Filologiya
məsələləri, №4, 2017
476
olan ədəbiyyatşünasın yuxarıdakı fikrinin əsaslı olduğunu heç də isbat etmiş
olmur. Bilirik ki, V.Hacıyev həmişə obyektivliyi, sənətkarlığı daha çox
müdafiə etmiş bir alim olmuşdur. Burada isə onun gəldiyi nəticə açıq-aşkar
mədhiyyə xarakteri daşıyır və müəllif H.Mirələmovun əsərlərini Azərbaycan
ədəbiyyatı müstəvisində, son illərdə yazılan nəsr nümunələri ilə müqayisədə
təhlil etsəydi, daha ədələtli və uğurlu nəticə əldə edə bilərdi.
Ümumiyyətlə, yaxşı olardı ki, H.Mirələmov haqqında yazanlar, əgər
müqayisə zəruridirsə, onun əsərlərini Anar, Elçin, K.Abdulla, S.Əhmədli
kimi görkəmli Azərbaycan yazıçılarının son əsərləri ilə müqayisə edib ədəbi-
bədii təhlillər apara, yaradıcılığının real və obyektiv qiymətini verəydilər.
Yalnız Avropa ədəbiyyatı ilə məhdudlaşmaq və ifrata varmaq oxucuda
düzgün qənaət yarada bilməz. Yaxud başqa bir misal gətirmək olar. Ədibin
yaradıcılığı barədə silsilə məqalələr yazan, əsərlərinə əsasən obyektiv qiymət
verən, haqqında monoqrafiya nəşr etdirən R.Kərimov bir sıra məqamlarda
ifrata varmış, təhlili təriflə qarışdırmış və yazmışdır: “Hüseynbala müəllim
çiyinlərində bir elin dərdini gəzdirən Anteydir…Məkkəsi, ziyarətgahı Şuşa
olan bir Zəvvardır…” (6. s.6). Bu qəbildən olan təriflər, şübhəsiz ki,
H.Mirələmovun əsərlərinin həqiqi qiymətini verməkdən uzaq olub mədhiyə
xarakterində olması ilə seçilirlər.
Ədəbi aləmdə fəallığı ilə seçilən jurnalist-yazıçı Əli Rza Xələflinin adı
ədəbi ictimaiyyətə yaxşı tanışdır. Onun ədəbi-fəlsəfi xarakterli kitabları
həmişə diqqət mərkəzində olmuşdur. Xüsusilə H.Mirələmov haqqında
tədqiqləri, çoxsaylı məqalə və kitabları oxucuda xoş təəssürat yaradır. Lakin
bəzən onun da ifrat tərifləri, epitet və bənzətmələri qiymətli kitabları, məqalə
və esselərinin müqabilində solğun, təsirsiz və şişirdilmiş görünür.
H.Mirələmovun bədii nəsri haqqında, ədəbi qəhrəmanları barədə bəzən
əndazəni aşan fikir və qənaətləri oxucunu razı sala bilmir. Biz təfsilata
varmadan yalnız onu deyə bilərik ki, Azərbaycan yazıçılarından danışarkən
birdən-birə Homerin əsərlərini xatırlatmaq, Drayzer, Dostoyevski, Tolstoy,
Z.Renur kimi görkəmli yazıçılarla müqayisələr aparmaq, Medeya, Jazon,
Cenni Herhard, Anna Karenina kimi ədəbi qəhrəmanlarla yanaşı ədəbi
paralellər gətirmək bir qədər bayağı görünür (5. s.156-182). Yuxarıda qeyd
etdiyimiz kimi, daha yaxşı olardı ki, müəlliflər H.Mirələmov yaradıcılığına
Azərbaycan ədəbi müstəvisində qiymət verəydilər. Əlbəttə, yalnız bundan
sonra müəllifin əsərlərini dünya ədəbi fonunda araşdırmağı heç kəsə qadağan
etmək olmaz.
Bəs yazıçı Hüseynbala Mirələmovun nəsri ilk növbədə, hansı səciyyəvi
cəhətləri ilə önəmlidir? İlk növbədə, insana nüfuzun dərinliyi amili və bu
amilin ancaq milli insanın sosial-psixoloji mövqeyinə əsaslanma cəhətinə
görə. Bu insanın keçmişi, keçib gəldiyi yola Azərbaycan oxucusunun
yaddaşında bir bələdlik var. Çünki bu insan məhz, öz keçmişinin immanent
Filologiya məsələləri, №4, 2017
477
inkişaf qanunauyğunluğu zəminində yetişən və çağımıza gəlib çatan insandır.
Öz lokal dərdləri, çağırışları, həyəcanları və yaşantıları ilə birlikdə XXI əsr
insanıdır.
Əslində, bu və ya digər başqa xidmətlərindən, estetik çalarlarından asılı
olmayaraq, ədəbiyyatın birmənalı olan və heç bir zaman təsirini azaltmayan
yeganə aksioması var: ədəbiyyat insanı yazır, insanı dərki əsərinin başlıca
təcəssüm predmetinə çevirir. Ədəbiyyat o sahədir ki, orada qatilin içindəki
insanlığın, fərarinin içindəki həyat eşqinin dərkinə yönəlməyə yol var.
Yazıçı mühakimə etmir, sadəcə insanı yazır, onu bütün kamil və cahil
tərəfləriylə birgə bədiyyata gətirməyə çalışır. Hüseynbala Mirələmovun
yazıçı kimi özəlliyi məhz, bu məqama həssaslığında üzə çıxır. Bu baxımdan
ədəbiyyatşünas-alim Nizami Cəfərov dəqiq qeyd edir ki, “Hüseynbala
Mirələmov yaradıcılığında müasir olduğu qədər məsuliyyətli, məsuliyyətli
olduğu qədər humanist sənətkardır... O, ən mənfi qəhrəmanının belə
təbiətindəki insani keyfiyyətləri görür, qiymətləndirir, “qətran qaranlığı”-
ndakı kiçik bir işıq cücərtisinin parlamasına, yatmış vicdanın oyanmasına,
solmaqda olan hisslərin çiçəklənməsinə elə ehtirasla çalışır ki, bunu ancaq
böyük ürək sahibləri edə bilər” (1. s. 11).
Hüseynbala Mirələmovun 2014-cü ildə çap olunan “Gecə bənövşələri”
kitabına daxil olan povestlər fərqli rakusdan, fərqli təhkiyə ilə yazılsa da
burada da insan amilinin dərki baxımından aranan yolların çoxşaxəliliyi bizi
düşündürür. “Taledən qaçmaq olmur”, “Tənha lalə”, “Gecə sürünən ilanlar”
povestlərində, eləcə də “Məhəbbət hekayəti” və “Gecə bənövşələri” adlı
hekayələrdə sosial problematikanın qabardılması, qəhrəmanı ictimai idealın
birbaşa daşıyıcısı kimi göstərərək, onu sxematikləşdirmək, canlılığı və
həyatiliyi zəiflətmək kimi qüsurlar yoxdur. H.Mirələmovun sənətkar uğuru
insanı öz təbii istək və arzuları, duyğu və düşüncələri ilə birlikdə əsər
qəhrəmanına çevirə bilmək ustalığı ilə müəyyənləşir. Yazıçının şəxsiyyət –
İnsan konsepsiyasının əsasında ilk növbədə insanı təbii varlıq kimi dərk və
izah etmək tendensiyası dayanır. İnsanın təbii varlıq kimi özünüdərki onun
şəxsiyyət kimi mövcudluğunun birinci şərti hesab olunur.
Yazıçının son əsərlərindən olan “Məhəbbət hekayəti”ndə məhəbbət
insanın varlığının mahiyyətini müəyyənləşdirən əsas amil olaraq çıxış edir.
Əsərin qəhrəmanı Xəyal döyüşlərdə ağır yaralanaraq gözlərini itirir. Bu
xəbərdən Günayın atasının əlinə fürsət düşür. O əvvəldən əleyhinə olduğu
izdivacı pozmağa qadir olacağını zənn edir. Bütün qohum əqrəba onunla
həmfikirdir, Günayın belə bir şəxslə ailə qurmasını mümkünsüz hesab
edirlər. Günay isə mövqeyində qəti və israrlıdır. Ona təzyiq göstərmək
istəyən qohumlarına tutarlı cavab verməyi bacarır: “Əgər Xəyal kimi oğlan-
lar silaha sarılıb düşmən qabağına çıxmasaydı, bəlkə indi Gəncə də əldən
getmişdi. Nə siz qalmışdınız, nə də mən... Boyun-boğazınızdakı ləl-cəvahirat