Microsoft Word ?Ziz? C?F?Rzad?docx

                                                                                                                                                  

39 

 

eşidə  bilmirdi...  Birdən  o,  Sonanın  qalxdığını,  başını  sərqətfə  ilə  bağladığını

gördü; "kaş o daraq olaydım, tellərinə toxunaydım... kaş o sərqətfə olaydım, başına 

dolanaydım",  -  deyə  düşündü.  Sonanın  yaxasına  əl  atdığını  gördükdə,  qızın  nə

dediyini  anlamasa  da  fərqinə  vardı:  qız  çimmək  istəyir...  İndicə  o,  sevdiyi  gözəli 

çılpaq  görəcək...  Həya  təri  gəncin  pozulmamış  vücudunu  basdı,  dayana  bilmədi, 

baxa bilmədi, ağacların sıx yerinə çəkildi: "Yox, yox, bu günahdı, o bilmir, bilsə

bağrı çatlamazmı? Mən özüm də bu qələti eleyə bilmərəm. Suda çimənə baxmaq 

ayıbdı, xəcalətdən özüm də ölləm, baxa bilmərəm... Naməhrəməm axı... başqasının 

belə elədiyini eşitsəm, binamus deyərəm..." 

O  indi  qızların  suyu  şappıldatmalarını  aydın  eşidirdi.  Kolların  arasında  yeri 

rahat olmasa da, qaramığ tikanları ellərini, paltarını, üzünü cızsa da, tərpənmədən 

uzanıb,  aydın  qəlbi  kimi  təmiz,  buludsuz  göylərə  baxır  və  sevgilisini  xəyalında 

canlandırırdı: Sona ayaq üstündə durub, qarğı saçlarım taxta daraqla darayır, çılpaq 

biləklərindən su süzülür... Bu adi görünüş nə qədər xoş, doğma və gözəl idi... təzə

idi.  Burada  heç  bir  dəbdəbə,  yad  gözlər  yox  idi...  Səslər  kəsildi...  Tərlan  sürünə-

sürən  sahilə,  əvvəlki  yerinə  qayıtdı.  Qızlar  artıq  geyinmişdilər.  Onlar  kollara  və

çaylaq  daşlarına  sərdikləri  paltarları  evir-çevir  eləyir,  quruyanlarını  yığıb 

hamarlayır,  qatlayıb  iri  köhnə  qaxanın  üstünə  qoyurdular...  O,  Sonanın  səsini 

birinci dəfə çox aydın eşitdi: 

-Qızlar, bəsdi, qoy qalanları qurusun, sonra yığarıq. Gedək görək Ədil ağa yatıb 

doyubsa, bir az çörəkdən-zaddan yeyək... 

Onlar  sahildən  ayrılıb  meşəliyə  doğru  yollandılar,  Qızlar  getdi...  Sahildə  mis 

qazança,  piyalə  və  alanəm  paltarlar  qaldı.  Amma  Tərlanın  xəyalından  bir  az 

əvvəlki səhnə hələ də çəkilmirdi. 

"Mən  bu  gün  onu  görməliyəm.  Hökmən  görməliyəm,  necə  olursa  olsun 

görməliyəm onu, mən ona deməliyəm, mən ona deməliyəm, necə olursa olsun mən 

ona deməliyəm". Amma nə, necə, bilmirdi! 

Taleyi  Tərlanın  köməyinə  gəldi,  bir  az  sonra  qızlardan  bəzisi  yemək  yeyib 

xalçanın üstünə uzandı və kölgəlikdə dincəlməyə qərar verdi, Sona isə balaca Nisə

ilə  birlikdə  meşəlikdə  zoğal  yığmağa  başladı...  Elə  bu  zaman  Tərlan  dözməyib 

onların qarşısına çıxdı: 

-Salam!.. 

Sonadan  çox  Nisə  diksindi,  qorxu  ilə  ətrafı,  gəldikləri  cığırla  gerini  gözdən 

keçirtdi. Heç kəs yox idi. O diribaşlıq elədi, daxili bir hissin, özü də anlamadığı bir 

hissin əmrilə gəncləri tək qoyub onlardan aralandı, qarşıdakı zoğal ağacından ala-

dəymiş meyvələri yığmağa başladı. 

 

 

---

                                                                                                                                                  

40 

 

Üz-üzə qaldılar. Göz-gözə qaldılar. Birinci dəfə idi ki, belə bir səadət əllərinə

düşürdü.  Amma  ikisi  də  bu  səadəti  gözləyirdi,  ikisi  də  bunun  gec-tez  baş

verəcəyini  duyurdu.  Sona  taqəti  kəsilmiş  kimi  quru  ot  basmış  kəsəklərin  üstünə

oturdu.  Tərlan  da  onun  yanında  yerə  çökdü.  Danışa  bilmirdilər,  söz  tapmırdılar. 

Sükut  xeyli  sürdü,  qəfəsə  düşmüş  iki  quş  ürəyi  çırpınırdı,  dilləri  elə  bil  ki, 

bağlanmısdı,  bağlı  dillər  əvəzinə  iki  cüt  göz  danışırdı.  Bu  gözlərdə  elə  dərin  bir 

məlal, elə yanıqlı bir həsrət var idi ki, sözə ehtiyac duyulmurdu. Ürəklər, çırpınan 

ürəklər danışırdı... 

Sona  Tərlanın  qızılı  bafta  ilə  həşyələnmiş  çuxaya  qütəvvər  olmuş  mütənasib 

əndamını,  qara  çatma  qaşlarını,  iri,  ala  gözlərini,  təzəcə  tük  gəlmiş  yetkin  qaysı

kimi  şəfəqli,  allaşmış  üzünü  doymaq  bilməyən  acgözlüklə  seyr  edirdi:  "Hələ  sən 

lap  uşaqsan,  ağa  Tərlan,  necə  də  qorxmursan!  Yoxsa  çəngi  həvəsi  ürəyindəki 

qorxuya üsrün gəlib? Amma gözlərin yalan demir, ürəyinin aynasıdı o ala gözlərin! 

Qara  çatma  qaşların  altında  bu  gözlər  nə  gözəldi,  ilahi  nə  doğruçudu!  Amma 

çifayda,  mənə  onlardan  heç  nə  nəsib-qismət  deyil,  ilahi!  Mən  bu  gözləri  öpə  də

bilmərəm,  ixtiyarım  da  yoxdu!  Amma  ürəyim  elə  əsir  ki...  Bircə  dəfə,  tək  bircə

dəfə  bu  gözlərə  toxuna  bilsəm,  ölmərəm!  Dodaqlarım  da  titrəyir,  ilahi!  Əgər 

mənim  də  gözlərim  arzularımın  aynasıdırsa,  evim  yaxşıca  yıxıldı.  O  mənim 

ürəyimdən keçənləri duya bilər, mənə nifrət elər! Bir də o çəngidən bundan başqa 

nə gözləyə bilər? Hamının nəzərində həyasız, kişilər qabağında oynayan çəngidən. 

Yüz-yüz gözdən ötmüş çəngidən". 

Getdikcə, xəyalı dəyişdikcə, fikrini qara-qura düşüncələr çulğaladıqca Sonanın 

rəngi  qaralır,  üzü  tutulur,  qaşları  çatılırdı...  Görüşün  ilk  dəqiqələrində  Sonanın 

üzündəki  heyranlığı,  sevinci  görüb  fərəhlənən  Tərlan,  ondakı  bu  təbəddülatı

duyduqca heyrətlənirdi: "Görəsən ona nə oldu, niyə tutuldu! Amma əvvəl sevindi, 

vallah, sevindi! İndi gör necə də acıqlı baxır? Acıq da sənə yaraşır, Sona, qəzəb də. 

Nazik  qara  qaşların  çatıldıqca,  gözlərin  qəzəb  saçdıqca  ürəyimə  oxlar  batsa  da, 

gözəlsən!  Vallah,  hüsnünün  tayı-bərabəri  yoxdu...  Yəqin  qorxursan,  Sona. 

Qorxma!  Mən  səni  yağı  caynağına  vermərəm.  Bir  can,  bir  baş  nədi  ki,  dost 

yolunda, istəkli yolunda qurban verməyəsən?" 

Birdən  o  qızın  danışdığını  eşitdi,  daha  doğrusu  dodaqlarının,  xırda  ağzının 

açılıb-yumulduğunu  gördü.  Hələ  sözləri  eşidə  bilmədən,  qəribədir,  qızın 

danışdığını duydu. "Mən sənin səsinin həsrətində idim, 

 

 

---