Sabuhi SHAHAVATOV
154
göstereni ve gösterileni dilin fonetiğinde ve kavram dünyasında
mevcut olmakla
beraber, insan zihnindeki kavramları ifade eden “gösterilen” unsuru, zihin dışı
dünyaya, yani göstergenin bir bütün olarak vücut bulduğu dış ortama müracaat
edilmeden tespit edilemez. Nüzûl sebepleri nassın sosyal bağlamından, yani nüzûl
ortamından farklı bir şey değildir. Nasların anlamlarının ortaya konması, dıştan içe
ya da içten dışa şeklinde tek yönde değil, bilakis iç-dış arasında “mekiksel” bir seri
hareket içinde seyretmesi gereken kompleks bir etkinliktir.
44
Yani Kur’ân’ı
anlayabilmek için, onun metnini aşarak arkasındaki bağlama ulaşmak ve bu şekilde
onu yeniden söz ortamına taşımak zorundayız. Kur’ân’ı yeniden söz ortamına
taşımanın ilk adımı, bütün pasajlarını ait olduğu nüzûl ortamında okumaya
çalışmaktır.
Nüzûl ortamını ve bağlamı dikkate alarak Kur’ân’ı tefsir etmek kolay bir iş
değildir. Kur’ân, müfessirin anlama sorunları gözetilerek kurgulanmış yekpare ve
bütünlüklü bir metin olmadığı için, metnin dışında kalan söz dışı bağlamı tespit
etmek müfessire düşmektedir. Kur’ân pasajlarının tarihsel bağlamlarının Kur’ân’dan
hareketle rahatlıkla tespit edilebilirliği (siyâk-sibâk)
45
ve esbâb-ı nüzûl rivayetlerinin
sunduğu yardım yeterli değildir. Bu durumda ortaya çıkan anlama sorununu
aşabilmenin alternatif yolu, müfessirin bu bağlamda daha farklı kaynaklara
başvurmasıdır. Bunun sorunsuz bir süreç olmadığı ortadadır, fakat bizi Kur’ân’ın
özgün anlamına ulaştıracak daha tekin bir yolun mevcut olmadığı da aşikârdır.
44
Nasr Hamid Ebu Zeyd, İlahî Hitabın Tabiatı, s. 143
45
Siyâk kelimesi İslamî ilimlerde bir ıstılah olarak kullanılmamış, bu nedenle de etraflı bir
şekilde tanımı yapılmamıştır. Buna karşılık belagat ilminde sözün siyâkı anlamında hal ve
makām gibi kavramlar kullanılmış, fakat bunlarla daha çok, sözün dışındaki unsurlar kast
edilmiştir. Bu ise, dil dışı bağlama tekabül etmektedir. Siyâk kelimesini “dil-içi bağlam”
anlamında ilk kullanan âlimin Câhız olduğu ifade edilmiştir, ancak ondan önce İmam
Şâfîî’nin (ö, 204/819) de bu kelimeyi bu anlamda kullanmış olduğunu biliyoruz. Nitekim
İmam Şâfîî, er-Risâle adlı eserinde, “Babu’s-sınıf ellezî yübeyyinü siyâkuhu ma’nâhu”
(manasını siyâkının açıkladığı ifadeler) şeklinde bir başlık kullanmış ve bu başlık altında
incelemiş olduğu âyetlerde, bazı kelimelerin anlamlarının ancak metin/âyet bütünlüğü
dikkate alınınca ortaya çıktığını ifade etmiştir. Geniş bilgi için bkz. Muhammed Coşkun,
Muhammed Âbid el-Câbirî’nin Tefsirde Siret-Nüzûl İlişkisi Yaklaşımı, Basılmamış
Doktora Tezi, İstanbul, 2013, s. 245 vd.
Esbâb-ı Nüzûl Rivayetleri ve Nüzûl Ortamını Tespit Etmede Yeterliliği Meselesi
155
KAYNAKÇA
Aksan, Doğan, Her Yönüyle Dil, Ana Çizgileriyle Dilbilim, Ankara 1990,
Câbirî, Muhammed Âbid
Fehmu’l-Kur’ân, Beyrut, 2009,
Cerrahoğlu, İsmail, Tefsir Usûlü, Ankara, 1993
Coşkun, Muhammed Muhammed Âbid el-Câbirî’nin Tefsirde Siret-Nüzûl
İlişkisi Yaklaşımı, Basılmamış Doktora Tezi, İstanbul, 2013,
Ebu Zeyd, Nasr Hamid, İlahî Hitabın Tabiatı, s. 143
Ferâhî, Abdülhâmid, Esbâbu’n-nüzûl, yazma nüsha, http://www.hamid-uddin-
farahi.org/index, Erişim tarihi, 30.11.2012
Fîruzâbâdî, Muhammed b. Yakub b. Muhammed, Kamusu’l-Muhit, Mısır,
1938,
Hanefî, Hasan, Esbâb-ı Nüzûl’ün Anlamı Nedir?, çev. Ahmet Nedim Serinsu,
AÜİFD, s. 227
Hasan Elik-Muhammed Coşkun, Tevhit Mesajı, İstanbul, 2013
Hürremşahî, Bahauddin Kur’ân Bilimi, İstanbul, 1998,
İbn Hişâm, es-Siretu’n-Nebeviyye, thk. Ömer Abdusselam, Beyrut, 1993,
İbn Manzur, Muhammed b. Mükerrem b. Ali el-Ensârî, Lisânu’l-arab, Beyrut,
1997,
İbn Teymiyye,
Mukaddime fi Usûli’t-tefsir, Beyrut, 1988,
Mannâu’l-Kattan, Halil, Mebâhis fî Ulûmi’l-Kur’ân, Beyrut, 1986,
Mâturîdî, Ebû Mansur Muhammed b. Muhammed b. Muhammed, Tevilâtu’l-
Kur’ân, İstanbul, 2009,
Maverdî, Ebu’l-Hasan Ali b. Muhammed b. Habib, en-Nüket ve’l-uyûn, Beyrut,
1992,
Muhsin Demirci, “Esbâb-ı Nüzul”, DİA, İstanbul, XI/360
Nisâburî, Ebû Abdullah İbnü'l-Beyyi Muhammed Hâkim, e
l-Müstedrek ale's-
Sahihayn, Mekke, 2000
Ragıp el-İsfahânî, Hüseyin b. Muhammed b. Mufaddal, Müfredat, Beyrut,
2002.
Râzî, Fahreddîn, Mefâtîhu’l-ğayb, Beyrut, 2009.
Serahsî, Muhammed b. Ahmed b. Sehl,
el-Muharrar fi Usûli’l-fıkh, Beyrut,
1996,
Serinsu, Ahmet Nedim, “
Kur’ân-ı Kerim’in Anlaşılmasında Esbâb-ı
Nüzûl’ün Rolü” , İstanbul, 1994.
Sabuhi SHAHAVATOV
156
Suyûtî, Celaleddin Abdurrahman b. Ebî Bekr,
el-İtkân fi Ulûmi’l-Kur’ân,
Beyrut, 1987,
Sülün, Murat, “Demirin İnzâlinden Kur’ân’ın İnzâline -Bir Nüzûl Analizi-”,
Akademik Araştırmalar Dergisi, Sayı 43, 2009-2010, ss. 155-176
Şeylehânî, Ömer b. Abdülazîz, Mebahisu’t-tahsîs inde’l-usuliyyin, Amman,
2000,
Vâhidî, Ali b. Ahmed b. Muhammed en-Nisabûrî, Esbâbu’n-Nüzûl, Kahire,
1315,