Naxçıvan sözünü ‚Nəqşi-cahan‛, yəni aləmin naxışı kimi izah edir və bu yerin
əhalisinin şafi’i məzhəbində olduqlarını qeyd edir
196
. H. Qəzvini Naxçıvandakı
binaların böyük əksəriyyətinin bişmiş kərpicdən inşa ediliyini, Naxçıvan yaxınlığında
Əlincə, Təğmar, Fəğan və Sürmari kimi möhkəm qalaların yerləşdiyini qeyd edir.
Qəzvini həmçinin Azad qəsəbəsi sakinlərinin kobud və qəddar təbiətli olduqlarını
yazır
197
. XIII əsrdə yaşamış tanınmış sufi şeyxi Əvhədəddin Kirmani də Naxçıvanda
səfərdə ikən, şeyx olduğu bilinmədiyi üçün, bir neçə dəfə möhkəmcə döyülmüşdü. Onu
döyənlər şeyx olduğunu biləndən sonra dərin peşmançılıq hiss etmiş və onun müridi
olmuşdular
198
.
Əcaibü’d-Dünya müəllifi isə XIII əsrdə Naxçıvan haqqında yazır: ‚Bu
Azərbaycandakı böyük və rifah içindəki şəhərlərdən biridir. Hündürlükdə mövqe tutub
və güclü istehkamlarla əhatə olunub. Naxçıvanda çoxlu saraylar, imarətlər və eyvanlar
var. Şəhərin yaxınlığındakı qalada mədrəsə, məscid və minarə var. Qalanın içində
həmçinin bulaq var. Buradakı bütün binalar bişmiş kərpic və kəcdən inşa edilmişdir.
İmarətlərin çoxu üç və dörd mərtəbəlidir və qəsri xatırladırlar. Sünni və şafi’i
məzhəbində olan Naxçıvan əhalisi yaraşıqlı və xoşxasiyyətli insanlardır. Onlar cəsur,
İslam uğrunda vuruşan, sərrast ox atan, qonaqpərvər və nitq söyləməkdə
mahirdirlər‛
199
.
Orta əsr ərəbdilli müəlliflərin əsərlərində rast gəlinməsə də XIV əsr müəllifi
Həmidullah Qəzvini öz əsərində Qarabağ və onunla Azərbaycanın digər yaşayış
məntəqələri arasındakı məsafələr haqqında məlumat verir
200
. Bu da onu göstərir ki,
artıq XIII-XIV əsrlərdə Qarabağ adı coğrafi məkan kimi tarix və coğrafiya kitablarında
qeyd olunmağa başlamışdı. V. Bartold moğol işğalından sonrakı dövrdən etibarən
Arranın cənub hissəsinin türkcə Qarabağ adı ilə tanınmağa başladığını yazır
201
. Çar
Rusiyasının işğalından sonrakı dövrlərdə Qarabağın tarixiylə bağlı əsərlər yazan
azrbaycanlı müəlliflər coğrafi məkan kimi Qarabağın hüdudları haqqında məlumat
vermişdirlər. Mirzə Camal Cavanşir yazır: ‚Qədim tarix kitablarının yazdığına görə
196
QƏZVİNİ,
Nüzhətü’l-Qülub, s. 90-91.
197
Yenə orada.
198
Muhəmməd SİVASİ,
Mənaqibi-şeyx Əvhədəddini-Kirmani, s. 132, Tehran 1369
199
Əcaibü’d-Dünya, s. 244.
200
Nüzhətü’l-Qülub, s. 173-174.
201
Soçineniya, C. III, s. 335.
Qarabağ vilayətinin sərhəddi belədir: cənub tərəfdən Xudafərin körpüsündən Sınıq
körpüyə qədər-(sərhəd) Araz çayıdır. İnki Sınıq körpü Qazax, Şəmsəddin və Dəmirçi-
Həsənli camaatı arasındadır və Rusiya dövləti məmurları onu rus istilahilə Krasnıy
most, yəni Qızıl körpü (Qırmızı körpü-E.N) adlandırırlar. Şərq tərəfdən (sərhəd) Kür
çayıdır ki, Cavad kəndindən Araz çayına qovuşaraq gedib Xəzər dənizinə tökülür.
Şimal tərəfdən Qarabağın Yelizavetpolla (Gəncə-E.N) sərhəddi Kür çayına qədər-Goran
çayıdır və Kür çayı çox yerdən keçib Araz çayına çatır. Qərb tərəfdən Kuşbək, Salvartı
və Ərikli adlanan uca Qarabağ dağlarıdır‛
202
. Mir Mehdi Xəzani, Rzaqulu bəy Mirzə
Camal oğlu kimi müəlliflər də Qarabağın hüdudlarını yuxarıda göstərildiyi kimi qeyd
etmişdirlər
203
. Göründüyü kimi Qarabağın şərq və cənub sərhədləri qədim Arranın
sərhədləri ilə demək olar ki, eynidir. Yəni Kür və Araz çayları həm orta əsrlərdə
Arranın, həm də yaxın çağda Qarabağın təbii hüdudu olmuşdular. Lakin şimal və qərb
sərhədlərində bir qədər dəyişiklik var. Bəylərbəyi Ziyadoğlunun 1736-cı ildə Nadirqulu
xanın Muğanda şah elan edilməsinə qarşı çıxması səbəbilə Nadir şah (1736-1747)
Borçalı mahalını Gəncə bəylərbəyliyindən alıb gürcü Kartli-Kaxeti çarlığına peşkəş
etmişdi. Bundan sonra da Arranın Xrami çayından şimalda qalan torpaqları Gürcüstan
ərazisi kimi tanınmağa başlamışdı. Bir vaxtlar Araz çayının mənbəyinə qədər uzanan
Arranın qərb sərhədləri isə təqribən indiki Azərbaycan-Ermənistan sərhəddini təşkil
edən dağ silsilələrinə qədər geriləmişdi. Buradan belə nəticə çıxara bilərik ki, Arranda
müsəlman əhalinin sıx yaşadığı hissə Qarabağ adı ilə tanınmağa başamışdı. Xristian
əhalinin daha sıx yaşadığı qərbi Arran torpaqları isə Qarabağa aid edilməmişdir. Keçən
əsrlər ərzində qriqoryanlaşdırma və erməniləşdirmə prosesi sayəsində Arranın xristian
əhalisi erməniləşməyə məruz qalmışdı. XIX əsrin ilk rübündə cənubi Qafqazı işğalı
etdikdən sonra Rusiya İran və Osmanlı dövlətləri ərazisindəki erməniləri kütləvi
şəkildə Azərbaycanın şimal-qərb bölgələrinə, İrəvan, Naxçıvan və Qarabağa
köçürmüşdü. Məqsəd İran və Osmanlı sərhədlərində Rusiya imperyasının etimad
göstərdiyi xristian əhalinin sayca çoxluğunu təmin etmək idi. Türkmənçay
müqaviləsinin (10 fevral 1928) bağlandığı il sadəcə may ayında 8000 erməni ailəsi qərbi
202
MÜŞTƏRƏK,
Qarabağnamələr, C. I, s. 107-108, Bakı 1989.
203
MÜŞTƏRƏK,
Qarabağnamələr, C. II, s. 98-99, 205-206, Bakı 1991.