Çoban dcdi:
- Allah evini yıxsın, atın da özün kimi dəlidi. O dərənin ortasında
əl-ayağm ı bağlam ışam . B ilm irəm diridi, yoxsa ölüb.
Koroğlu: “A tan gorbagor olsun, nə dam şırsan?” dedi, Q ıratın
dalınca getdi. G ördü ki, çoban yazıq heyvanın əl-ayağm ı bağlayıb.
Koroğlu Qıratın əl-ayağm ı açıb yəhərlədi, iki gözündən öpdü, minib
Eyvazın yanına gəldi. Pulla dolu xurcunu götürüb, Eyvaza dedi:
- S ənə qurban olum, qalx atın belinə gedək.
Eyvaz dedi:
- Y olunla get, m ənnən zarafat eləm ə, indi R övşən əm i gəlib səni
dəyənəkləyər.
K oroğlu dedi:
- S ənə qurban olum, gözünü sil bax gör Rövşən əmini tanıyırsanmı?
Eyvaz baxıb gördü ki, R övşən əm isi qabağında durub, ancaq p al-
tarlarım dəyişib. Eyvaz “vay ata, vay ana” deyib, səslənm əyə başladı.
Onun səs-ü n ü n d ən heç nə çıxm adı. K oroğlu Eyvazın əlindən tutub
tərkinə çəkdi. B elindəki tim ıə şalmı açıb Eyvazı m öhkom özünə
sarıdı. Qıratı qam çılayıb aradan çıxdı. Q əssab şəyirdi gördü ki, K oroğ-
lu Eyvazı aparır. B öyrü iistə uzandığı yerdən Koroğluya dedi:
- Ay kişi, zarafatı bir yana burax!
K oroğlu onun sözünə qulaq asmadı. Q əssab şəyirdinin əlində bir
osmanlı yarağı var idi. Onu götürüb Koroğlunun üstünə cum ub dedi:
- Eyvazı burax, yoxsa qam ını yırtaram.
K oıoğlu qossab şəyirdinin yekəbaşlığını görüb, qılıncını çəkdi,
onun başını xaşxaş toxum u kimi dağıtdı. Çobanın gözü Koroğludaydı.
Bunu görən kimi dili tutuldu. Fikirləşdi ki, indi m əni də öldürəcok.
Çoban kəlm eyi-şəhadotini oxudu. Koroğlu üzünü çobana tutub dedi:
- Ç oban, qorxm a, otəyini aç.
Çoban ətəyini açdı. Koroğlu xurcunun bir gözünü onun ətəy in ə
boşaldıb dedi:
- Ç oban, heç nə gönnəyibsən. Dovo gördün?
Ç oban dedi:
- Yox!
Koroğlu dedi:
- Çoban, m ən Eyvazı aparıram , sən burda dayanma, qoyunları q a-
laya apar ki, sənə bir ziyan golm əsin.
Çoban sürünü çokib qalaya yollandı. Koroğlu Eyvazı götürüb
Ç əm libelə doğru yola düşdü. K oroğlu atı çapırdı. Eyvaz atın tərkində
ağlayıb, “vay, xalam qızı qaldı, əmiın qızı, bibim qızı qaldı”, - deyirdi.
K oroğlu gördü ki, ağlam aqdan Eyvazın gözləri alm a yekəlikdə oldu.
Ö z-özünə dedi: “A y yazıq, di gəl bu hayhahayda bunu sakitləşdir,
yoxsa ürəyi partlayacaq” . K oroğlu götürüb türkü ilə dedi:
S ənə deyirəm ağlama,
A ğlam a, Eyvaz, ağlama.
X un i-ciy ərim dağlam a,
A ğlam a, Eyvaz, ağlam a.
Eyvaz dedi:
- Ey Cəlali Koroğlu, izin ver, m ən də bir türkü deyim.
Eyvaz dedi:
M ənə deyirsən ağlam a,
N ecə ağlam ayım , K oroğlu?
X u n i-ciy ərim dağlam a,
N ecə dağlam ayım , bəyoğlu?
K oroğlu dedi:
G əlirdim yarı-yabannan,
Sabığın aldım çobannan,
A yırdım qoca babannan,
Ağlam a, Eyvaz, ağlama.
Eyvaz Koroğluya dedi: - “A tam ın evini yıxıb, oğlunu götürüb apa-
rırsan” .
Sonra bu türkünü oxudu:
A xcam xurcuna tökdün,
Ü rəym in başını sökdün,
A tam ın belini bükdün,
N ecə ağlam ım , K oroğlu?
Koroğlu dedi:
B əy deyiləm , xan deyiləm ,
S ənə qıyar can deyiləm .
A tan, baban m ən deyiləm ,
A ğlam a, Eyvaz, ağlama.
Eyvaz dedi:
B ağçam da güllərim qaldı,
Q ucm alı bellorim qaldı,
Bir ağır ellorim qaldı,
N ecə ağlam ım , K oroğlu?
K oroğlu dedi:
Sən m əni eylədün naşı,
A xıtdun d idəm dən yaşı,
K oroğlunun qoç qardaşı,
A ğlam a, Eyvaz, ağlam a.
Eyvaz: “Ey Koroğlu, m ən səni m ərd eşitmişdim, bilm irəm doğru-
dan da m ərdsən, yoxsa nam ərd” , - dedi, belə bir türkü oxudu:
Eyvaznan oynadın nərdi,
U rəyim ə vurdun dərdi,
B ilm irəm m ərdi, nam ərdi,
N ecə ağlam ım , K oroğlu?
Eyvaz sözün bitirdikdən sonra K oroğlu onu atın tərkinə alıb Ç ə m -
libelə yollandı.
Q əssab M ir İbrahim evə gəlib arvadına dedi:
- A y arvad, bu gün yonulm am ış bir çodara rast gəlm işəm .
B eş-o n m anat pulum çatm adı. Eyvazı onun yanında girov q o y m u -
şam. Tez ol, pul tap.
A rvad tə lə m -tə lə sik qonum -qonşudan pul tapıb ərinə verdi. M ir
İbrahim ata m inib qoyunların yanına yollandı. Qala darvazasm ın çıx a-
cağında qoyunları qalanın içində gördü. Ç obana dedi:
- A llah evini yıxsm , m ənim rnalımı niyə qalamn içinə g ətin n isən ?
Ç oban dedi:
- M al özüm iindü, istərəm qalanm içində saxlaram , istərəm b ay ı-
rında.
M ir İbrahim dedi:
- M ən pul verib bunları alm ışam. N ə üçün m ənim qoyunlarım ı q a-
lanın toz-torpağına salıbsan
Ç oban dedi:
- Boş-boş dam şıb zayıllam a.
M ir İbrahim dedi:
- Sən çodar R övşən bəyin dostu deyilsən?
Çoban:
- A xm aq-axm aq danışm a, sən də q ələt eliyirsən, R övşən b əy də!
R övşən bəy kimdi?
M ir İbrahim dedi:
- Arvadını... sən indicə bu qoyunları m ənə satıb pulunu alm adın?
Çoban dedi:
- A y qurumsaq, bu qoyunlar Ərəb Reyhanındı. B uraya gətirm işom
ki, sağıb südünü satım.
Çoban belə deyəndə M ir İbrahim qəssabın canm a üşütm ə düşdü.
A td an yenib qoyunlara baxdı, gördü bunların ham ısı dişidi, döşləri
sü d lə doludu.
M ir İbrahim dedi:
- O evi yıxılm ış bunları m ən ə erkək adına satmışdı.
Sonra fikirləşdi ki, birdən bu, Koroğlu olar, m əni aldadıb, Eyvazı
götürüb aradan çıxar. Ç obandan soruşdu ki, dağda iki oğlan uşağı gö r-
dünm ü?
Ç oban dedi:
- H ə, gördüm dağm başında zarafatlaşırdılar, güləşirdilər.
M ir İbrahim dərhal atın belinə sıçrayıb Eyvazm yanına çapdı.
D ağm başına çatanda gördü ki, nə Eyvaz var, nə çodar. Qəssab şəy ir-
dinin meyidini gördü, dili tutuldu. Atdan enib başına bir neçə n ən b ə cə
saldı. M ir İbrahim torpağı başm a ələyib ah-vay elədi:
- Vay, oğlumu apardılar, oğlum əlim dən çıxdı.
S izə kim dən deyim ? Ə rəb Reyhandan. Ərəb R eyhan əlli-altm ış
atlı ilə ova çıxmışdı.
Ə rəb Reyhan uzaqdan gördü ki, bir n əfər başına torpaq sovurub
hönkür-hönkür ağlayır. Tez atın cilovunu çəkib, atı ona tə rə f çapdı.
Y axınlaşdı, gördü ki, yeznəsi qəssab M ir İbrahimdi. Ə rəb Reyhan M ir
İbrahim den soruşdu ki, niyə ağlayırsan, nəyi apardı, kim apardı?
M ir İbrahimin ağzı söz tutmurdu. Elə hey deyirdi: “apardı” .
Ə rəb Reyhan hirslənib dedi:
- Köpəyoğlu, de görüm kim apardı, nəyi apardı?
H annan-hana M ir İbrahim in dili açılıb dedi:
- Koroğlu ilə sövdələşm işdim , götürdü apardı.
Dostları ilə paylaş: |