Göyçay Bəyin ən çox sevdiyi rayonlardan biri idi və Göyçayı həmişə özünün ikinci vətəni
sayırdı.
Biz bir neçə gün orada istirahət edəndən sonra Bakıya döndük. Bu müddət ərzində Bəyin
əhval-ruhiyyəsi nisbətən düzəlmişdi.
Biz Bakıya döndükdən bir neçə gün sonra Əbülfəz bəyi Azərbaycan Elmlər Akademiyasının
Əlyazmalar İnstitutunun direktoru, yüksək hörmətə layiq ziyalı, mərhum professor Cahangir
Qəhrəmanov yanına çağırdı və böyük elmi işçi vəzifəsinə təyin etdi.
Müəyyən müddət keçəndən sonra Əbülfəz bəy elə həmin institutda şöbə müdiri oldu və
1992-ci ilin iyununa qədər, yəni Azərbaycan Respublikasının prezidenti seçilənə qədər həmin
vəzifədə işlədi.
Həbsxanadan çıxandan ta 1988-ci ilə qədər Əbülfəz bəy bir dəqiqə də siyasi fəaliyyətinə ara
vermədi. Əksinə, daha da ardıcıl və planlı şəkildə bu fəaliyyəti davam etdirdi. Artıq onun
ideyalarına xidmət edən adamların sayı həddindən artıq çoxalmışdı. Azərbaycanın demək olar
ki, bütün regionlarını əhatə etmişdi. Ona görə də 1988-ci ildə xalq hərəkatı başlayanda
özünün müstəqilliyi, əxlaqi və siyasi məsələlərin həllində göstərdiyi ardıcıllıqla bütün dünyanın
təəccübünə səbəb oldu.
Mübaliğəsiz demək olar ki, SSRİ-nin dağılmasına yönəldilmiş ən güçlü hərəkat Azərbaycanda
idi.
Sonralar 93-97-ci illərdə bəzi adamlar hərəkatın və hərəkatla birlikdə Elçibəy və onun
yoldaşlarının rolunu azaltmaq üçün tez-tez vurğulayırdılar ki, SSRİ-ni Qorbaçov dağıtdı.
Ruslar özləri bu respublikaları buraxdılar. Respublikalarda olan hərəkatların hamısını KQB
yaratmışdı. Lakin o şəxslər dediklərinin məntiqsiz olduğunu ya görmür, ya da görmək
istəmirdilər. Əgər Rusiya bu dövlətlərə müstəqilliyi özü könüllü olaraq vermişsə, niyə nəhəng
respublikaları buraxıb, ancaq kiçik bir Çeçenistandan əl çəkmək istəmir?
Mən ümumiyyətlə konkret hadisələr haqqında fikir yazmaq fikrində deyiləm. Lakin bir fikri
qeyd etmək istəyirəm.
Doğrudur, o zaman SSRİ-nin dağılmasından faydalanan respublikalar oldu (Orta Asiya
respublikaları, Belarusiya). Lakin digər respublikaların vətəndaşları imperiyanın dağılması
üçün çox böyük mübarizə apardılar.
Pribaltika, Ukrayna və Gürcüstan xalqlarının bu sahədəki mübarizəsini heç kim nə kiçildə, nə
də dana bilməz.
Əbülfəz Elçibəyin rəhbərlik etdiyi Azərbaycan xalq hərəkatı mübarizənin həmişə önündə
gedirdi və bu gün keçmiş Sovetlər Birliyi ərazisində müstəqil dövlətlər yaranıbsa, bunun
dayanması üçün ən çox əziyyəti Azərbaycan çəkib, ən ağır yükü bizim xalq öz çiynində
daşıyıb.
Qorbaçova gəldikdə isə, o SSRİ-nin çürüdüyünü, dağılmaq üzərə olduğunu görürdü. Vaxtı ilə
Leninin gördüyü işi görərək Rusiyanı xilas etmək istəyirdi. Lakin bacara bilmədi.
Əsas məsələdən bir qədər kənara çıxdıq. Bir daha qeyd edirəm ki, 1988-ci ildə Azərbaycanda
xalq hərəkatı başlayanda hələ 60-cı illərdən Əbülfəz bəylə tanış olan, onun mübarizəsindən
xəbərdar olaraq dəstəkləyən adamlar və əsasən gizli təşkilatın üzvləri o dəqiqə xalq
hərəkatına qoşuldular. Qısa müddətdən sonra həmin adamlar əksər rayonlarda aparıcı
qüvvəyə çevrilərək, hərəkata başçılıq etməyə başladılar.
Beləliklə, Azərbaycanda uzun illərin əziyyəti ilə qurulmuş mexanizm işə salındı. Bu
mexanizmdə aparıcı qüvvə olan həmin adamlar Əbülfəz bəyin Azərbaycan xalq hərəkatının
lideri olduğunu bütün xalqa bəyan etdilər.
İQTİDAR BÖLÜMÜNƏ ÖNSÖZ
Bir məmləkətin padşahı ölkəni idarə edə bilmir. Məmləkət bütün sahələrdə günü-gündən geri
qalmağa başlayır. Hər yeri rüşvət, aclıq və səfalət bürüyür. Məmləkətdə bir qrup adam bir
yerə yığılır və fikirləşir ki, bu vəziyyətə daha dözmək olmaz, padşahı devirmək lazımdır.
Yığışıb çox ağıllı bir adamın yanına məsləhətə gedirlər. Uzun mübahisə nəticəsində padşah
devrildikdən sonra onun məmləkətin padşahı olması barədə razılığa gəlirlər.
Aradan bir müddət keçəndən sonra köhnə padşahın yıxılmasında rolu olmuş adamlardan biri
gəlir ki, məni vəzir vəzifəsinə təyin et. O birisi gəlir ki, məndən yaxşı vəkil olar. Üçüncüsü
gəlir ki, pul saymağı bacarıram, məni xəzinədar təyin et.
Nə isə, hərə bir vəzifə isfəyir və padşah görür ki, bunların istəklərini yerinə yetirmək mümkün
deyil. Bir gün köhnə padşahın taxtdan salınmasında iştirak etmiş adamları saraya dəvət edir.
Onlar yığılandan sonra deyir ki, sizi çağırmışam ki, bir məsələnin həllində mənə məsləhət
verəsiniz. Mən istəyirəm ki, bu sarayın qarşı tərəfində bir məscid tikdirim.
Deyirlər ki, burada nə çətin iş var ki. Daşdı, qumdu, tökdür oraya, tikdir. Padşah soruşur ki,
buraya yaxın heç yerdə nə daş, nə də qum yoxdıır.
Deyirlər ki, at, eşşək arabalarını göndər, gedib gətirsinlər.
Padşah deyir: yaxşı, tutaq ki, atı, esşəyi göndərdim, gedib daş, qum gətirdilər və biz bu
məscidi tikib qurtardıq, axırda bəs o atı, eşşəyi neyləyim? Məscidin içinəmi yığım?
Deyirlər ki, ondan asan nə var? Burax, çıxıb getsinlər.
O zaman padşah deyir: "Elə isə, məndən nə istəyirsiniz? Haraya istəyirsiniz çıxıb gedin!".
İQTİDAR
1992-ci ilin may ayının 31-i idi. İsgəndərov İsfəndiyar (sonralar Ləl-Cəvahirat Fondunun
direktoru) mənim iş yerimə gəldi və dedi ki, gedək bir, Bəyə baş çəkək.
Mən dedim ki, neçə bilək ki, Bəy bu dəqiqə haradadır?
Dedi ki, mən bilirəm, bu dəqiqə evdədir. Televiziyadakı çıxışından öncə istirahət edir.
Həmin gün Elçibəy Azərbaycan Televiziyasının birinci proqramı ilə çıxış edib, sonra da
jurnalistlərin suallarına cavab verəcəkdi. Bu cür çıxışları prezidentliyə namizədlərin hamısı
edirdi, bu gün isə Əbülfəz bəyin növbəsi idi.
Mənim iş yerim Elçibəyin yaşadığı evə çox yaxın idi, təxminən 300-400 metr arası vardı.
Biz Elçibəyin yaşadığı evə getdik. O, böyük qardaşı Almuradın evində qalırdı. Evdə bizi cox
mehribanlıqla qarşıladılar və böyük otağa dəvət etdilər. Az keçməmiş Bəyin özü də gəldi və
bizim aramızda çox qısa söhbət oldu. O, televiziyada olan proqrama gecikə bilərdi. Ona görə
də evdən birlikdə çıxdıq. Maşına minərkən mənə dedi ki, saat 11.00-da (23.00) Prezident
Aparatına gəl, səninlə işim var.
Deyilən vaxtda mən Prezident Aparatının 3 No-li giriş qapısının qabağında oldum. İlqar
Qədirquliyev çölə çıxdı, məni çağırdı. Biz birlikdə üçüncü mərtəbəyə qalxıb bir kabinetə girdik.
Sonralar mən bildim ki, bura Dövlət Katibi Pənah Hüseynovun kabineti imiş. Vaxtilə KP MK-
nin II katibi olan V.Polyaniçkonun oturduğu bu kabinet çox geniş və rahat idi. Kabinetdə
Elçibəydən başqa Sabit Bağırov, Arif Hacıyev, Qabil Məmmədov və Qurban Məmmədov var
idi. Mən hamı ilə görüşüb bir kənarda oturdum.
Mən gələndən təxminən 20 dəqiqə sonra Daxili İşlər naziri İsgəndər Həmidov içəri girdi. O,
içəri girən kimi məni gördü və mənə çox əyri-əyri baxdı. Həmin anda mən İ.Həmidovun
tabeçiliyində olan bir polis zabiti idim və onu görən kimi mütləq ayağa durmalı idim. Lakin
onun baxışları xoşuma gəlmədi və özümü elə apardım ki, güya onu heç görmürəm. Bu an
Elçibəyin nəzərindən qaçmadı və ayağa qalxaraq İ.Həmidovun qoluna girib mənim yanıma
gətirdi və dedi ki,
"sizi tanış edim. Oktay bəy mənim çox əski dostumdur".
İ.Həmidov dedi ki, Bəy, Oktayla bizim yaxınlığımız yəqin ki, Sizinkindən daha qədim olar. Biz
20 ildən çoxdur yoldaşlıq edirik.
Həqiqətən də, İ.Həmidovla bizim çox yaxın münasibətimiz var idi. 20 ildən çox idi ki, biz tanış
idik. Bir-birimizə həmişə çox hörmətlə yanaşmışdıq. Kabinetə girəndə onun mənə əyri-əyri
baxmasının səbəbi də aydın idi. Yəni, Nazir dövlətin üçüncü şəxsinin kabinetinə girir və orada
yaxın günlərdə dövlətin birinci şəxsi olacaq adamla, özünün tabeçiliyində olan bir zabiti bir
yerdə görür.
Birdən Elçibəy hamıya müraciət edərək soruşdu ki,
"Mühafizə İdarəsinə rəis vəzifəsinə
kimlərin namizədliyi var?".
Dostları ilə paylaş: |