Книга переведена и издана заказу фонда поддержки по политики тюркоязычных государств
təsir bağışlayırdı. Dünyanı tanıya bilmirdim – o daha parlaq
Yüklə 1,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
263 təsir bağışlayırdı. Dünyanı tanıya bilmirdim – o daha parlaq və gözəl idi... Leninqradın bəyaz gecələrində yorulmadan Neva sahillərində gəzərək sonsuz söhbətlərdə necə xöşbəxt saatlar keçirmişdik! Bütün əvvəlki həyatım sanki arxa plana keçmişdi. Dünyada yalnız mən və o var idi. O və mən... Bir neçə gün göz qırpımında keçdi, nümayəndə heyəti Qırğızıstana qayıtmalıydı. Mən öz ürəyimin yarısını Neva sahillərində qoymaq istəmirdim. Nəhayət bəzi işlərlə bağlı Moskvaya getməli olduğumu deyərək Leninqradda qaldım. İki-üç gündən sonra paytaxta getdim. Mənim ardımca Bübüsara da qaçaraq gəldi. Biz ikimiz “Moskva” mehmanxanasında yalnız bir gün və bir gecə keçirtdik. Amma, bu mənəvi ünsiyyətin unudulmaz saatları idi. Biz təkrar-təkrar vidalaşır və ayrıla bilmirdik. Nəhayət mən Bübüsaranı elektrik qatarı ilə düz Leninqrada kimi ötürdüm. Sonra isə o, məni təzədən Moskvaya ötürməyə can atsa da birtəhər onu fi krindən daşındırdım. Həmin vaxtdan düz Bübüsaranın ölümünə kimi, 14 il ərzində mənim qəlbimdəki alov bir dəqiqə də olsa sönməyib. Əlbəttə, bu illər ərzində bizi qınayanlar da, şayiələr də bol idi və bizə çox xoşagəlməz anlar yaşadırdı... Bübüsara təhsilini Leninqradda almışdı, teatr, kino, ədəbiyyat sahəsində bilikləri çox idi. Onun incəsənət barəsində fi kirləri, mülahizələri orijinal və çox dərin idi. Bu son dərəcə gözəl və istedadlı qadının mənim bütün həyat və yaradıcılığıma göstərdiyi təsiri sözlərlə ifadə etmək çətindir. Kimdəsə belə bir sual yarana bilər ki, bəs bir birini “Min bir gecə” nağıllarındakı kimi sevən bu iki nəfər niyə öz talelərini birləşdirməyiblər? Mən hər dəfə bu barədə danışmağa başlayanda, Bübüsara söhbətin mövzusunu dəyişir və ya tələsməməyə çağırırdı. Təsadüfdürmü, amma yeni aldığımız mənzilərimiz də Dzerjinski bulvarındakı bir binanın qonşu bloklarında oldu. 264 Bir dəfə Bübüsara dedi: -Açinov, (o bu müraciət formasını soyadım və adımın baş hərfl ərindən qondarmışdı), mən başa düşürəm, sən nə demək istəyirsən. Deyirlər bir-birini həqiqətən sevən insanlar heç vaxt birləşə bilmirlər, - onun üzündə kədər qarışıq təbəssüm yarandı. – Bəlkə bu elə belə də olmalıdır. Ailə həyatının yeknəsəqliyi istənilən böyük hissləri məhv edir. Niyə öz məhəbbətimizi nigah zəncirləri ilə bağlamalıyıq? Hansı qadın sevdiyi insana ərə getmək istəmir? Sonralar mən başa düşdüm ki, Bübüsaranın evlənməyimizə razılıq verməməsi onun məni (o, özü barədə düşünmürdü) partiya “yoldaşlarımın” amansız divanından, ədəbiyyat sahəsindəki həmkarlarımın təqiblərindən qorumaq məqsədi daşıyırmış. Axə sən bilirsən o vaxtlar boşanmaq nə demək idi? Ondan bu qurbanı qəbul eləməkdə mən haqlı idimmi? Bu sual mənə ömrümün sonuna kimi əzab verəcək. ŞAXANOV. Bəli, bu qazaxlar arasında da belə idi. Ədəbiyyatımızın klassiki Qabit Musrepov, məşhur qəhrəman yazıçı Baurjan Momışulı, tanınmış müğənni Ermek Serkebayev yalnız ikinci dəfə evləndiklərinə görə uzun müddət qınaq obyekti oldular, felyetonların qəhrəmanlarına çevrildilər. AYTMATOV. Bəli, Bübüsara mənim ulduzumun parlaması naminə öz xoşbəxtliyini qurban verdi. Düşünmək – ağılın funksiyasıdır, hisslər – ürəyin imtiyazındadır. Yalnız böyük şəxsiyyət bu iki bir-biri ilə barışmaz keyfi yyətləri özündə birləşdirməklə yanaşı, həm də sevdiyi adama ziyan gəlməməsi üçün fədakarcasına ondan imtina edə bilər. Bir dəfə Bübüsara ilə birlikdə sürət qatarı ilə Moskvadan Frunzeyə qayıdırdıq. İki nəfərlik rahat kupedə. Heç kim telefonla narahat etmir, qapını döymür. Üç gün və üç gecə möcüzəli, sonu olmayan nağıla çevrildi. Sanki 265 zaman dayanmışdı. Biz başqa bir dünyaya düşmüşdük. Bizim müxtəlif məsələlərlə bağlı söhbətlərimiz, başqa vaxt heç kimə aça biməyəcəyimiz ən gizli düşüncələrlə bağlı etirafl ar, ədəbiyyat və incəsənət barədə mübahisələr bir birini tamamlayır və inkişaf etdirirdi. Onda mən ilk dəfə anladım ki, təbiəti, xasiyyəti, ruhu və fi kirləri ilə sənə yaxın olan insanı tapmaqdan böyük xoşbəxtlik yoxdur. “Elə gün var ki, bir əsrə də dəyişmərsən. Bu gün mənim həyatımın ən xoşbəxt günüdür”. Mən Bübüsaranın bu həyacan dolu sözlərini unuda bilərəmmi? Qatar isə bizi yorğa at kimi rəvan şəkildə və ehtiyatla aparırdı. Biz hərdən vaqonun pəncərəsindən çölə baxaraq təbiəti seyr edirdik. Rusiyanın xalqın qəlbi kimi ucsuz- bucaqsız yaşıl düzləri, Qazaxıstanın səhraları. Aral şəhərində dayananda biz təmiz dəniz havası ilə nəfəs almaq üçün qatardan düşdük. O vaxt Aral dənizinin siları düz şəhərin ətəklərində idi. Oynaq dalğalar günəşin altında bərq vururdu. Sonra Kızıl Orda, Arıs, Çimkent, Tülkübas... Yadındadır, bir dəfə biz ikimiz sənin maşınında Daşkənddən Bişkekə qayıdırdıq? Al günəş səmanın yarısını çəhrayı rəngə boyayaraq yavaş-yavaş üfüqün arxasına keçirdi. Qeyri-adi mənzərə idi. Tülkübasa yaxınlaşanda dəmir yolu hündür təpənin başına fırlanaraq böyük bir halqa yaradır. Yazda və yayda bu yer gük-çiçək içində itərək tam başqa görünüşdə olur. Mən səndən xahiş elədim ki, saxlayasan və maşından düşdüm. Aman Allah! 25 il əvvəl olduğu kimi uca təpənin ətəyi ilə Almatıya tərəf qatar gedirdi. Hətta, qışda qarın dəmir yolunun üstünə tökülməsinin qarşısını almaq üçün yamac boyu iki-üç sırada düzülmüş hasar da olduğu kimi qalmışdı. Ürəyim əsdi. Burdan keçəndə məhz bu mənzərə Bübüsaranı heyran etmişdi. Böyük sevinclə o, bu yerin təbii quruluşuna Yüklə 1,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|