Prognoza oddziaływania na środowisko planu urządzenia lasu
Oddziaływanie na zwierzęta, w szczególności na gatunki chronione
Yüklə 1,66 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Oddziaływanie na wodę
- Oddziaływanie na powietrze
- Oddziaływanie na powierzchnię ziemi
- Oddziaływanie na krajobraz
- Oddziaływanie na klimat
- Oddziaływanie na zasoby naturalne
- Wpływ cięć rębnych na sąsiadujące ekosystemy
- Oddziaływanie na dobra kultury materialnej
Oddziaływanie na zwierzęta, w szczególności na gatunki chronioneW tej części Prognozy analiza wpływu zapisów Planu na chronione gatunki zwierząt będzie dotyczyć gatunków o znanych miejscach bytowania lub przynajmniej potwierdzonym występowaniu. Dane te zestawiono głównie na podstawie informacji uzyskanych podczas wykonanej w 2007 r. inwentaryzacji siedlisk przyrodniczych i gatunków roślin i zwierząt w aspekcie sieci Natura 2000 oraz waloryzacji przyrodniczych rezerwatów. Powierzchnia występowania poszczególnych gatunków nie sumuje się w sposób matematyczny, ponieważ w niektórych wydzieleniach wystepują stanowiska kilku gatunków zwierzat. Tabela 30. Przewidywany wpływ planowanych czynności gospodarczych na zwierzęta chronione na gruntach leśnych
1)Symbole wpływu planowanych czynności gospodarczych na znane stanowiska: + (plus) - wpływ dodatni, pozytywny, 0 (zero) - wpływ obojętny, - (minus) - wpływ ujemny, obojętny/negatywny, brak - brak czynności w planie, która mogłaby mieć jakiś wpływ. Charakterystyka gatunków „naturowych” objętych znaczącym oddziaływaniem, oraz propozycje działań ochronnych Poniżej scharakteryzowano pokrótce gatunki zwierząt naturowych, których stanowiska wystepowania znajdują się na terenie wydzieleń, w których w Planie zaprojektowano wskazania gospodarcze. 1355 Wydra Lutra lutra Gatunek ten występuje we wszystkich zlewniach podstawowych naszego kraju. Analizując rozmieszczenie stanowisk wydry oraz bliżej rozpatrując zajmowane przez nią biotopy, można jednoznacznie stwierdzić, że we wszystkich porach roku jest ona głównie związana z zasobnymi w ryby rzekami. Mimo że występuje, a nawet rozmnaża się w różnych środowiskach, to jednak najbardziej odpowiadają jej śródleśne rzeki, w których obok ryb może łowić raki. W Polsce stale wydry występują przy wszystkich śródleśnych rzekach o skarpach znacznie wyniesionych ponad poziom wody, zasiedlonych przez ryby łososiowate. Obok rzek często zasiedlają jeziora. Wśród jezior preferują te, które łączą się z rzekami. Mimo iż głównym miejscem schronienia wydry jest nora, może ona zasiedlać także płaskie tereny bagienne, na których zamiast nor buduje zlewające się z otoczeniem szałasy. Wydry, szczególnie te, które zasiedlają mało zasobne w ryby i szczelnie zamarzające zbiorniki wodne, w okresie zimowym częściej penetrują stawy hodowlane. Gatunek ten jest bardzo odporny na działanie różnych czynników chorobotwórczych. Musi jednak codziennie pobierać odpowiednie porcje pożywienia. Dlatego długotrwałe i ostre zimy mogą przyczyniać się do znacznej redukcji liczebności populacji tego gatunku. Propozycje działań ochronnych
1337 Bóbr europejski Castor fiber Środowiskiem bobra są zarówno jego nory i żeremia, jak i tworzone przez niego stawy i rozlewiska, a wreszcie zbiorniki i cieki wodne wraz z ich strefą przybrzeżną. Podobnie jak wiele gryzoni, bobry budują skomplikowane gniazda i nory oraz magazynują pokarm na użytek zimowy. Zdolność ścinania drzew przez bobry jest wyjątkowa w świecie zwierząt. Pozwala im ona na budowanie z drewna i błota domków otoczonych otwartą wodą oraz na wznoszenie wodoszczelnych tam nawet na wartko płynących strumieniach. Sprawia to, że bóbr jest ważnym regulatorem ekosystemów wodnych i lądowych. Jego wpływ sięga znacznie dalej, niż wyznaczają to jego wymagania, co do zajmowanej przestrzeni i pobieranego pokarmu. Bobry występują powszechnie na dużych rzekach, zalewach i dużych jeziorach o względnie stałym poziomie wody, na strumieniach, dopływach i małych ciekach o przepływie pozwalającym na spiętrzanie wody. Bobry preferują nizinny krajobraz żyznych dolin o obfitym pokarmie zimowym. W takich środowiskach osiągają optymalne zagęszczenia populacji. Dobrze prosperują na niewielkich bagienkach, torfowiskach i w obniżeniach terenowych, gdy dostępna jest osika i wierzby. Jeśli nie są niepokojone, mogą bytować w pobliżu ludzi. Poza wilkiem i rysiem dorosłe bobry nie mają wrogów naturalnych wśród rodzimych drapieżników. Problem mogą stanowić wałęsające się psy, ponadto lis, wydra, kuny lub jenot, a spośród ptaków drapieżnych - rybołów i puchacz. Obecnie gatunek rozpowszechniony na terenie niemal całego kraju, w niektórych rejonach kraju populacja wskazuje objawy przegęszczenia. Polska populacja bobrów nie jest zagrożona w swym istnieniu. Propozycje działań ochronnych
1188 Kumak nizinny Bombina bombina Kumak jest gatunkiem nizinnym, preferującym ciepłe i płytkie zbiorniki wodne o bogatej roślinności: starorzecza, zalewane łąki, stawy rybne, małe jeziorka i oczka wodne, glinianki, żwirownie, rowy melioracyjne. Unikają wody płynącej oraz zimnych i głębokich jezior. Płazy te mogą się rozmnażać nawet w niewielkich zbiornikach wodnych, jeśli nie są one pokryte rzęsą odcinającą dostęp Światła, a presja drapieżników nie jest zbyt wielka. Przeobrażone kumaczki przebywają na płyciznach, toteż zbiorniki o stromych brzegach są nieodpowiednie. Kumaki nizinne szybko kolonizują nowo powstałe zbiorniki wodne. Osobniki dorosłe, także w okresie rozrodu, mogą przemieszczać się nawet na odległość kilkuset metrów. Jeżeli stawki czy rozlewiska nadrzeczne wysychają, przenoszą się do innych. Obserwacje wskazują na dynamiczny strukturę lokalnych populacji kumaków, skupiających się i rozpraszających w zależności od ilości opadów. Populacje te złożone są z subpopulacji powiązanych ze sobą migracjami. W takim układzie sukces rozrodczy populacji bywa, w zależności od warunków, w rożnych okresach i miejscach zróżnicowany. Przetrwanie sieci subpopulacji jest zależne od utrzymania mozaikowego środowiska połączonego korytarzami umożliwiającymi dyspersję i pozbawionego barier środowiskowych (np. dróg o dużym natężeniu ruchu). Główne zagrożenie to zanik miejsc odpowiednich do rozrodu: osuszanie mokradeł, likwidacja starorzeczy i regulacja rzek, sypanie wałów ograniczających okresowe wylewy, zasypywanie małych przydomowych sadzawek oraz zarybianie drobnych zbiorników wodnych. Propozycje działań ochronnych
4030 Szlaczkoń szafraniec Colias myrmidone Motyl dzienny. Gatunek występuje w otwartych środowiskach kserotermicznych, takich jak wrzosowiska,polany, przydroża i przytorza w suchych borach sosnowych oraz wapienne wzgórza. Jego roślinami pokarmowymi są rózne gatunki szczodrzeńca. Obecny stan populacji gatunku w Polsce można uznać za stabilny. Nie należy się spodziewać jej rozwoju. ponieważ preferowane siedliska nie są trwałym elementem krajobrazu. Są one pochodzenia antropogenicznego i podlegają ustawicznej sukcesji związanej z prowadzeniem gospodarki rolnej i leśnej. Gatunek utrzymuje się dzięki tworzeniu nowych siedlisk wskutek zakładania zrębów w lasach czy tworzeniu się ugorów na przyleśnych polach.
4030 Modraszek eroides Colias myrmidone Motyl dzienny. Gatunek spotykany w środowiskach ekotonowych, takich jak: suche śródleśne i przyleśne łąki, zręby, wrzosowiska, polany oraz przydroża w suchych borach sosnowych na podłożu piaszczystym. Nieodzownym warunkiem występowania jest obecność rośliny pokarmowej, czyli szczodrzeńca ruskiego (ewentualnie innych szczodrzeńców). Gatunek wykazuje stałą tendencję do zmniejszania liczebności populacji z przyczyn populacyjnych (niska liczebność i znaczne rozproszenie).
4038 Czerwończyk fioletek Lycaena Helle Motyl dzienny. Gatunek wystepuje na siedliskach podmokłych, wilgotnych łąkach w dolinach rzek i torfowiskach niskich. Najczęściej obserwowano go na kwiatach rzeżuchy, niezapominajki i rdestu wężownika. Gatunek wykazuje tendencję do zmniejszania liczebności. Zagrożeniem dla niego są: intensywne użytkowanie łak wilgotnych oraz sukcesja roślinności krzewiastej, głównie wierzby szarej. Propozycje działań ochronnych
1060 Czerwończyk nieparek Lycaena dispar Motyl dzienny. Gatunek związany jest głównie ze środowiskiem wilgotnych łąk i torfowisk niskich oraz siedlisk okrajkowych w dolinach rzek. Preferuje tereny nadwodne oraz obrzeża rowów melioracyjnych. W ostatnich latach obserwowany także na terenach suchszych. Gąsienice występują głównie na szczawiu lancetowatym, a ostatnio także na innych gatunkach szczawiu: tępolistnym, kędzierzawym i zwyczajnym. Gatunek wykazuje tendencję do wzrostu liczebności populacji w Polsce. Propozycje działań ochronnych
A075 Bielik Haliaeetus albicilla Bielik jest gatunkiem ściśle związanym ze środowiskiem wodnym. Preferuje okolice jezior i stawów rybnych oraz doliny rzeczne. Zimą skupia się nad rzekami i zalewami. Gnieździ się prawie we wszystkich typach lasów, głównie w borach i buczynach oraz w nadrzecznych łęgach. W Polsce bielik jest gatunkiem będącym w wyraźnej ekspansji i nic nie wskazuje na to, by w obecnej sytuacji trend ten mógł ulec zmianie, co nie oznacza, że nie jest poddany presji, tak ze strony czynników antropogenicznych, jak i naturalnych. Zagrożenie dla gatunku w Polsce stanowią m. in.: niepokojenie wysiadujących ptaków przez ludzi, degradacja łowisk, kolizje z napowietrznymi liniami energetycznymi i elektrowniami wiatrowymi, drapieżnictwo kruków, kun i puchaczy w stosunku do jaj i piskląt bielika, silne wiatry niszczące gniazda.
A089 Orlik krzykliwy Aquila pomarina Orlik krzykliwy zakłada gniazda na drzewach w lasach liściastych i mieszanych, położonych w pobliżu mokradeł, wilgotnych łąk lub zróżnicowanych terenów rolniczych urozmaiconych śródpolnymi zabagnieniami. Gnieździ się zarówno w dużych kompleksach leśnych, np. w Puszczy Białowieskiej, Puszczy Piskiej, jak i na terenach półotwartych, gdzie fragmenty drzewostanów otoczone są mozaiką zróżnicowanego krajobrazu rolniczego. Znane są przypadki gniazdowania w śródpolnych kępach drzew. łowiskami orlika są tereny otwarte - łąki, zabagnienia w lasach lub zróżnicowane obszary rolnicze - mozaika wilgotnych łąk, pastwisk, zabagnień oraz upraw rolnych z niską roślinnością. Ważnym elementem łowiska są zadrzewienia, pojedyncze drzewa, słupki, stogi siana itp. ułatwiające orlikom polowanie w czasie przedłużających się niekorzystnych warunków pogodowych. Istotnym czynnikiem jest wysoki poziom wód gruntowych, zarówno w miejscu gniazdowym, jak i na łowisku. Głównymi zagrożeniami dla gatunku w Polsce są; utrata siedlisk żerowania w wyniku intensyfikacji rolnictwa, sukcesji ugorów porolnych lub zalesiania terenów otwartych.
A236 Dzięcioł czarny Dryocopus Martusi Gatunek osiadły, zajmuje terytoria o powierzchni od kilku do kilkudziesięciu hektarów. Zasiedla wszystkie większe kompleksy lasów w starszych klasach wieku. Może występować także w starych, rozległych parkach na obrzeżach miast. Stan polskiej populacji dzięcioła wydaje się stabilny i nie istnieją wiarygodne dane wskazujące na wzrost lub spadek liczebności populacji w ostatnich latach.
Kształtowanie i ochrona właściwych stosunków wodnych na terenie nadleśnictwa przeprowadza się głównie poprzez ustanowienie lasów wodochronnych. Lasy wodochronne w głównej mierze mają za zadanie utrzymanie i zwiększanie zdolności retencyjnej gleb leśnych, oczyszczanie wody, zasilanie zbiorników wód podziemnych, ochronę cieków i zbiorników wód powierzchniowych przed zanieczyszczaniem i zamulaniem oraz pełnienie funkcji regulatora powierzchniowego i glebowego spływu wody. Są też regulatorem wilgotności gleb terenów przyległych i położonych w niższej części zlewni oraz wilgotności powietrza i użytecznego obiegu wody w przyrodzie. W Nadleśnictwie Waliły lasy posiadające kategorię lasów wodochronnych zajmują powierzchnię 1294,17 ha. Często jest to jedna z kilku kategorii ochronnych, które mogą nakładać się na siebie w danym wydzieleniu leśnym. Lasy, które posiadają wodochronność jako kategorię ochronną wiodącą, zajmują w nadleśnictwie 1294,17 ha, co stanowi 7,61% jego powierzchni leśnej. W lasach wodochronnych stosuje się zasady zagospodarowania zapewniające stałą obecność szaty leśnej, a więc, w zależności od siedliska: rębnie złożone, lub zwiększony nawrót cięć i zmniejszoną powierzchnię manipulacyjną zrębu w rębniach zupełnych. Rygory wodochronne w lasach są najwyższe w strefie bezpośrednio przyległej do źródeł i ujęć wody, na torfach i na siedliskach bagiennych, wzdłuż linii brzegowej cieków i zbiorników wodnych oraz w strefach wododziałowych, gdzie obowiązuje zakaz stosowania środków chemicznych (z wyjątkiem przypadków, gdy zagrożone jest istnienie lasu). W takich sytuacjach użycie nadzwyczajnych środków zaradczych powinno być uzgodnione z właściwą dyrekcją gospodarki wodnej. Wzdłuż rzek, potoków, kanałów, jezior i innych zbiorników wodnych lasy wodochronne wyodrębniane są w zależności od ich położenia i charakteru, przy uwzględnieniu, że w górach obejmują lasy położone między brzegami wód i najbliższymi liniami naturalnymi w terenie, a na nizinach – lasy położone na terenach zalewowych podczas średniej wysokości wody, wokół zbiorników wodnych oraz położone między brzegiem danego zbiornika a najbliższą linią naturalną okalającą zbiornik. Plan bezpośrednio nie zawiera zapisów i nie planuje działań w odniesieniu do ekosystemów wodnych. Zapisy Planu w żaden sposób nie wpływają też na zasoby wód podziemnych omawianego obszaru, ponieważ wszystkie działania gospodarki leśnej odnoszą się jedynie do powierzchniowej warstwy gleby. W Programie Ochrony Przyrody zamieszczono zapisy o konieczności ochrony warunków wodnych polegające na:
Biorąc pod uwagę powyższe rozwiązania należy się spodziewać, że realizacja ustaleń Planu nie wpłynie negatywnie na miejscowe zasoby wodne.
Wpływ wykonywania prac wskazanych w Planie nie ma znaczącego oddziaływania na powietrze. Można więc uznać je za neutralne. Prace zrębowe jak i pielęgnacyjne w różnym, na ogół niewielkim stopniu, w zależności od użytej technologii powodują uwalnianie spalin do atmosfery. Są to jednak wartości minimalne. Lasy są naturalnym filtrem, który osłania glebę i wodę gruntową przed szkodliwymi związkami emitowanymi przez fabryki. Gospodarka leśna prowadzona wg wskazówek Planu urządzenia lasu powoduje powiększenie zasobów leśnych, przez co zwiększa się odporność na zanieczyszczenia.
Podczas prac zrębowych oprócz uszkodzeń odnowienia, pozostałych drzew, mamy do czynienia z ingerencją w środowisko glebowe. Wyróżnić możemy następujące potencjalne grupy szkód, związanych głównie ze zrywką: pożary od iskier, zdzieranie pokrywy dna lasu, ubijanie gleby, zanieczyszczenie gleby wyciekającymi olejami i smarami. Działania gospodarcze wykonywane na podstawie Planu mogą miejscowo wpłynąć nieznacznie negatywnie na powierzchnię ziemi, a zwłaszcza pokrywę glebową. Dotyczy to głównie efektów stosowania maszyn leśnych (ciągniki, LKT) podczas prac związanych z pozyskaniem drewna w ramach użytkowania rębnego i przedrębnego oraz w trakcie przygotowania gleby pod odnowienie. Aby ograniczyć ten wpływ w programie ochrony przyrody zamieszczono wskazanie aby w możliwie największym zakresie wykonywać prace w okresie zimowym (pokrywa śnieżna, mróz) oraz stosować sieć szlaków zrywkowych. Należy jednak pamiętać, ze prace związane z planowaną gospodarką leśną mają również pozytywny wpływ na środowisko glebowe poprzez naruszenie oraz spulchnianie gleby. Szczególnie ważny przy naturalnym odnawianiu drzewostanów. W celu powstrzymania erozji gleby tworzy się lasy glebochronne. W nadleśnictwie w miejscach na nią narażonych wyznaczono 374,51 ha lasów glebochronnych, co stanowi 2,55% powierzchni leśnej.
Gospodarka leśna nie wpływa znacząco negatywnie na krajobraz, a w pewnych przypadkach ten wpływ może być korzystny. Zabiegi zaprojektowane w Planie, które najbardziej kształtują krajobraz leśny to rębnie. W przypadku projektowania rębni zupełnej zaleca się, aby od przestrzeni otwartej pozostawiać pasy lasu nieużytkowane, lub użytkowane w sposób stopniowy tak aby jak najdłużej zachować nienaruszoną strukturę krajobrazu. W Programie Ochrony Przyrody przyrody zamieszczono wytyczne dotyczące kształtowania stref ekotonowych oraz granicy polno-leśnej. Zalecenia te mają za zadanie wzbogacanie struktury krajobrazu oraz niedopuszczenie do jej uproszczenia. Wewnątrz kompleksów leśnych zaprojektowane rębnie mogą w niektórych przypadkach wpłynąć pozytywnie na subiektywne odczucia estetyczne. Realizacja zabiegów rębnych wpływa na zróżnicowanie struktury wiekowo-przestrzennej lasu. Sąsiadujące obok siebie płaty lasów w różnym wieku sprzyjają lokalnemu zróżnicowaniu warunków mikroklimatycznych co sprzyja wypoczynkowi turystycznemu.
Obecnie trwale zrównoważoną gospodarkę leśną prowadzi się według planu urządzenia lasu lub uproszczonego planu urządzenia lasu, z uwzględnieniem w szczególności następujących celów: 1. zachowania lasów ze względu na ich korzystne oddziaływanie na klimat, powietrze, wodę, glebę, warunki życia i zdrowia człowieka oraz na równowagę przyrodniczą, 2. ochrony lasów i ekosystemów leśnych stanowiących naturalne fragmenty rodzimej przyrody lub lasów szczególnie cennych, 3. ochrony gleb i terenów szczególnie narażonych na zniszczenie lub uszkodzenie, 4. ochrony wód powierzchniowych i głębinowych, 5. produkcji drewna oraz surowców i produktów ubocznego użytkowania lasu. Rośliny w procesie fotosyntezy pobierają dwutlenek węgla, a oddają tlen. Lasy są wielkimi fabrykami tlenu. Zwiększenie zasobów leśnych w znaczącym stopniu przyczynia się do zwiększenia ilości związanego dwutlenku węgla, co w obecnych czasach jest bardzo ważne i przynosi nam wymierne korzyści.
Jeden ze sposobów klasyfikacji dzieli zasoby naturalne na odnawialne i nieodnawialne. Zasoby drzewne należą do zasobów odnawialnych. Oddziaływanie Planu urządzenia lasu na zasoby naturalne sprowadza się do wpływu jego zapisów na stan i wielkość zasobów drewna w lasach nadleśnictwa. W przypadku użytkowania rębnego poziom pozyskania został dostosowany do potrzeb hodowlanych, stanu zdrowotnego oraz potrzeb przebudowy drzewostanów. Użytkowanie główne zaprojektowano na poziomie prawie 84% spodziewanego przyrostu zasobów brutto kierując się w głównej mierze potrzebami hodowlanymi drzewostanów. Rzeczywisty poziom pozyskania w użytkowaniu przedrębnym wynosi około 50% spodziewanego przyrostu drzewostanów przedrębnych. Zasoby miąższości grubizny Nadleśnictwa Waliły, przy pełnym wykonaniu użytków głównych, powinny wzrosnąć w dziesięcioleciu o ponad 91 tys. m3 brutto, a przeciętna miąższość na 1 ha drzewostanów powinna w tym okresie wzrosnąć z 247 m3/ha do 254 m3/ha. Tak więc plan urządzenia lasu dla omawianego nadleśnictwa, przyjmuje etat użytkowania głównego (rębnego i przedrębnego) w rozmiarze zapewniającym powiększanie zasobów drzewnych stanowiących odnawialne zasoby naturalne. Analizę zmian struktury klas wieku oraz składu gatunkowego drzewostanów oparto
Porównanie powierzchni drzewostanów powyżej 100-letnich (liczonych łącznie z drzewostanami o strukturze KO i KDO) wykazuje wzrost ich powierzchni w ciągu przyszłego dziesięciolecia o 0,85 ha. Drzewostany o strukturze KO i KDO, czyli drzewostany w których rozpoczęto proces inicjacji odnowienia rębniami zlożonymi, można w opinii autora prognozy zaliczyć do starodrzewi, ponieważ posiadają one wiele cech identycznych ze „zwykłymi” drzewostanami starszymi. Również układ następnych klas wieku gwarantuje sukcesywne zastępowanie w przyszłych okresach przebudowywanych drzewostanów starszych przez młodszych następców. Należy zwrócić również uwagę na spodziewany wzrost powierzchni Ia klasy wieku i zmniejszenie się areału powierzchni leśnej niezalesionej, spowodowane realizacją zapisów Planu. Jeżeli chodzi zmiany powierzchni poszczególnych gatunków panujących, to w ciągu nadchodzącego dziesięciolecia nie są przewidywane znaczące zmiany w tej materii, za wyjątkiem niewielkiego wzrostu powierzchni drzewostanów z panującym dębem, kosztem drzewostanów brzozowych i olszowych. Biorąc pod uwagę powyższe dane można stwierdzić iż realizacja założeń Planu nie wpłynie negatywnie na stan zasobów naturalnych omawianego obiektu.
Negatywny wpływ cięć rębnych na sąsiadujące ekosystemy może wystąpić w przypadku zbiorowisk wrażliwych na zmianę lokalnych stosunków wodnych. Duże zręby umiejscowione w bezpośrednim sąsiedztwie nieleśnych siedlisk bagiennych mogłyby przyczynić się do podniesienia poziomu wód gruntowych i spowodować ich zabagnienie.Należy jednak pamiętać iż cięcia rębne zaprojektowano w Planie według zasad proekologicznej, trwale zrównoważonej gospodarki leśnej, stawiającej na pierwszym planie minimalizowanie wpływu na środowisko naturalne. Wyrazem tego jest m.in. pozostawianie stref ekotonowych przy styku powierzchni zrębowej z terenami otwartymi, ciekami i zbiornikami wodnymi oraz , stosowanie rębni złożonych na siedliskach żyźniejszych a także ograniczanie powierzchni zrębów na siedliskach wilgotnych. W związku z tym, przy prawidłowym wykonaniu zaplanowanych cięć, nie powinny mieć one znaczącego wpływu na sąsiadujące ekosystemy. W przypadku nieleśnych siedlisk przyrodniczych takich jak np. torfowiska przejściowe i trzęsawiska (kod 7140), niekorzystny wpływ mogłaby mieć technika przeprowadzania cięć w sąsiadujących drzewostanach, np. obalanie drzew w kierunku nieleśnego siedliska, co mogłoby spowodować naruszenie jego struktury przestrzennej lub zniszczenie związanych z tym gatunkiem cennych gatunków roślin. Zagrożeniom tego typu należy przeciwdziałać poprzez właściwy nadzór administracji leśnej nad wykonawstwem poszczególnych zabiegów.
Dobra kultury materialnej na terenie Nadleśnictwa Waliły, ze względu na ich lokalizację, można podzielić na 2 grupy:
Założenia Planu ze względu na odniesienie swoich zapisów tylko do gruntów w zarządzie Lasów Państwowych, nie mają wpływu na dobra kultury materialnej zlokalizowane na gruntach innych form własności położonych w zasięgu administracyjnym nadleśnictwa. Na podstawie danych zaczerpniętych z Programu Ochrony Przyrody można stwierdzić, iż na gruntach w zarządzie nadleśnictwa znajduje się 7 obiektów kultury materialnej. Ich szczegółowy wykaz, oraz zestawienie planowanych zabiegów w miejscach ich lokalizacji, przedstawia poniższe zestawienie. Tabela 31. Przewidywany wpływ planowanych zabiegow na obiekty kultury materialnej na gruntach nadleśnictwa
. Planowane zabiegi gospodarcze w wyłączeniach, w których występują obiekty kultury materianej, nie powinny mieć negatywnego wpływu na ich stan pod warunkiem prawidłowego i ostrożnego ich wykonania. Podstawowe znaczenie ma w takich przypadkach nadzór administracji leśnej nad wykonawstwem poszczególnych zabiegów.Należy szczególną uwagę zwracać na kierunek obalania ścinanych drzew. Ostrożność wymagana jest również podczas zrywki oraz przygotowania powierzchni do odnowienia - zwłaszcza w przypadku stosowania ciężkiego sprzętu mechanicznego. Przed przystąpieniem do realizacji zabiegu ważne jest więc dobre oznaczenie obiektu lub jego ogrodzenie. Pozwala to uniknąć sytuacji mechanicznego uszkodzenie bryły mogiły lub krzyża. Yüklə 1,66 Mb. Dostları ilə paylaş:
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
