61
Cənub həsrəti
ayrıcında...
Səhəndlə,
Heydərbabayla,
Savalanla yanaşı, zirvəsi qarlı bir dağ
dayanıb ki, ətəklərindən baxıb onun
ucalığına qibtə edirik. O Şəhriyardı.
O, iki əsrə yaxın vaxtda sərhəd olmuş
Arazın üstündə, Xudafərinin sinəsində və
nəhayət qəlbimizin aynasında ucalan bir
"Azərbaycan heykəli"dir ki, gözünün biri
Bu Yanı, biri O Yanı araya-araya soraqlayır
dünyanı.
Ruhu yaxınlığımız vadar edir ki,
Şəhriyarı ustad kimi ülvi hisslərimin üst
qatında hiss edim və bu hissiyat mənə
şagird olduğumu dərk etdirir. Ara-sıra
yazanda isə o ruh gözlərimin qarşısında
dayanır ki, bu da bizim bir daha "ustad-
şəyird" münasibətlərimizin varlığını əyan
edir:
Ötən bülbüllərin xoş nəfəsiyəm,
Muğam dünyasının şirin səsiyəm
Şeirlə, sənətlə yoğrulmuşam mən,
Ustad Şəhriyarın tələbəsiyəm.
Hər bir il dönümündə bir daha onun ruhu
64
Əvəz Müəllim
var ki, o Təbrizdir.
Şəhriyarla olduğu kimi Təbrizlə də xəya-
lən arzuların qanadında görüşmüşəm. Və bu
görüşü təsəvvürümdə canlandırmışam:
Başının vüqarın gördüm uzaqdan,
Məğrur qayalardan, çalmah dağdan.
Şəhriyarın gəzmədiyi torpaqdan
Təbriz, sənin görüşünə gəlmişəm.
Ancaq bu görüş böyük şəhər Təbriz və
böyük dünya olan Şəhriyarla baş tutmasa da
hiss olunur ki, yaxındadır. Çünki Novruz
insanları yaxınlaşdırdığı kimi həsrətliləri də
qovuşdurar, yaradanın köməyi ilə:
Tonqalımız oda düşüb qor salır,
Köz-köz üstə naxış vurur, tor salır,
İstiyə allanıb gecə korşalır,
Deyirik gecəmiz xeyrə calansın,
Bayram tonqalları tez-tez qalansın.
Yeralmasın közə qoyub partaddıq,
Səsdən-küydən yerin bağrın çataddıq.
Tonqal üstdən o tay-bu tay attandıq,