Microsoft Word Hazir secilmis eserleri mir celal doc

167 
 
sakit, çox mülayim, özündən də zarımaq, zıqqıldamaq deyilən  şey 
eşidilmirdi! Qəbul otağında divanda uzanan xəstəyə yaxınlaşanda şoferdən 
soruşdum: 
- Nəyidir xəstənin? 
- Bilmirəm, doktor. 
Şəfqət bacısına müraciət etdim: 
- Buna nə olub? 
- Bilən yoxdur. 
- Bəlkə heç xəstə deyil, götürüb gətirmisiniz. 
- Doktor, necə  xəstə deyil, küçənin ortasında asfalta yıxılıb qalmışdı. 
Camaat başına yığılmışdı. 
Mən xəstəyə yaxınlaşdım. Doğrudan da bənizi qaçmış, rəngi solmuş, 
taqətdən düşmüş gənc, nazik bir qızın sifətini gördüm. Qara qaşlar altında 
xeyli dərinə çökmüş iri gözlər olmasa meyit güman edərdim. Sapsarı idi. 
Lap ipliyi üzülmüşdü. Nə bir söz, nə hərəkət? Ancaq iri gözlərini ağır-ağır o 
yan-bu yana çevirərək gəlib-gedəni süzürdü. 
-  Qızım, sənə nə olub? 
Mən xəstənin nəbzini yoxlamaq üçün çöp kimi nazik biləyindən tutdum. 
Nəbzi zəif vururdu: 
-  Sənin nəyindir, qız? 
Xəstə başını çətinliklə mənə tərəf çevirib ağır-ağır dedi: 
-Burada kino varmı? 
- Nə kino? 
- Televizorunuz varmı? 
- Sən xəstəsən, ya əyləncə axtarırsan, qız? 
- Axtarmıram, prosto soruşuram. Mən sualımı bir də təkrar etdim: 
- Nəyindir, haran ağrıyır? 
- Özüm də bilmirəm. 
- Haçandan beləsən? 
- Bu gün bulvar yanında yıxılmışam. 
- Yaralanmamısan? 
- Yaram yoxdur. 
- Bəlkə dəyib, toxunan olub? 
- Olmayıb! Özüm gedəndə sərələndim. 
  

---

168 
 
Mən xəstəni dərhal palataya, rahat bir yerə köçürdüm. İlk tibbi yardım 
üçün nə lazımsa əmr verdim, hazırladılar. 
Çox çəkmədi, xəstənin anası da gəlib çıxdı. Minnətdarlıq, razılıq 
edəndən sonra xüsusi bir sözü olan adam kimi mənə yanaşdı, pıçıltı ilə dedi: 
- Doktor, Ofelyanı  nə  qədər istəyirsiniz burada saxlayın, sağaltmamış 
buraxmayın, qadanızı alım! 
Xəstə sahibinin "damdandüşdü" xahişi mənə  təəccüblü göründü. 
Təəccüblü göründü ona görə ki, belə xahişlər bizdə az olur. Əksinə, analar, 
atalar xəstələrini müalicə etdirən kimi tez çıxarıb aparmağa, xəstəxana 
rejimindən qurtarmağa tələsirlər. Mən anadan soruşdum: 
- Ofelya çoxdanmı naxoşdur? 
- Çoxdan. 
- Haçandan? 
- Olar bir neçə ay. 
Təəccüb elədim. Belə  zəif bir bədənin uzun müddət naxoşluğa davam 
gətirməyi, həkimə, müalicəyə xəstəxanaya müraciət etməməyi qəribə idi. 
- Ay xala, bu zəif qızı vaxtında nə üçün müalicəyə gətirməmisiniz. Hətta 
onun bizdə kartoçkası da yoxdur. Belə başısoyuqluq olar? 
Ana başını tovladı, üzümə baxdı, ürəyinin dərdini açan adamlar kimi 
səmimi danışdı: 
-Ay doktor, indiki cavanlar bəyəm sözə baxır, bəyəm nəsihət 
eşidir, bəyəm dərdini deyir? Kinodan, konsertdən macal tapır ki, 
müalicəyə gəlsin, özünüz yaxşı bilirsiniz ki, hamısı incəlmək istəyir! 
İndi başa düşdüm ki, ana nə üçün Ofelyanın buraya düşməyinə sevinir. 
Evdə, sərbəstlikdə heç bir müalicə  tədbirinə boyun əyməyən övladın 
xəstəxana rejiminə tabe olması ana üçün doğrudan da təsəllidir. Məlumdur 
ki, hər bir xəstəni və xəstəliyi bacarıqla müalicə üçün birinci şərt diaqnoz, 
yaxud Sabirin dili ilə desək "dərdi təşxis" etmək, yəni dürüst müəyyən 
eləməkdir, doğrudur, qocalarda, uzun müddət naxoş olub müalicəyə 
getməyən, bədənini əldən salan, bir neçə azarı çarpazlaşan adamlarda təşxis 
çətin, mürəkkəb olur. Ancaq müasir təbabət texnikanın, kimyanın köməyi 
ilə  ən pis xəstəlikləri açır, izah edir. Qorxulu, qaranlıq bir şey qalmır. 
Rentgen şüalarını nüfuz eləmədiyi damar hanı? Xüsusən Ofelya kimi cavan, 
on səkkiz yaşında bir qızın xəstəliyini təşxis etmək nə mürəkkəb üsul, nə də 
elə bir axtarış 
  

---

169 
 
tələb edir. Təzə boy atan ting kimi gənc, yarımşəffaf bədəninin bütün 
imkanları, nöqsanları da göz qabağında olur. 
Ofelyanın müayinəsi və  təhlilləri qızın zəifliyindən, qüvvətdən 
düşməyindən başqa heç bir xəstəlik  əlaməti göstərmədi. Cavan bədən, 
imkanları  tələbincə, vaxtında qidalanmayıb zəiflikdən üzülüb gedib, ayaq 
üstə dayanmağa tab gətirməyib... 
Mən qızın anasını danladım: 
- Şükür, sizin məişətiniz, güzəranınız yaxşıdır, məktəbli bir qızın yeyib-
içməyinə niyə fıkir verməmisiniz, niyə bədənini üzmüsünüz, xala? 
Ana dəfələrlə verilən sualdan təngə gəlmiş kimi əllərini dizinə çırpdı: 
- Ay doktor, başına dönüm, qurbanın olum, əgər sən Ofelyaya gündə 
ikicə  dəfə xörək yedirdə bilsən, sənə ömrüm boyu minnətdar olaram! 
Yemir, yemir a qadan alım! 
- Necə yəni? 
- Yemir, əzizim! 
- Necə yemir, onun otuz iki dişi cağbacağ yerində, həzm aparatında da 
bir azar-bezar yox, mədə şirəsi də normada. Niyə yeməsin?! 
- Doktor, ona baxma, yemir, öldür yemir! 
- Dadlı-duzlu xörəklərdən yeyər! 
- Dünyada hər lezzətli xörək - cücə  əti, evdə bişən yağlı kökə, dolma, 
plov, qovurma və s. nə desin qabağına qoyuruq, geri itələyir, ayağa qalxır 
ki, yemirəm, kökələrəm. 
Məni gülmək tutdu. Hörümçək kimi bir bədən sahibinin kökəlməkdən 
qorxması gülməli deyilmi? 
- Nəyi kökələcək, onun bütün vücudunda beş kilo ət yoxdur. 
- Qorxur, yemir! Onunku jurnaldır, kinodur. 
- Mən onu yedirdim, sən tamaşa elə! 
Doğrudur, mən döşümə döyə-döyə qadını arxayın elədim. O da 
xəstəxana yeməkləri ilə kifayətlənmədi. Səhər-axşam cürbəcür xörəklər 
bişirib yaraşıqlı boşqablarda qızının yanına daşımaqda davam etdi. Ancaq 
sonra gördüm ki, Ofelyaya xörək yedirtmək o qədər də asan iş deyilmiş. 
- Ay qız, bədənini üzməkdən məqsədin nədir? 
- Siz nə deyirsiniz, doktor, məni eybəcər, bədbəxt elemək fıkrindəsiniz? 
  
 

---