84
Şirvanşahlar isə ildə 100 min dinar xərac vermə
85
larını dağıtdıqdan sonra bir həftə şəhərə girməyə cürət etmədilər.
Düşmən əlinə keçməsin deyə gəncəlilər evlərini yandırır, var-döv-
lətini məhv edirdilər. Uzun mübarizədən sonra 1235-ci ildə Gəncə
işğal olundu. Monqollar Şəmkirdə ciddi müqavimətə rast gəldi.
Şəmkirlilər şəhər hakimi Bəhramdan düşmənlə mübarizə aparmağı
tələb etdilər. Lakin o, razı olmadı. Monqollar Şəmkirin ətrafındakı
xəndəklərə odun və saman dolduraraq qalaya qalxmağa cəhd etdilər.
Əhali gecə vaxtı samana od vurdu. Noyon Monqolları xəndəkləri
qumla doldurtduraraq atəşi söndürüb şəhərə girə bildilər. Şəmkir
yandırıldı, sakinləri qılıncdan keçirildi. Tovuz və Bakı tutuldu.
1239-cu ildə Dərbənd şəhərinin işğalı ilə bütün Azərbaycan mon-
qollar tərəfindən tutuldu (9, s. 151). Monqollar Monqolustana qayıt-
madılar və tutduqları ərazilərdə məskunlaşdılar. Azərbaycan və Cə-
nubi Qafqaz əraziləri 1239-1256-cı illərdə Böyük Monqol impe-
ratorluğunun canişinləri tərəfindən idarə olunurdu (3, s. 22). Tor-
paq sahələri və otlaqlar monqol canişininin ixtiyarında idi. Yerli
feodallar torpaq malikanələrindən məhrum oldular, monqolların
vassalına çevrildilər. Hər dəfə Böyük Monqol imperatorluğunda
yeni xaqan seçildikdə yerli feodallara öz malikanələrini idarə etmək
üçün icazə sənədi- yarlıq verilirdi. Bu isə əlavə xərc tələb edirdi.
Ölkədə monqol siyasətinə qarşı xalq hərəkatı və üsyanlar başladı.
Böyük Monqol xaqanı Münke istilaları davam etdirmək məqsədi
ilə 1253-cü ildə Ön Asiyaya qoşun göndərdi. Monqolların 3-cü
yürüşü zamanı, 1256-cı ildə Azərbaycan tabe edildi. 1258-ci ilin
fevralında Hülakü Bağdadı tutdu və 500 ildən artıq hökm sürən
Abbasilər xilafəti süqut etdi. Yeni işğal edilmiş ərazilərdə beşinci
monqol ulusu- Hülakü dövləti yaradıldı (8, s. 325).
2. Azərbaycan Hülakülər dövlətinin tərkibində
Hülakü dövləti Azərbaycanda bir əsr ( 1357-ci ilədək) fəaliy-
yət göstərdi (3, s. 23). Hülakü dövlətinin təsisi və uzun müddət
mövcud olması Azərbaycanın ictimai-iqtisadi, siyasi və mədəni hə-
yatına-onun hüdudlarının sabitliyinə, dilinə və s. təsir göstərdi. Tari-
86
xən əlverişli coğrafi şəraiti, gözəl iqlimi və zəngin təbii sərvətləri
olan Azərbaycan Hülakü dövlətində mühüm yer tuturdu. Onlar
Azərbaycanı Hülakü dövlətinin mərkəzi vilayətinə, Marağanı,
Təbrizi, Sultaniyyəni, yenidən Təbrizi paytaxt şəhərinə çevirdilər.
Hülakü dövlətinin bütün əraziləri Azərbaycandan-Təbrizdən idarə
olunurdu. Qarabağ Elxanilərin yay iqamətgahı, Muğan isə qışlağı
idi. Azərbaycana Arran, Şirvan, Şəki, Muğan, Qarabağ, Qa-
radağ, Naxçıvan, Güştasfi, Arasbar əraziləri daxil idi. Təxmini
hesablamalar bu dövrdə Azərbaycan ərazisinin 250 min kv km
olduğunu göstərir. Hülakü xan geniş əraziyə malik dövlət təşkil
etdikdən sonra köçmə zadəganlara arxalanaraq ali hakimiyyət
orqanlarını, hərbi və siyasi işləri, vilayətlərin idarəsini şahzadələrin
və məşhur əmirlərin arasında böldü. Şahzadə Yuşmut Arranın
hakimi təyin olundu. Hülakü dövləti nə qədər qüvvətli olsa da,
köçmə feodalların qüvvətlənməsi mərkəzi hakimiyyətə qarşı
mübarizəni gücləndirdi. Elxanilərlə Cuci nəslindən olan Qızıl Ordu
xanları arasında Azərbaycan ərazisi uğrunda müharibə gedirdi. Qızıl
Ordu xanları Azərbaycanın Çingiz xanın vəsiyyətinə görə Batı
xanın payına düşdüyünü iddia edirdilər. Qızıl Ordu xanı Bərkə
1263-cü ildə sərkərdə Noqayın başçılığı ilə 30 minlik qoşunu Şir-
vana yeritdi. Dərbənd şəhəri tutuldu. Lakin 1265-ci ildə Elxanilər
Qızıl orduluları ölkədən qova bildilər. Qızıl Ordu xanlarının 1288
və 1290-cı illərdə yürüşləri də bir nəticə vermədi. Hakimiyyət
uğrunda gedən mübarizə Qazan xanın (1295-1304) Qarabağda
Hülakü dövlətinin padşahı elan olunması ilə nəticələndi. O, yerli
feodallarla əlaqəni möhkəmləndirmək naminə İslam dinini qəbul
etdi, adını dəyişdirərək Mahmud adını götürdü. Arranda Arslan
oğlunun başçılığı ilə Qazan xana sui-qəsd təşkil edildi. Sui-qəsdin
üstü açıldı və onun təşkilatçıları edam olundu. 1297-1298-ci illərdə
Azərbaycanın şimalında Taycu oğlunun qiyamını Qazan xan yatıra
bildi və mərkəzi dövləti qüvvətləndirdi. Qazan xandan sonra Hülakü
dövlətinin taxt-tacına sahib olmuş qardaşı Məhəmməd Olcaytu
onun siyasətini davam etdirdi. Onu əvəz edən oğlu, 12 yaşlı Əbu
Səid (1316-1335), dövlət idarəsindən kənarda qaldı (3, s. 24).
87
Olcaytunun vəsiyyətinə görə dövlət işlərinin idarəsi Sulduz qəbi-
ləsindən olan baş əmir Çobana həvalə olundu. Əmir Çoban faktiki
hökmrana çevrildi. Bundan feodal qruplar narazı oldular. Qonşu
dövlətlər də Elxanilərə qarşı mübarizəyə qalxdılar. 1318-ci ildə
Xorasanda iğtişaş baş verdi. Qızıl Ordu Hülakü dövlətinə hücuma
keçdi, Kür çayının sahillərinə kimi gəldi. Hülakülər əsas qüvvələrini
Azərbaycana topladılar və rəqiblərini geri çəkilməyə məcbur etdilər.
Şimal sərhədlərini möhkəmləndirdilər. Əmir Çoban bu qələbədə
mühüm rol oynadı. Buna baxmayaraq, ölkədə feodal çəkişmələri
güclənirdi. Əmir Çobana qarşı açıq mübarizə gedirdi. 1319-cu_ildə_Gürcüstanda'>1319-cu ildə
Gürcüstanda başlanan qiyam Azərbaycanda davam etdi. Naxçıvan
qiyamçıların iqamətgahına çevrilmişdi. Onlar T əbrizə, oradan da
Sultaniyyəyə getdilər. Qiyamçılarla Əbu Səidin qüvvələri arasında
döyüş oldu. Əbu Səid qiyamçıları darmadağın etdi, bu igidliyinə
görə ona Bahadır ləqəbi verildi. Əmir Çobanın rəhbərliyi ilə 1319-
cu 1325-ci illərdə Qızıl Ordu dövlətinə yürüşlər təşkil olundu və
müvəffəqiyyət əldə edildi. Çoban Elxanilər dövlətinin idarəsini
bütövlükdə öz əlinə almışdı. Oğlanlarını isə bir sıra vilayətlərə
hakim təyin etmişdi. Əbu Səid nəinki siyasi, həm də iqtisadi
cəhətdən çobanlardan asılı idi. 20 yaşlı Əbu Səid Çobana qarşı
mübarizəyə başladı. O, 1328-ci ildə Çobanı və onun oğullarından
ikisini edam etdirdi. 1334-cü ildə Sultaniyyədə baş verən üsyan
çətinliklə yatırıldı. 1335-ci ildə ölkə Qızıl orduluların hücumlarına
məruz qaldı (8, s. 327). Əbu Səid 60 minlik qoşunla Arrana gəldi.
Qızıl Ordu xanı geri çəkilməyə məcbur oldu. Bu zaman Əbu Səid
arvadı tərəfindən zəhərlənərək öldürüldü. Özbək xan Kür çayına
kimi irəlilədi. Yeni hökmdar Arpa xan rəqibi ölkədən qovdu.
Sultan Əbu Səidin ölümü ilə Hülakü dövləti getdikcə tənəzzülə
uğradı. Bu zaman “Hülakülər səltənətinin mühafizəsi” adı altında
Çobanilər, Cəlairilər, Xorasan əmirləri və Şirvanşahların mübarizəsi
başladı.
Dostları ilə paylaş: |