Mən nifrətlə aynadakı əksimə baxıram. Saçlarım niyə dağınıqdır biz kimi durur
Yüklə 3,64 Mb. Pdf görüntüsü
|
60 www.vivo-book.com
pozulmuĢ görünür, üzündə pəriĢan ifadə var, əvvəlki özünənəzarətdən heç bir iz qalmayıb. – Hə, Kristian? Mən titrək barmaqlarıma baxıram, o, kəlmə kəsmir, müraciətim cavabsız qalır. Tez-tələsik çıxıb getmək istəyirəm. YaralanmıĢ qüruru tikə- tikə toplayıb yığmaq lazımdır və itirilmiĢ ruhi tarazlığı geri qaytarmaq... – Ġmtahanlardasa uğurlar, – deyə güclə nəhayət, səsini çıxarır. Nə? Buna görəmi onun bədbəxt görkəmi var? Bu vidalaĢma nə üçündür? Mənə imtahanlarda uğur diləmək üçünmü? – Çox sağ olun, – kinayəmi gizlədə bilmirəm. – Xudahafiz, mister Qrey. Dabanlarımı qaldırıb çevrilirəm, qəribə olsa da və geriyə baxmıram, dördyoldan yeraltı qaraja doğru gedirəm. Beton qarajın soyuq alatoranında, zəif iĢıqlanan lüminset iĢıqların altında, divara söykənir və əllərimlə baĢımı tuturam. Nə fikrə düĢmüĢdüm? Gözlərim qəfildən yaĢla dolur. Niyə ağlayıram? Mən göylərdən yerə enirəm, bu cür absurd reaksiyaya görə özümə hirslənərək, əllərimlə dizlərimi qucaqlayıram və yumaqlanmağa çalıĢıram. Bəlkə kiçilsəm, mənasız ağrı azalacaq deyə. BaĢımı dizimə sarı əyərək göz yaĢlarımı saxlaya bilməyib ağlayıram. Nəyisə itirdiyimə ağlayıram, məndə olmayana. Axmaqlıqdır. Olmayan üçün dərdə düĢmək səfehlikdir – kamına çatmayan arzular, dağılmıĢ istəklər, saxta gözləntilər. Mən heç vaxt imtina ilə üzləĢməmiĢəm. Hə… əgər məni heç vaxt basketbol və ya voleybol oynamağa götürmədiklərini nəzərə almasaq. Bu, məlum məsələdir. Qaçmaq və eyni vaxtda topu vurmaq məndə çox pis alınır. Ġdman meydançasında mən istənilən komanda üçün artıq yükəm. Romantik planda mən heç nə istəmirdim. Mən alıĢmıĢam ki, çox solğun simalı, yaraĢıqsız, arıq, yöndəmsizəm – çatıĢmazlıqlarımın siyahısını sonsuzluğa qədər artırmaq olar. Buna görə də həmiĢə mövcud pərəstiĢkarlarımı yola salmıĢam. Məsələn, kimya qrupundakı o oğlan kimi.
61 www.vivo-book.com
Onların hamısı mənim üçün maraqsız idi, yalnız Kristian, lənətə gəlmiĢ Qrey istisna olmaqla. Yəqin ki, mən Pol Kleyton və Xose Rodriges kimilərə qarĢı daha mehriban olmalıydım, hərgah əminəm ki, onlardan heç biri mənim kimi yeraltı qarajda xəlvətcə gözyaĢı tökməyib. Bəlkə mən yalnız ağlayıb içimi boĢaltmalıyam... ―Bəsdir, dərhal dayan! – sanki təhtəlĢüurum üstümə qıĢqırır, əllərini böyrünə qoyaraq və hiddətlə ayaqlarını yerə vuraraq. – Otur maĢına və evə get, imtahanlara hazırlaĢ. Onu unut… dərhal! Bəsdir burnunun suyunu axıtdın‖. Dərindən nəfəs alır və ayağa qalxıram. Özünü topla, Stil. MaĢına doğru gedirəm göz yaĢlarımı silə-silə. Bəsdir onu düĢündüm. Bundan gələcək üçün nəticə çıxarmaq və fikri imtahanlara toplamaq lazımdır. Keyt noutbukla masa arxasında oturub. Məni görcək sevincli təbəssümü üzündən itir. – Ana, nə olub? Vəssalam… bircə sorğu-sual çatıĢmırdı. BaĢımı yelləyirəm, düz onun kimi, ondan əl çəkilməsini istəyərkən o belə edir, amma Keyt istəyimə kar və kor qalır. – Ağlamısan. – Sanki görünmür. – O alçaq sənə neyləyib? – deyə o bağırır və onun siması tam qorxu içindədir. – Heç nə, Keyt. Məsələ onda deyil. – Bu fikirdən əyri-əyri gülümsəyirəm. – Onda niyə ağlamısan? Sən heç vaxt ağlamırsan. – Keyt məni qucaqlayır, onun yaĢıl gözləri həyəcanla doludur. Nəsə demək lazımdır ki, məni rahat buraxsın. – Məni, az qala, velosiped vuracaqdı. – Bu, ağlıma gələn ilk Ģey olur, amma Keyt o dəqiqə Qreydən söz salır. – Aman Tanrım, Ana! Əzilmisən? – О, məni özündən ayırır və bədənimə baxmağa baĢlayır. – Yox, Kristian məni xilas etdi, – pıçıldayıram. – Mən qorxmuĢam. – Bu təbiidir! Bəs qəhvə? Axı sən onu xoĢlamırsan?
62 www.vivo-book.com
– Mən çay içdim. Bir az söhbət elədik, amma sənə danıĢmalı heç nə yoxdur. Heç bilmədim məni niyə dəvət eləyib. – Onun xoĢuna gəlirsən, Ana. – Keyt əllərini yana salır. – Artıq xoĢuna gəlmirəm. Bir daha görüĢməyəcəyik. – Bunu sakit ahənglə deməyə gücüm çatdı. – Hə? Lənət Ģeytana! Keytdə maraq oyanıb. Mətbəxə gedirəm ki, Keyt üzümü görə bilməsin. – Mənim kimilər ona tay deyil, – bacardığım qədər quru danıĢıram. – Hansı mənada? – Di bəsdir, guya özün bilmirsən. – Çevrilirəm və Keytin qapı ağzında durduğunu görürəm. – Yox, bilmirəm. – Keyt, o… – Çiyinlərimi çəkirəm. – Ana, sənə nə qədər demək olar? Lap uĢaq kimisən! – deyə o, sözümü kəsir. Yenə öz bildiyini edir. – Keyt, məni rahat burax. Mən imtahanlara hazırlaĢmalıyam, – deyə sözümü kəsirəm. O, üz-gözünü turĢudur. – Müsahibəyə baxmaq istəyirsən? Yazıb tamamladım. Xose əla Ģəkillər çəkib. Mən bir daha valehedici Kristiana baxmaq istəyirəmmi, mən-dən u- zaq dur, Qrey? – Əlbəttə, istəyirəm. – Hansısa möcüzəylə üzümdə təbəssüm ifadəsi təsvir etməyə nail oluram və masaya doğru gedirəm. Qrey dəyərləndirici Ģəkildə noutbukdakı ağ-qara fotoĢəklindən mənə baxır. Deyəsən, mən onu qane etmirəm. Özümü elə göstərirəm ki, guya müsahibəni oxuyuram, amma əslində o boz gözlərin diqqətli baxıĢlarını üstümdə duyuram və güman etməyə çalıĢıram: niyə o, özünün dediyi kimi, mənə lazım olan adam deyil? Və birdən izah öz-özünə peyda olur. O, son dərəcə gözəldir. Biz iki fərqli Yüklə 3,64 Mb. Dostları ilə paylaş:
|