_____________ Milli Kitabxana_____________
179
2. İranda təziyələr və şəbih tamaşaları
Hələ indiyə qədər elmdə təziyə və şəbihlərin konkret tarixi
müəyyənləşdirilməmişdir: rəylər, fərziyyələr, gümanlar müxtə-
lifdir. Bəziləri zaman etibarı ilə bu tarixi V əsrə, bəziləri XVI
yüzilə, bəzilərisə XIX əsrə aparıb çıxarırlar. Fransız Kont de
Qobine söyləyir ki, şəbih tamaşalarının tarixi heç bir əsrdən də
artıq deyil. Və bu barədə hər səyyahın, hər tədqiqatçının öz
təkzibedilməz həqiqəti var. Lakin bütün bu dolaşıqlıqların
məncə bir ümumi səbəbi mövcuddur. Müsəlman dünyasına
müxtəlif vaxtlarda gəlmiş diplomatlar, tacirlər, səyyahlar təziy-
yələr və şəbihləri daim taydəyişik salıb onları bir-birilə qarış-
dırmışlar. Məsələ bu ki, təziyyələr və şəbih tamaşaları bir-
birindən fərqlidir və hərəsinin öz müstəqil yaranma tarixi olub.
“Təziyə” ərəb sözüdür, “ağı”, “yas”, “hüzn”, “ağlamaq”
mənalarında işlədilir. “Şəbih” də ərəb dilindən alınmış bir an-
layışdır. Lakin bu söz canlı fars dili dövriyyəsində daha çox iş-
lənir və “oxşar”, “oxşayan”, “bənzər” mənalarında başa
düşülür. Hər iki sözün semioloji təhlili “təziyə” və “şəbih” kimi
sosial, dini və mədəni hadisələrin tarixi mənşəyini işıqlandırır.
Təziyələr və şəbih tamaşaları islam dünyasında şiə məmləkət-
lərinin teatr mədəniyyətinin ən universal təzahürlərindən sayılır.
Orta əsrlərdən üzü bəri təziyələr və şəbihlər nəinki bir sıra ərəb
ölkələrində, İranda, Azərbaycanda, Türkiyədə, həmçinin
İrəvanda, Gürcüstanda da keçirilmişdir. Bir çox müsəlman
bölgələrində “əzadari” mərasiminin yayılması təkcə ərəb
istilası ilə yox, həm də islamın fars variantının nüfuzu və
təsirilə əlaqələndirilir. Belə ki, elmi dairələrdə heç kəs
təziyələrin və şəbihlərin təşəkkülündə İranın, - ən qüdrətli şiə
məmləkətinin, - müstəsna rolunu inkar etmir. Halbuki hər şey
uzaq VII əsrdən isti ərəb yaylasından başlayır. Təziyələr
_____________ Milli Kitabxana_____________
180
birbaşa şəkildə şiələrin üçüncü imamı əl-Hüseyn ibn Əli Əbu
Abdullah əş-Şəhidin adı və Kərbəla çölündəki şücaəti və
şəhidliyilə bağlıdır. İmam Hüseyn Mədinədə doğulub,
Muhamməd peyğəmbərin qızı Fatimə ilə Əli ibn Abu Talibin
oğludur. Şiələrin ikinci imamı əl- Həsən ibn Əli Əbu
Muhamməd əl-Mitlağ öldürüldükdən sonra imam Hüseyn
669-cu ildə Kufədən Mədinəyə dönür və ələvilərin başçısı
olur. Ancaq o, uzun müddət siyasi səhnədə görünmür, heç bir
koordinal qərarı və ya addımı ilə fərqlənmir. 680-cı ildə xəlifə
Müaviyyənin ölümü ilə əlaqədar İraqda əməvilər əleyhinə
siyasi çıxışlar güclənir. Bu zaman Kufə şiələri özlərinin üçüncü
imamları kimi qəbul etdikləri Həzrət Hüseyni yeni xəlifə Yezid
ibn Müaviyyəyə qarşı üsyana başçı olmaqdan ötrü geri çağırır-
lar. İmam Hüseyn öz əmisi oğlu Müslim ibn Aqili üsyanı
təşkil etmək üçün öncədən Kufəyə göndərir. Minlərlə Kufə sa-
kini imam Hüseynə biət etdiyini bildirdiyindən Müslim sevinib
bu haqda imam Hüseyni məktubla məlumatlandırır. Lakin
kufəlilərin üsyanı hələ qızışmamış yatızdırılır, Müslim ibn Aqil
tutulub 680-cı ilin sentyabrında qətlə yetirilir. Həzrət Hüseynin
bundan xəbəri olmur. Çünki o, Məkkəni tərk edib Kufəyə tərəf
yollanmışdı. Bu səfərdə onu yalnız kiçik bir dəstə müşayət
edirdi. Ağır faciəvi xəbərlər imam Hüseynə yolun yarısında
çatır. Lakin şiə müqəddəsi qorxub geri qayıtmir. Elə bu vaxt
Kufənin təzə hakimi Ubaydullah ibn Ziyad Hicazdan İraqa
gedən yolların üstünə döyüşçü dəstələri düzdürür. Məhz
onlardan biri imam Hüseynin Kufəyə yolunu kəsir. Naəlac
qalan şiə imamı öz 72 (40 piyada, 32 atlı) nəfərlik dəstəsilə
Ninəva çölündə məskunlaşır. Bir neşə gündən sonra Ömər ibn
Səədin komandanlığı altında 4.000 döyüşçüdən ibarət ordu
Ninəvaya yaxınlaşır. 680-cı ilin 10 oktyabrında əl-Hüseyn ibn
Əli Əbu Abdullah əl-Müctəba öz dəstəsilə düşmən alaylarının
qarşısına çıxır. Öncə xəlifə ordusunun heç bir əsgəri
_____________ Milli Kitabxana_____________
181
Muhamməd peyğəmbərin nəvəsinə hücum etmək istəmir.
Nəhayət ki, kindilərdən biri, rəvayətə görə Malik ibn Nusayr,
qılıncını çəkib şiə imamına zərbə endirir. Bu, ordu üçün
müdhiş bir siqnal olur. Hamı imamın kiçik dəstəsinin üstünə
şığıyıb müqəddəs ailənin qohum-əqrəbasını, dostlarını
qılıncdan keçirir. Ölənlərin başları əməvi xəlifələrinin paytaxtı
Dəməşq şəhərinə göndərilir. Vaxt ötüşəcək və bir yaddaş
olaraq Ninəva adlı mənhus ərəb çölünün üstündə Kərbəla
şəhəri salınacaq.
Şiələrin təziyələri, ağı mərasimləri, misteriyaları öz
mövzularını bu hadisədən götürür. 680-cı il oktyabr ayının
10-u şiəlik tarixinin bəlkə də ən əlamətdar günüdür. Məhərrəm
ayı şiə məmləkətlərində hüzn, kədər, yas ayıdır. Şiə
ənənələrinə görə ilk yas, ağı mərasimləri, hüzn, əza məclisləri
imamın ölümündən sonra keçirilməyə başlanmışdır. Tarix
söyləyir ki, təziyələrin əsas şiə mərasiminə çevrilməsində
“peşmanlamışlar” adlandırılın “ət-təvvabun” hərəkatının böyük
rolu olmuşdur. Orta çağların tanınmış tarıxçısı əl-Yəqubiyə
görə kufəlilər Mədinəyə yönələn imam qohumlarını acı
fəryadlarla, ağılarla qarşılayılar. Geriyə dönərkən “müqəddəs
ailə”nin yaxınları öz gözətçilərindən xahiş edib Ninəva çölündə
imamın ölümünün 40-cı günü ağı mərasımı qururlar.
Əməvilərin hakimiyyəti dövründə şiə imamlarının evlərində
bəyan edilmədən, rəsmiləşdirilmədən hər il təziyyələr
saxlanılırdı: Mədinə
şəhərində
əməvilər buna göz
yummuşdular. Təziyələr şiələr üçün həm də hakimiyyətdə
olanlara qarşı özünəməxsus bir etiraz aksiyası idi.
Erkən Abbasilər siyasi məqsədlər güdərək hakimiyyətə
gəlmək ümidilə şiələri, onların təziyələrini, xüsusilə də İran
camaatı arasında, dəstəkləyirdilər. Lakin əl-Mütəvəkkil (847-
861) zamanında hətta imam Hüseynin qəbri belə dağıdılır. Bu
Dostları ilə paylaş: |