Prof dr inż. Jan Pająk I Mgr Wiesław Szewczyk "Urządzenie do ujawniania niewidzialnych obiektów ukrytych w stanie migotania telekinetycznego" Tom 1: Fakty

O AUTORACH - Wiesław Szewczyk
Mgr Wiesław Szewczyk urodził się 6 lutego 1963 roku w Jeżowem koło Niska. Pierwsze lata swego życia przeżył w Cholewianej Górze. Tam też uczęszczał do szkoły podstawowej. Po ukończeniu podstawówki w 1978 roku rozpoczął naukę w Technikum Elektrycznym w Nisku. W 1983 roku zdał maturę i otrzymał dyplom technika elektryka - specjalność aparaty i urządzenia elektryczne. Jednak już wtedy zdecydował, że dalsze podążanie w tym kierunku nie przyniesie mu satysfakcji.

Korzystając z możliwości jakie wtedy istniały w oświacie rozpoczął pracę w Szkole Podstawowej w Cholewianej Górze. Wiosną 1984 roku został powołany do zasadniczej służby wojskowej. Po krótkim przeszkoleniu w Technicznej Szkole Wojsk Lotniczych w Zamościu resztę służby odbył w eskadrze lotniczej w Dęblinie przy Wyższej Oficerskiej Szkole Lotniczej jako mechanik przyrządów pokładowych. Służbę zakończył w kwietniu 1986 roku. W tym też roku podjął pracę w Szkole Podstawowej w Jacie, jednocześnie podjął studium pedagogiczne. Po ukończeniu studium w 1988 roku rozpoczął studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Wiosną 1993 roku ukończył studia otrzymując tytuł magistra pedagogiki.

Od 1986 roku zamieszkuje we wsi Zalesie gmina Jeżowe. Aktualnie pracuje w Publicznej Szkole Podstawowej w Jacie jako nauczyciel.

Z języków obcych zna biernie niemiecki i rosyjski, jednak bez terminologii technicznej. Niestety nie jest w stanie biegle rozmawiać w tych językach, a jedynie zrozumieć co w nich wypowiedziano lub napisano.

Od końca lat siedemdziesiątych interesuje się zjawiskiami paranormalnymi (m.in. manifestacjami UFO i telekinezą). Jedno z jego szczególnych zainteresowań obejmuje metodologię badań zjawisk nie dających się wyjaśnić przez dzisiejszą naukę. Od 1992 roku zaczęły się jego kontakty korespondencyjne z profesorem Janem Pająkiem który udostępnił mu do poczytania niektóre pozycje ze swojego dorobku naukowego.

Hobby Mgra W. Szewczyka m.in. obejmują wideo-dokumentowanie.

Rys. 1. Szkice pokazujące budowę, elementy składowe, i wygląd opisywanego w tym traktacie urządzenia ujawniającego. Szkice te przygotował Pan Szewczyk dnia 15 maja 1998 roku. Na górnym z nich pokazano składowe podzespoły urządzenia które obejmują następujące elementy: 1 - cylinder lub walec z przeźroczystego tworzywa wypełniony jakąś oczywistą substancją; 2 - źródło pola magnetycznego (np. elektromagnes) umieszczone przed frontową ścianką cylindra; 3 - dwie elektrody ustawione z obu boków walca; 4 - zasilanie elektrod (U = napięcie zasilające elektrody); 5 - jeszcze jeden elektromagnes umieszczony poza tylną ścianką walca (te same bieguny magnetyczne N u obu elektromagnesów 1 i 5 mają być skierowane ku sobie, powinny one wytwarzać pole magnetyczne o tej samej wielkości, zaś do wnętrza walca powinny kierować swe bieguny północne N).

Linie sił pola elektrycznego i pola magnetycznego muszą krzyżować się w walcu zaś linie sił pola elektrycznego mają przecinać całą średnicę walca. Nośnik obrazu niewidzialnego UFO wchodzi do walca od czoła. Poprzez pierścień 2 wnika on do wnętrza walca. Walec kierujemy podobnie jak lunetę w stronę skąd może dotrzeć ów obraz. Obserwujemy wnętrze walca poprzez otwór w tylnim elektromagnesie 5. Obraz ukrywającego się przed naszym wzrokiem wehikułu UFO powinniśmy odnotować we wzierniku jako pulsującą plamę światła.

(góra) Budowa i podzespoły składowe urządzenia ujawniającego.

(dół) Orientacyjny wygląd zewnętrzny i wymiary gabarytowe demonstrowanego urządzenia ujawniającego.

Rys. 2. Szkic ujawniający jak w pokazanym tutaj urządzeniu wyzwolić efekt telekinetyczny. Szkic ten przygotował Pan Szewczyk dnia 16 maja 1998 roku, na podstawie informacji uzyskanych podczas swojego przekazu, zaś ja (J. Pająk) jedynie przygotowałem interpretujący go opis. Pokazano na nim to samo urządzenie co na rysunku 1, tyle że dodatkowo zaznaczono dodane do niego dwie elekrody wyzwalające w nim efekt telekinetyczny. Jedna z tych elektrod ma być zbudowana w postaci pręta (2) umieszczonego wewnątrz walca i przebiegającego wzdłuż osi urządzenia, druga zaś elektroda (3) ma być umieszczona na samym walcu, ma przylegać do niego i ma mieć dużą powierzchnię. Fakt wytworzenia w walcu efektu telekinetycznego poznać będzie można po parze wodnej która zacznie się skraplać na walcu-cylindrze z powodu jego nagłego ochłodzenia. Podzespoły składowe tego urządzenia: 1 - przednie źródło pola magnetycznego (na rysunku 1 pokazane było ono pod numerem 2), 2 - pręt metalowy reprezentujący jeden z biegunów elektrod wyzwalających efekt telekinetyczny, 3 - ekran reprezentujący drugi z biegunów elektrod wyzwalających efekt telekinetyczny, 4 - elektrody urządzenia ujawniającego (na rysunku 1 pokazane są one pod numerem 3), 5 - cylinder/tuba z przeźroczystego tworzywa (na rysunku 1 pokazana ona jest pod numerem 1), 6 - tylne źródło pola magnetycznego (na rysunku 1 pokazane jest ono pod numerem 5).

Rys. 3. Zdjęcie prototypu opisywanego tutaj urządzenia. Prototyp ten zbudowany został przez Pana Szewczyka w okresie od 20 lutego 1998 roku do 15 marca 1998 roku. Jego zdjęcie wykonano 12 kwietnia 1998 roku. Składał się on z rurki z pleksiglasu o przekroju okrągłym i 20 oraz z dwóch cewek o 2000 zwojach z drutu miedzianego o 0.15. Jego cylinder napełniony był roztworem wody z solą. Z uwagi na brak odpowiednich materiałów urządzenie to zostało wykonane jako zbyt małe. Wszakże budowano je raczej pod kątem materiałów będących właśnie w dyspozycji niż dokładnej realizacji przekazu.

Oczywiście prototyp ten wogóle nie zadziałał. Co najbardziej zniechęcało Pana Szewczyka do kontynuowania z nim doświadczeń, to że przy jego budowaniu bez znajomości zasady działania oraz bez wypracowanego systemu stopniowego testowania poprawności, liczba możliwych konfiguracji może w nim być nieskończenie wielka. Wszakże oprócz zastosowania odmiennej konstrukcji elementów składowych, zmianom trzebaby też poddawać: natężenie pola magnetycznego, napięcie zasilające elektrody, substancję zapełniającą cylinder. Na dodatek do tego wszystkiego, kiedy już wszelkie parametry zostałyby dobrze dopasowane, wówczas nie ma żadnej gwarancji że niewidzialne obiekty UFO pojawią się właśnie w czasie kiedy eksperymenty z tym urządzeniem zostaną zaczęte, oraz że wehikuły te ustawią się w kierunku ku któremu strona wlotowa tego urządzenia zostanie zwrócona.

Rys. 4. Szkic ilustrujący rdzeń jaki miał mieć zastosowanie w którymś z pokazanych tutaj urządzeń. Szkic ten przygotował Pan Szewczyk dnia 16 maja 1998 roku, na podstawie informacji uzyskanych podczas swojego przekazu. Niestety nie jest on pewien czy rdzeń ten miał znaleźć zastosowanie w urządzeniu ujawniającym (z rysunków 1 i 3) czy też w urządzeniu wyzwalającym efekt telekinetyczny (z rysunku 2). Szkic ten pokazuje użycie rdzenia (2) w kształcie odwiniętej rury, dla okrycia nim elementu (1) wytwarzającego pole magnetyczne. Niestety Pan Szewczyk nie pamięta jaka miała być funkcja tego rdzenia, ani też nie jest w stanie funkcji tej eksperymentalnie ustalić ponieważ w warunkach amatorskich rdzeń ten jest nie do wykonania. Podzespoły składowe: 1 - przednie źródło pola magnetycznego, 2 - rdzeń w kształcie odwiniętej rury, 3 - elektrody, 4 - cylinder/tuba. Zauważ, że tylnia część urządzenia (z tylnim źródłem pola magnetycznego) nie została pokazana bowiem jest identyczna jak to zilustrowano na rysunkach 1 lub 2.

Załącznik Z.

Przykładowe tematy badawcze wynikające z misji i tematyki tego traktatu
Gdy niniejszy traktat w końcu stał się rzeczywistością, otwarta przez niego została możliwość aby wszystkie zainteresowane osoby włączyły się aktywnie do odnotowywania i wyszukiwania przekazów urządzeń technicznych, podobnych do przekazu w nim zaprezentowanego, oraz do późniejszego realizowania lub wykorzystywania tych przekazów dla dobra naszej cywilizacji. Za pośrednictwem niniejszego załącznika chciałbym więc zaprosić osoby interesujące się tym zagadnieniem, do włączenia się do wysiłków nakierowanych na zaprzestanie dalszego marnowania tak potrzebnych nam urządzeń technicznych i zaczęcia ich oddawania w służbę wszystkich ludzi. Aby ułatwić dołożenie takiego wkładu, postanowiłem przygotować tutaj jakieś przykładowe tematy prostych prac badawczych zaprojektowanych dla zrealizowania lub chociażby tylko przemyślenia przez zainteresowane osoby. Ich celem jest uświadomienie sobie, lub odkrycie, jakie przeszkody ciągle stoją na drodze urzeczywistniania takich przekazów, jakie są niedobory dzisiejszego społeczeństwa w tym względzie, co każdy z nas mógłby uczynić aby dopomóc w ich realizacji, itp. Tematy te przytaczam w niniejszym załączniku.

Jak to już szczegółowo wyjaśniałem w treści tego traktatu, wszystkie urządzenia przekazywane naszej cywilizacji w opisywany tutaj sposób faktycznie reprezentują "dostawy broni" od naszych anonimowych sojuszników z kosmosu. Dostawy te to urządzenia przeznaczone do naszej samoobrony przed okupującymi nas UFOnautami. Ich przekazanie ludziom otwiera więc możliwość abyśmy wszyscy włączyli się aktywnie do naszej samoobrony. Jednocześnie uzmysławiają nam one, że faktycznie to nasi okupanci nie górują nad nami aż tak znacznie abyśmy nie byli w stanie przed nimi się skutecznie bronić. Problem jednak z naszą aktywną samoobroną jest, że dzięki działaniu wielu nieświadomych kolaborantów, jak dotychczas okupujący nas UFOnauci zdołali całkowicie sparaliżować na Ziemi rozwój urządzeń jakie nasza cywilizacja musi najpierw posiąść żeby potem mogła je używać w celach obronnych. Aby więc umożliwić czytelnikowi wybór w dokładaniu ewentualnego własnego wkładu do naszej samoobrony, do treści tego traktatu postanowiłem również włączyć kilka przykładowych opisów sposobu wykonania prostych urządzeń samoobronnych przed kosmicznymi pasożytami. Urządzenia te mogą zostać wykonane sposobem chałupniczym przez osoby uzdolnione technicznie, stąd z rozpoczęciem prac rozwojowych nakierowanych na ich zbudowanie nie musi się czekać, aż zajmą się tym tak skutecznie manipulowane przez kosmitów nasze instytucje obronne lub naukowcy. Ponadto zrealizowanie lub chociażby tylko przemyślenie przez zainteresowane osoby ich budowy i działania uświadomi czytelnikowi, że nie jesteśmy aż tak bezbronni wobec okupujących nas kosmitów jak paraliż naszych naukowców zdaje się nam to sugerować. Jak bowiem jasno to zostanie uświadomione załączonymi tutaj tematami, wszystko co konieczne aby zbudować te urządzenia, to ktoś kto znalazł w sobie wystarczająco odwagi aby zacząć ich realizację. Z kolei po ich nawet chałupniczym zbudowaniu, ujawnią one nam niewidzialnych UFOnautów którzy wtargnęli do naszych domów aby nas uprowadzać, lub porażą ich w sposób bolesny uniemożliwiając im dokonywanie uprowadzeń ludzi.

W załączniku tym zaproponowano kilka tematów takich prac obronnych. Każdy więc powinien znaleźć sobie wśród nich coś co odpowiada jego osobistym inklinacjom i możliwościom.

Jeśli się zastanowić, dosłownie każdy jest w stanie znaleźć sposób aby dołożyć swój własny wkład do sprawy naszej samoobrony przed kosmicznym pasożytem. Każdy też ma nieprzerzucalny na innych obowiązek aby coś uczynić w zakresie poprawienia naszej sytuacji. Przykładami najprostszych z takich wkładów byłoby: (1) zwykłe zapoznanie się z treścią niniejszego załącznika i następne przekazanie najważniejszych jego informacji tym którzy posiadają jakieś możliwości włączenia się do realizacji opisanych w tym załączniku urządzeń, czy (2) choćby tylko zaczęcie propagowania wśród innych lub wdrażania w swym własnym życiu filozofii totalizmu jakie to wdrażanie pozwoli na nasze aktywne przeciwstawianie się szatańsko niszczycielskiej filozofii upowszechnianej na Ziemi przez UFOnautów. Innym, wyżej już zaawansowanym wkładem byłoby (3) osobiste dołączenie się do rozwoju opisywanych tu urządzeń, eksperymentowania nad ich zbudowaniem, itp.

Nie będę tutaj ukrywał, że w świetle sytuacji w jakiej nasza cywilizacja się znajduje a jaka wynika z rozważań i ustaleń zaprezentowanych w rozdziałach U i V monografii [1/2] i [1/3] oraz w treści niniejszego traktatu, włączenie się praktycznie każdego do naszych działań samoobronnych stanowi rodzaj nieprzerzucalnego na innych patriotycznego obowiązku. Podjęcie tych działań jest wszakże wyrazem popierania i przyłączania się do wysiłków naszego stopniowego wyzwalania się spod kosmicznej okupacji. Aczkolwiek każde działanie w dowolnym z kierunków wytyczonych tematyką tego traktatu lub monografii [1/2] i [1/3] jest pożądane, ze względów strategicznych niektóre działania są bardziej palące od innych. Jednym z nich jest właśnie zbudowanie urządzeń jakie pozwolą nam zobaczyć i sparaliżować naszych kosmicznych okupantów którzy jak dotychczas skutecznie wymykali się naszemu wzrokowi i próbom ich powstrzymania.

Oto przykłady tematów prac badawczych rekomendowanych uwadze czytelników:

Temat (#1): 'Wypracowanie i udokumentowanie działającej procedury realizowania przekazów technicznych'
Postawienie problemu: Wiadomo, że jakaś zaawansowana cywilizacja anonimowo pomaga mieszkańcom Ziemi w podnoszeniu poziomu naszej nauki i techniki. Pomocy tej udziela m.in. poprzez przekazywanie wybranym przez siebie Ziemianom przepisów budowy zaawansowanych urządzeń technicznych. Wszystkie urządzenia które udostępnione nam są w ten sposób są wykonalne, zaś ich ewentualne zbudowanie posiada niewypowiedzianie istotne znaczenie dla rozwoju naszej cywilizacji. Niestety z powodów omówionych w monografiach [1/2] i [1/3] oraz wzmiankowanych w niniejszym traktacie, większość przekazów tych urządzeń jest bezpowrotnie tracona, zaś ich potencjał bardzo rzadko wzbogaca naszą cywilizację czy naród. Stąd koniecznym jest wypracowanie jakiejś niezawodnej procedury postępowania jaka zwiększyłaby szanse uratowania tych ogromnie cennych urządzeń przed popadnięciem w zapomnienie.

Celem niniejszego tematu jest opracowanie i następne próbne wdrożenie takiej procedury ratowania przed zapomnieniem urządzeń technicznych przekazywanych w darze naszej cywilizacji. Procedura ta powinna opierać się na rzeczywistych instytucjach i faktycznie istniejących osobach, oraz dostarczać potencjalnym odbiorcom przyszłych przekazów urządzeń jakichś klarownych wytycznych co, jak i kiedy powinni czynić i do kogo się zwrócić.

Niniejszy temat jest typu projektowego, organizacyjnego i realizacyjnego. Składa się z następujących etapów: (1) zaprojektowania procedury postępowania, (2) znalezienie, udokumentowanie i zdobycie współpracy osób i instytucji które dopomogą w jej realizacji, (3) przygotowanie jakiejś dokumentacji która opisze tą procedurę i umożliwi jej zweryfikowanie i przedyskutowanie przez znających ten problem, (4) zorganizowanie kontaktów i ludzi, tak że po następnym przekazie procedura ta mogłaby zostać natychmiast uruchomiona.

W przypadku sukcesu z realizowaniem tego tematu ewentualne opracowanie takiej skutecznej i realizowalnej procedury przyczyniłoby się do raptowniejszego rozwoju naszej cywilizacji, a więc byłoby wkładem opracowującej ją osoby do naszej samoobrony.

Przykład możliwej procedury: Zawarty jest on w treści niniejszego traktatu (jego obu tomów). Niestety zaprezentowana w tym traktacie procedura ciągle wymaga ulepszenia, jako że w jej obecnym wydaniu jest bardzo wolna, nie angażuje żadnych instytucji, faktycznie jest oparta na aktywnym udziale w niej tylko dwóch osób (t.j. obu autorów) a stąd stwarza okazję aby negatywne siły (t.j. okupujący nas UFOnauci) miały czas na przeszkodzenie w realizacji danego urządzenia.
Inne możliwe procedury: Oczywiście pokazana w tym traktacie procedura może zostać ulepszona na wiele możliwych sposobów. Ulepszenie to wymagałoby jednak rozwiązania następujących problemów których dotychczasowe ignorowanie przez nasze instytucje i państwo stanowi czynnik opóźniający w procedurze realizowanej treścią niniejszego traktatu:

1. Znalezienia szeregu odpowiedzialnych organizacji lub instytucji które po zostaniu skontaktowanym przez osoby otrzymujące jakiś przekaz techniczny natychmiast rozpoczęłyby jego nieodpłatne przetwarzanie. W instytucjach tych musiałyby zostać wytypowane odpowiedzialne osoby jakie dyżurowałyby w tej sprawie w niemal ciągły sposób.

2. Zestawienia panelu ekspertów którzy natychmiast po przekazie podjęliby się jego nieodpłatnego zinterpretowania i uzupełnienia brakujących w nim danych.

3. Znalezienia kanału do przyspieszonego publikowania przekazów, tak że w krótki czas po przekazaniu byłby on dostępny dla wszystkich zainteresowanych.

4. Znalezienia jakiegoś źródła finansowania jakie wspierałoby stronę wykonawczą przekazów.

5. Znalezienia instytucji i fachowców, które bez uprzedniej i długotrwałej biurokracji, oraz bez uprzednich gwarancji otrzymania odpłatności, rozpoczęłyby natychmiastową realizację techniczną przekazów.

Warto aby osoba podejmująca ten temat postarała się znaleźć jakieś rozwiązanie dla powyższych problemów, które w dotychczas realizowanych procedurach pozostawały nierozwiązane. Warto też sobie uświadomić, że w witalnym interesie zarówno cywilizacji ludzkiej, naszego Państwa jako całości, jak i każdego z nas z osobna, leży aby problemy te znalazły szybkie i pomyślne rozwiązanie, tak że "każdy przekaz otrzymany jest natychmiast realizowany". Wszakże z powodu braku rozwiązania dla tych problemów bezpowrotnie tracone są niewypowiedzianie dla nas ważne urządzenia. Aby sobie uświadomić jakie znaczenie mogą one mieć dla naszej sytuacji, wystarczy rozważyć co by się stało gdyby telekinetyczna influenzmaschine (np. Testatica) opisana w rozdziale K monografii [1/2] i [1/3] uległa upowszechnieniu. Wszakże maszyna ta o wielkości typowego wentylatora każdemu kto ją posiadałby dostarczałaby wystarczającej ilości darmowej energii elektrycznej aby pokryć wszelkie jego potrzeby energetyczne. Nie byłoby więc już przykładowo staruszków umierających z zimna, czy biednych nie mających pieniędzy aby ugotować sobie jedzenie.
Literatura: Podłoże naukowe dla niniejszego tematu opisane zostało w podrozdziałach L1 i N2 następującej monografii naukowej [1/2] (wysłanej do Biblioteki Głównej niemal każdej Politechniki w Polsce i do niemal każdej organizacji UFOlogicznej): Pająk J.: "Zaawansowane napędy magnetyczne", Dunedin, New Zealand, 1998, ISBN 0-9583380-2-7, objętość około 1200 stron (w tym ok.120 rys.), w 7 tomach. Nowsza wersja tych podrozdziałów opublikowana jest też w monografii [1/3], t.j. drugim wydaniu [1/2].
Temat (#2): 'Projekt i wykonanie stroboskopowego urządzenia ujawniającego'
Postawienie problemu: Określone obiekty, takie jak wehikuły UFO i UFOnauci, stają się trudne lub niemożliwe do wzrokowego zaobserwowania jeśli wprawione zostały w bardzo szybki ruch migoczący. Mechanicznym przykładem obiektu ukrywającego się przed naszym wzrokiem na podobnej do nich zasadzie, byłoby bardzo szybko obracające się śmigło. Kiedy unieruchomione jest ono doskonale widoczne, jednak po osiągnięciu określonej szybkości wirowania przestaje być zauważalne wzrokowo, aczkolwiek równocześnie staje się bardzo niebezpieczne.

Celem niniejszego tematu jest zbudowanie stroboskopowego urządzenia oświetlającego, które byłoby w stanie wydobyć owe migoczące obiekty (UFO i UFOnautów) ze stanu niewidzialności w stan wyraźnej widzialności wzrokowej. Urządzenie takie rzucałoby silny impulsowy strumień światła na migoczący obiekt. Moment wytworzenia tego strumienia byłby dokładnie zsynchronizowany z migotaniem tego obiektu i tak wyzwalany przez czujnik magnetyczny, że impulsowo oświetlałby on obiekt zawsze w chwili gdy ten pojawi się w widoku.

Temat ten jest typu projektowego i wykonawczego. Składa się on z trzech następujących etapów: (1) zaprojektowania konstrukcji takiego urządzenia, (2) zbudowania tego urządzenia, oraz (3) wykazania że urządzenie to działa zgodnie z założeniami.

W przypadku sukcesu z realizowaniem tego tematu, zbudowane urządzenie posiadałoby duże znaczenie praktyczne i stosowaniowe, umożliwiłoby bowiem rozpoczęcie eksperymentów ujawniających wzrokowo niewidzialnych UFOnautów, jak również stworzyłoby fundamenty eksperymentalne do budowy bardziej zaawansowanych urządzeń tego samego typu.

Symulowanie migoczącego obiektu: Dla potrzeb testowania urządzenia stroboskopowego budowanego w ramach tego tematu konieczny jest jakiś sposób symulowania zachowań migoczącego UFOnauty który ma zostać ujawniony za pośrednictwem tego urządzenia. Ponieważ nie ma co liczyć na kooperację ze strony rzeczywistych UFOnautów którzy na czas testowania tego urządzenia przybyliby do mieszkania budowniczego i ustawili się we wskazanym punkcie, prawdopodobnie najlepszym sposobem tego symulowania jest użycie wirującego śmigiełka pomalowanego podłużnie kilkoma liniami o różnej szerokości. Dla wytworzenia impulsów magnetycznych pozwalających na wykrycie położenia tego śmigiełka możliwe jest albo dokonanie namagnesowania jednego z jego ramion, albo też przymocowanie małego magnesu do jednego z jego końców. Impulsowe sygnały wytwarzane przez ten magnes wykrywanie byłyby następnie przez zbliżony do śmigiełka czujnik magnetyczny - np. działający na zasadzie indukcyjnej. W celu pokrycia całego zakresu częstotliwościowego rzeczywistych niewidzialnych UFOnautów, śmigiełko musiałoby wirować z kilkoma prędkościami mieszczącymi się w zakresie zawierającym w sobie "n" i "2n", przykładowo w zakresie 600 do 1200 [obr/min] (t.j. około 10 do 20 Hz). Możnaby to łatwo uzyskać np. poprzez jego zamocowanie w szczękach uchwytu szybkobieżnej tokarki.

Bardziej precyzyjna symulacja telekinetycznie migoczącego UFOnauty mogłaby następować przez zastąpienie mechanicznego wirowania śmigiełka przez oscylacje prądu elektrycznego. W takim przypadku zwykłemu eksperymentującemu byłoby jednak stosunkowo trudno zamienić oscylacje elektryczne na ruch jakiegoś obiektu który następnie mógłby zostać ujawniony błyskami lampy stroboskopowej. Zamiana ta wymagałaby bowiem użycia skomplikowanych urządzeń dostępnych obecnie jedynie na uczelniach wyższych. Przykładowo taki ruch elektroniczny może być ujawniony wzrokowo za pośrednictwem oscyloskopu z podłączonym do niego zestawem rzutnikowym oświetlanym daną lampą stroboskopową a używającym elektronicznych ramek obrazotwórczych jakie na uczelniach używa się do rzucania na ścianę obrazów z ekranu komputerowego.

Charakterystyka migoczącego obiektu: W chwili pojawiania się obiekt który omawiane urządzenie ma wydobywać ze stanu niewidzialności (t.j. UFOnauta lub jego wehikuł) wysyła impulsowy sygnał magnetyczny którego zmiana w czasie opisana jest zdeformowaną krzywą dudnienia. Krzywa taka pokazana została na rysunkach F7 i L4 monografii [3/2] oraz rysunkach F7, C29 i O18 monografii [1/2]. Składa się ona z pojedynczego stromego impulsu magnetycznego, o rozciągłości około 120 okresu krzywej migotania, po którym następuje cisza o rozciągłości około 240 tego okresu. Aby więc wydobyć tak migoczący obiekt do stanu widzialności musi on zostać oświetlony lampą stroboskopową tylko podczas zaistnienia owego impulsu magnetycznego i to w ściśle wybranym przedziale tego impulsu nie szerszym niż około 10 okresu migotania. Owe impulsowe sygnały magnetyczne wysyłane przez obiekt mogą być przechwycone przez jakiś czujnik magnetyczny, np. przez cewkę indukcyjną, który może sterować wyzwalaniem błysków lampy stroboskopowej.

Częstotliwość z jaką następuje migotanie rzeczywistego niewidzialnego obiektu nie jest stała i może się skokowo zmieniać w zakresie od około 60 Hz do około 300 Hz. Ze względów bezpieczeństwa częstotliwość taka niestety nie może być osiągnięta na mechanicznym urządzeniu symulującym w postaci wirującego śmigiełka (aczkolwiek łatwo może być uzyskana na elektronicznym urządzeniu symulującym). Stąd też logikę budowanego urządzenia zaopatrzyć zapewne trzeba będzie w jakiś rodzaj arytmetycznego dzielnika, którego wartość byłaby nastawialna, tak aby podczas ujawniania rzeczywistego obiektu urządzenie to było w stanie pracować w w/w zakresie częstotliwości poprzez wytwarzanie błysku nie co każdy a tylko co nastawiony impuls (np. co drugi czy co dziesiąty).