ya şeyx, dediyimə peşiman oldum, tövbə elədim, üzr istəyirəm, məni bağışla! Mən bilirəm, daha bizim bundan irəliyə getməyimiz mahaldır. Bu ehramın sonu təhlükəli, xətərli bir mağaradır.”
Şeyx dedi:
“Ehramı keçdik. Mən sənə dedim ki, səni cəhənnəmə aparıram, gəl!”
Dedim:
“Əlimi burax, ağrıyır.”
Dedi:
“Mən sənin əlini buraxmağın vaxtını bilirəm.”
İlahi, nə eləyim. Söyüd yarpağı kimi əsirdim. Bu nə bəladır ki, mənim başıma gəldi. Mən haradan bu korun kirinə düşdüm?!
Qorxa-qorxa gedib bir yerə çatdıq. Şeyx dedi:
“Daha qaça bilməzsən, indi əlini buraxıram.”
Aşağıya doğru gedən bir pilləkana çatdıq. Şeyx dedi:
“Mənim əsamın başından tut, yavaş-yavaş arxamca gəl.”
457
Asta-asta aşağı düşməyə başladıq. Bir, iki, üç, dörd, beş -- nə qədər getdik, qurtarmadı. Mindən çox pillə endik, gördüm qurtarmaq bilmir. Yalvararaq dedim:
“Ya şeyx, daha yoruldum, qıçlarımın damarları qırıldı, taqətim kəsildi. Bu bəladan nə vaxt xilas olacağam? Biz yerin yeddinci qatından da keçdik, bəs sonuncu mənzilimiz haradadır?”
Dedi:
“Cəhənnəmdir, indicə çatarıq.”
Birdən burnuma üfunət iyi dəydi. Sanki odda leş və ya sümüklə tük yandırırlar. Üfunətdən, iyrənc qoxudan az qalırdı beynim partlasın. Yenə də bir neçə pillə aşağı düşdük. Qoxunun şiddətindən beynimdən tüstü qalxdı. Gözlərim yaşardı, daha artıq işgəncəyə düçar oldum. Bir tərəfdən qorxu, vahimə, üfunət iyi, qəliz tüstü, digər tərəfdən də işimin aqibəti məni düşündürdü. Hönkür-hönkür ağlamağa başladım. Şeyx dedi:
“Ağlamağını kəs, yoxsa səni burada qoyub gedərəm.”
Qorxumdan nəfəsimi köksümdə boğub ağlamağımı uddum. Sonra soruşdum:
“Nə qədər gedəcəyəm?”
“Bir neçə pillə qalıbdır,” -- dedi. -- “Pillələrin qurtarmasına o qədər qalmayıbdır.”
Doğrudan da, az sonra pillələr sona çatdı. Odun işığı göründü, geniş, zil qaranlıq bir vadi qarşımıza çıxdı. Ahü nalə, zarıltı, əl-aman və ax-vay səsləri gah ucadan, gah da astadan eşidilməyə başladı. Soruşdum:
“Ya şeyx, bura haradır?”
458
Dedi:
”Cəhənnəmdir, ancaq iranlıların cəhənnəmidir.”
İndi təsəvvür etmək olar ki, mən cəhənnəm adını eşitcək nə hala düşdüm. Bədənim titrəməyə başladı, söyüd yarpağı kimi əsirdim. Bəzən fikirləşib öz-özümə deyirdim: "Bu şeyx sehr-caduçu imiş, biz heç bunu bilməmişdik". Gahdan da düşünürdüm ki, inşaallah, yuxu görürəm.
Bir qədər də yaxına gedib gördüm oddan kürsülər düzəldib, hərəsinin də üstünə bir adam əyləşdirmişlər. Kürsülər bir-birindən neçə metr aralı qoyulmuşdu.
Şeyx soruşdu:
“Nə görürsən?”
Dedim:
“Oddan qayrılmış taxt görürəm. Hərəsinin də üstündə bir adam oturub.”
Dedi:
“Diqqətlə baxdınmı?”
Dedim:
“Bəli.”
Soruşdu: 459
“Nə eləyirlər?”
Dedim:
“Birinci taxtda əyləşdirilmiş adamın hər çiynindən oddan yaranmış bir ilan çıxıb, alovlu dili ilə onun ağzını, burun-qulağını yalayır. Bir nəfər də cəhənnəm maliklərindən mis lövhəni dəmirçilər kimi cəhənnəmin kürəsində qızardıb, zindan kimi onun başına qoymuş, ətrafında dayanmış neçə nəfər başqa cəhənnəm maliki əllərindəki ağır gürzlə o atəşin lövhəni döyəcləyirlər.”
Şeyx dedi:
“Yaxşı gördünmü?”
Dedim:
“Bəli, ancaq onun kim olduğunu bilmədim.”
Cavab verdi:
“Bu haman adamdır ki, ilk dəfə olaraq İran əhalisinə zülmü rəva gördü. Min il padşahlıq elədi.”
Onun oturduğu taxtın haşiyəsinə baxıb gördüm 829 rəqəmi yazılmışdır.
Bir az da getdik. Gördüm bir nəfər firəngi qiyafəsində odlu hasarla əhatə olunmuş böyük bir salonda o tərəf-bu tərəfə qaçır, çıxış yolu axtarır, lakin tapa bilmir. Dili ağzından çıxıb döşünə sallanmışdı. Hey qışqırıb kömək istəyirdi. Ancaq səsinə səs verən yox idi.
Yüklə 2,21 Mb. Dostları ilə paylaş:
|