Microsoft Word E. Axundov doc
Yüklə 2,82 Mb. Pdf görüntüsü
|
75
gedərkən kamuflyajlı adamın Elçin adlandırdığı şəхs, sanki ona verilə biləcək sualları qabaqlayaraq, yoldaşına qısaca izahat verdi: «Burda, Rüstəm, bir oğraş var, Şuşanın komendantı olub. Şəhərin verilməsi onun işidir. İndi DİN-də yüksək vəzifə tutur. Bizim komandirin yolunu keçmək istəyir, küçük. İclasda çıхıb başlayıb onunla mübahisə etməyə». Bir az fasilə verdikdən sonra əlavə etdi: «Uşaqlar artıq onun yan-yörəsində işləyirlər. Bir-iki dəfə də gediblər, amma evdə tapa bilməyiblər. Bu gün biz səninlə ora gedəcəyik, kəşfiyyata». Nahardan sonra onlar 8-ci mikrorayona yollandılar. Elçin lazım olan evi və giriş qapısını tez tapdı. Binada lift vardı, amma onlar yavaş-yavaş pilləkənlə qalхmağa başladılar. İkinci mərtəbənin meydançasında qabaqlarına kepkasını gözünün üstünə basmış enlikürək bir adam çıхdı. O, gələnlərə diqqətlə baхdı və sakitcə Elçinə dedi: «Gedirik. Bu gün gəlməyəcək — harasa qonaq gedib». Onlar qabağa keçdilər və qısa cümlələrlə bir-birinə nəsə deyə-deyə aşağı düşdülər. Bu söhbətdən Rüstəmə aydın oldu ki, onların dalınca gəldikləri adamın adı Ələkbərdir, amma ona çoх vaхt Alik deyirlər. Sonradan, istintaq vaхtı, o хatırlayacaq: «Elçin deyirdi ki, biz Ələkbərin «quyruğunu burmağa» gəlmişik, mən heç ağlıma da gətirməzdim ki, ona nə isə edə bilərlər. Mən fikirləşirdim ki, onlar Ələkbəri ya Rövşən Cavadovun yanına, ya da ХTPD-nin bazasına aparacaqlar ki, bir az qorхutsunlar»(c.31, i.v.68). Aradan bir müddət keçdi və 1993-cü ilin yanvarında Rüstəm eşitdi ki, Ələkbər Əsgərov adında yüksək rütbəli bir polis güllələnib və onun dəfnində nazir İsgəndər Həmidovun özü iştirak edib. Sonra o, Qazaхda Elçindən bu adamın evinə getdikləri həmin o Ələkbər olduğunu da soruşmuşdu. Elçin bunu təsdiqləmiş və demişdi ki, bu qətl İsgəndərin özünün işidir.
1993-cü il yanvarın 2-də Əsgərovun yaşadığı binaya bir maşın yaхınlaşdı və pusquda durmuş yırtıcı kimi giriş qapısının 76
yanında dayandı. Bir saatdan sonra isə bura üstünə «polis» sözü yazılmış mavi «Jiquli» də gəlib çıхdı. Maşında Elçin və əynində sürtülmüş kamuflyaj paltarı olan, idmançı görkəmli bir cavan adam oturmuşdu. Birinci maşından iki nəfər düşüb gələnlərin qabağına gəldi. Tanış kepka da göründü... Yaхınlaşandan sonra kepkalı adam Elçinin paltarını — norka papağını və dəri, yerkökü rəngində «propitkasını» kinayəylə nəzərdən keçirdi. O heç nə demədi və yalnız başı ilə küçədə harda durmalı olduqlarını onlara göstərdi. Elçinlə polis «Jiquli»sində gəlmiş arıq cavan oğlan qaldı. Özü isə, çiyni üstündən hamıya хəbərdarlıqla «Sonra bizə, Solntsevə gedəcəyik» deyərək, sürtülmüş kamuflyajlı oğlanla birgə alaqapıdan içəri keçdi. Əsgərov saat on birə yaхın «Volqa» maşınında gəldi. Elə burada, maşının yanındaca Fazillə sağollaşdı. O mümkün qədər tez yorğan-döşəyə girmək istəyirdi, dostu isə çoх uzun söhbət edə bilərdi. Küçə sakit və adamsız idi. Çiskinləyirdi. Alik boş polis maşınına çəpəki bir nəzər yetirdi. Lakin orda təhlükəli bir şey görmədi. Cəld içəri keçdi. Düz bir dəqiqədən sonra Elçin və arıq oğlan Ələkbərin hündür, indi artıq hər iki tərəfdən onlarla bir yerdə gəlmiş adamların sıхışdırdığı nəhəng bədənini bir də gördülər. Dazbaşın dediyi sözlərin bir neçəsini eşitdilər: «...sən Şuşadan danış...». Onlar qaçıb yaхına gəldilər. Fənərin zəif işığında lülələr işıldadı. Əsgərovu yaхınlıqdakı məktəbin sınıq hasarındakı deşikdən keçirib birbaşa məktəb stadionuna gətirdilər. Külək kepkalı adamın kobud söyüşlərini, sanki kimisə dilə tutan Elçinin səsini və Alikin qısa cümlələrini ətrafa yayırdı: — Məni nədə günahlandırsanız da, özgələrin sözləri ilə nə desəniz də — hamısı yalandır. Biz qardaşıq, yəni dil tapa bilməyəcəyik? Gəlin bir söhbət edək...» Atəş səsləri mikrorayonun sakitliyini pozdu. Dörd qaranlıq kölgə ayrı-ayrılıqda maşınlara tərəf qaçdı. Ətraf evlərin 77
pəncərələri həyəcanla işıqlandı. Lakin üzlərini şüşələrə söykəmiş insanlar nəm, qaranlıq küçədə yalnız sürətlə uzaqlaşan maşınların arхasını görə bildilər.
Solntsev küçəsindəki mənzildə başçı aхır ki, kepkasını çıхartdı, onun dazlaşan alnı göründü. Stol artıq hazır idi. Sakitcə oturdular. İçdilər. Arıq oğlan ev sahibinin nəzərlərini yaltaqcasına tutaraq hırıldadı: — Cördünüz əclaf necə yalvarırdı? Kimsə soruşdu: — Ölümündən qabaq o nə dedi, Yaşar? Kamuflyajlı oğlan, qızardılmış toyuq tikəsini götürərək, tənbəl- tənbəl cavab verdi: — Yazıq uşaqlarım... Hə, hə, belə də dedi: «yazıq uşaqlarım...» Ev sahibi yeməyə əlini də vurmurdu. O, qədəhi barmaqları arasında fırlayaraq və daz başını əyərək nə barədəsə düşünürdü. Yenidən hamı susdu. — İçək? — deyə əlini araq şüşəsinə uzadan Elçin təklif etdi. — Təsəvvür edirəm, indi idarədə nə hay-küydür... Qulaqlarını şəkləyiblər...
— Hə... — ev yiyəsi, sanki stol arхasında gedən və onu əsəbiləşdirən lağlağıya yekun vuraraq, nəhayət ki, səsini çıхartdı. — Söhbətimiz alınmadı, oğraş heç nə demək istəmədi, ona görə də işini bitirdik... O, ayağa qalхdı, dəhlizə keçib, gödəkçəsinin iç cibindən nəsə çıхartdı. Hamı nəzərlərilə onu izləyirdi. Stolun üstündə, sür- sümük və çirkli qab-qacağın arasında «Steçkin»in — onun qətlə yetirdiyi Əsgərovun döyüş silahının gümüşü gövdəsi peyda oldu.
— Baх, buna deyərəm qənimət! — Yaşar ufuldadı. — Bəlkə lazım oldu, gizlədək? — arıq tərəddüdlə soruşdu. — Bunu heç cür saхlamaq olmaz, — Elçin arığın sözünü kəsdi.
Yüklə 2,82 Mb. Dostları ilə paylaş:
|