Şimali Çinə göndərirdilər – orada istedadlı uşaqlar
üçün məktəb açılmışdı. Lakin qırğız millətinin
çiçəklənmə dövrü IX-X əsrlərdə, Mərkəzi Asiyanın
düzənliklərini özünə tabe etdirdikdən sonra vüsət
tapdı. Artıq bu zamana qırğızlar yüksək döyüş
hazırlığı ilə seçilən vahid hərbi-inzibati idarə
sistemi yaratmışdılar.
Daha tutarlı sübut üçün A.N.Bernştamın
yazısını misal gətirim: ““Ortalıq dövlət”in qədim
qırğızlara qarşı göstərdiyi müstəsna nəvaziş, ilk
növbədə, qırğızların hərbi qüvvəsi ilə əlaqədar
idi”. Çinlilər qırğızların tiyəsinin gücünü və
döyüşdə mətanətini IX əsrdə olduğu kimi, XVI
əsrdə də etiraf edib tanımışdılar. Qırğızlar savaşda
güclü idilər və o dövr üçün təkmil silahları –
tiyəsi kərgədan dərisindən düzəldilmiş qalxanı
deşən silah – vardı. Qırğızlar həm də dəyanətli
və uşaqlıqdan onlara öyrədilən silahla məharətlə
rəftar etmək bacarıqlarına görə güclü idilər.
Məlumdur ki, hunnlar arasında məxsusi olaraq
döyüşçü tərbiyə etmək qaydası var idi və şübhə
yoxdur, qırğızlara bu qayda-qanun məlum idi. Belə
ki, uşaq altı-yeddi yaşına qədər qoyun üstündə
çapmağı və kamandan quşcuğazlara ox atmağı,
sonralar qulun minməyi və balaca şikarlara ova
çıxmağı öyrənərdi, 15 yaşında isə artıq o döyüşçü
qismində süvarilər dəstəsinə qəbul ola bilərdi.
Fərdi hərbi təlim tərbiyənin özəyini təşkil edərdi.
Təkcə silahla istifadə texnikasını deyil, eləcə də
döyüşçü ruhunu tərbiyə edərdilər. Təsadüfi deyil
ki, qırğızlarda döyüşqabağı qorxaqlıq göstərənin
boynunu vururdular. V.V.Bartold təsdiqləyirdi: “...
Monqolustanın üzərində hökmranlıq qırğızların
əlinə keçdi. Onların köçəri dövləti 970-ci ilə qədər
Orta Asiyanın şərq hissəsində mövcudiyyətini
saxlayaraq ən irəlidə gedən köçəri qurum oldu”.
Uyğur xaqanlığının süqutu, yerində Yeniseydə
Qırğızıstan xaqanlığının yaranması, eləcə də təzə
dövlətin qüdrətinin artması nəinki qırğızların tarixi
inkişaf prosesində mühüm rol oynadı, həmçinin
digər həmhüdud tayfaların sonrakı taleyinə böyük
təsir göstərdi.
Birincisi, Uyğur xaqanlığının uzunmüddətli
daxili müharibələri və ikitirəliyi dayandı ki, bu
da Böyük Qırğızıstan dövlətinin özünü saxlayıb
təşəkkül tapması üçün münasib şərait yaratdı.
İkincisi, Böyük Qırğızıstan dövləti Tan
imperiyasının şimal və qərb sərhədləri üçün etibarlı
sipərə çevrilirdi. Yerli tayfalar uyğurlar tərəfindən
həmişə məruz qaldıqları hücumlardan qurtuldular.
Üçüncüsü, yeni şərtlər qırğız etnosunun
inkişafı, konsolidasiyası və möhkəmlənməsi üçün
şərait yaratdı. Bir çox kiçik tayfalar qırğızların
tərkibinə qoşuldular. Məs., sartların bir hissəsi
– Cunqar bölgəsində yaşayan türk tayfalarının
nümayəndələri – qırğızlarla assimilyasiyaya
uğrayaraq sart tayfasını yaratdılar. Monqollarla
ümumi kökdən olan tatarların, manqıtların və
noqoyların bir hissəsi qırğızların “altmış nəsil”
tayfasının tərkibinə daxil oldu.
Beləliklə, Qırğız xaqanlığının Yeniseydə
yüksəliş dövrü – özülündə müasir qırğız xalqının
rüşeymləri yaranan feodal münasibətlərin
formalaşması dövrüdür.
Çöllüklərdən ibarət böyük qırğız imperiyası
XII əsrdə monqollar tərəfindən darmadağın edildi.
O, Mərkəzi Asiyada sonuncu qüdrətli qədim
türk dövləti oldu. Dövlətçiliyə qarşı sonrakı yol
dolanbac və çətin alındı. Yenisey qırğızları monqol
hökmranlığından qurtulmaq üçün əllərindən
gələni edirdilər. Qırğızlar 1524-cü ildə üsyan
qaldıraraq dövlətlərində 16 il müddətinə müstəqil
idarəçiliyi əldə etdilər. Qırğızları tabe etdirmək
üçün monqollar 1270-ci ildə Yeniseyə 20 min
döyüşçü göndərməyə məcbur oldular. Lakin onlar
qırğızların kişilik və gücləri qarşısında davam
gətirə bilmədilər ki, bunun da nəticəsi olaraq, 1273-
cü ildə Yenisey qırğızları yenidən üsyana qalxaraq
Çin əsilli monqol canişini Lyü Xao Lini qovdular
və öz dövlətçiliyini daha 20 il saxladılar. Fəqət,
1293-cü il qırğızlar üçün ən faciəvi və Yeniseydə
qırğız dövlətinin mövcudluğunun sonuncu ili oldu.
Bu qanlı ildə Xubilayın başçılığı altında monqol
döyüşçüləri Minusin çökəkliyinə girdilər və ilk
növbədə qırğız başçıları və sərkərdələrinə amansız
divan tutdular. Bundan sonra Yenisey qırğızları
Pamirə və Tyan-Şana köç etdilər. Yeniseydən köç
edən qırğızların içərisində iki oğlu ilə birgə Dolon-
biy də var idi, onun yerbəyer olduğu məkan hal-
hazırda Dolon adlanır. B.Soltonoyev öz əsərlərində
yazır: “Monqol işğalı dövründə qırğızlar, ələlxüsus
da şimal qırğızları, ev tikmirdilər ki, evdə yaşamaq
özünə ölüm hökmü yazmaq kimi bir şeydir”.
Hər xalqın öz eposu, qəhrəmanı vardır ki, onun
adı ilə bütöv xalqın mövcudiyyətinin tarixi bağlıdır.
“Manas” eposunda eramızın birinci minilliyindən
başlayaraq, qırğızların ulularının dünyagörüşü əks
olunmuşdur. Bu, ulu qırğızlar tərəfindən yaradılmış
ali dərəcəli mənəvi manifest bütün türk xalqlarının
mənəvi ruhunu qaldırırdı. Talasdakı XIV əsr
Manas mavzoleyi sübut edir ki, köçəri qırğızların
dövlət qərargahı məhz Talasda yerləşmişdir. IX-X
əsrlərdə qırğız əsilzadələri əcnəbi dini təlimlərə
müraciət etdilər. Əbu Dulaf qeyd edirdi ki, IX
əsrdə qırğızlarda “ibadət üçün məbəd və yazı
qamışı vardı. O zaman xalq düşünüb-daşınardı
və ehtiyatı əldən verməzdi”. S.A.Teplouxovun
sözlərinə görə, “Yeniseyin cənub hövzəsinin
198
Dostları ilə paylaş: |