Orxan pamuk
Yüklə 4,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
293 «Cinlər, əcinnələr, xortdanlar... Bunlar küləklə gəlir, əĢyaların içinə girir, sükutdan səs verirlər. Hər Ģey danıĢır. Bura gəlməyə ehtiyac yoxdu. EĢidirəm». «ġövkət məni bura ölü piĢik göstərməyə gətirdi, amma yox idi». «Ona atasını öldürdüyünü demisən». «Heç də elə demədim. Söhbət oramı çatıb? Onun atasını öldürmək yox, atası olmaq istərdim». «Niyə atasını öldürdüyünü dedin?» «Əvvəlcə soruĢdu ki, «sən heç adam öldürübsənmi». Ona
düzünü, iki
adam öldürdüyümü dedim». «Öyünmək üçünmü?» «Həm öyünmək, həm də anasını sevdiyim uĢağın gözünə girmək üçün. Çünki anasının o quldurcuğazlara evdəki qənimətləri göstərib atalarının savaĢ qəhrəmanlıqlarını danıĢa-danıĢa ovutduğunu baĢa düĢdüm». «Onda öyün! Çünki səni sevmirlər». «ġövkət sevmir, amma Orxan sevir», – sevgilimin bir səhvini tutmaqla qürurlanıb dedim. «Amma mən ikisinin də atası olacağam». Bir anlığa yarıqaranlıqda sanki aramızdan vücudsuz bir Ģeyin kölgəsi keçdi, təlaĢla, diksintiylə titrədik. Özümü ələ alanda ġəkurə qırıq-qırıq hıçqırtılarla ağlayırdı.
294 «Bədbəxt ərimin bir qardaĢı var, Hasan. Ərimin qayıtmasını gözləyəndə iki il onunla və qayınatamla eyni evdə yaĢadıq. Mənə aĢiq oldu. Ġndi bəzi Ģeylərdən Ģübhələnib, mənim baĢqasına – bəlkə də sənə ərə gedəcəyimi güman eləyərək qudurub. Mənə xəbər göndərib, zorla geri – evə aparmaq
istəyir. Qazının
nəzərində dul
olmadığımdan deyirlər, məni ərimə görə zorla o evə aparacaqlar. Hər an basqın eləyə bilərlər. Atam da qazı qərarıyla dul qalmağımı istəmir, çünki boĢansam, özümə ər tapıb, onu atıb gedəcəyimi fikirləĢir. Anam öləndən sonra tək qalanda mənim uĢaqlarla onun yanına qayıtmağım atamı çox xoĢbəxt elədi. Bizimlə qalarsanmı?» «Necə?»
«Evlənsək, atamla, bizimlə qalarsanmı?» «Bilmirəm». «Bunu tez fikirləĢ. Artıq vaxtın da olmayacaq, inan. Atam
bədbəxtliklərin yaxınlaĢdığını sezir, ona haqq verirəm. Hasanla adamları yeniçərilərlə evimizə basqın eləsələr, qazının da hüzuruna atamı çıxarsalar, ərimin ölüsünü gördüyünü deyərsənmi? Sən Əcəm ölkəsindən gəlirsən, inanarlar». «Deyərəm. Amma onu mən öldürməmiĢəm».
295 «YaxĢı. Məni dul eləmək üçün baĢqa Ģahidlə birgə Əcəm ölkəsində, savaĢ meydanında ərimin qanlı ölüsünü gördüyünü deyərsənmi?» «GörməmiĢəm, canım, amma sənin üçün deyərəm». «UĢaqlarımı sevirsənmi?» «Sevirəm». «De, onların nəyini sevirsən?» «ġövkətin gücünü, qətiyyətini, dürüstlüyünü, ağlını, inadkarlığını sevirəm», – dedim. «Orxanın sınqın, cılız, ağıllı olmağını. Onların sənin uĢaqların olmasını sevirəm». Qaragözlüm bir az gülümsədi, bir az gözyaĢı tökdü. Qısa müddətdə çox iĢ görmək istəyən adamın hesablanmıĢ təlaĢıyla baĢqa mövzuya keçdi: «Atamın hazırlatdığı kitab tamamlanmalı, PadĢahımıza təhvil verilməlidi. Ətrafımızda dolaĢan uğursuzluq yalnız həmin kitab üzündəndi». «Zərif əfəndinin öldürülməsindən baĢqa nə Ģeytanlıq var?» Bu sualdan bir anlığa xoĢu gəlmədi. Səmimi görünməyə çalıĢdığına görə qeyri-səmimi cavab verdi:
«Ərzurumlu Nüsrət Xoca tərəfdarları atamın kitabında dinsizlik, firənglik olduğunu yayırlar. Evimizə girib-çıxan nəqqaĢlar bir-birilərini
296 qısqanıb, hiyləmi iĢlədirlər? Sən onların arasına girdin, daha yaxĢı bilərsən!» «Rəhmətlik ərinin qardaĢı, – dedim, – onun bu nəqqaĢlarla, atanın kitabıyla, Nüsrət Xocanın tərəfdarlarıyla bir əlaqəsi varmı?» «Əlaqəsi yoxdu, amma Hasan heç özbaĢına olan adam da deyil», – dedi. Sirli, qəribə sükut çökdü. «Hasanla eyni evdə qalanda aranızda qaç-köç yox idimi?» «Ġki göz otaqlıq evdə olacağı qədər». Haradasa yaxınlıqda bir-iki it var gücüylə, təlaĢla hürməyə də elə bu vaxt baĢladı. «O qədər savaĢmıĢ, zəfərlər qazanmıĢ, talanlar eləmiĢ rəhmətlik ərin səni niyə iki göz evdə qardaĢıyla birgə qoydu», – deyə də bilmədim, qorxa-çəkinə uĢaqlıq sevgilimdən bunu soruĢdum. «Ərinlə niyə evləndin?» «Əlbəttə, bir kəsə ərə veriləcəkdim», – dedi. Bu, həqiqət idi, ərini öyüb, məni kədərləndirmədən niyə onunla evləndiyini də qısaca, ağıllı tərzdə izah eləyirdi. «Sən getdin, gəlmədin. Bəlkə küsmək
da həqiqət idi. Amma əri olacaq quldurla evlənməsinin səbəbi deyildi. Üzündəki hiyləgər baxıĢdan belə ġəkurənin mən Ġstanbuldan çıxıb
297 gedəndən qısa müddət sonra hamı kimi, məni də unutduğunu oxumaq çətin deyildi. Bu quyruqlu yalanı ürəyimi azacıq da olsa, ələ almaq üçün uydurduğunu, bunun da Ģükranlıqla qəbul eləməli olduğum gözəl niyyət əlaməti bildirdiyi barədə fikirləĢdim, səfərlərim vaxtı onu necə yadımdan heç çıxara bilmədiyimi, gecələr boyu xəyalının kabus kimi necə də mənə doğru geri gəldiyi haqqında danıĢmağa baĢladım. Bunlar başqa adama heç danışa bilməyəcəyimi güman elədiyim ən gizli, ən dərin dərdlərim idi; tamamilə həqiqət idi, amma həmin anda heyrətlə başa düşdüyüm kimi səmimi də deyildi. Həyatda ilk dəfə dərk elədiyim bu fərqin mənasına, yəni bəzi vaxtlar gerçəyi olduğu kimi
və istəklərim səhvsiz baĢa düĢülsün. Ən yaxĢı misal bəlkə aralarındakı qatilin bizi narahat elədiyi nəqqaĢlardan çəkilə bilər. Ən mükəmməl rəsm – tutaq ki, at rəsmi – belə əsl atı, Allahın məxsusi nəzərdə tutduğu atı və böyük naxış ustadlarının atlarını nə qədər çox təmsil eləyir eləsin, onu nəqş eləyən bacarıqlı rəssamlarımızın həmin məqamdakı hissləriylə üst-üstə düşməyə bilər. Nəqqaşın, ya da bizim kimi Allahın təvazökar bəndələrinin səmimiyyəti ortaya bacarıq və mükəmməllik Yüklə 4,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|