Saldirisi III

adayı olan, İsrail ile ilişkisini kesmeyen ve 

Orta  Doğu'da  bir  güç  olmayı  hedefleyen 

bir  ülkenin  profili.  AB'de  devlet  başkanı 

veya başbakan olanlar, bu ilginç ve önemli 

komşunun  stratejik önemini  nasıl görmez? 

İsrailli  bir  başbakan  için  ise  Filistin 

davasını  savunanın  İran  değil,  Türkiye 

olması daha iyi olacaktır.  

Daha 

da 

ileriye 

gidelim: 

İsrail'in 

komşularıyla  barış arayışında  ihtiyacı olan 

ara  buluculukları  yürütmek  için  elinde  en 

fazla  kartı  olan,  Arap  dünyasındaki  itibarı 

artan  bu  sınıflandırılamaz  ülkedir.  Hatta 

İran'a baskı yapmak için bile.  

Yahudi  Devleti'nin  bu  tip  bölgesel 

arabulucuları eksik. 2010 yılında çok tuhaf 

bir konumda. Dünyayla daha önce ilişkileri 

bu  kadar  kötü  olmamıştı.  Ben  Gurion 

Havalimanı'nın  geliş  ve  gidiş  ekranlarında 

akla  gelecek  her  yer  var.  Ancak  İsrail, 

Suriye,  Lübnan  Hizbullah'ı  veya  Hamas'lı 

Filistinliler  olan  yakın  komşularıyla  hâlâ 

çatışma  hâlinde.  Ayrıca  nükleer  silah 

yolunda  ilerleyen  Ahmedinejat'ın  gölgesi 

unutulmamalı.  

Erdoğan  rejiminin  doğası  burada  devreye 

giriyor:  İslamcı  cepheye  katılmak  üzere 

olduğunu  düşünenler  bu  rejimi  yeni  bir 

düşman  olarak  görüyor  (kötümser  bakış 

açısı). Türkiye'nin hedeflerini daha özentili 

ve  daha  barışçıl  olarak  değerlendirenlere 

göre  ise  bir  ara  bulucu  olduğu  apaçık 

(olumlu bakış açısı).  

Olumlu bir bakış açısına sahip olanlar için 

ki  onlardan  biriyim,  İsrail  ile  Türkiye 

arasındaki  ilişkilerin  düzelmesi  önemli. 

İsrail'in  ödemesi  gereken  bir  bedel  var  ve 

bu  çok  da  büyük  sayılmaz:  Ankara,  Mavi 

Marmara'da 

yaşananlarla 

ilgili 

bir 

uluslararası 

soruşturma 

başlatılmasını 

istiyor.  Kınama  makinası  bu  kadar  seçici 

olmasaydı,  bu  argümanı  İsraillilere  kabul 

ettirmek daha kolay olurdu, yani İsrailliler 

bu  olayda  başkalarından,  örneğin  bir 

gemiyi batırarak 49 kişinin ölümüne sebep 

olan 

Kuzey 

Korelilerden, 

hatta 

"yanlışlıkla" Afganistanlı köylüleri öldüren 

Amerikalılardan 

daha 

fazla 

yargılandıklarını 

hissetmeselerdi.  

(BYEGM)  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

Türkiye  sıkıştığı  köşeden  çıktı  -  Dmitri 

Kosirev  

(Ria  Novosti)  -  Bazı  kimseler  yine 

Türkiye,  yine  ziyaret  diyebilir.  Bugün 

Rusya 

Başbakanı 

Vladimir 

Putin'in 

Türkiye'yi ziyareti başlıyor. Birbiriyle dost 

olan  Putin  ve  Türk  mevkidaşı  Recep 

Tayyip Erdoğan arasındaki  buluşma  sayısı 

10'u geçti. Bir de devlet başkanları seviyesi 

var:  Dimitri  Medvedev  kısa  süre  önce, 

mayıs ayında, Türkiye'de bulunmuştu.  

Putin'in  şimdiki  İstanbul  ziyareti  ikili 

ilişkilerle  ilgili  değil.  Putin,  7-9  Haziran 

tarihlerinde  orada  düzenlenen  Asya'da  İş 

Birliği  ve  Güven  Artırıcı  Önlemler 

Konferansı'nın  (CICA)  3.  Zirvesine 

katılıyor. 

CICA, 

Kazakistan 

Cumhurbaşkanı  Nursultan  Nazarbayev'in 

eseri,  yani  bir  nevi  Asyalı  AGİT'i  kurma 

çabasıdır. 

Şimdi 

AGİT'in 

dönem 

başkanlığını  yapan  Kazakistan,  CICA 

dönem  başkanlığını  Ankara'ya  devretti. 

Zaten Türkiye bunu çok istiyordu.  

Erdoğan 

kabinesinin 

son 

dönemde 

yaptıklarına  bakarsak  hayret  ederiz:  Ünlü 

Tahran  inisiyatifi  (Brezilya  ile  birlikte) 

sonucunda  İran  gerekli  işlemin  yapılması 

için  uranyumu  Türkiye'ye  götürmeye  razı 

oldu  (gerçi  bu  inisiyatifin  sonuçları  daha 

belli  değil),  Ermenistan  ile  ilişkileri 

düzenleme  çabaları,  Kafkasya'da  (bölgesel 

organizasyon  veya  forum)  düzenleme 

çabası, 

Afganistan 

ve 

Pakistan'ın 

katılımıyla  zirve  düzenlemesi,  Suriye  ile 

vizesiz rejime geçiş ve Orta Doğu'da diğer 

faaliyetler.  Örneğin,  Gazze  ablukasını 

kırma  çabasını  ele  alsak,  "yine  Türkiye" 

gündemde,  Sırbistan  ve  Bosna  ile  daha 

yakın  ilişkiler  kurma  çabaları,  Rusya  ile 

ilişiler  ise  her  yönden  mükemmel: 

Moskova,  Türkiye'nin  bir  numaralı  ortağı 

oldu,  Türkiye  ise  bizim  sayemizde  bütün 

boru  hatlarının  kavşağı  oldu.  Hem  Mavi 

Akım'a hem Güney Akım'a hem de Güney 

Akım'ın  rakibi  durumunda  olan  Nabucco 

projesine  katılıyor.  Türkiye,  Afrika'da  16 

ve  Latin  Amerika'da  2  büyükelçilik  açtı. 

Üyeleri  çok  çeşitli  olan  CICA  (üyeleri 

arasında  Tayland  bile  var)  Ankara'nın 

inisiyatifleri için uygun bir kurum.  

Neler  oluyor  acaba?  Ankara  bölgenin 

diplomatik merkezi mi oluyor yoksa? Daha 

20  yıl  önce  NATO  üyesi  olan  Türkiye 

dünya  politikasının  tozlu  köşesinde,  kendi 

stratejisi  ve  diplomasisinden  yoksun  bir 

ülkeydi. 

Köhneleşmiş 

Amerikan 

düşünürleri 

Türkiye'yi, 

Amerikan 

askerlerini  kendi  toprakları  üzerinden 

Irak'a  geçmesine  izin  vermedi  ve  diğer 

Müslümanlarla  yakınlaşıyor  diye  bugün 

acımasızca "kemiriyor". Neden yaklaşıyor? 

Çünkü  Fransa  ve  Almanya  72  milyon 

Türk'ü AB'ye kabul etmek istemiyor. 

Bütün  bunlar,  20  yıl  önceki  düşünce 

tarzıdır.  Veya  bu  "Batı  iyi,  Doğu  kötü, 

hangisinden  yana  olacağını  seç"  şeklinde 

Avrupa'nın  ortaçağ  mitolojisinin  bir 

kalıntısı.  Oysa  Türkiye'nin  yaptıkları 

yarınki  günün  bir  fenomenidir.  Kendi 

disiplinlerine  sahip  iki  bloğun  çoktandır 

ortadan kalktığı  bir dünya prototipidir. Bu 

durumlarda  dünyada  tamamen 

yeni 

aktörler  ortaya  çıkar,  (Çin  ve  Hindistan 

gibi)  dev  ülkeler  var  ama  ikinci  sıradaki 

güçler  de  var.  Her  birisi  yeni  dünyaya 

kendi  yolu  olur  ve  bu  yollar  her  zaman 

başarılı  olmaz.  Fakat  bu  tür  aktörlerin 

sayısı  artıyor.  Çünkü  böyle  bir  rol 

ekonomik vb. bakımlardan kârlıdır. 

Türkiye 

Dışişleri 

Bakanı 

Ahmet 

Davutoğlu,  ABD'de  çıkan  Foreign  Affairs 

dergisinde yayımladığı yazıda, Türkiye'nin 

yeni  politikasının  neden  ABD  dâhil  bütün 

ülkeler  için  faydalı  olduğunu  açıkladı. 

ABD  Dışişleri  Bakanı  Hillary  Clinton, 

Türkiye  ile  ilgili  değil,  ABD'nin  ulusal 

güvenliğinin 

yeni 

stratejisiyle 

ilgili 

konuşmasında  bunu  daha  iyi  açıkladı. 

Amerikan  Bakan,  çok  kutuplu  dünyadan 

"çok  ortaklı"  dünyaya  geçiş  yapılması 

gereğine  inanıyor.  İşte  Türkiye  bu  geçişi 

gerçekleştirmektedir.  NATO'da  kalmakla 

birlikte, AB'ye üye olmak istiyor. Bununla 

birlikte  Müslüman  komşuları,  Rusya, 

---

Kafkasya vb. ile daha sıkı dostluk ilişkileri 

kurmak istiyor. 

Bağımsız  bir  siyasi  oyun  oynamak  için 

nasıl  bir  ülke  olmak  gerekiyor?  Bence 

bunun  elde  edilmesi  için  bol  miktarda 

hammadde,  geniş  topraklar  veya  nükleer 

silaha  sahip  olmak  gerekmiyor,  burada  iki 

etkene  gerek  var:  Medeniyet  birikimi  ve 

(Erdoğan  gibi)  akıllı  bir  lidere.  Türkiye, 

kozmopolitlik  ruhunu  koruyan  bir  mini 

imparatorluk konumunda.  

İki  yüz  yıl  boyunca Rus-Türk savaşlarının 

yapıldığını  bilen  Ruslar  bundan  pek  de 

bahsetmek istemiyor ama biz Bâb-ı Âli ile 

savaştık.  Bâb-ı  Âli  az  da  olsa  bir  yandan 

Balkanlar'daki Hristiyanları eziyordu, diğer 

yandan da ilgi çekiyordu.  

Şu  husus 

bazı  kimselerin 

hoşuna 

gitmeyebilir:  Türkiye,  1453'te  yendiği 

Bizans'ın  kalıntılarından  mimarlık,  halk 

oyunları  veya  mutfak  kültürü  olsun,  çok 

şeyi benimsedi. Bugün, ABD gibi mini bir 

dünya  olmak  onun  için  güç  kaynağıdır.  

(BYEGM)  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

Türkiye’yi  sadece  Türkiye  yönlendirir  - 

Emin Kamuriye  

(En  Nehar)  -  Ankara,  İsrail'in  Mavi 

Marmara gemisinde estirdiği rüzgârı, kendi 

Orta  Doğu  siyasetinde  ilerleyen  gemisini 

yürütmek  için  kullandı  ve  Başbakan 

Tayyip  Erdoğan  yeni  Arap  şövalye  olarak 

görüldü.  Türklerin  gelecekteki  rolü  ve 

bölgedeki hareketlerinin nedeni hakkındaki 

sorular  çoğaldı.  Türklerin  bu  rolü,  Filistin 

davası  için  mi,  yoksa  İran'dan  sonra 

bölgede  Araplara  kendini  kabul  ettirmek 

için mi? 

Siyasette  yaşanan  bu son olaylardan sonra 

Arapların  sadece  bu  konuyu  konuşmaları, 

İran'ın 

nükleer 

silahının 

vizyondan 

kalkmasına  neden  oldu.  Acaba  Türklerin 

rolü  bölgedeki  İran'ın  rolüne  eşit  olabilir 

mi  veya  rahatsız  olanları  rahatlatacak  bir 

rol mü sergileyecek? Irak, Filistin ve diğer 

ülkeler,  Türkler  ile  İranlılar  arasında 

kapışacakları  boş  bir  saha  olarak  mı 

kullanılacak?  İkisi  de  bölgedeki  Arapların 

yokluğunu 

doldurarak 

liderliği 

paylaşacaklar mı? Aslında Türkiye, İran'ın 

bölgedeki  bazı  hareketlerine  (Beyrut  ve 

Gazze'ye girmesi gibi) göz  yumdu. Çünkü 

Ankara'yı  İran'ın  hesapları  değil  kendi 

hesapları yönlendirir. 

İki  seçim  arasında  kalan  Türkiye,  ya  Orta 

Doğu'da  lider  ülke  olacak,  ya  da  Avrupa 

kapısında dilenci rolünde kalacak. Tabii ki 

o  birinci  seçeneği  seçti.  Aynı  zamanda 

İsrail  ile  arasındaki  askerî  anlaşmaları 

yavaş  yavaş  kaldırması,  hâlâ  içinde 

milliyetçilik  ve  dinî  duygular  bulunan, 

Kudüs  davasına  önem  veren  milletinin 

onayını kazandı.  

Bir  başka  sebep  ise,  komşularında  ve 

hemen  yanı  başında  yaşanan  olaylar 

Türkiye'yi 

ilgilendirir. 

Çünkü 

olumsuzluklar  onu  da  etkiler.  Uluslararası 

değişiklikler karşısında  ve Irak savaşından 

sonra  bölgede  bulunan  Türkiye  kendini 

dışlayamaz  ve  oturup  etrafında  olanları 

seyredemez.  Bu  yüzden  kendine  ters  bir 

etkisi  olmaması  için  olaylara  el  atar.  Bu 

nedenlerle Kuzey Irak'a müdahaleleri oldu, 

Güney  Lübnan'da  bulunan  BM  Barış 

Gücüne  (UNIFIL)  katıldı,  İran  ve 

uluslararası  topluluk  arasında  arabulucu 

oldu,  İsrail  ile  Suriye  arasında  arabulucu 

oldu  ve  en  önemlisi  Filistin'de.  Çünkü 

Filistin bütün sorunların anahtarı sayılır.  

Bundan  sonra  içerideki  hesaplar  geliyor. 

Siyasi seçimler ve ekonomik durum neden 

hesaplanmasın?  Mavi  Marmara  gemisine 

yapılan  saldırıdan  sonra,  Erdoğan  sevgisi 

sadece  Araplar  arasında  değil,  kendi  halkı 

içinde  de  arttı.  Bu  da  Türklerin  Filistin 

davasına  sevgisinden  dolayı  ve  İran'ın 

bölgede yayılma hesapları yüzünden. 

Türkiye ve İran arasında mutabık kaldıkları 

konular  kadar  anlaşamadıkları  konular  da 

var.  Ama  anlaşmazlıklarından  başkaları 

faydalanacağı  için,  bölgedeki  gerçekler 

onları  birlik  olunmaya  davet  ediyor. 

Türkiye bölgedeki teraziyi dengeye getirdi. 

Daha  önce  İsrail  tarafında  olan  herkes 

şimdi  İsrail'e  karşı  çıkıyor  ve  Filistinliler 

artık unutulmuyor. 

Ama 

Arapların 

kaybolan 

rolünden 

kendileri 

sorumlu 

Türkiye 

değil.  

(BYEGM)  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

Gazze’nin  yeni  kahramanları  -  Silke 

Mertens  

(Financial 

Times 

Deutschland) 

- 

"Dayanışma  Filosu"na Saldırıldığından Bu 

Yana Türk Başbakanı Erdoğan, Filistinliler 

Nezdinde Hiç Olmadığı Kadar Seviliyor- 

Türk Başbakan Recep Tayyip Erdoğan'dan 

etkilenen baba Mahmud Sorob, üç oğlunun 

adını  değiştirerek  en  büyüğüne  (26) 

Tayyip, ortancaya Recep ve 18 aylık küçük 

oğluna Erdoğan adını verme kararı aldı.  

Türk  Başbakanına  hayran  olduğunu 

söyleyen  baba,  "O  bütün  Arap  liderlerin 

hepsinden cesur. O, İsrail'e tek başına karşı 

çıkıyor."  diye  konuşuyor.  Küçük  oğlunun 

adının 

Erdoğan'ın 

Filistinliler 

için 

yaptıklarını 

ebediyen 

hatırlatacağını 

söyleyen  Sorob,  Türkiye'nin  Hamas 

tarafından  yönetilen  Gazze'deki  blokajı 

kırmak isteyen dayanışma filosu için hiçbir 

ülkenin  yapmadığı  kadar  destek  verdiğini 

söylüyor.  Türk  öncü  gemisi  Mavi 

Marmara'nın  yolcuları  bir  hafta  önce 

İsrailli  askerlerle  şiddetli  bir  çatışma 

yaşamışlardı.  Sekiz  Türk  ve  bir  ABD 

vatandaşı ölmüştü. 

"Onların  kanı  bizim  kanımız."  diyen 

Sorob,  ölen  Türkler  için  Gazze  Şeridi'nin 

güneyindeki  sahilde  bir  taziye  çadırı 

kurmuş.  Kendisi  ise  ailesiyle  hemen  yanı 

başında  teneke  çatılı  bir  yoksul  evinde 

yaşıyor. 

Plajda 

çadır 

ve 

şemsiye 

kiralayarak  geçimini  temin  etmeye  çalışan 

Sorob, İsrail'in  blokajı olmasa ve Mısır da 

buna  uymasa  yeniden  iş  bulabileceğini, 

fabrikaların çalışacağını söylüyor. 

Sorob  artık  yeniden  umut  besliyor.  O, 

şimdi  herkesin  gözleri  Gazze'deki  sefalete 

çevrildiği 

için 

Erdoğan'ın 

başarılı 

olacağından emin. Daha çok gemi gelecek 

ve  Ankara'dan  İsrail'e  daha  çok  eleştiri 

yağacak.  Orta  Doğu'nun  en  büyük 

cezaevinde 

birçokları 

Sorob 

gibi 

düşünüyor.  Türkler,  başlarında  Erdoğan'la 

birlikte  Akdeniz'in  yoksul,  tozlu  sahil 

şeridinin  yeni  kahramanları.  Uzun  süre 

İsrail'in tek Müslüman müttefiki olan Türk 

devleti, Kudüs'le dostluğa son verdi. Ilımlı 

İslamcı  Erdoğan,  Batı'ya  sırtını  döndü  ve 

Müslüman  dünyasına  yöneldi.  Tam  da 

kendisinin  İsrail  karşıtı  söylemleri  ve 

Hamas'a  övgüleri  onu  özellikle  popüler 

yapıyor. 

Sorob'un taziye çadırına gelen bir ziyaretçi, 

"Yiyeceksiz 

kalmıyoruz. 

Tünelden, 

İsviçre'de  olduğundan  bile  çok  çikolata 

kaçak olarak geliyor. Bizim için en kötüsü, 

buradaki  esaret  ve  her  şeyi  dilenmek 

zorunda 

kalmak." 

diye 

konuşuyor. 

Özgürlük  özlemi  son  dönemde,  bir 

haftadan  beri  Gazze'nin  her  yerinde 

görülen  üzerinde  beyaz  ay-yıldızın  olduğu 

kırmızı  bayraklarla  yansıtılıyor.  Kiminin 

arabasında,  kiminin  evinde,  kiminin 

teknesinde...  Türk  bayrağı  artık  Gazze'de 

her yerde. 

Gazze'nin  merkezinde  hatıralık  satan  Abu 

Dayyah,  son  35  yılda  geçen  hafta  olduğu 

kadar  çok  Türk  bayrağı  satmadığını 

söylüyor.  Yeni  basılan,  Erdoğan'ın  resmi 

bulunan  tişörtler  de  kapışılıyormuş. 

Hükûmetin  daha  yeni  500  adet  sipariş 

verdiğini  söyleyen  Dayyah,  "Erdoğan'ı 

seviyoruz. 

O, 

sadece 

sözle 

değil 

icraatlarıyla  da  bizi  destekliyor."  diye 

konuşuyor. 

Arap  medyası  daha  şimdiden  Türk 

hükûmet  Başkanının  bizzat  Gazze'ye 

geleceğini  yazdı.  İsrail  için  bir  kâbus 

anlamına gelecek olan bu ziyaret, Mahmud 

Sorob  için  en  büyük  olay  olurdu.  Sorob, 

"Tabii  ki  onu  davet  ederim."  diyor. 

Erdoğan'ın  posterinin  ve  çok  sayıda  Türk 

bayrağının  bulunduğu  çadırıyla  Boğaz'dan 

gelecek  ziyaretçiye  en  iyi  şekilde 

hazırlanmış bulunuyor. "Onun için bir dana 

bile  kurban  ederim."  diyen  çok  çocuk 

sahibi  Filistinli,  bir  sonraki  kızının  adını 

"Türkiye" 

koyacağını 

söylüyor.  

(BYEGM)  

---

İsrail’in 

tehditleri 

Erdoğan’ı 

korkutmuyor – Başyazı  

(el  Kuds  el  Arabi)  -  İsrail  hükûmeti, 

Türkiye'nin  Gazze  üzerindeki  ablukayı 

kırma  konvoylarının  korunması  için  savaş 

gemileri  göndermeye  kalkışmasını  bir 

savaş ilanı olarak kabul etti. Ancak açıkça 

anlaşılıyor ki bu tür tehditler Recep Tayyip 

Erdoğan'ı,  hükûmetini  ve  Türk  halkını 

korkutmamakta.  

İsrail'in  tehditleri,  Araplara  ve  özellikle 

önünde 

korkudan 

titreyen 

Arap 

hükûmetlerine  yöneltildiği  durumda  sonuç 

getirdi  ve  getirmeye  devam  ediyor.  Ancak 

halkın  gücüyle  beslenen  ve  güçlü  bir 

demokratik  ve  ekonomik  zemine  dayalı 

olan  Türkiye,  Arap  rejimleri  gibi  İsrail'in 

şantajına kolay kolay boyun eğmez.  

Arap  hükûmetleri  -özellikle  ılımlı  olanlar- 

Gazze'ye uygulanan ablukanın kaldırılması 

için  milyarlarca  dolar  topladı  ancak  ne 

Gazze'nin  yeniden  imarı  için  maddi 

yardımlarını  göndermek  ne de Türkiye'nin 

yaptığı  gibi  yardım  gemileri  göndermek 

gibi  herhangi  bir  pratik  adım  atmaya 

cesaret etti. 

Erdoğan'ın Türkiye'si teslim olmayacak ve 

beyaz  bayrak  kaldırmayacak.  Çünkü 

Türkiye,  abluka  altındaki  Gazzelilere 

sırtını  dönmeme  taahhüdünde  bulundu  ve 

bu  abluka  kaldırılana  kadar  çabalarını 

sürdürecektir.  Bu  asil  tutum,  İslami  ve 

insani asaleti gözler önüne sermektedir.  

Türkiye 

Dışişleri 

Bakanı 

Ahmet 

Davutoğlu,  dün  bir  açıklama  yaparak 

İsrail'in 

uluslararası 

soruşturmadan 

kaçması 

durumunda 

ilişkilerin 

normalleşmeyeceğini  belirtti.  Davutoğlu 

burada  uluslararası  hukuk  metinlerine  ve 

BM  Genel  Sekreterinin  söz  konusu 

komisyonu  oluşturma  talebine  dayanıyor 

yani  Davutoğlu  imkânsızı  istemiyor. 

Davutoğlu'nun bu istekleri, bütün dünyada 

karşılık  bulacak  ve  İsrail  hükûmeti  bu 

isteğe  boyun  eğmek  zorunda  kalacaktır. 

Tıpkı Tel Aviv'deki Türkiye Büyükelçisini 

küçük düşürme olayında Türk hükûmeti ve 

halkından  kerhen  de  olsa  özür  dilemek 

zorunda kaldığı gibi.  

Bizi  öfkelendiren  şey,  Türkiye'nin  söz 

konusu isteği, Fransa ve İngiltere Dışişleri 

Bakanlarından  destek  görmesine  karşın 

hiçbir Arap ülkesinin (özellikle de Mısır ve 

Suudi  Arabistan)  Dışişleri  Bakanından 

destek görmemesidir.  

Bizi  öfkelendiren  bir  diğer  konu  da 

yukarıda  adı  geçen  iki  Arap  ülkesinin 

televizyon  ve  basın araçlarında Türkiye'ye 

karşı 

sert 

medya 

kampanyalarının 

başlatılmasıdır.  Allah'a  şükürler  olsun  ki 

Türkiye,  Arap  adalarını  işgal  etmiyor  ve 

Şii Acem değildir, aksi takdirde daha önce 

hiç  görülmedik  saldırılara  tanık  olacaktık 

(İran ile hâlen olup bitenlerin aksine).  

Türkiye,  şehitlerinin  kanını  unutmayacak 

ve  gemilerinden  birinin  karşı  karşıya 

kaldığı 

saldırı 

konusunda 

sessiz 

kalmayacak.  Çünkü  Türkiye  büyük  bir 

bölgesel  ülke,  yönetimi  dürüst  ve  inançlı, 

Türk  halkı  da  onur  ve  saygı  konularında 

yüce  bir  tarihe  sahip.  Bütün  bu  unsurlar 

(halkımızda 

demiyorum) 

birçok 

liderimizde 

artık 

bulunmamaktadır. 

(BYEGM)