Sizsiz (roman-xatirə) Həyatım ağrıyır (povest-xatirə)
Yüklə 4,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
628 yaşardır. Az qala melodeklomasiya kimi səhnədən bir başa Brejnevə xitab edərək: "Yadındamı, Kiçik torpaqda filan-filan" və bu kimi sözləri oxuyur. Brejnev yazığın çənəsi əsir, gözlərindən yaş gəlir (Bunu mən artıq sonra televiziya ekranında təkrar translyasiya zamanı görə bildim). Brejnev ağlayır və yanında əyləşmiş Çernenkonun bütün bu xatirələr vecinə olmasa belə, o da şefinə baxıb dəsmal çıxardır və gözlərini silir. Aman Tanrım… Amma indi bax bütün qəzetlər Stalinin özbaşınalığını və Brejnevin şıltaqlıqlarını "qoçaqlıqla" ifşa edirlər. "Pravda" qəzeti ləzzətlə yazır ki, Brejnevin adı verilmiş hər yerdən adı götürülür.
Erməni terrorçuluğunun zəngin ənənələri var. Əsrin əvvəllərindəki mauzeristlər və onların bugünkü davamçıları əslində yalnız ermənilərə qarşı hər hansı bir cinayət işlətmiş və yaxud bunu güman etdikləri adamları öldürmürlər. Yox, düşmən saydıqları millətin ən parlaq, humanist, rəhmdil adamlarına qəsd edirlər ki, qarşı tərəfi başsız qoysunlar. Dirilərə qarşı bu fiziki terror ölülərə qarşı mənəvi terrorla tamamlanır. Babəki, Koroğlunu, Qaçaq Nəbini qaniçən adlandıraraq, sözün əsl mənasında, qaniçən Androniki öz milli qəhrəmanları sayırlar.
Ermənilər Androniki milli qəhrəmanları sayırdılarsa, sovet vaxtında ayrı-ayrı şairlərdən və yazarlardan başqa küll olaraq Azəbaycanda Andronik haqqında güldən ağır söz deyən yox idi. Bizim bu "dözümlülüyümüzə" qarşısa ermənilər müqəddəs saydığımız insanlara – Üzeyir Hacıbəyova, Cəlil 629 Məmmədquluzadəyə, Nəriman Nərimanova çirkab atmağa başladılar, onlara millətçi dedilər. "Bahadır və Sona", "Əsli və Kərəm", "Kamança"nı yaradanlar millətçiymiş? (Köhnə yazımın bu yerində yenə də bizim günlərin müdaxiləsini acı-acı qeyd edirəm. Ermənilərin Mirzə Cəlilə, Nəriman Nərimanova hücumlarına iyirmi ildən sonra öz "qeyrətli donosbazlarımız" qoşuldu. Mirzə Cəlili vətən xaini, Nərimanovu satqın, Füzulini şarlatan adlandırdılar – sonrakı illərin qeydi). Gərək qulaqların kar, gözlərin kor olsun ki, "Kamança"da səslənən yüksək insansevərlik və humanizm melodiyasını eşitməyəsən. "Usta Zeynal"dakı bir ötəri replikaya görə Mirzə Cəlili faşist adlandırmaq üçün isə yalnız kar və kor yox, həm də dəyyus olmalısan. Erməni terroristlərinin – mənəvi və fiziki terroristlərin – məqsədi düşmən saydıqları millətin dəyərli insanlarını ya aradan götürmək, ya ləkələməkdir və beləliklə, onun tarixini, mədəniyyətini yoxa çıxarmaqdır ki, bundan sonra yekə-yekə bəyan etsinlər, görün, bizim qarşımızdakı düşmən kimdir – mədəniyyətsiz, keçmişsiz vəhşi köçərilər. Nə tarixləri var, nə torpaqları, nə ədəbiyyatları. Odur ki, nələri qalıbsa qarət etmək qənimətdir – ərazilərini, folklorlarını, musiqilərini, hətta yeməklərini. Əsl genosid, soyqırımı – mənəvi genosid bax budur.
(Yenə də bu günün acı təcrübəsi: bizim zamanda bu məkrli erməni planlarının ən yaxşı icraçısı bəzi mətbuat orqanlarımızdır – məhz belə qəzetlərin səhifələrində Azərbaycan xalqının keçmişi təftiş olunur, tarixinin, ədəbiyyatının, elminin ən dəyərli insanlarına çirkab atılır. Bunlar birbaşa erməni göstərişiyləmi edilir, bilmirəm, bu barədə bir şey deyə bilmərəm. Amma istisna etmirəm ki, xaricdəki erməni lobbisinin maddi dəstək verdiyi müxtəlif beynəlxalq təşkilatların bu işdə barmağı var. Hər halda məqsəd ki eynidir – Azəbaycan xalqının bütün mənəvi dəyərlərini hissə-hissə, parça-parça, tədriclə sıradan çıxarmaq – indiki
630 illərin qeydi). *** Aşkarlıq bizə bir şeyi də açdı. İlk baxışda bu parodoksal görünsə də, müəyyən bir hadisə haqqında məlumat verməmək – özəlliklə də bu böyük və ucu-bucağı görüməyən ölkədə – həmin hadisənin olmamasına bərabərdir. Yəni bir olay haqqında xəbərin yoxdursa, sanki o, yerli-dibli olmayıb. Sovet vaxtında təbii və qeyri-təbii fəlakətlərin onda biri haqqında məlumat ya veriləydi, ya heç verilməyəydi. İndi hər gün, hər saat zəlzələlər, yanğınlar, təbii fəlakətlər, batan gəmilər, toqquşan qatarlar, qaçırılan, ya qəzaya uğrayan təyyarələr, manyakların və sadistlərin cinayətləri haqqında eşidəndə, oxuyanda bizə elə gəlir ki, bütün bunlar yenidənqurmanın və aşkarlığın nəticəsidir və qismən də haqlıyıq. "Əvvəllərdə də bütün bunlar olurdu, amma biz xəbər tutmurduq" – demək də məsələyə tam aydınlıq gətirmir. Totalitar sistemin (biz isə ətalət üzrə hələ o sistemin ölçüləriylə yaşayır və düşünürük) prinsipi belə idi ki, kütləvi şüur üçün mövcud olan, yalnız haqqında xəbər verilən hadisədir. İngilis yazıçısı Corc Ourel "1984 -cü il" adlı antiutopik romanında bu fikri absurda çatdırıb – qəzəbə keçmiş hər hansı bir adamın adını belə bütün kitablardan, dəftərlərdən silməklə, sanki, belə bir adamın tarixdə hacansa mövcüd olduğu da inkar edilir. İkinci bir məsələ də var – hər hansı bir təbii, ya qeyri-təbii fəlakət lokal miqyaslı ola bilər. Amma o müasir KİV-in gücüylə bütün dünyaya bəyan ediləndə daha iri miqyaslar qazanır. Başqa sözlə desək, bu fakt həqiqi meyarlarından qat-qat böyük əhəmiyyətə malik olur və bu sayaq başqa kataklizmlərlə bir sıraya düzülərək Qiyamət gününün yaxınlaşması haqqında duyumları şüurlara yeridir. "Ağzını xeyirliyə aç" – deyimi var. Ağız yalnız belə-belə fəlakətlərə və faciələrə açıldıqda, elə bil, onlara yol göstərir. Vətəndaş müharibəsi qorxusu, siyasi çevriliş təhlükəsi, Stalin qantökməsinə qayıdış haqqında fərziyyələr belə bir mənhus gələcəkdən soraq verir – şüurlarda
Yüklə 4,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|