Səməd Şıxı atilan bir daş

153 
 
-YaxĢı.  Elə  olsun.  ancaq,  mən  heçnədən  oynayan 
deyiləm. Uduzsam mənə öz əllərinlə yemək biĢirəcəksən, 
köməksiz.  
-Uduzmağın  ən  çox  mənə  sərf  eləməyəcək.  –  Rona 
üzünü Dənizə tutub dedi. 
-Tamam.  Mən  qazansamda  sənə  bir  söz  deyəcəm  və 
sən  onunla  razı  qarĢı  çıxmadan  məni  dinləyəcəksən.  – 
Dəniz dedi. 
-Nəsə  edib  və  oyunu  qazanaraq  bağıĢlanmaq  istəyir. 
Maraqlı siyasətdi...  
-Tamam?  
-YaxĢı,  anasına  oxĢamıĢ.  –  Emin  yanında  əyləĢən 
həyat yoldaĢına baxıb, gülümsədi.  
Səhər  yeməklərin  bitirdikdən  sonra  Dəniz  süfrəni 
yığmasında  anasına  yardım  elədi.  Evin  təmizlənməsində 
xadiməçi tutsalarda, yeməkin hazırlanmasını Rona edirdi, 
bəzəndə Dəniz anasına yardım edər, yüngül yeməkləri isə 
özü hazırlayardı.  
Hazırlıq  bitdikdən  sonra  Dəniz  Ģahmat  taxtasını 
götürüb  atasının  qarĢısına  keçdi.  Dəniz  uĢaqlıqda  Ģahmat 
dərsi  alsa  da  atası  qədər  güclü  oynaya  bilmirdi.  Atasını 
“Təhsilsiz  ustad”  adlandırırdı.  ġahmat  dərsi  almamasına 
baxmayaraq gediĢata yaxĢı bələd idi. Fiqurların hərəkətini 
izləyə bilir, özünə məxsus stategiya qura bilirdi.  
Dəniz  daĢları  düzələk  hazır  vəziyyətə  gətirib  atasını 
masaya dəvət elədi. Ġlk gediĢi Dəniz baĢladı.  
-DanıĢ  görüm,  mənə  nə  deyəcəkdin?  –  Emin  gediĢ 
edərək qızına baxdı. 
-Deyəcəm. Ancaq, ilk öncə məni dinləyəcəksən.  
-Nə  olub  ki,  belə?  Sənin  belə  həyəcanlı  olduğunu 
görməmiĢdim. 
Emin  qarĢısında  Dənizin  həyəcandan  əsdiyin,  oyunu 
belə səhvlər buraxa – buraxa oynadığın görüb təlaĢlanırdı.  
-Necə deyəcəyimi bilmirəm... Ģey, mənim...  
-Mat – Emin vəziri ilə Ģahı yıxdı. – yeməyimi axĢama 
hazır elə.  

---

154 
 
-...  sevgilim  var.  –  Dəniz  nəfəsin  dərib  atasına  baxdı 
sonra Ģahının yıxıldığın gördü. 
Emin  hərəkətsizcəsinə  olanları  anlamağa  çalıĢırdı. 
Qızından  indiyəcən  eĢitmədiyi  bir  söz  eĢidirdi. 
Hərəkətlərindən,  sevincli  olmağından  qızında  dəyiĢiklik 
olduğun  anlamıĢdı.  Lakin,  sevgilisi  olacağın  ağlınada 
gətirməmiĢdi.  Dəniz  onun  üçün  hələ  körpə  bir  qız  idi. 
Yeriməyə  təzə  baĢlamıĢ,  qısa  saçını  hörmüĢ  bir  qız 
görürdü.  Qaçaraq  təzə  öyrəndiyi  sözləri  deyir,  atata 
deyərək atasının qucağına qaçıb onu qucaqlayırdı. Ġndi isə 
Dənizin  bu    sözləri  onu  ayıltdı.  QarĢısında  dayanan 
qızının  artıq  uĢaq  deyildə,  böyüyüb  sevgili olduğu,  biraz 
sonra isə evlənəcəyin anladı.   
-Ata,  nəsə  deyəcəksən?  –  Dəniz  atasını  ayıltmağa 
çalıĢdı.  
-Hə, nədi? – nə vaxtdan bəri, kimdi?  
-Bizim  universitetdəndi.  Həmdə  qrup  yoldaĢımdı. 
Uzun vaxtdı artıq. Ġki ildən çox olar. 
-Və  atana  demək  indi  yadına  düĢür?  –  Emin  fikrini 
toplayıb, qəti düĢünməyə çalıĢırdı. 
-Xeyr.  Ġstəmirdim  ki,  məni  yolda  buraxan  birini 
qarĢısna  çıxartım.  Ġlk  öncə  ona  özüm  güvənim,  onun  nə 
qədər  ciddi  olduğun  dəqiqləĢdirim  sonra  sənin  qarĢına 
çıxartım. 
-Adı nədi?  
-RövĢən.  
-Belə anlarda nə deyirlər bilmirəm. Nə etməliyəm onu 
da  bilmirəm.  QarĢı  çıxmalıyam,  çıxa  bilmirəm.  Normal 
qarĢılamalıyam, qarĢılaya bilmirəm.  
Dəniz söz demədən atasının ayılmasını gözləyirdi. 
-Anan  bilir?  Ona  deyərsən  yəqin.  –  Emin  incikmiĢ 
kimi  Dənizə  baxdı.  daha  sonra  masanın  üzərində  ki 
Ģahmat  taxtasına  gözün  zilləyib  mənasızcasına  fiqurları 
seyr elədi.  
Dəniz  gülümsəyərək,  anama  deməmiĢəm...  O,  özü 
öyrənib. – dedi. 

---

155 
 
-Anan  bəzi  məsələlərdə  məndən  daha  ayıq  davranır. 
Bəzən  onun  hərəkətini,  çevikliyini,  ağılını  qısqanıram. 
Yəqin xalqından keçmə bir xüsusiyyətidi. 
-Nə  deyirsən  indi?  TanıĢ  eləmək  istəyirəm  sizi. 
Sənində onu tanımaq və qiymət verməyini istəyirəm.  
-DüĢünməliyəm.  TanıĢ  olmaqdan  əvvəl  araĢdırmaq, 
onu birdə özüm öyrənmək istəyirəm.  – Emin dedi. 
-YaxĢı.  
-Mən  uduzsamda  sözümü  tutdum.  Sən  sözünü  nə 
zaman tutacaqsan?  
-Bu axĢam. Nə istəyirsən, de. Hazırlayacam.  
-Hmm.  Yarpaq  dolması.  Əgər  hazırladığın  dolmaların 
forması xoĢuma gələrsə dostunla tanıĢ olacam. Yox, əgər 
xoĢuma gəlməsə.... – sözünü bitirmədən susdu.  
-Gələr,  narahat  olma,  atacan.  Mən  biĢirərəmdə  sən 
bəyənməzsən?  
-Bunu axĢam görəcəyik. 
Rona gələrək – deyin görüm kim qazandı?! 
-Oyunu mən. Mərci qızın. 
-Dedin? –Dənizə baxaraq dedi. 
-Hə,  dedi.  Sənində  xəbərin  varmıĢ  və  məndən 
gizləmisən.  
-Deyəcəkdim.  Sadəcə bunu  qızından  eĢitməyinin  daha 
uyğun olduğun düĢündüm. 
-Hə,  bu  arada.  AxĢama  yeməklər  Dənizlikdi.  Kömək 
eləməyəcəksən  ona.  EĢitdin?  –  Emin  barmağı  ilə  Ronaya 
iĢarə edib gülümsədi. 
-Ac qaldıq. – Rona əlini üzünə tutaraq dedi. 
-Biz ac qalsaq, o, da bilir baĢına gələcəklərni.  
-BiĢirəcəm. Tamam. – Dəniz gülümsəyib ayağa qalxdı. 
– mən yuxarı çıxıram.  
Emin baĢı ilə təsdiq elədi.  
Dəniz  pilləkənləri  tez  qalxaraq  cibindən  telefonu 
çıxartıb,  atasına  dediyin  və  atasının  qarĢı  çıxmadığın 
RöĢənə dedi.  
 

---

156 
 
 
İyirmi üçüncü hissə 
 
Çoxda  qalın  olmayan  mavi  rəngdə  köynək,  qara  cins 
Ģalvar  hazır  vəziyyətdə  yatağının  üzərində  geyinilməsini 
gözləyirdi.  Bu  axĢam  hər  çox  gözəl  olmalı  idi.  RövĢən 
Dənizlə  danıĢanda  atası  ilə  görüĢə  kostyum  geyinmək 
istədiyin desədə Dəniz atasının rəsmiyəti sevmədiyin, tam 
tərsi  sərbəstliyi  sevən  biri  olduğun  dedi.  Atasının  hətta, 
ona,  bura  iĢ  görüĢünə  gəlməmisən,  bu  nə  geyimdi  deyə 
ona  sözdə  deyəcəyin  deyəndən  sonra  RövĢən  bunları 
geyinmək qərarına gəldi.  
GörüĢləri  axĢam  saat  yeddidə  məĢhur  bir  restoranda 
təyin  olunmuĢdu.  RövĢən  Dənizgilin  ailəsi  restorana 
çatandan  sonra  daxil  olacaqdı.  Çünki,  həm  onlar  dəvət 
eləmiĢdi,  həm  də  tez  getməsi  düzgün  sayılmazdı.  Evdən 
restorana yarım saatlıq məsafə vardı. RövĢən, qolunda ki, 
Dənizin ad günündə ona hədiyyə elədiyi saata baxdı. Saat 
altıya  on  beĢ  dəqiqə  qalmıĢdı.  Telefonun  çıxartaraq 
Dənizə  hardasız?    -  deyə  mesaj  yazdı.  Ġki  dəqiqə  sonra 
Dəniz hazırlaĢdıqlarını birazdan çıxacaqların dedi.  
Hava  bu  gün  gözəl  idi.  Havanın  təmizliyi  insana 
fərahlıq  verirdi.  Əksər  insanlar  Ģəhərin  havasının  çirkli 
olduğun deməsinə baxmayaraq Ģəhərin havası gözəl idi.  
RövĢən  saatına  yenə  baxır.  Saat  yeddiyə  beĢ  dəqiqə 
iĢləmiĢdi.  Telefonun  cibindən  çıxartaraq  mesaj  gəlib  – 
gəlmədiyin  yoxladı.  Cibinə  qoyanda  isə  yadına  anası 
düĢdü. Ġki gündən çox idi ki, danıĢmamıĢdı. Axırıncı dəfə 
danıĢanda  da  Nərgizin  xəstələndiyin  demiĢdi.  Hətta  bir 
dəfə  həkimdə  çağırıblarmıĢ.  Anasının  nömrəsin  yığaraq, 
dəstəyi götürməsin gözlədi. Və səs gəlir – alo, oğlum. 
-Salam,  ana.  Necəsən?  –  RövĢən  anasının  həvəslə, 
oğlum, dediyin eĢidib cavab verdi. 
-Zəng elədin daha yaxĢı oldum.  
-Nərgiz necədi? YaxĢı olub? – RövĢən dedi. 

---