Microsoft Word Baba ocaq Aylis 27. 10. 14. doc
Yüklə 1,75 Mb. Pdf görüntüsü
|
Baba ocağı 49 -Şeyx ağa, mənim günahım çoxdur, lap çoxdur. İçki içmişəm, qumar oynamışam, oğurluq etmişəm. Ən dəhşətlisi, iyirmi il valideynlərimdən ayrı düşmüşəm, heç onların yasına da gələ bilməmişəm. Çox peşimanam, Şeyx ağa. - Tövbə qapısı həmişə açıqdır, oğlum. Tövbə edərsən, namaz qılıb oruc tutarsan, ibadətlə məşğul olub pis əməllərdən çəkinərsən, inşallah Allah-təala sənin tövbələrini qəbul edər. -Şeyx ağa, mən sizin dediklərinizin hamısını qəbul edirəm. Amma bir arzum var ki, mən töv- bəmin qəbul edildiyini bu dünyada görmək istəyirəm. Şeyx ağa, bu necə olacaqdır? Şeyxül-islam xeyli fikrə getdi. Ömründə ilk dəfəydi ki, belə nataraz sualla qarşılaşırdı. Şeyxül- islam Rövşənin sualına sualla cavab verdi: -Oğlum, sən Əylisdə Mirzə Tahir Əfəndini tanı- yırmısan? -Bəli, şeyx ağa, tanımaz olurmuyum? -Xeyli-xub. O zaman, oğlum, sənə məsləhətim budur ki, Mirzə Tahir Əfəndiyə müraciət edəsən. İnşallah, Mirzə Tahir Əfəndi sənə bir yol göstərər. Rövşən Şeyxül-islam ilə sağollaşıb məsciddən çıxdı. Tək qalan Şeyxül-islamı fikir apardı, öz aləmində nə qədər götür-qoy elədisə, oxuduğu kitabları bir-bir xəyalından keçirdisə, Rövşənin tövbənin qəbul edilməsi ilə bağlı sualına cavab tapa Nizami Muradoğlu 50 bilmədi, yalnız bu qəribə adamın arxasınca “Allah günahlarından keçsin”- deyə bildi. Rövşən də öz aləmində Şeyxül-İslamın onu ləyaqətlə qarşılayıb yola salmasından məmnun oldu, amma sualına cavab ala bilmədiyinin fərqində idi. Mirzə Tahir Əfəndini uşaqlıqdan tanıyırdı, indi onun 80-a yaxın yaşı olardı. Görək Mirzə Tahir Əfəndi nə deyəcək?! Daha vaxt itirmək olmazdı. Rövşən məsciddən çıxanda faytonçu da məscidin qabağında dayanıb onu gözləyirdi. Ordubad şəhərinin mərkəzindən keçib Əylisə tərəf qalxan dağ yolu ilə hərəkət etməyə başladılar. Ordubadçayın sağ sahili boyunca uzanan dağ yolu onu Əylisə aparırdı. Uşaqlıqda bu yollarla çox gedib gəlmişdi. Əylisə gündüz vaxtı girmək istəmirdi. İstəmirdi adamlar onun döndüyünü görsünlər, içərisində bir peşimançılıqmı, bir utancmı, nəsə bir hiss baş qaldırmışdı. Yol dağların döşüylə uzanıb gedirdi. Bir azdan toranlıq düşəcəkdi. Hər tərəf çöllük idi, hava yol boyunca daşların dibindən baş qaldıran zərif çiçəklərin və otların ətriylə dolmuşdu. Uzun zaman bu ətri duya bilməmişdi, kəndin iyinə həsrət qal- mışdı. Yol köhnə türk qəbirstanlığının yanından keçirdi. Bura çatanda Rövşən faytonu saxlatdırdı, faytonçu ilə xudahafizləşib ayrıldı. Rövşənin əqrabaları - babaları, nənələri, ata- anası bu qəbirstanlıqda dəfn olunmuşdu. Ürəyindən Baba ocağı 51 ata-anasının qəbirlərini ziyarət etmək hissi keçsə də, qəbirləri tanımadığından bu fikrindən daşındı. Düşündü, yaxşısı bu olar ki, Molla Nurməmməd ilə gəlib valideynlərinə quran oxutsun, fatihə versin, nəzir paylasın. Amma yolun kənarındakı Seyid qızının qəbrinin yanından elə belə ötüb getmək olmazdı. Uşaqlıqdan yadıında qalmışdı ki, böyük-kiçik, hamı “Seyid qızının” qəbrinin yanında dayanıb ona rəhmət diləyirdi. Rövşən də dayanıb Seyid qızının ruhuna fatihə oxudu, salavat çevirib, rəhmət dilədi. Seyid qızının kim olduğunu bilən yoxdu, ancaq hamı onun adına nəzir deyir, inam bəsləyirdi. İtdən, pişikdən, cin-şəyatindən qorxan uşaqların qorxulu- ğunu “Seyid qızının” qəbrinin önündə alardılar. Bu ritiual (mərasim) qadınlar tərəfindən icra edilirdi. Rövşən qorxuluq çıxartmağın dəfələrlə şahidi olmuşdu. Qorxan uşağın başına bir böyük yaylıq salar, ətrafında dövrə vurardılar. Qadınlar dua oxuyar, “Xəta, bəla bu uşaqdan uzaq ol!”-deyərdilər. Sonra qəbir üstə gələnlərə, küçədən keçənlərə əv- vəldən bişirilib hazırlanmış halva paylayardılar. Seyid qızının qəbrinin üstünə də halva payı qoyular- dı. Bu halva payı quşlar, qarışqa və cücülər üçün nəzərdə tutulurdu. Az keçmiş quşlar halvanın iyini almış kimi gələr, qəbirstanlığın üzərində dövrə vurardılar. Rövşən dəqiq bilmirdi, quşların dövrə vurması ilə qorxan uşağın ətrafında vurulan dövrə- nin arasında bağlılıq vardı, yoxsa yoxdu. Amma hər Nizami Muradoğlu 52 halda bir əlamət, bir səbəb vardı ki, qorxan uşaq sağalar, əvvəlki halına qayıdardı. Artıq hava qaralmış, toran düşmüşdü. Rövşən bir də qəbirstnlığın çıxışında dayandı, geri döndü, üzünü qəbirstanlığa tutub fatihə oxudu. Bu da uşaqlıqdan bu kənddə gördüyü adətlərdən idi. Qəbirstanlığın yanından keçəndə, qəbirstanlığa girən- də və çıxanda mütləq dayanıb fatihə oxuyardılar. Uşaq, böyük – bu, hamıya aiddi. Dualar cəmi qəbirstan əhlinə ünvanlanır, sonra “Allah cəmi qəbirstan əhlinə rəhmət eləsin” alqışıyla bitirdi. Rövşən uşaqlıqdan gördüyü bütün bu ritiualları yerinə yetirdikdən sonra evlərinə tərəf getməyə başladı. Köhnə iki mərtəbəli ev qaranlıq içərisində məhzun bir görkəmdə dayanmışdı. Qapının həlqəsinə bir çubuq taxılmışdı. Bu kənddə qapıları bağlamazdılar, çünki kənddə oğurluq olmazdı. Həlqəyə çubuq taxmaq ev sahibinin evdə olmadığını bildirmək məqsədiylə edilirdi. Rövşən çubuğu çıxarıb qapını açdı. Çubuq iyirmi il bundan əvvəl qapılarına taxdıqları həmən çubuqdu. Qapı da həmən qapıydı, ev də həmən evdi, heç nə dəyişilməmişdi. Ancaq iyirmi il öncə burada atasının səsi gələrdi, anasının bişirdiyi ləzzətli xörəklərin iyi bütün evə yayılardı. Bu gecə bu evin nə qədər də qərib görkəmi vardı. Qapıya iyirmi il öncəki çubuğun taxılması o deməkdi, bu ev hələ kimsəsiz deyil, bu ev hələ kiminsə yolunu gözləyir, o Yüklə 1,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|