Sayman Aruz YÜZ İL İNQİlab
Yüklə 0,52 Mb. Pdf görüntüsü
|
37 sağ əliylə də Bağdagülün əlindən yapışardı. Mən o səhnəni görüb Raziyənin əlindən yapışıb deyərdim: – Raziyə? – Hə – Mən Cabbar olsaydım, sən mənnən evlənərdin? Təəccüb və sual dolu baxışlarla üzümə baxıb de- yərdi: – Hə... amma sən də məni heç vaxt tək qoyma... yaxşı? Elə bil dünyanı mənə verərdilər. Əlini sıxıb Cab- barla Bağdagülə göz dikərdim. – Heç vaxt.. heç vaxt səni tək qoymuyacam, Ra- ziyə! Fəlsəfənin və hikmətin nə olduğunu bilirəm. Hətta çox şeylər barədə bir romanlıq fəlsəfə uydura bilərəm. Amma çox hadisələr var ki, onların nə hikmətini, nə də fəlsəfəsini başa düşə bilirəm. Bəlkə heç başa düşmək də lazim deyil. Mən mühitin məhsulu olaraq, yarı dindar, yarı materialist olduğum üçün şəraitlə heç vaxt tam razılaşa bilmirdim. Hiss eləyirdim havadayam. Həmişə darıxırdım, nəyisə gözləyirdim. Hər an elə bilirdim hansısa bir hadisə olacaq və hər şey dəyişəcək. Raziyənin gözləri bağlıydı. Əllərini isə arxadan bağlayıb oturacaqda oturtmuşdular. Xanım Feyzi əl-qo- lunu ölçə-ölçə danışırdı. Məlum idi ki, onu hədələyir. Raziyə sakit görünürdü. – Salam! – Salam, Seyid. – Nəyisə etiraf eliyib? – Yox. Gönü qalındı. Amma eybi yox. Dilə gə- ləcək gec-tez... 38 Raziyə doyunca döyülmüşdü. Bunu onun qanamış və qızarmış üzündən bilmək olardı. Özüm bilərəkdən bir az gec gəldim ki, onu döyməyəm və döyülməyini görməyəm. Otağın dibindəki mizin üstündə işgəncə alətləri var idi. Alnıma soyuq tər gəldi. Ürəyimdə bu qəhbə Fey- zini söyürdüm. Şah dövründə tanınmış fahişə olmuşdu. Ən səviyyəsiz kafelərdə mahnı oxuyub, keflilərin gucağında böyümüşdü. Bir çox adamları bədbəxt elə- yib, ailələrini dağıtmışdı. Deyirlər, hətta vaxtilə qadın alveriylə də məşğul olub. İnqilabdan sonrasa tövbə edərək adamları günahkar olduqlarına etiraf etdirməklə məşğul olub! Keçmişini unuda bilərsən, amma onu başqasına məcbur unutdura bilməzsən. Ona görə də bu qadının düşmənləri olduqca çox idi. Eşitdiyimə görə, inqilabın repressiya dövründə öz ərini solçu olduğu üçün İranın milli təhlükəsizlik orqanlarına satmışdı. O dövrdə kim bir nəfəri dövlətə satsaydı, ona həm yaxşı bir iş yeri verərdilər, həm də özünü hər hansı bir gü- nahına görə güllələməzdilər. Bir çox solçular bu yolla öz canlarını götürüb Avropaya qaçmışdılar. Feyzinin ərini güllələmişdilər. Yenə də eşitdiyimə görə, əri çox savadlı bir insan olmuşdu. Elə inqilabın əsasını qoyan insanlardan biriymiş. “İnqilab öz balasının başını ye- yər” sözü bu ailəyə tam uyğun idi. Məncə, inqilab yalnız öz balasının başını yeməz, bəlkə həm də özünə ögey balalar da seçər. Xalqın için- dən olan, amma millətə heç bir aidiyyatı olmayan ögey- ləri gətirib xalqın başında oturdar. Xanım Feyzi indi islamdan və Allahdan elə danışır ki, bilməyən elə bilər 39 imam balasıdı. Fahişənin içdiyi and, tülkünün yu- xusuna bənzəyər. Nə dərin olar, nə də inandırıcı. Bir neçə addım qabağa getdim. Raziyənin başının üstündə dayandım. Bir an gözüm qaraldı. Onu qucaq- lamaq istədim. Etiraf eləmək istədim ki, Raziyə, günah səndə deyil, məndədi, amma balalarım gözümün qa- bağına gəldi. Hacının o murdar və rəhmsiz süfəti gözü- mün qabağına gəldi. İyləmək istədim Raziyəni. Uşaq- lıqda bu işi çox görmüşdüm. Onun bədəninin həmişə özünəməxsus iyi olardı. Amma aramızdakı məsafəyə görə o iyi hiss edə bilmədim. – Seyid, neynirsiz? – Heç.. heç... Feyzi şübhələnə bilərdi. Axı onun kimilərin burnu yaxşı işləyir. Elə onu bura iy çəkməkdən ötrü tullamış- dılar. Dərindən bir nəfəs alıb, Raziyəyə dedim: – Raziyə xanım! Sənin böyüdüyün məhəlləni yaxşı tanıyıram. Atanı da yaxşı tanıyıram. Çox mədəni bir ailədə böyümüsən. Özün ali təhsilli bir xanımsan. İstə- diyimizi elə. Biz özümüz də istəmirik sənə hörmətsizlik eləyək. Raziyənin danışmağa halı yox idi. Başı sinəsinin üstünə düşmüşdü. Başını dik tutmağa çalışdı. – Məni və ailəmi tanıyırsızsa, deməli bilirsən, mə- nim heç bir günahım yoxdu. Məni buraxın, insafınız olsun. Səsinə qurban olum, Raziyə! Elə sızıldaya-sızıl- daya bu sözü dedi ki, ürəyim parçalandı. Feyzi gedib mizin üstündən kəlbətini gətirib mənə dedi: 40 – Yaxşı ki, gəldiz, Seyid. Bir-iki dırnağı çəkilsə ağlı başına gələr. Kəlbətini mənə tərəf uzatdı. Əslində mənim şərə- fimi sınağa çəkdi. Bilmirəm alın yazısıdı, yoxsa öz elə- diklərimdi başıma gəlir. Ata-babalarımız adı özləri qa- zanar, alın yazılarını da özləri yazardılar. Əlim əsirdi. Çalışırdım Feyzi bunu hiss etməsin, amma bilirdim, o bunu hiss eliyəcək. Kəlbətini əlimə aldım, əlim də kələfçəyə dönmüşdü sankı. Qurumuş- dum. Xanım Feyzi Raziyənin ayaqlarını oturacağa bağ- ladı və baş barmağını iki barmağıyla ayırıb mənə dedi: – Yallah, Seyid! Gəl bu bülbülü oxutduraq! Həyətimizdəki gilas ağacına həmişə bülbüllər qo- nardı. Bir dəfə onların birini daşla yerə salmışdım. Elə bu işimə görə də Raziyə bir həftə mənimlə danışmadı. Raziyəyə tərəf hərəkət elədim. Kəlbətini əlimdə elə sıxmışdım ki, az qala ətimə girəcəkdi. Bir tərəfdən uşaqlıq sevgilim Raziyə və şərəfim, başqa tərəfdənsə işim və ailəm. Bilirdim, sonunda hansınısa seçməliyəm. – Baş barmağından başla, Seyid! Dilimin altında söyə-söyə kəlbətini Raziyənin baş barmağına tərəf apardım. Özümü söyürdüm – “ay şə- rəfsiz, ay satqın, çək, çək”! Gərək kəlbətinlə dırnağından yapışıb var gücümlə çəkib çıxarardım. Birinci dəfəm deyildi bunu edirdim, amma bu, tamamiylə fərqli bir şey idi. Dırnağından ya- pışdım, gözlərinə baxdım. Üzü bağlıydı, amma nəfəs- nəfəs 1 vurması hiss olunurdu. Dilinin altında nəsə desə 1 nəfəs-nəfəs - təngənəfəs olması Yüklə 0,52 Mb. Dostları ilə paylaş:
|