Microsoft Word Baba ocaq Aylis 27. 10. 14. doc
Yüklə 1,75 Mb. Pdf görüntüsü
|
Baba ocağı 41 toxumunu görən olmamışdı. Özü yerin qarnını yarıb çıxırdı, ona görə də adına dombalan deyirdilər. İt laləsi ilə dombalanın arasında bir bağlılıq, təbii ki, yoxdu. Lakin yağmurlu illərdə bunların birdən-birə həddindən çox bitməsi, yenə də təbiətin möcü- zəsiydi. İt laləsi sevilməsə də, dombalanı hamı yığıb yemək istəyirdi. Əylis düzlərində göbələk bitməzdi, dombalan da nadir hallarda olurdu. Dombalan, bəlkə də, göbələyin kartofa bənzər növlərindən biriydi. Amma Əylis dağlarında həm çox dadlı, iri göbələklər bitərdi, həm də qızıl lalələr. Əylislilərin sevdiyi bu lalələrə dağ laləsi deyilirdi. Dağ laləsinin qırmızının müxtəlif çalarlı, sarı rəngli növləri burada çox yayılmışdı. Bir də bənövşəyi rəngli əbişi lalələr vardı. Bu lalələr Əylis dağlarında bitirdi. Onların hələ indiyə qədər düzənlikdə bitdiyini görən olmamışdı. Cavanlar bu lalələrdən yığmaq üçün dağı-daşı ayaqdan salardılar. Rövşən özü də vaxtıyla dağlarda gəzib dolaşıb o lalərdən toplayıb dəmət düzəldər, Selcana aparardı. Eyni zamanda dağlardan nanə, turşinni, dağ soğanı, dağ kəvəri, kəkotu yığıb pendir dürməyi, ya bir ərzuman küftəsi, ya da maş şorbası ilə yeyərdilər, ləzzətindən doymaq olmazdı. Dağ göbələyindən də keçiləsi deyildi. Gözəl günlər vardı. Bir anlığa ona elə gəldi ki, bu lalələrin əsrarəngiz gözəl iyilərini, anası bişirdiyi dadlı-duzlu xörəklərin tamını hələ də hiss edir. Aman, Allah, bu Nizami Muradoğlu 42 əsrarəngiz diyarda o, yenidən gəncliyinəmi qayıdır- dı, uşaqlığınamı qayıdırdı?! Özündən asılı olmaya- raq dodaqları pıçıldayırdı: -Bağışla, məni Allahım, bağışla məni... Fayton gedir, Ordubad düzü arxada qalırdı. Ordubad şəhərinin mərkəzi daş küçəsiylə üzü yuxarı dırmaşdıqca faytonun təkərlərinin səsi dəyişməyə başladı. Ordubad şəhərinin hüsnündə ayrı bir gözəl- lik vardı. Səkilərin kənarlarında əkilmiş rəngbərəng güllər qönçələmişdi. Yol boyunca bir-birinə qısılıb uzanan balaca baqqal dükanlarının qabağında lumu ağacları düzülmüşdü. Saralmış lumular adamı uzaqdan çağırır, “gəl-gəl” deyirdi. Ordubad lumuları çox məşhurdu. Ordubadın təbiəti sərt olsa da, bu yurdun əməksevər insanları lumuları dibçək- lərdə əkib becərir, şaxtadan qoruyur, dünyanın ən lətif, ətirli lumularını yetişdirirdilər. Şəhərin mərkəzində Cümə məscidi bütün əzəməti ilə sanki dünyaya meydan oxuyurdu. Cümə məscidi ilə Ordubadçayın aralığında yerləşən Qeysəriyyənin qabağında adamlar gəzişirdi, çərçilər çayxanaların ətrafında matahlarını düzüb müştəri gözləyirdilər. Rövşən bütün bunlara bir yuxu kimi baxırdı. Yaddaşında Məşədi Qasımın cızbızxanası kimi qalan tikilinin önünə çatanda –“burada saxla”-dedi. -Bu Məşədi Qasımın cızbızxanasıdır? -Məşədi Qasım çoxdan ölüb, indi oğlu işlədir, Dəli Vəliş deyərlər adına. Baba ocağı 43 -Olsun. -Pulunu al. -Qonaq ol, ağa. -Sağ ol. -Bu çoxdu, ağa, beşlik qızıl. Məndə bunu xırdalamağa o qədər pul hardandı? Xırda pulun yoxmudur? -Mən səndən xırda istəmirəm ki... Axşama ya- xın gəlib məni Əylisə apararsan. -Bu oldu, amma, ağa, mən yenə də borclu qalaram. -Mən halal edirəm. Qoy qalsın. Rövşən faytondan əl bağlamasını götürüb cızbızxanaya girdi. İyirmi il bundan öncə gördüyü salon yenə də köhnə qaydada müştərilərə xidmət göstərirdi. Bucaqdakı boş masalardan birinin arxasında oturdu. Dəli Vəliş içəri girəndən Rövşəni gözaltı eləmişdi, onun hər bir hərəkətini izləyir, ancaq bu ətrafın adamlarından heç kəsə oxşada bilmirdi. Dəli Vəlişin təbirincə desək, qonaq yeməkdən çox, elə bil, bura vaxt keçirməyə gəlmişdi, aramla yeyir, nə haqdasa fikirləşirdi. Xeyli vaxt keçəndən sonra çay istədi. Çayı da aramla içirdi. İkinci bardaq qarşısında eləcə soyuyub buza dönmüşdü. Qonaq gözlərini bardağa zilləyib düşünürdü. Beləcə iki saata qədər vaxt keçdi. Bu müddətdə Dəli Vəliş bir neçə dəfə öskürdü, bir neçə dəfə öz-özünə zəmanədən Nizami Muradoğlu 44 şikayətləndi, gah da tənbəki eşib tüstülətdi, ancaq qonağın fikrini yayındıra bilmədi. Qonaq öz aləmində, öz dünyasında idi. Bu qəribə qonağın kimliyi Dəli Vəlişi çox maraqlandırırdı. Nəhayət Rövşən yerindən qalxdı,əlini cibinə salıb bir qızıl beşlik çıxartdı, masanın üstünə qoydu. Dəli Vəliş dedi: -Bizdə qonaqdan pul almazlar, dadaş. -Bizdə də qonaq pulsuz yeməz, dadaş. Rövşən cızbızxanadan bayıra çıxdı. Dəli Vəliş onun ardınca boylandı, Qonağın uzaqlaşdığına əmin olandan sonra masadakı qızıl beşliyi götürüb o yan – bu yanına çevirdi, bir xeyli baxıb cibinə qoydu. Dəli Vəlişin gözləri gülürdü. Qonaq onu xeyli qabağa salmışdı. Bayaqdan bu mənzərəni izləyənlər də təəccüb içərisində idilər. Salondakılardan biri dedi: -Vəliş, bu gün bazarın gətirib. -Balam, niyə də olmasın, hər gün azar, bu gün bazar. Qonaq da olanda beləsindən ola, qadasın alaram o qonağın. Amma zodlu adama oxşuyur. Az bir müddətdən sonra Ordubad camaatı bu “zodlu adam” haqqında əfsanələr danışırdı. Bir çox adam da faytonçunu əhatəyə almışdı, ona suallar verir, gətirdiyi müsafirin kimliyi ilə maraqlanırdılar. Faytonçu da, Dəli Vəliş də hər ikisinə qonağın verdiyi qızıl beşlikləri göstərib qonağın səxavətindən ağızdolusu danışır, ünvanına təriflər deyirdilər. Yüklə 1,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|