Seçilmiş əsərləri
Yüklə 3,43 Mb. Pdf görüntüsü
|
343
gözün yarısı gecənin qaranlığı döşün giləsi yarımçıq göbək
güzgü qırığına düşmüş göz yaşı güzgü qırığında gülən dodaqların bir kənarı güzgü qırığında öpüş izi yalan
sədaqət xəyanət qara gözlərin işıltısı sonuncu nəfəs çağa qışqırtısı yenicə tərləyən bığ yeri dən düşmüş saçlar
yağış kəsmir sınır güzgülər qırıq qırıq yerə dağılır xatirələr
kəsəcək yağış dan yeri söküləcək görünəcək günəş süpürgəçi qarı həmişə axan burnunu çəkə çəkə güzgü qırıqlarını süpürəcək və aparıb zibil qabına tökəcək
O mikrobların hamısı, o milyard-milyard, trilyard-trilyard və bunlardan da çox- çox mikrobların, azı, lap cüzisi mehriban, çoxu, həddən artıq çoxu isə zəhərli mikrobların hamısı, elə bil, bu dəm şairin beyninə dolmuşdu, biri o birini itələyə- itələyə, bir-birini sıxışdıra-sıxışdıra hər mikrob onun beynində öz yerini bərkitməyə çalışırdı və şairin beynindəki bu mikrob təlatümü, bu mikrob çaxnaşması çox bədheybət, çox əzablı-əziyyətli bir ağrının içində idi. Əminə xanım onda nazik, kəpənək kimi yüngül bir qız idi, elə bil, indi yaşadığı (indi yaşadığımız) bu dünyanın adamı deyildi, başqa bir planetdən gəlmişdi və evləndikləri gecənin səhəri günü – həmişəlik bir keçmişdə qalmış o günün sübh çağı, əynində ağappaq ipək penuar (və bu penuarın altından onun o zaman balıq kimi hamar lüt bədəni görünürdü), pəncərənin qabağında dayanıb hələ oyanmamış şəhərə – Bakıya – baxırdı və o sübh çağının ala-qaranlığında dəniz kənarına tərəf uçan bir cüt quş – görən, nə quşlar idi onlar? kim bilir?.. o quşların sümükləri də çürüyüb indi...– gördü, ona görə, ya da nəydisə, birdən soruşdu: – Görəsən, quşların da ruhu var? Sən arxası üstə çarpayıda uzanıb qollarını başının altında çarpazlamışdın və: – Yəqin...– dedin. 344
O ağappaq ipək penuarlı nazik (bədəni balıq kimi hamar!) qız: – Dünyada nə qədər canlı var, onların hamısının ruhu var?– soruşdu. Sən gülümsəyib: – Yəqin var də...– dedin. – Mikroblar da canlıdı də... Onların da ruhu var də... Hə? Sən çiyinlərini çəkib (onda heç haran ağrımırdı): – Yəqin də...– dedin. – Milyon illər mikroblardan tutmuş dinozavrlaracan, bu qədər canlı ölüb dünyada, bundan sonra da hələ, e-e-ey!.. nə qədər öləcək... Bəs, bu qədər ruh o dünyaya necə sığışır? Sən ağappaq penuarlı və bir az da, elə bil, özü öz fikirlərindən ürkmüş o nazik qıza baxa-baxa, bu dəfə güldün və: – Nə bilim?..– dedin. nə bilim... Sən onda: – Nə bilim...– dedin. Amma niyə sığmır? O gün ki, Allah insanı yaradıb, bax, o gündən bu tərəfə nə qədər insanlar Allaha yalvarıb, dua edib, imdad istəyib və o qədər yalvarışlar, dualar, imdadlar görünən bu dünyaya necə sığıbsa, o ruhlar da görünməyən o dünyaya eləcə sığa bilməz bəyəm? Bu qədər fikir, bu qədər dərd-sər, qəm-qüssə, bu qədər sevinc, bu qədər hissiyyat balaca bir beyinə necə sığışır? Hə? Amma onda sən: – Nə bilim...– dedin. nə bilim... heç kim bilmir... bu düynyada heç kim heç nə bilmir... və belə bir savadsızlıq müqabilində bu dünyanın – görünən dünyanın hiss- həyəcanları, dərdi-səri, ağrısı-acısı, qorxusu, əslində, çox əbləh bir şeydi... Indi, bax, bu dəm şairin beynini doldurmuş o mikroblar da, şairlə birlikdə, o ruhlar dünyasına gedəcək... Bəs o ruhlar dünyası yoxdusa, onda necə? Amma o araba ki, o palçıq yolda cırıldaya-cırıldaya gedirdi, o yol ruhlar dünyasına aparan yolun başlanğıcı deyildi, o yol başqa bir dünyanın – heç kimin eşitmədiyi, bilmədiyi üçüncü dünyanın yolu idi, amma bu dünya – bu görünən dünya o uşağı o araba yükünün üstündən çəkib aşağı saldı, özündə saxladı, onu o arabanın getdiyi üçüncü dünyaya buraxmadı.
345
Şair öz şerlərini əzbər yadında saxlaya bilmirdi, ədəbi məclislərdə, oxucularla görüşlərdə, televiziya çıxışlarında şerlərini ya kağızdan, ya kitabdan oxuyurdu və indi də heç bir şeri əməlli-başlı yadına gəlmirdi, bütün o saysız-hesabsız misralar şairin beynində bir-birinə qarışmışdı və axır zamanlar şairin beyni çox zaman o adda-budda misralar xaosunun içində olurdu və qəribədir, o misralar xaosunun içindən düz qırx doqquz il bundan əvvəl, on altı yaşında ikən, 1953-cü ilin o qəmli- kədərli mart gecəsində Stalinin ölümü münasibətilə yazdığı və elə bil ki, çoxdan unudulmuş şerin – bu, onun mətbuatda dərc olunmuş ilk şeri idi, rayon mərkəzinə gedib poçtla qəzetə göndərmişdi, «Azərbaycan gəncləri» qəzeti isə, respublika gənclərinin minlərlə o cür matəm məktublarının, matəm şerlərinin arasından həmin şeri seçib çap etmişdi və o şeri Azərbaycan radiosu da o soyuq mart günlərindəki matəm verilişlərində məşhur diktor Soltan Nəcəfovun ifasında efirdə səsləndirmişdi – bir parçası birdən-birə o misralar xaosunun içindən çıxıb səliqə ilə alt-alta düzüldülər:
Sən əbədiyyətə köçdün, ancaq biz Necə yaşayacağıq sənsiz? Doğrudanmı, yenə güləcəyik əvvəlki tək, sevəcəyik əvvəlki tək, yeyəcəyik əvvəlki tək, içəcəyik əvvəlki tək? Yenə əvvəlki tək, udacağıq havanı?
Şair gülümsədi: necə yaşayacağıq sənsiz? Və şair eləcə gülümsəyəndə, kiçik qızı otaqda idi, atasının gülümsəməyini görəndə, sevincək: – Oy, papa gülür!..– qışqırdı. Əminə xanım, şairə içirtmək üçün, mətbəxdə alma və kök şirəsi çəkirdi və qızının sözlərini eşidəndə tələsik otağa keçdi, eynəyinin qalın şüşələrinin arxasından şairə baxdı. Şairin beynindəki xaosun içindən çıxmış o misralar eləcə dəqiqliklə, eləcə səliqə ilə alt-alta düzülmüşdü, pozulmurdu, elə bil ki, o misralar, ölümündan bu qədər illər keçsə də, yenə Stalinin özündən qorxurdular. Şair yenə gülümsədi. Qız sevinclə: – Görürsən, mama?– dedi. Neçə həftənin əzab-əziyyətindən sonra, birinci dəfəydi ki, şairin sifətinə beləcə bir yüngül gülüş təbəssümü çökmüşdü, amma bu təbəssüm Əminə xanımın heç xoşuna gəlmədi – niyə?– bunu deyə bilməzdi... amma... elə bil... o təbəssümə başqa bir dünyanın kölgəsi çökmüşdü...
Meşə ilə kənd arasındakı o araba yolu dərədən, təpədən aşıb eləcə uzanıb gedirdi... O söyüdün adı isə, «Pir Söyüd» idi... Yüklə 3,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|