Milli Kitabxana
Yüklə 2,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
____________________Milli Kitabxana_____________________ 114
Kosaoğlu İmranı evə çağırmasını, Şahnazın onun ətrafında fırlanmasını yadına saldı. Ovqatı təlx oldu. "Demək belə, yaxasını ələ vermək istəmir. Üstəlik, mənə meydan oxuyur. Yaxşı, eybi yoxdur!" - Maşın körpüdon keçib Kazımın sahəsinə buruldu. Kosaoğlu hələ uzaqdan İmranı tanıyıb dişini qıcadı: "Köpək oğlunu görəndə elə bil qutuda ilan görürəm". Şahnaz yedəyindo at düşərgənin yanında dayanmış İmranı görən kimi əlini Məmmədin çiyninə vurdu. - Saxla! - Kosaoğlu bir qıza, bir də İmrana baxdı. Maşından çıxıb düşərgəyə yüyürən Şahnazın hərəkətindən dilxor olsa da, üstünü vura bilmədi. Acıqlı-acıqlı Məmmədə sarı döndü: - Sür görək!
13
İmran bir yerdə durub dincəlmirdi. Neçə gündən bəri ata da rahatlıq vermirdi. Özü də sınıxmışdı. Anasının deyınməsinə baxmayaraq üç gecə idi ki, evə getmirdi. Gündüzlər sahələri gəzib səpinə nəzarət edir, axşamlar tarla düşərgələrindən birində, traktorçuların yanında qalırdı. O, traktorçuların qaladığı ocağın qırağında oturur, onlarla çörək yeyir, gecə yarıya qədər söhbət etdikdən sonra, yalxı palaz üstündə şirin yuxuya gedirdi. Dünən axşam o, Kazımın briqadasında gecələmişdi. Səpin şər qarışana qədər davam etmişdi. Səpilməmiş təkcə Zeynəbin manqasının yeri idi. İmranın tarla düşərgəsində qalmaq istədiyini görən Zeynəb qızlardan ayrıldı. "Siz gedin, mən sonra gələrəm" - dedi. İmran onun qəsdən ləngidiyini duydu. - Sən niyə getmirsən? Yoldaşlarından ayrılma, sonra tək gedə bilməzsən. - Tək niyə oluram? Yanımda sən boyda kişi var. - Yaxşı, zarafatı qoy bir yana. Qaranlıq qarışır. Get evə, anama da baş çək. -
İmran tutqun göyə, bir do sonsuz çollərə baxdı.
____________________Milli Kitabxana_____________________ 115
- Hava bir təhərdir, soyuq dəyər. - Heç nə olmaz. - Qızlar arabaya doluşmuşdular. Sürucü kəndə doğru qanadlanan atları güclə saxlayırdı. Oradan səs gəldi. - Ay qız, di tez ol. Zeynəb yavaşca geri döndü. Əvvəl asta-asta yeridi, sonra birdən uşaq kimi götürülüb özünü arabaya yetirdi. Səhər tezdən isə İmranın başının üstünü kəsdirdi. Hava yenicə işıqlanirdı. Axşamdan çöllərin üstünə enmiş duman hələ çəkilməmişdi. İmran yorğana bürünüb, düşərgənin qabağındakı otluqda yatmışdı. Üstünə şeh düşmüşdü. Lap tezdən işə başlayan traktorçular aqronomun yorğun olduğunu nəzərə alıb onu oyatmamişdı. Əlində bağlama, İmranın başı üstündə sakitcə dayanan Zeynəb, onun rarşıltısına qulaq asırdi. İmranın başı sürüşüb otluğa düşmüşdü. Qıvrım saçları daha da pırpızlanmışdı. O, yorğanın altında yumaq kimi büzüşmüşdü. Deyəsən, üşüyürdü. Zeynəb yavaşca aşağı əyildi. Bağlamanı yerə qoydu. İmranın başını qaldırmaq istədi. Elə bu vaxt oğlan arxası üstə çevrildi. Zeynəb diksinib geri çəkildi. Tez ətrafa boylandı. Yaxında heç kəs yox idi. Qızlar hələ gəlməmişdilər. Traktorçular uzaqda idilər. Zeynəb ehmalca sırıqlı pencəyi İmranın başının altına qoydu. Nəfəsini dərmədən dayanıb ona tamaşa elədi. O, İmranın bu cür bərk yatdığını əvvəllər də görmüşdü. İmtahanlardan sonra yay tətillərində evlərinə gələn İmran, gün yayılana qədər yatardı. Tükəzban xala onu yerini eyvandakı taxtın üstündə salar, səhər tezdən, əlində ağac, toyuq-cücələri qovardı ki, "gədəni oyatmasınlar". Gün İmranın üstünə düşəndə qarı dirəklərin arasına pərdə tutardı. Sonra isə yavaşca onu silkələrdi. - A bala, qurbanın olum, dur, sərfən qarışar. Oğlan güclə gözlərini açardı. - Ana, qoy doyunca yatım. Həmişə Tükəzban xalanın yanında olan Zeynəb çox vaxt İmrana rişxənd edərdi:
- Ə, dur, yekə oğlansan, az nazlan. Bəzən də Zeynəb səhər tezdən durar, bağlarından yetişmiş gilas dərib İmrana gətirərdi. Onun şirin yuxuda olduğunu görəndə gilası taxtın yanında qoyub gedərdi. Həm Tükəzban xala, həm də İmran gilasın haradan gətirildiyini bilməzdilər. Bəzən də o, İmranın üstünə
____________________Milli Kitabxana_____________________ 116
su töküb qaçardı. Amma bir dəfə özünü yuxuluğa vuran İmran Zeynəbin biləyindən yapışıb stəkanı almış və onun özünü islatmışdı. İndi o nədənsə bunları xatırladı. Birdən onda İmranın başını sığallayıb sinəsinə basmaq arzusu doğdu. İmran gərnəşib oyanmasaydı, bəlkə də belə edəcəkdi. İmran oyananda Zeynəb dərhal özünü yığışdırdı. - Ədə, bu zamanacan yatmaq olarmı? Günortadır. İmran gözlərini ovuşdurub qalxdı. Doğrudan da yatıb qalmışdı. Tez ayağa durdu. Yaxındakı arxa doğru qaçdı. Köynəyini soyundu. Ayağının birini arxın bu qırağına qoynb yuyunmağa başladı. Gün yenicə qalxırdı. Havanın soyuq olmasına baxmayaraq İmran ləzzətlə yuyundu. Qurulanıb köynəyini geyəndən sonra Zeynəbin yanına qayıtdı. Qız süfrə açmışdı. Ocaqda çörək kövrəltmiş, çay dəmləmiş, Tükəzban xalanın göndərdiyi pendiri, yağı süfrəyə qoymuşdu. İmran otun üstə sərilmiş süfrədəki səliqəni görüb zarafat elədi: - Belə qızdan kim inciyər? - Dil
tökmə, otur çörəyini ye. - Niyə acıqlanırsan? - Bəs neyləyim? Lap çöl quşu olubsan. Yazıq arvadın gözünün yuxusu da qaçıb.
- Heç nə olmaz. - Eh, siz oğlanlara nə var, daş kimi şeysiniz, nə dil anlayırsınız, nə söz qanırsınız. - Bura bax, deyəsən sözlü adama oxşayırsan? - Sözum odur ki, səpinim geri qalıb, - deyə Zeynəb söhbəti dəyişdi. - Tez ol, çayın soyuyur. İmran traktorçuları çağırdı; - Gəlin, Zeynəb sizi qonaq eləyir. Rüşvət verir ki, çiyidi yaxşı səpsiniz. Çay-çorəkdən sonra dərhal işə girişdilər. Bir azdan İmranı üçüncü briqadaya çağırdılar. Günortadan gün əyiləndə Kazım gəldi. Bir qədər düşərgənin ətrafinda fırlandı, çiyidləri yoxladı, səpilən yerlərə baxdı və traktorçuların yanına getdi. Zeynəbin sahəsi səpilib qurtarırdı. Traktor iki dəfə o başa qayıdandan sonra dayandı. - Bu da Zeynabin yeri! - deyə traktorçu Əli dərindən nəfəs aldı. Kazım sakitcə ona yaxınlaşdı. Cibindən qutunu çıxanb papiros təklif etdi, özü də birini yandırıb qutunu şaqqıltı ilə örtdü.
Yüklə 2,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|