Ədəbiyyat söhbətləri
59
həsr olunmuş yazılar daxil edilmişdir ki, onlar kitabın «Azərbay-
can mühacirət ədəbiyyatı» adlı altıncı bölməsini təşkil edir.
Yeddinci bölmə Azərbaycan ədəbiyyatı tarixinin ən mü-
rəkkəb, nəzəri-metodoloji baxımdan təhlili çox çətin olan «sovet
dövrü»ndən bəhs edir… Və bu dövrün ən qüdrətli ədəbi şəxsiy-
yəti Səməd Vurğunla başlayır… Niyə?..
Əlbəttə, S.Vurğun yaradıcılığının ideya-estetik mahiyyəti-
ni doğru-düzgün izah etmədən, «sovet dövrü» Azərbaycan
ədəbiyyatı barədə az-çox mükəmməl qənaətə gəlmək, görünür,
mümkün deyil… Və Isa Həbibbəylinin ədəbiyyat tarixi konsep-
siyasının (eləcə də bu kitabla verdiyi ustad dərslərinin) əsas
uğuru ondadır ki, S.Vurğun yaradıcılığını o həddə qədər Zama-
nın hadisəsi hesab edir ki, əvvəlki zamanlarla sələf-xələflik
əlaqəsi qırılmasın:
«Səməd Vurğun ədəbi məktəbi ilk növbədə çoxəsrlik
ədəbi ənənələrin müasirliklə üzvi şəkildə əlaqələndirilməsi və
yeniləşdirmə imkanlarının genişləndirilməsi əsasında formalaş-
mışdır. Nizami Gəncəvi yaradıcılığındakı dərin ictimai məzmun,
Füzulinin lirikası, Vaqifin xəlqiliyi, həyat eşqi və nikbinliyi,
Mirzə Ələkbər Sabirin yüksək vətəndaşlıq mövqeyi Səməd Vur-
ğun poeziyasınını ilham qaynaqlarıdır. Lakin özündən əvvəl
ədəbi məktəb yaratmış böyük sənətkarların içərisində Molla
Pənah Vaqifin yaradıcılığı ona daha yaxın və doğmadır».
Tamamilə aydın, dəqiq (və konseptual!) olan bu fikrə,
əslində, heç bir əlavə izahat, yaxud şərh lazım gəlmir… Yalnız
onu deməliyik ki, həmin fikir (mövqe!) XX əsrin böyük şairini,
əsassız olaraq, «kommunizm tərənnümçüsü» elan edib, onun
poetik təfəkkürünün (və milli dünyagörüşünün) nə miqyasına,
nə də dərinliklərinə vara bilməyənlərə tutarlı cavabdır.
Azərbaycan ədəbiyyatının «sovet dövrü» konyukturunun
tragik reallıqlarını, əlbəttə, inkar etmək olmaz, bununla belə
«xalq şairi Səməd Vurğun xalqına, vətəninə vurğunluğunu yük-
sək bədii səviyyədə əks etdirən qüdrətli sənətkar kimi əbədiyyət
qazanmışdır. Onun başladığı «Azərbaycan epopeyası» XX əsr
Nizami Cəfərov
60
Azərbaycan ədəbiyyatında azərbaycançılıq idealının proqramına
çevrilmişdir».
Isa Həbibbəylinin kitaba daxil edilmiş «Akademik Səməd
Vurğun» monoqrafiyası isə daha çox şairliyi ilə fəxr etdiyimiz
dahi şəxsiyyətin elmi təfəkkürünün (və fəaliyyətinin) miqyası
barədə ilk dəfə müfəssəl təsəvvür yaradır.
Təsadüfi deyil ki, «Ədəbi şəxsiyyət və zaman»ın, haqqın-
da söhbət gedən bölməsi «Çətin yollarda» adlandırılmışdır. Və
bu ifadə-fikir Səməd Vurğunla yanaşı, dövrün – «sovet dövrü»-
nün digər görkəmli sənətkarlarının yaradıcılıq axtarışlarının han-
sı «zaman məkanı»na düşdüyünü yaxşı xarakterizə edir…
Mirzə Ibrahimov, Mir Cəlal, Rəsul Rza, Ilyas Əfəndiyev,
Bəxtiyar Vahabzadə, Məmməd Araz… kimi böyük ədəbi şəx-
siyyətlərin yaradıcılıq taleyi də bunun təsdiqidir.
Azərbaycan ədəbiyyatı, mühacirləri nəzərə almasaq, XX
əsrin əvvəllərindən sonra hər ikisi Azərbaycan olan iki məkanda
– Şimalda və Cənubda təzahür etmişdir. Və Azərbaycanın hər
iki «tay»dan olan müqtədir qələm adamları o tayla-bu tayı öz
yaradıcılıq ideallarında həmişə birləşdirməyə, bütöv Azərbay-
candan danışmağa böyük ehtiyac duymuşlar ki, onların önündı
Təbrizli Ustad Məhəmmədhüseyn Şərhiyar getmişdir.
«Ədəbi şəxsiyyət və zaman» da bu böyük şairə geniş bir
oçerk həsr edilmiş, onun «şeirdən yoğrulmuş möhtəşəm Azər-
baycan dili abidəsi» olan «Heydərbabaya salam»ı yenidən araş-
dırılmışdır.
Kitabın yeddinci bölməsindən səkkizinci bölməsinə –
«Çətin yollar»dan «Müstəqillik işığı»na gəlirik…
«Müstəqillik işığında» bölməsi xalq şairləri Nəriman Hə-
sənzadə və Fikrət Qocaya, xalq yazıçıları Isa Hüseynov (Muğan-
na), Anar və Elçinə həsr olunmuşdur. Hər birinin öz üslubu, öz
yazı texnologiyası olan bu görkəmli müasir ədəbi şəxsiyyətlərin
Zamanla «dialoq»unun mahiyyətində, həqiqətən, müstəqillik
ideallarının işığını görməmək mümkün deyil.
Ədəbiyyat söhbətləri
61
Və nəhayət, «Ədəbi şəxsiyyət və zaman»ın «Müstəqillik
andı» adlanan sonuncu bölməsi «müstəqilliyin şərəfli yolu» ilə
gedən son illər ədəbiyyatından – onun uğurlarından və yaradıcı-
lıq axtarışlarından söhbət açır… Dövrün kifayət qədər müfəssəl
ədəbi-nəzəri təsviri təqdim edildikdən sonra Yusif və Vaqif
Səmədoğlular, Hidayət, Kamal Abdulla, Sabir Rüstəmxanlı, Zə-
limxan Yaqub, Elmira Axundova, Rəşad Məcid, Rüstəm Beh-
rudi, Asim Yadigar… haqqında geniş oçerklər verilir.
Akademik Isa Həbibbəylinin «Ədəbi şəxsiyyət və zaman»ı
görkəmli bir ədəbiyyat tarixçisinin (və metodoloqunun) ustad
dərsləri kimi, heç şübhə etmirəm ki, həmişə oxunacaqdır…
2017
Nizami Cəfərov
62
Dinlərin dilləri
Hər bir dinin təzahürü, bu və ya digər şəkildə (və miqyas-
da) təbliği və yayılması kifayət qədər mürəkkəb dil proseslərilə
müşayiət olunmuşdur. Əlbəttə, dinin dili bizim «insanlar ara-
sında ən mühüm ünsiyyət vasitəsi» kimi tanıdığımız adi dildən
xeyli fərqlənir. Və əsas fərq də ondan ibarətdir ki, bu dil ali
üslubi xarakteri (və strukturu) etibarilə fövqəladə (eyni zamanda
heç bir polemikaya gəlməyən) müqəddəs metafizik izharın dili
olub bir-biri ilə sıx bağlı zəngin simvolik-obrazlı mühakimələr
sistemindən ibarətdir.
Ilk dinlər, tamamilə təbiidir ki, ilk inkişaf etmiş dillərin
formalaşdığı məkan (və zaman)larda meydana gəlmişdir. Bu isə
o deməkdir ki, müqəddəs metafizik izhar üçün eyni səviyyədə
mükəmməl dil materialı tələb olunur. Və dini təfəkkürün təcrü-
bəsindən, yaxud ifadə sınağından bu və ya digər dərəcədə çıxmış
dillər, heç şübhə yoxdur ki, dünyanın ən mükəmməl dilləri
olmuşdur.
Qədim Şumer, hind, yunan, roman (latın), Iran, Çin, yəhu-
di, ərəb, türk, slavyan… dilləri bəşər övladının Tanrı axtarışları-
nın doğurduğu təfəkkür enerjisinin təzahürləri olan elə ilahi
ünsiyyət texnologiyaları (mətnlər) yaratmışdır ki, intellektual
inkişafın bugünkü səviyyəsində belə, böyük heyrət doğurur. Heç
də hər bir qədim xalq Tanrı axtarıcılığının məhsuldar (və küt-
ləvi) dövründə, məsələn, «Bibliya», yaxud «Quran» kimi möhtə-
şəm kitablar yaratmamış, yaxud Konfutsi, Budda, Musa, Isa,
Məhəmməd kimi dünyaya hər mənada harmoniya gətirmiş
dühalar yetirməmişdir; lakin tarixdə elə bir xalq olmamışdır ki,
Tanrı ilə ünsiyyətə, onunla dil tapmağa cəhd etməsin. Və bu
cəhdlər hər bir xalqın şifahi mifoloji mətnlərində, nağıllarında,
dastanlarında, dualarında, alqış və qarğışlarında, ümumiyyətlə,
«ibtidai din»in hər bir təzahüründə mövcuddur.
Dostları ilə paylaş: |