QəZƏNFƏr paşayev
Yüklə 1,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üzünü görsəm
173 Hərdən gizli-gizli baxır gözümdən. Bu sevgi dördlükləri də şairin ilk məhəbbətindən söz açır. Şairin ürək çırpıntılarını tam açıqlığı ilə göstərən şeirlərin ünvanına çatıb-çatmadığını indi kimsə deyə bilməz. On ildir üzünə üzüm dəymədi, Sənsiz kal töküldü, sözüm dəymədi. Min bir gözəl keçdi gözüm önündən, Sənə bənzərinə gözüm dəymədi. *** Düşsəm də ayrılıq müsibətinə, Həsrət qalmamışam yar həsrətinə. Aparır dağlara xəyalım məni – İlk görüş yerinin ziyarətinə. *** Oynayan qaşların sinəmi dağlar, Qaş altda gülümsər qoşa bulaqlar. Ey Laçın pərisi, sənin dalınca Yetim körpə kimi ürəyim ağlar. *** Yalvarsam da baxmadın, çıxdın sözümdən 174 mənim, Yüz il uzaqsan indi, ağlar gözümdən mənim. Çox qalmır ay üzündə günün qara kölgəsi, Bəs niyə çəkilməyir, kölgən üzümdən mənim? Mənə belə gəlir ki, sevgi məktublarını, sevgi şeirlərini təhlil etmək, onlar haqqında izahla, şərhlə danışmaq günahdır. Sevən qəlbin pıçıltılarını se-----vən kəsdən yaxşı kim izhar edə bilər? Heç kəs. Qoy şair özü söz açsın ilk məhəbbətindən. Mənim bu dağlarda bir həsrətim var Qəlbim eşq oduna yandığı gündən Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. Burdadır ağlayan xatirələrim, Burda candan əziz əmanətim var, Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. Bal çəkən arıyam, şanım ondadır, Əzəlim ondadır, sonum ondadır. Bir mavi şüşədə canım ondadır, 175 Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. Sanasan camalı bədr olmuş bir ay, Saçı aydan axan qızılı bir çay. Xəyalı çiynimdə çırpınan Hümay, Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. Onsuz yetim qalan düşgün bir səsəm, Qaralmış çırağam, sönmüş nəfəsəm. O qoymur dünyadan usanam, küsəm, Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. Acısı şirindir, şirini acı, Dar gündə dərdimin odur əlacı. Leyliyə, Şirinə, Yaxşıya bacı, Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. O gəzdiyi dağın dumanı gözəl, Yaşıl baharından xəzanı gözəl. Dərdi-qəmi gözəl, hicranı gözəl, Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. Tanrı hifz eyləsin o sərvinazı, Səpim ayağına dürrü, almazı. Bir çalım doyunca verdiyi sazı, Qanadı qırılmış məhəbbətim var, 176 Mənim bu dağlarda bir həsrətim var. Üzünü görsəm Deyirlər sözlərim düşmür dilindən, Min nəğmə yazaram üzünü görsəm. Surətin qəlbimdə Leyliyə bənzər, Bəlkə Məcnun ollam özünü görsəm. Dünya dərd evidir, hər arzuna çat, Qovla qara günü, dalınca daş at. Mənə bir gənclik də verərdi həyat, Gözündə gizli bir sözünü görsəm. Hayıf, tez ağardı saçım qar kimi, Mən xəzan kimiyəm, sən bahar kimi. Köçərdim dünyadan bəxtiyar kimi, Bir gün başım altda dizini görsəm. Əl üzmüşəm Hicranından min bir kitab bağlaram, Sətir-sətir öz sinəmi dağlaram. Daldalarda hönkür-hönkür ağlaram, Dağ dayanmaz, daş dayanmaz selinə. 177 Xatırlaram, dərd üzümü qarsalar, Şəklin çıxar ürəyimi yarsalar. Axır sözün nədir deyə sorsalar, Adın gələr dodağıma, dilimə. Bir taledən iki sevda umulmaz, Mən kölgənəm, kölgə yerə gömülməz. Yol gözləyər, həsrət gözüm yumulmaz, Sən gəlməsən can vermərəm ölümə. Ömür keçdi Ömür keçdi, mən qocayam, sən qarı, Gəl görüşək, ahlar çəkib ağlaşaq. Ağ saçımız bir-birinə qarışsın, Bulaq üstə qan-yaş töküb ağlaşaq. O dad varmı indi dildə, dodaqda, Ehtirasın odu yanmaz yanaqda. Son görüşdən iz qaldımı bulaqda, İz axtaraq, yerə çöküb ağlaşaq. Əfsanəymiş o son bahar, son gecə, Buz bulaqda titrəyirdi ay necə?! 178 Hər məhəbbət bir cavabsız bilməcə, Ağac altda boyun büküb ağlaşaq. Sarmaş-dolaş o biz idik, ya xəyal, Gözlər yaşlı, sözlər qırıq, öpüş bal. Qayıdaydı bircə anlıq o vüsal, Ayna suya ha göz dikib ağlaşaq. Sərxoş eylər o qırx illik mey məni, Güldürmədi bu yer məni, göy məni. Xatirədən tikdiyimiz xiyməni Dağ döşündə indi söküb ağlaşaq. Gör yaxşılar nələr çəkdi yamandan, Ayrı düşdük, yarımadıq zamandan. Orman üstə sərilmiş ağ dumandan Özümüzə kəfən tikib ağlaşaq. Hüseyn Kürdoğlu ilk məhəbbətin ağrısını-acısını vətən həsrəti ilə müqayisə edir: Ağladır insanı vətən həsrəti, Bir də nakam qalan ilk məhəbbəti. Şairin bu misraları ətrafında düşünəndə bir daha 179 Hər yara sağalıb unudulsa da, Sağalmaz yarası ilk məhəbbətin – misralarının müəllifinə haqq qazandırırsan. Hüseyn Kürdoğlunun yaradıcılığını, eləcə də sev-gi şeirlərini nəzərdən keçirdikcə istər-istəməz ürə-yimdən keçir: “İlahi, necə böyük şair imiş Hüseyn Kürdoğlu!” Bu məqamda İdris Xəlilov haqqında düşünü-rəm. Ikili hisslər keçirirəm. Dərk eləyirəm ki, Hüseyn Laçının Mollaəhmədli kəndində qalsaydı, is-tedadı sayəsində el şairi səviyyəsinə qalxacaqdı. Onun elm və təhsil məbədi Azərbaycan Dövlət Uni-versitetinin filologiya fakültəsində təhsil almasın-da, qaynar ədəbi mühitə düşməsində İdris müəllimin rolunu göz önünə gətirir və ona min rəhmət di-ləyirəm. O, təkidlə məsləhət görməsəydi, bəlkə haq-qında məhəbbətlə söhbət açdığım görkəmli şair və tanınmış alim Hüseyn Kürdoğlu olmazdı. P.S. Azərbaycan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində Hüseyn Kürdoğlu ilə bir qrupda oxuyan, gələcəyin böyük alimi Yaşar Qarayev Hüseynin doğma kəndi Mollaəhmədlidə Yüklə 1,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|