Microsoft Word Hazir secilmis eserleri mir celal doc

25 
 
 Səadət xanım daha qətiyyət və qəzəblə sözümü kəsdi: 
- Bağışlayası bir şeyim yoxdur. Mən ciddi danışınaq istəyirəm ki, siz 
özgənin arvadına nə haqq ilə belə məktub yazırsınız. Axı... Mən... 
Bir başa düşək, görək, bu nə deməkdir? 
Mən onun öz xahişinə görə, həm də yoldaşcasına bir məktub yazdığımı 
deyir və bu hərəkətlərə qarşı  təəccüb etdiyimi söyləyirdim. O, üzüklü 
barmaqları ilə məni yanıyaraq, acıqlı-acıqlı baxırdı: 
- Kimi aldadırsan? Onu bil ki, qabağındakı bəbə deyil ha! Sən oxuyanı 
mən toxumuşam... 
Mübahisəmiz dərinləşirdi. O dediyini mən anlamırdım. Mən deyəni o 
anlamaq istəmirdi. "Mən siz ilə ciddi danışımaq istəyirəm" - deyə  şəhər 
bağına doğru addımlayırdı. 
Bağ müsaid idi. Heç olmasa bu biabırçılığı tanış-biliş eşitməsin - deyə 
xəlvətə  çəkilib, məsələni aydın etmək lazım idi. Bağa girdik. Günortanın 
istisi ağacların arasına dolmuş, havanı  ağırlaşdırmışdı. Qarğalar qoca 
çinarların başında çırpınır, böcəklər kölgəliklərə dolub səslənirdi. Bağın bir 
bucağında yaşıllıqda oturduq, heç kəs yox idi. Bu sakitlikdə Səadət xanımın 
təhqirləri mənə o qədər də acı  gəlməzdi; çünki özümdən başqa eşidən 
yoxdu. 
Mən bir az özümə toxtaq verdim. Bir sual hazırladım. "Açıq de görüm 
mən sənə nə yazmışam, məni nə haqq ilə təhqir edirsən?" 
Mən bu sualı yoğurub, xamır kündəsi kimi hazır etmişdim ki, bir də 
gördüm Səadət xanım məni qucaqladı. 
- Ox... Ay allah... Bu ki uşaqdır. Qadası... Ölürəm səndən ötrü... 
Mən falçı qadının əlində çapalayan göyərçin kimi çırpınırdım. 
Özümü onun zorba qollarından güclə çıxartdım. 
Bu, təhqirin son dərəcəsi idi. O mənə murdar bir cənazə kimi göründü, 
üz-gözümdən nifrət yağdı. Mən bu canlı meyitin əlindən tezliklə qurtarmaq 
istədim. O, şişman bədəni ilə böyrümdən sallanaraq dişini ağardırdı. 
- Səndə eşq yoxdurmu?.. Ruhun hanı?.. 
Mən qolumu dartıb onun əlindən çıxaranda bərk bir qışqırtı eşitdim. O 
üzərinə isti su atılmış donuz kimi çığırıb, yerə yıxıldı, çapaladı... Adamlar 
töküldülər. Bağın qabağında su satanlar, dondurma yeyən xanımlar, uşaqlar, 
yoldan ötən qulluqçular gəldilər. Mən qaçmaq istədim. Bir də fikirləşdim: 
"Yəqin deyəcəklər bu qadına nə etmişsə, qorxudan qaçır". Dayandım. Nə 
edəcəyimi bilmirdim. 

---

26 
 
 Səadət xanım lap arxayınca yerə  sərilmişdi. Kimi əlini başına qoyur, 
kimi qılçasını ovurdu. Dondurmaçı çömbəlib qışqırırdı: 
- Ədə, su gətir! 
- Doldur ver bəri! 
Mən istəsəm də  kənar dura bilməzdim; adamlar onu mənimlə 
görmüşdülər. "Aparın dincəlsin", "istidəndir, soyuq suda çimizdirin" deyə 
xeyirli məsləhətlər verirdilər. Bu sözlər məni daha da əsəbiləşdirdi. 
Qolundan tutub silkələdim. Gözlərini açıb üzümə baxdı. Durdu. Getmək 
istəyirdi.  Əlimi qoluna atanda ağırlığını  mən tərəfə saldı. Mən qolunu 
buraxmaq istəyirdim, qorxurdum yıxıla, qucaqlamaq məcburiyyətində olam. 
 
* * * 
 
Bir müddət gözümə yuxu getmədi. Səadət xanımın qorxusundan ürəyim 
döyünürdü. Hətta yuxuma girirdi. Dönə-dönə  məni qara basırdı. Bu 
əhvalatın, sevgilimin qulağına çatmasından qorxurdum. Məni belə bir 
qadınla görənlər nə deyəcəklər? 
Şəhərə çıxanda dostlar mənə mübarək badlıq edirdilər. 
- Mübarək olsun!  
 -Nə? 
- Necə nə? Lotu, toy edirsən, bəs bizi niyə yaddan çıxarırsan? 
- Mən and içirəm ki, boş sözdür. Elə bir şey mənim xəyalımdan da keçə 
bilməz... 
Onları inandırmaq çətindir. 
- Ay zalım, deyirlər, müvəqqətidir. Beş günlük kefini sürürsən. 
Daha niyə utanırsan? Səadət xanım da bir xanımdır... Allah tükü sanı 
xeyir versin!.. Dul olanda nə olar? 
Səadət xanım, elə bil, qapı-qapı  mənim tanışlarımı  gəzib, 
muştuluqlamışdı ki, "biz evlənirik". 
 
3 
 
Rayonda ağır işdən sonra mərkəzə qayıdanda ləzzət verir. 
Cavan oğlansan. Yağmurlu havalardan, yalnızlıqdan qəlbin qaradır. 
"O"nu xatırlayırsan. Maşına oturub bir günlüyə  də olsa, görüşmək üçün 
özünü Bakıya salmaq istəyirsən. 

---

27 
 
 İdarəyə gəlib, icazə istəyirsən. Müdir ərizənə baxır, üzünə baxır, başını 
tovlayır: 
- Heç utanırsan? 
Kor-peşman qayıdırsan. Yəqindir ki, işini bitirməmiş Bakıya gedə 
bilməyəcəksən. Bir var ki, təşkilatı-zadı saymayıb, oğurluqca gedəsən. 
Onda da addımbaşı "töhmət" gəlir durur göz qabağında. Xalq Bakıya düşüb, 
mərkəz havası udanda, sən də dalınca gələn "töhmətin" qorxusundan sərin-
sərin tər gətirirsən. 
Əlac ona qalır ki, işini qurtarıb alnıaçıq üzüağ müdirin yanına gedəsən. 
Belədə müdir əlini sıxır: 
- Hə, kişi oğlu, keflər lap sazdır ki? 
İcazə üçün ərizəni vərirsən. Gülür. Barmaqları ilə işarə edir: 
- Üç gün! 
Bu da bəsdir. Ərizəni geri alırsan. Kənarında qırmızı xətt ilə yazılmışdır: 
"Buraxılsın". 
 
* * * 
 
Bakıya çatan kimi hamama qaçdım. Xüsusi təchizat mağazasından 
aldığım "şəhər" paltarını geydim. Yöndəmə düşdükdən sonra universitetə 
getdim. 
Nə aləm, nə qiyamət ilə "onunla" görüşdük (Bu görüş barədə bir səhifə 
ötürürəm, özünüz təsəvvür edin). Onu qoltuğuma alıb kinoya qaçdım. 
"Proletar" kinosu, "Yad qadın" fılmi. 
Salonda iynə salmağa yer yoxdu. Salon qaraldı, səhnənin divarı ağardı. 
Ekran harada isə daha böyük şəhərlərdən birində olan əhvalatı çəkib gətirir, 
bizə göstərirdi. 
Mərkəz şəhəri, çoxmərtəbəli möhtəşəm binaları, uzun və böyük küçələri, 
universal mağazaları, qarınca kimi görünən avtomobilləri, maşın kimi 
fırlanan milisləri, səliqə ilə yazılmış lövhələri, qaynaşan adamları, çiçək 
bağları, qəşəng xanımları, gümüş  fəvvarələri, tunc üfüqləri ilə  gəlib 
gözümüzün qarşısından keçdi. 
Bunların hamısı bizi - iki sirdaşı o qədər məşğul etmişdi ki, məhəbbət 
söhbətlərini unutmuşduq. 
Elektrik lampaları yandı. Qabaq cərgədən bir yastısifət qadının geri 
baxdığını gördüm. 

---