Sayman Aruz YÜZ İL İNQİlab
Yüklə 0,52 Mb. Pdf görüntüsü
|
20 İndi xanım Feyziyə diyərəm, gələr səni başa salar ney- niyibsən... Evlisən? – Yox! Sevindim! – Niyə? – Nə bilim! – Necə nə bilim? Evlənsəydin, qeyri-qanuni işlər görməzdin. Elə bilirsən həyat da “Qonaq bacı”dı? – Nəəə!? Nə qonaq bacısı? Nədən danışırsız? O kəlmə ağzımdan qaçdı. Acığım tuturdu özümə. İçimdə nəsə bir dəyişiklik baş verirdi. Hiss elədim, əgər uşaqlığa qayıtsaydıq, heç vaxt Raziyədən ayrılmazdım. Bütün bu uzun illər həmişə yadımda olub. Onunla ke- çirtdiyim günlər mənim həyatımın ən gözəl günləriydi. Bağlı-bağçalı həyətimizin bir qırağına kiçik bir xalça salıb, özümüzə ev qurardıq. O günlərin ən pis xatırələri də mənimçün şirindi. Amma indiki qonaq bacının, heç də o qonaq bacıya bənzərliyi yoxdu. Ayrılıq, itirmək qədər acı deyil. Xəyanət, söyülüb-döyülmək kimi tez unudulmur! – Heç nə? Deyirəm yəni elə bilirsən qonaq bacı oynuyursan? Bura gələn oyuna yox, ölümə gəlir... Çalış həmkarlıq eliyəsən... Həm sən rahat olarsan, həm də mən! – Siz niyə? – Sən elə bilirsən sizləri buralara gətirəndə mən kef eliyirəm? Xahiş eliyirəm, həmkarlıq elə. Onlar mənim kimi davranmayacaqlar ha sənnən! Nə istəyirlər elə... – Məndən nə istəyirlər? 21 – Pərvəndəndə yazdıqları bütün günahları kamera qabağında etiraf eləməyi... – Sora? – Sorasın daa mən bilmirəm! Sadəcə, mən istə- mirəm bir qadının işkəncə olmasını görəm. And iç- mişəm! – Elə bilirsiz sora məni buraxacaqlar? Mən uşaq deyiləm... Otuz yeddi yaşım var... Olar məni öldürə- cəklər... – Allah kərimdi... Öldürməzlər... Hələ işgəncədən canıyı qurtar... Mən sənə görə deyirəm.. Yerindən bir az tərpənib dedi: – Hansı günahı etiraf eləməliyəm? Pərvəndəni açdım üzündən oxudum: – Ümumi təhlükəsizliyə qarşı çıxmaq, ərazi bütöv- lüyə qarşı çıxmaq, nizamın əleyhinə olan qruplarla əla- qədə olmaq, pantürkizmi təbliğ etmək. Millətə xəya- nət... Burda belə yazıblar... – Amma mən xain deyiləm! Mən fəqət öz dilimdə yazıb oxumaq istəmişəm... Milli haqlarımı istəmişəm... Bunun harası xəyanətdi, hansı qanunda günahdı? Val- lah, Quranda da millətlərin haqlarından bəhs olunub. Günah olsaydı, Allah onu azad və lazım bilməzdi! – Azadlıq indi oturduğun yerdə yoxdu, Raziyə xa- nım! Azadlıq burdan eşikdədi... Küçələrdə... Mən Qu- randan danışmadım, nizamın əleyhinə çıxmağından danışdım! – Azad insan burda da azaddı, olmayansa, elə o siz dediyiniz küçələrdə də azad deyil. Azadlığı qandalnan ölçməzlər! Milləti dilindən öldürərlər... cismindən yox! 22 Tısbağanı ya beli üstə çevir, ya öldür, fərq eləməz... hər ikisində də ölür. Ağzımı əyə-əyə dedim: – Bəs nəynən ölçəllər? – Sizin ərbablarıyızın bizim əlimizdən aldığı həqi- qətnən... milli kimliknən... Bilirdim nədən danışır. Çox rast gəlmişdim Raziyə kiminlərinə. Amma, doğrusu, bura qədər mənə “milli kimlik” deyilən şey lazım olmamışdı. – Sənin hesabınnan heç mən də azad deyiləm ki.. həəə? Halbuki, sən əliqandallı, üzübağlı oturmusan, mən- sə rahat öz mizimin arxasında oturmuşam və azadam! – Heç inanmıram! – Nəyə? Yenə bir az yerində tərpənib, səsini yavaşıdıb dedi: – Sizin azadlığınıza! – İnanmırsan, həəə? Eybi yox, inanarsan... inanar- san... Burada çox şeyləri adama inandırarlar. Hələ üstə- lik iman da gətirərsən. Millətçi gəlib, milçək gedənlər çox olub, ay Raziyə! Yerimdə otura bilmirdim. Çox gərgin idim. Get- dikcə itə dönürdüm. Ayağa qalxdım. O bilmirdi onu nə gözləyir, amma mən bilirdim. Necə olur olsun, bu eti- rafı ondan çıxaracaqlar. Allah lənət eləsin mənə. Vax- tında adam olsaydım, nə bilim, bir mühəndisdən, hə- kimdən-zaddan olmuşdum və indi bu zibillikdə quylan- mamışdım. Heç bilmirəm nə oldu, burdan baş çıxart- dım. Dindar bir ailədə böyümüşdüm. Xannənəm Xo- meynidən ötrü ölərdi. Cümə günləri onların evlərində olsaydıq, bizi cümə namazına televiziyadan baxmağa çağırıb deyərdi : 23 – Bala, gəlin oturun, qulaq asın, görün “ağa” nə deyir! Axı siz niyə belə dinsiz olduz? Namaz niyə qıl- mırsız? Sora da dizini döyüb mərsiyə deyib ağlayardı! Mən ki, heç vaxt bilmədim hansı mərsiyəni və niyə dilinin altında mızıldayardı. Axı tam savadsız və təhsil gör- məmiş bir qadın idi. Biz uşaqlar da məcbur oturub onu dinliyərdik. O da oturub Xomeyninin namazdan qabaq söhbətlərinə diqqətlə qulaq asardı. Özüm də bilirdim, həmişəki kimi əclafliq eləyirəm. Kaş kim olduğumu ona deyə biləydim. Kaş ona yardım eləyə biləydim. Kaş o burda olmazdı. Kaş mənim işim bu olmazdı. Nə bilim! Bir çox “kaşlar” ürəyimdən ke- çirdi. Kaş bu “kaşlar” olmayaydı. “Ümid çarəsizlərin çörəyidir” deyən düz deyib. Mənim indi o ümid çörə- yinə çox ehtiyacım varııydı. Ürəyimdə böyük bir boş- luq yaranmışdı. Zindanda olmamaq güclü olmaq demək deyil. Mən guya “azad” idim, amma ölmək zəif və ça- rəsiz yaşamaqdan daha yaxşıdı. Güclü olmaqla hansısa bir gücə güvənib danışmağın da çox fərqi var. Fikir- lərimi ürəyimin alovundan törənən bir vulkan alt-üst etmişdi. Heç vaxt bu qədər özümü kimsəsiz hiss eləmə- mişdim. Kimsəsizlik dost və ya ailənin olmamağıyla ölçülmür, başa düşülmədiyin zamanlar özünü tənha hiss eləyirsən. İnsanlar dağlar kimidirlər, bir-birinin ya- nında yaşayırlar, amma hərəsi öz tənhalığını və yükünü çiynində çəkir, hərəsinin öz dünyası var. Nəfəsim çıxmırdı. Dünya böyda bir nisgilim var idi. Damla-damla tənhalaşdırırdı məni, damcı-damcı əridirdi... Ahh Raziyə, Raziyə! Axı sən burada ney- nirsən!? Yüklə 0,52 Mb. Dostları ilə paylaş:
|