yanvarda Rur viloyatiga qo‘shin kiritdi va uni bosib oldi. Biroq Fransiya
o‘z maqsadiga erisha olmadi. Rur ko‘mir konlari ishchilari (nemislar)
Germaniya hukumatining chaqirig‘i bilan ko‘mir qazib chiqarish va uni
vagonlarga ortishdan bosh tortdilar. Natijada Fransiyaning o‘nlab metallurgiya
zavodlarida ish to‘xtab qoldi. Ayni paytda istilochi qo‘shinni saqlab
turish hukumatni ma’nosiz katta xarajat qilishga majbur etdi. Bu xarajat
soliqlarni yanada oshirish evaziga amalga oshirildi. Mamlakatda pul
qadrsizlandi. Bu esa Fransiyada ichki siyosiy vaziyatni keskinlashtirib yubordi.
Rur istilosi xalqaro munosabatlarda tanglik yuz berishiga olib keldi. Buyuk
Britaniya Germaniyaning yonini ola boshladi. AQSH va Buyuk Britaniya
Fransiyaning Yevropa qit’asida gegemonlik o‘rnatish xomxayolini butunlay
chippakka chiqarish yo‘llarini qidira boshladilar. Bu yo‘lni topdilar ham.
Bu yo‘l Germaniya iqtisodiyotini tiklash va bu bilan Germaniyaning Yevropa
siyosiy hayotidagi rolini oshirishga xizmat qiluvchi Daues rejasini hayotga
tatbiq etish edi.
Shu tariqa Rur istilosi aslida hukumatning kaltabin siyosati bo‘lib chiqdi.
Bu istilo Fransiyaning ichki va tashqi ahvolini yomonlashtirib yubordi. Bu
esa oxir-oqibatda «Milliy blok»ning 1924-yildagi saylovda mag‘lubiyatga
uchrashiga olib keldi.
1919—1924-yillarda Fransiyaning «Milliy blok» hukumati siyosatidan
norozi ichki va tashqi so‘l kuchlar «So‘l blok» tuzishga qaror qildilar. 1924-
yilda bunday blokning tuzilishiga erishildi. Radikallar partiyasi va sotsialistik
partiya bu blokka birlashdilar. Ular saylovchilarga chuqur ijtimoiy islohot
o‘tkazish, «Milliy blok»ning xalqqa qarshi qaratilgan tadbirlarini bekor qilish,
Sovet davlati bilan diplomatik munosabat o‘rnatish, Germaniyadan Fransiya
qo‘shinini olib chiqib ketish kabi va’dalarni berdilar va 1924-yilning
may oyida parlamentga o‘tkazilgan saylovda g‘alaba qozondilar hamda «So‘l
blok» hukumatini tuzdilar. Hukumatni Radikallar partiyasi rahbari E. Errio
51
(1872—1957) boshqardi va Rur viloyatidan Fransiya qo‘shinlarini olib chiqib
ketdi. Oktabr oyiga kelib Sovet davlatini tan oldi va diplomatik munosabat
o‘rnatdi. Uy-joy muammosini hal etish maqsadida 300 mln frank mablag‘
ajratdi.
1925-yilda og‘ir sanoatda ishlab chiqarish urushdan oldingi darajadan
oshib ketdi. Biroq «So‘l blok» hukumati milliy pulning qadrini ta’minlay
olmadi. Inflatsiya o‘sib bordi. Masalan, 1915-yilda 1 dollar 5,5 frankka
teng bo‘lgan bo‘lsa, bu ko‘rsatkich 1926-yilda 47 frankni tashkil etdi.
Hukumat mamlakatda chuqur ijtimoiy islohotlar o‘tkazilishini istamayotgan
yirik kapital qarshiligini yenga olmadi.
Buning ustiga bu hukumat Fransiya mustamlakalarida (Marokash va
Suriyada) boshlangan milliy-ozodlik harakatlarini qonga botirdi. Germaniya
masalasida hukumat AQSH va Buyuk Britaniya oldida to‘la taslimchilik
yo‘lini tutdi. E. Errio hukumatini «Daues rejasi»ni qo‘llab-quvvatlashga
majbur etdilar. Bu Fransiyaning Yevropada gegemon bo‘lish orzusiga xotima
berilganligini anglatar edi. Bu ham yetmagandek, Fransiya 1925-yilda
Lokarno shartnomasini imzoladi. Bu shartnomaning imzolanishi aslida
Fransiyaning o‘z ittifoqchilari bo‘lgan Polsha va Chexoslovakiyaga nisbatan
xiyonati edi. Chunki mazkur shartnomada bu ikki davlatning Germaniya
bilan chegaralari buzilmasligiga xalqaro kafolat berish ko‘zda tutilmagan
edi. Bunday riyokorona shartnomaning imzolanishiga Fransiyaning
Germaniyaning bo‘lajak agressiyasi tig‘ini Sharqqa burib yuborishdek
mash’um niyati sabab bo‘ldi. Bu omillarning bari o‘ng kuchlarga so‘llarni
Fransiya manfaatiga xiyonat qilishda ayblashlariga imkoniyat tug‘dirdi. Ayni
paytda Fransiyada moliyaviy inqiroz kuchayib bordi. Moliya-sanoat doiralari
frankni barqarorlashtirish uchun favqulodda soliqlar joriy etish rejasini ilgari
surdilar. Biroq Sotsialistik partiya bu rejani qo‘llab-quvvatlamadi. Natijada
1926-yilning iyun oyida «So‘l blok» barham topdi.
Sotsialistik partiya bilan orani ochiq qilgan Radikallar partiyasi o‘nglar
bilan hamkorlik yo‘liga o‘tdi. O‘ng kuchlar radikallar bilan koalitsion
hukumat tuzdilar. Bu hukumat «Milliy blok» hukumati deb ataldi va unga
yana R. Puankare (1860 — 1934) boshchilik qildi. Parlament R. Puankarega
moliyaviy islohot uchun cheklanmagan vakolatlar berdi. Chunonchi,
hukumat soliqlarni 9 mlrd frankka ko‘paytirdi. Davlat xarajatlarini
qisqartirdi. Urush nogironlariga to‘lanadigan nafaqalar kamaytirildi.
1926-yilda frankning barqarorlashuviga erishildi (1 dollar avvalgi 47
frank o‘rniga 24,8 frankka teng bo‘ldi). Inflatsiyadan eng ko‘p zarar ko‘rgan
mayda mulkdorlar R. Puankarega frank xaloskori deb qaray boshladi. Bundan
tashqari, shu yilning o‘zida davlat budjeti daromadlari ilk bor urushdan
keyingi xarajatlardan ortiq bo‘ldi.
Moliyaviy barqarorlik, o‘z navbatida, iqtisodiyotning umumiy yuksalishi
boshlanganini anglatar edi. Fransiya sanoati mahsuloti hajmi birinchi bor
urushdan oldingi darajadan ortiq bo‘ldi. 1930-yilga kelganda Fransiyada
52
ikki jahon urushi oralig‘idagi eng yuqori sanoat ishlab chiqarishiga va savdo
aylanmasiga erishildi. U sanoat taraqqiyotining o‘sish surati bo‘yicha
Buyuk Britaniya va Germaniyani ortda qoldirdi. Iqtisodiyotda davom etgan
barqaror taraqqiyot aholi turmush darajasi o‘sishiga ham ijobiy ta’sir
ko‘rsatdi. Chunonchi, 1926-yildan boshlab ishsizlik, keksalik nafaqalari
hamda kasallik, nogironlik va homiladorlik yordam pullari joriy etildi.
Jahon iqtisodiy inqirozi Fransiyaga ham ta’sir
ko‘rsatmay qolmadi. 1930-yilning oxirida Fransiya
iqtisodiyotida inqiroz boshlandi va u uzoq — 1936-
yilgacha davom etdi. Ayni paytda u juda og‘ir kechdi. Chunonchi, 1931—
1935-yillarda sanoat mahsuloti ishlab chiqarish va milliy daromad hajmi 30
foizdan ortiqqa kamaydi.
Inqirozdan ayniqsa yengil sanoat katta talafot ko‘rdi. 1934-yilda
to‘qimachilikda yalpi mahsulot ishlab chiqarish 65 foizga kamaydi. 135 ta
ip-gazlama fabrikasi yopildi. Sanoatda ishsizlar soni 1,5 mln kishini tashkil
etdi. Ish soati 10—12 soat davom etadigan bo‘lib qoldi. Ish haqi 40 foizgacha
kamaytirildi. Qishloq xo‘jalik mahsulotlarini ishlab chiqarish hajmi 40
foizgacha kamaydi. Oziq-ovqat mahsulotlari narxi ko‘tarildi. Soliqlar miqdori
oshirildi.
Iqtisodiy inqiroz mamlakat tashqi savdosiga ham juda katta zarba berdi.
Uning hajmi 60 foizga kamaydi. Inqiroz Fransiya mustamlakalariga ham
ta’sir ko‘rsatdi. Xususan, Hindixitoyda mustamlakachilik zulmiga qarshi
qo‘zg‘alon ko‘tarildi. Marokash va Jazoirda milliy-ozodlik kurashi kuchaydi.
Xalqaro ahvol ham Fransiya uchun qulay emas edi. 1933-yilda Germaniyada
fashizmning hokimiyat tepasiga kelishi Fransiyaning biqinida urush o‘chog‘i
vujudga kelganligini anglatar edi.
Bir tomondan, iqtisodiy inqirozni vujudga keltirgan iqtisodiy qiyinchiliklar
va hukumatning ularni bartaraf etishdagi ojizligi, ikkinchi tomondan,
Germaniyaning Versal shartnomasini buzishga urinishi va uning keng
miqyosda qurollana boshlashiga qarshi tura olmaslik mamlakatda o‘ta o‘ng
hamda fashistik kuchlar faollashuviga olib keldi. Ular parlament tuzumiga
ishonchsizlik bilan qaray boshladilar va jamiyat hayotida davlatning rolini
oshirish talabi bilan chiqa boshladilar.
1932-yilda parfyumeriya sanoati yirik magnati Koti «Fransuz hamkorligi»
deb ataluvchi fashistlar partiyasini tuzdi. Shuningdek, mamlakatda «Jangovar
xochlar» va boshqa qator fashistik tashkilotlar faoliyat yurita boshladi. Ularning
maqsadi Fransiyada ham fashistik diktatura o‘rnatish edi. Fashistik
tashkilotlarning faoliyati kuchayib bordi.
Fransiya fashistlari hokimiyatni egallashga ochiqdan-
ochiq harakat qila boshladilar. Shu maqsadda
ular 1934-yil 6-fevralda qurolli isyon uyushtirdilar.
Bu isyonga «Stavisskiy ishi» bahona bo‘lgan. Rossiyalik emigrant, xalqaro
firibgar, tovlamachi Stavisskiy firibgarlik orqasidan juda katta boylik
Fashistlar isyoni
Iqtisodiy inqiroz va
uning oqibatlari
53
to‘plagandi. U Fransiyada aholiga juda katta miqdorda qalbaki aksiyalar
sotishga ulgurgan va bu qalbaki aksiyalar uni sotib olganlarni xonavayron
qilgandi. 1934-yil yanvar oyida Stavisskiy fosh etildi. Tekshiruvlarda qator
siyosiy arboblarning ham qalbakichilikda qo‘li borligi aniqlandi. Fashistlar
bu ishda mamlakat parlamentini aybdor deb e’lon qildilar va 6-fevral kuni
qurolli isyon ko‘tardilar. Garchand, isyon muvaffaqiyatsiz tugagan bo‘lsada,
fashistlar hukumatning iste’fo berishiga erishdilar.
Fashistlar isyoni Fransiya jamiyatining sog‘lom
kuchlarini qattiq qayg‘uga soldi. Ularning chaqirig‘i
bilan kuchli antifashistik harakat oyoqqa turdi.
12-fevral kuni ularning (sotsialistlar, kommunistlar, radikallar va partiyasizlar)
chaqirig‘i bilan mamlakatda umummilliy namoyishi o‘tkazildi. Unda
4,5 mln kishi qatnashdi. Shu tariqa, mamlakatda antifashistik kuchlar ittifoqini
vujudga keltirish uchun qulay sharoit vujudga keldi. Fashizm xavfi sotsialistlar
va kommunistlarni o‘rtadagi o‘zaro ginalarni unutishga undadi. Natijada
1934-yil 27-iyulda Fransiya Sotsialistik partiyasi va Fransiya Kommunistik
partiyasi o‘rtasida «Harakat birligi to‘g‘risida pakt» imzolandi. Bu ikki
partiyaning antifashistik harakatiga tez orada radikallar partiyasi ham qo‘shildi.
1935-yil 14-iyulda sotsialistlar, kommunistlar va radikallar partiyasi
birgalikda katta namoyish o‘tkazdilar. Shu tariqa Fransiyada «Xalq fronti»
vujudga keldi. 1936-yil aprel—may oylarida o‘tkazilgan parlament
saylovlarida xalq fronti g‘alaba qozondi. U parlamentda umumiy o‘rinning
deyarli uchdan ikki qismini egalladi. Sotsialist Leon Blyum boshchiligida
yangi hukumat tuzildi. Bu hukumat ish haqini oshirish, 40 soatli ish haftasi,
korxonalarda jamoa shartnomalari tuzish, kasaba uyushmalari huquqini
himoya qilish, haq to‘lanadigan ta’til berish kabi qator qarorlar qabul qildi.
Parlament fashistik tashkilotlar faoliyatini taqiqlash haqida muhim
qonun qabul qildi. Biroq bu qonun fashistlarga qonuniy faoliyat yurituvchi
partiya tuzishga ruxsat etgan. Shunday qilib, Fransiyada fashizm hokimiyatni
egallay olmadi. Bunga Fransiyada fashizmning ijtimoiy tayanchi
yo‘qligi hamda so‘l kuchlarning xalq fronti tuzishga erishganligi sabab
bo‘ldi va mamlakatni fashizm diktaturasidan saqlab qolishda Xalq fronti
hal qiluvchi rol o‘ynadi.
Biroq tez orada «Xalq fronti» ichida kelishmovchilik yuzaga keldi. Buning
sababi xalqaro va ichki siyosatda yagona fikrga kela olmaganlikda edi.
1936-yil iyul oyida Ispaniyada boshlangan Franko isyoni Fransiya uchun
fashist davlatlari qurshovida qolish xavfini vujudga keltirdi. Shunday sharoitda
hukumat Buyuk Britaniya qistovi bilan Ispaniya ishlariga «aralashmaslik»
siyosatini yurita boshladi. Kommunistlar bu siyosatga qarshi chiqdilar.
Bundan tashqari, mamlakatda fashistlar partiyasining faoliyati man etilmaganligi
hukumat bilan so‘l kuchlar o‘rtasida o‘zaro kelishmovchilikni yanada
kuchaytirdi.
Xalq frontining
tuzilishi
54
Ayni paytda hukumat budjet tanqisligini bartaraf etolmaganligi ham
munosabatlarni yanada sovutdi. Bularning bari 1938-yil aprel oyida L. Blyum
hukumatini iste’fo berishga majbur etdi. Radikallar partiyasi rahbari
Ye. Dalad’e yangi hukumat tuzdi. Uning 30-sentabrda Myunxen shartnomasini
imzolashi Xalq frontida qattiq tanqidga sabab bo‘ldi. Myunxen
shartnomasiga ko‘ra, Chexoslovakiyaning Sudet viloyati Germaniyaga olib
berilgan edi. Bu shartnoma tez orada Gitlerga Chexoslovakiyani to‘la bosib
olish uchun yo‘l ochgandi. Natijada Radikallar partiyasi noyabr oyida «Xalq
fronti» tarkibidan chiqdi. Shu tariqa Xalq fronti tarqab ketdi.
Ye. Dalad’e o‘ng partiyalarga tayanib faoliyat yurita boshladi. 1938-yil 6-
dekabrda Fransiya Germaniya bilan o‘zaro hujum qilmaslik to‘g‘risidagi
bitimdan hech farq qilmaydigan qo‘shma deklaratsiyani imzoladi va shu
oyda Italiyaning Efiopiyani bosib olganligini ham tan oldi.
1939-yil mart oyida Germaniyaning Chexoslovakiyani bosib olishiga
hech qanday to‘sqinlik qilmadi. Uning niyati Germaniya agressiyasi tig‘ini
Sharqqa — Rossiyaga burib yuborish edi. Ayni paytda 1939-yilning mart
oyida Fransiya hukumati har ehtimolga qarshi Buyuk Britaniya bilan harbiy
ittifoq tuzdi. Biroq tashqi siyosatdagi bu nayranglar Fransiyani saqlab qola
olmadi va u 1940-yilda Germaniya hujumi natijasida tiz cho‘kishga majbur
bo‘ldi.
Shunday qilib, Fransiya Birinchi jahon urushida g‘olib bo‘lsa-da, iqtisodiy
taraqqiyoti tezlashmadi. Buyuk davlatlar ta’siridan chiqolmadi. Ikki
yuzlamachi siyosat yuritdi. Fashizm qurboni bo‘ldi.
SAVOL VA TOPSHIRIQLAR
1. Birinchi jahon urushining Fransiya uchun oqibatlari jadvalini tuzing.
«Milliy blok» hukumatining ichki va tashqi siyosati haqida nimalarni bilib
oldingiz?
2. AQSH va Buyuk Britaniyaning Fransiyaga nisbatan tutgan siyosatidan qanday
xulosa chiqargan bo‘lardingiz?
3. «So‘l blok» qay tariqa yuzaga keldi? Bu ittifoq ichki va tashqi siyosatining
mazmunini tahlil eting va uni «Milliy blok» ichki va tashqi siyosati bilan
taqqoslang.
4. «So‘l blok»ning barham topishi sabablarini qayd eting.
5. «Milliy birlik» hukumati qay tariqa tuzildi?
6. Jahon iqtisodiy inqirozining Fransiya uchun oqibatlari haqida nimalarni bilib
oldingiz?
7. Fransiyada fashizm hokimiyat tepasiga kela olmaganligini izohlab bering.
8. Xalq fronti qay tariqa vujudga kelgan edi? Uning Fransiya tarixida tutgan
o‘rniga baho bering.
9. Germaniya agressiyasining oldi olinmaganligida Fransiya ham aybdor
ekanligini faktlar asosida izohlab bering.
?
55
JADVALNI TO‘LDIRING. 1918—1939-YILLARDA FRANSIYA SIYOSATI
T.r.
Mamlakat hukumati
rahbari
Hukmronlik
yillari
Ichki siyosati
Tashqi
siyosati
6-§. Buyuk Britaniya
Birinchi jahon urushining Buyuk Britaniya uchun
oqibatlari, avvalo, uning bu urushda g‘olib chiqqan
davlatlardan biri bo‘lganligi bilan belgilanadi.
G‘alaba tufayli Buyuk Britaniya ko‘p narsalarga
erishdi. Chunonchi, Germaniyaning Buyuk Britaniyaga
xavfi barham topdi.
Buyuk Britaniyaning harbiy qudrati va xalqaro maydondagi ta’siri yanada
o‘sdi hamda u Millatlar Ligasida hukmron mavqega ega bo‘lgan davlatga
aylandi. Millatlar Ligasi joriy etgan mandat tizimi eng ko‘p darajada Buyuk
Britaniyaga foyda keltirdi. Chunonchi, mag‘lub Germaniya va Turkiya sobiq
mustamlakalarining eng ko‘p qismi Buyuk Britaniyaga tegdi. Masalan, Buyuk
Britaniya Yaqin Sharqda Falastin, Transiordaniya va Iroqni boshqarish
huquqini qo‘lga kiritdi. Afrikada Tanganika, Togo va Kamerunning bir qismida
ham Buyuk Britaniyaning shunday huquqi qaror topdi. Shuningdek, Buyuk
Britaniya dominionlari ham quruq qolmadi. Millatlar Ligasi, xususan, Janubiy
Afrika Ittifoqiga Germaniyaning Janubi-G‘arbiy Afrikasini, Avstraliyaga Yangi
Gvineyadagi Germaniya mustamlakalarini, Yangi Zelandiyaga esa G‘arbiy
Samoa orollarini boshqarish huquqini berdi.
Biroq shuni ham alohida ta’kidlash zarurki, urush Buyuk Britaniyaga
faqat muvaffaqiyat keltiribgina qolmadi. Urush uning dunyodagi mavqeyiga
katta putur yetkazib, jahon bozorida hukmronlik mavqeyini pasaytirdi.
Moliyaviy yetakchiligi ham barham topdi. Natijada u qarz beruvchi davlatdan
qarz oluvchi davlatga aylanib qoldi. Chunonchi, Buyuk Britaniyaning ichki
davlat qarzi 1914-yildagi 650 mln funt sterlingdan 8 mlrd funt sterlingga
yetgan. AQSHdan esa 5 mlrd dollardan ortiq miqdorda qarz bo‘lib qoldi.
Sanoat ishlab chiqarishi keskin darajada pasaydi. Ishlab chiqarilgan
tovarlarning raqobatbardoshligi pasayishi oqibatida mamlakat tashqi savdosi
hajmi 2 baravardan ortiq kamaydi.
Buyuk Britaniya shundan so‘ng o‘zining «dengiz malikasi» maqomini
tiklay olmadi. Germaniya harbiy-dengiz floti qudrati sindirilgan bo‘lsa-da,
endilikda AQSH harbiy-dengiz flotining qudrati shitob bilan o‘sib bordi.
Natijada 1920-yilga kelib Buyuk Britaniya hukumati ikki davlat harbiydengiz
flotiga teng keladigan flot saqlash an’anasidan voz kechishga majbur
Birinchi jahon
urushining Buyuk
Britaniya uchun
oqibatlari
56
bo‘ldi. Bu omillar va Buyuk Britaniya mustamlakalaridagi milliy-ozodlik
kurashi oqibatida Britaniya mustamlakachilik tizimining inqirozi boshlandi.
Buyuk Britaniya hukmron doiralari butun choralar
bilan mavjud ahvolni o‘zgartirishga harakat qildi.
1918-yilning oxirida mamlakatda iqtisodiy o‘sish
boshlandi. Bu 1920-yilning o‘rtalarigacha davom
etdi. Bunga keng iste’mol tovarlariga aholi talabining o‘sishi hamda urush
vayronalarini tiklash ehtiyoji hisobiga erishildi.
Bu o‘sish tashqi savdo o‘sishida yaqqol namoyon bo‘ldi. Chunonchi, shu
davr oralig‘ida eksport 38,1 foiz o‘sdi. Biroq bu o‘sish uzoqqa cho‘zilmadi.
1920-yilning kuzidayoq mamlakat iqtisodiyotining barcha tarmoqlarini qamrab
olgan iqtisodiy tanglik boshlandi. 1921-yilda sanoat ishlab chiqarishi uchdan
birga qisqardi va u urushdan oldingi darajaning 68 foizini tashkil etdi. Ko‘mir
qazib chiqarish 30 foiz, tashqi savdo hajmi esa urushdan oldingi darajadan 2
baravarga kamaydi.
Ishlab chiqarishning keskin kamayishi ishsizlar sonining o‘sishiga sabab
bo‘ldi. Masalan, ishsiz sifatida ro‘yxatga olinganlar soni 1920-yilda 375
ming nafarni tashkil etgan bo‘lsa, 1921-yil o‘rtalarida bu ko‘rsatkich 2,2
mln ga yaqin kishini tashkil etdi. 1922—1923-yil mobaynida mamlakat
iqtisodiyotida turg‘unlik saqlanib qoldi.
1924—1929-yillar davlatlar iqtisodiyotida qisman barqarorlashuvning
qaror topishi davri bo‘ldi. Biroq Buyuk Britaniya iqtisodiyoti amalda bir
joyda depsinib turdi. Masalan, 1929-yilda sanoat ishlab chiqarishi hajmi
1913-yil darajasiga arang yetdi. Faqat sanoatning yangi turlari (mashinasozlik,
kimyo, samolyotsozlik va avtomobil) hisobigagina bunga erishildi.
1913-yilda rivojlangan davlatlar orasida Buyuk Britaniyaning sanoat ishlab
chiqarishidagi ulushi 14,8 foizni tashkil etgan bo‘lsa, bu ko‘rsatkich 1926—
1929-yillarda 9,8 foizga tushib qoldi.
Buyuk Britaniyaning iqtisodiy jihatdan tobora orqada qolayotganligining
asosiy sababi kapitalni yangilashga kam mablag‘ sarflanayotgani,
investitsiya ko‘proq «dengiz orti davlatlari»ga qo‘yilayotgani va sanoatda
ishlatilayotgan texnika sifat jihatidan raqobatbardosh emasligi edi. Angliya
hukmron doiralari bu omillar ahamiyatini o‘z vaqtida va to‘g‘ri anglay
olmadilar. Texnika jihatidan qoloqligi tufayli Buyuk Britaniya jahon bozorida
birin-ketin o‘z mavqeyini boy bera boshladi. Eksport tobora qisqara bordi.
Tashqi savdo hajmi urushdan oldingi darajaning 87 foizini tashkil etdi,
xolos. Importning hissasi tobora ortib bordi. Bu holat oddiy xalqning turmush
darajasiga ta’sir etmay qolmadi. Xalq turmush darajasi ancha pasaydi va real
ish haqi kamaydi.
Bu davrda mamlakat hayotini uchta partiya —
Liberallar, Konservativ va Leyboristlar partiyalari
o‘rtasidagi kurash belgilar edi. Birinchi jahon
urushi yillarida hokimiyat tepasida turgan Liberal partiya yuqorida qayd
Mamlakatning
siyosiy hayoti
Mamlakat iqtisodiy
hayotidagi
o‘zgarishlar
57
etilgan omillar ta’siri ostida tobora o‘z mavqeyini yo‘qotib bordi. Liberal
partiya rahbari, mamlakat bosh vaziri D. Lloyd-Jorj (1863—1945) o‘z
partiyasining mavqeyini saqlab qolish niyatida 1918-yil dekabr oyida
parlament saylovini o‘tkazdi. Birinchi jahon urushida erishilgan g‘alabaga
qo‘shgan hissasi tufayli Liberal partiya harbiylar orasida salmoqli mavqega
ega bo‘ldi. Liberallar va Konservatorlar partiyasi saylovda birgalikda ishtirok
etdilar.
Ular saylovda mamlakatni iqtisodiy va siyosiy qayta qurish shiori bilan
ishtirok etdilar. Saylovchilarga yalpi ish o‘rni, mehnatni adolatli taqdirlash,
arzon uy-joy, tinchlik, chuqur ijtimoiy islohotlarni o‘tkazishni va’da qildilar.
Leyboristlar saylovchilarga ishlab chiqarish vositalariga jamoaviy egalik
qilishga imkon beruvchi yangi jamiyat qurishni, ishchilar hukumati tuzishni,
milliy transport, energiya manbalari va banklarni egalaridan sotib olish
yo‘li bilan milliylashtirishni va’da qildilar.
Saylovda Liberal-Konservatorlar ittifoqi g‘alaba qozondi. Ular
parlamentdagi 707 o‘rindan 477 tasiga ega bo‘ldilar (undan 136 tasi Liberal
partiyaga tegishli edi). Leyboristlar 62 o‘ringa ega bo‘lgan bo‘lsalarda, 1910-
yildagi saylovga nisbatan 5 baravar ko‘p (2,5 mln) ovoz oldilar. Shu tariqa
bu partiya borgan sari Liberal partiyani siyosiy kurash maydonidan siqib
chiqara boradi.
Lloyd-Jorj yana bosh vazir lavozimini egalladi va 1922-yilgacha
hukumatni boshqardi. Bu davr ichida koalitsion hukumat ham ichki, ham
tashqi siyosatda muvaffaqiyatsizliklarga uchradi. Hukumat saylovchilarga
bergan va’dasi ustidan chiqa olmadi. Natijada, birinchi navbatda ishchilarning
kuchli zabastovka harakatlari boshlandi. 1919-yilda bu harakatda
2,5 mln dan ortiq ishchilar qatnashdilar.
Ishchilar 40 soatlik ish haftasi joriy etilishini, ish haqi kamaytirilmasligini
talab etdilar. Ayniqsa, konchi ishchilar harakati to‘lqini kuchli bo‘ldi.
Ular ish haqini 30 foiz oshirishni, 6 soatlik ish kuni belgilanishini talab eta
boshladilar.
Shunday sharoitda hukumat ishchilar harakati to‘lqinini yo‘qqa chiqarish
yo‘lini tutdi. 1920-yil oktabr oyida mamlakat parlamenti hukumatga ishchilar
harakatini bostirish uchun favqulodda vakolatlar berdi. Konchilar talabini
qondirishni istamagan kon egalari 1921-yil 1-aprelda lokaut e’lon qildilar.
Hukumat esa favqulodda holat e’lon qildi va ko‘mir konlariga armiya
qismlarini jo‘natdi.
Temir yo‘l va transport ishchilari ularga birdamlik ramzi sifatida
zabastovka boshladilar. Biroq hukumat ishchilar harakatini bostirishga
muvaffaq bo‘ldi.
Yuqorida qayd etilgandek, Lloyd-Jorj hukumati tashqi siyosatda ham
qator muvaffaqiyatsizliklarga uchradi. Milliy-ozodlik harakati Buyuk
Britaniya mustamlakachilik imperiyasini larzaga sola boshladi. Chunonchi,
1919-yilda Hindistonda mustaqillik uchun kurash kuchaydi. 1919—1921-
58
yillarda Misrda mustamlakachilikka qarshi qo‘zg‘alon bo‘lib o‘tdi. 1919-
yilda Afg‘onistonda Buyuk Britaniyaga qarshi mustaqillik urushi boshlandi.
Buyuk Britaniya hukmron doiralari mustamlakachi imperiyani halokatdan
saqlab qolish uchun qator yon berishlarga majbur bo‘ldi. Xususan, 1918-
yilda Hindistonda mahalliy kadrlarga davlat ishlarini boshqarishda qatnashish
Dostları ilə paylaş: |