Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
207 Yağış göyün üzünə gümüşü pərdə çəkmişdi. Kol-kos ətri hər yanı bürümüşdü. Cana gəlmiş torpaq öz ətri ilə yağışa «sağ ol!» deyirdi. Üzbəüz evdən kimsə yüyürə-yüyürə gəlib sarı «Rodster»in çadırını qaldırdı. Qoy kim olursa olsun, daha fərqi yox idi! Gecə düşmüşdü və ulduzlardan ələnən yağış daşa dönmüş şəhərin xiyabanlarına, bağ-bağçalarına can verir, bəhər gətirirdi. Milyon-milyon çiçəklər, ağaclar al-əlvan ləçəklərini onun qabağına sərmişdi və o da çəkinmədən özünü bu milyonların geniş açılmış qoynuna atır, lələk-lələk olmuş budaqların arası ilə süzülərək torpağın dərin qatlarına işləyir, milyon-milyon vüsal həsrətli köklərin boynuna dolanırdı! Yağış da, gecə də, təbiət də, boy atan köklər də öz işində idi, nə dağıntı, nə ölüm, nə cani, nə müqəddəs fürer, nə qələbə, nə də məğlubiyyət dərdi çəkirdi. Onlar hər il belə idi, Ravik də bu gecə onlara yoldaş olmuşdu... «Sən, ey piyalə qönçə, sən, ey önümdə açılan həyat, həyat, bir də həyat, xoş gəlmisən! Tanrı sənə yar olsun!» Tələsə-tələsə bağlarla, güçələrlə geri qayıdırdı. Heç dönüb arxaya da baxmır, elə hey gedir, gedirdi. Bir az sonra arı pətəyi kimi qaynaşan Bulon meşəsi onu öz qoynuna aldı. Yağış ağacların yarpaq çətirlərini döyəcləyir, onlar da, sanki, yellənə-yellənə ona cavab verirdi... və birdən Ravikə elə gəldi ki, cavanlaşıb, ömründə ilk dəfə qız yanına gedir... XXIV – Nə buyurursunuz? – Xidmətçi Ravikdən soruşdu. – Mənə bir... – Nə? – Ravik susurdu. – Sizi başa düşmədim, müsyö. – Nə olursa olsun... Nəsə bir şey gətirin... – Bir qədəh «Perno» olar? – Olar... Ravik gözlərini yumub, təzədən yavaş-yavaş açdı. Kişi yerində idi! Yox, bu dəfə yanıla bilməzdi... Haake qapının ağzındakı stolun arxasında oturmuşdu. Tək idi, çörək yeyirdi. Stolun üstündəki gümüş məcməyidə iki bölünüb qızardılmış dəniz xərçəngi, içində buz olan balaca vedrədə isə bir şüşə «Şampan» şərabı vardı. Yanında dayanmış xidmətçi salata pomidor doğrayırdı. Ravik bunların hamısını elə aydın görürdü ki, deyərdin, həmin mənzərəni kimsə gözləri önündə mumdan düzəldirdi... Haake şüşəni sərin sudan çıxaranda barmağındakı üzüyü gördü. Qırmızı qaşına gerb çəkilmiş bu üzük həm də şəxsi möhür əvəzi idi. Dümağ koppuş əllər də, həmin üzük də Ravikə yaxşı tanış idi. İkisini də o cəlladlar «huşsuzlaşdırma» metoduna əl atanda görmüşdü: huşu başından çıxanacan döydülər, sonra üzünə gur işıq salıb, ayıltmaq üçün bir vedrə su tökdülər. Həmin anda Haake, şax paltarına su düşməsin deyə, ehtiyatla geri çəkildi, dümağ koppuş əlini Ravikə uzadaraq bic-bic güldü: «Bu hələ muştuluqdur... Hələ nə görmüsən ki... İndi o adları deyirsiniz, yoxsa davam elətdirək? Hər şeyə gücümüz çatar... Görürəm ki, dırnaqlarınız da hələ yerindədir...» Haake başını qaldırdı və düz Ravikin gözlərinin içinə baxdı. Ravik güclə özünü saxlayıb yerindən tərpənmədi. Qədəhi götürüb bir qurtum aldı, baxışlarını birtəhər salat qabına tərəf döndərdi, sanki, onun, necə hazırlandığı ilə maraqlanırdı. 208 Haakenin onu tanıdığını dəqiqləşdirə bilmədi. Hiss etdi ki, bircə anın içində bütün kürəyi suya döndü. Bir az keçəndən sonra gözünün ucu ilə yenə o tərəfə baxdı. Haake yeyirdi və gözləri də boşqabında idi. Daz kəlləsi işım-işım işıldayırdı. Ravik yan-yörəsinə nəzər saldı. Restoran ağzına kimi dolmuşdu, heç nə eləmək olmazdı. Yanında silah yox idi və boş əllə onun üstünə atılsa, o dəqiqə beş-on adam tökülüşüb aralayacaq... İki dəqiqədən sonra da polis özünü yetirəcək... Başqa çıxış yolu yox idi, gərək, gözləyəydi, Haake çıxanda dalınca düşəydi, harada qaldığını öyrənəydi... Özünü məcbur eləyib siqaret yandırdı, yalnız onu çəkib qurtarandan sonra Haake tərəfə baxdı. Arxayın-arxayın ətrafına nəzər saldı, guya, kimisə axtarırdı. Haake yeməyi qurtarmışdı. Dəsmalla dodaqlarını silirdi. Özü də bunu ikiəlli eləyirdi. Dəsmalı darta tutub, əvvəlcə alt dodağını, sonra da üst dodağını quruladı, elə bil, qadın kimi dodaqlarındakı boyanı götürürdü. Silə-silə də təfərinclə Ravikə baxırdı... Ravik baxışlarını döndərdi. Hiss etdi ki, Haake hələ də ona baxır. İşarə ilə xidmətçini çağırıb, bir «Perno» da gətirtdi. Başqa bir xidmətçi də Haakenin stolunu yığışdırırdı. O, xərçəngin sür-sümüklərini bir yerə yığıb, boş qədəhi doldurdu, gedib, içində cürbəcür pendir olan təzə bir məcməyi gətirdi. Haake «Bri» pendirini göstərdi. Ravik yenə siqaret yandırdı. Gözünün qulağı ilə bir də o tərəfə baxanda gördü ki, Haake hələ də nəzərlərini ondan çəkməyib. Artıq buna təsadüf demək olmazdı. Ravik hiss elədi ki, titrəyir. Əgər Haake onu tanıyıbsa... Yanından keçən xidmətçini saxladı: – Bu «Perno»nu mənim üçün bayıra apararsınız? Artırmada oturmaq istəyirəm, ora sərindir. Xidmətçi tərəddüd elədi: – Pulunu burada versəniz, yaxşı olar. Ora başqası baxır. Sonra mən özüm gətirərəm... Ravik başını bulayıb, pul çıxardı: – Yaxşı, bunu burada içərəm, bayırda ayrısını sifariş verərəm. Onda qarışıq düşməz. – Oldu, müsyö! Təşəkkür edirəm, müsyö! Ravik tələsmədən qədəhini boşaltdı. Bilirdi ki, Haake hamısına qulaq asır. Ravik danışanda yeməyinə ara vermişdi, indi isə təzədən başladı... Ravik də bir xeyli sakitcə oturub qaldı. Əgər, doğrudan da, Haake onu tanımışdısa, onda bircə yolu qalırdı: özünü elə göstərsin ki, guya, onu tanımayıb və artırmadan izləsin. Bir az sonra durub, tələsmədən bayıra çıxdı. Demək olar ki, bütün stollar tutulmuşdu. Ravik dayanıb gözlədi, stol boşalan kimi keçib oturdu. Buradan Haakenin stolunun yarısı görünürdü. Onun özünü isə görə bilmirdi... Ancaq, gərək, qalxdığını biləydi, tez dalınca çıxaydı. Bir qədəh «Perno» gətirdib, pulunu da əvvəlcədən verdi ki, istədiyi anda dura bilsin... – Ravik!–Lap yanında adını çəkdilər. Elə diksindi ki, deyərdin, kimsə ona qəfil zərbə endirdi. Joan idi... Gözünü döyə-döyə Joanın üzünə baxırdı. Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|