Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
611
11
Evə çatana qədər mən özümü artıq yaxĢı hiss edirdim. Artıq dan yeri sökülürdü və quĢlar cəh-cəh vuraraq oxuyurdu. Mən öz sınıq- salxaq maĢınımı evin yanında saxladım, maĢından düĢdüm və arxa pilləkənlərə tərəf addımladım. Həmin an həyatımda ikinci dəfə içimdə dərin bir kədərli hiss baĢ qaldırıb bütün bədənimi çulğaladı. Çünki Con Koffinin qaranlıqdan necə qorxduğu yadıma düĢmüĢdü. Xatırladım ki, birinci dəfə biz görüĢəndə, o məndən gecələr iĢıqları söndürüb-söndürmədiyimizi soruĢmuĢdu və elə həmin an ayaqlarım sözümə qulaq asmadı. Mən bir təhər pilləkəndə oturdum və baĢımı dizlərimin üstünə qoyaraq ağlamağa baĢladım. Mən təkcə Con üçün ağlamırdım, elə hamımız üçün ağlayırdım. Ceniz evdən çıxıb yanıma gəldi və mənimlə birlikdə pilləkənin üstündə oturdu. O, qolunu boynuma dolayaraq məni qucaqladı. – Sən ona bacardığın qədər az ağrı-acı vermisən, düz demirəmmi? Mən baĢımı bulayaraq “yox” dedim. www.vivo-book.com
612 – Və o özü getmək istəyirdi. Mən baĢımı yırğalayaraq təsdiqlədim. – Gəl evə gedək, – deyərək Cenis mənə qalxmağa kömək etdi. Con Koffinin mənim ayağa qalxmağıma necə kömək etdiyini, birlikdə necə dua etdiyimizi xatırladım. – Gəl gedək, sənə qəhvə dəmləyim. Və mən evə keçdim. Birinci səhəri yola verdim, sonra birinci günü, sonra isə bütöv bir iĢ növbəsini. Zaman bütün yaraları sağaldır, siz bunu istəsəniz də, istəməsəniz də. Zaman bütün yaraları sağaldır, bütün ağrı-acıları unutdurur, toxunulmaz qalan yalnız qaranlıqdır. Bəzən biz baĢqalarını qaranlıqda dolaĢan görürük, bəzən də, onları yenə qaranlıqda itiririk. ġtatın həbsxanası hələ Kold Mauntində yerləĢərkən, 1932-ci ildə baĢ verənləri saymasaq, mənim bildiklərim yalnız bunlardır. Elektrik stulu da hələ orada idi.
12
Təxminən günorta saat üçə on beĢ dəqiqə iĢləmiĢ mənim dostum Eleyn Konnelli solariuma, mənim hekayəmin sonuncu vərəqlərini də www.vivo-book.com
613 dəstələyərək oturduğum yerə gəldi. Onun üzü əməlli-baĢlı avazımıĢ, gözlərinin altında isə parıldayan hissələr vardı. Yəqin ki, o ağlamıĢdı. Mən isə, mən, sadəcə, baxırdım. Hə, beləcə, pəncərədən Ģərqdəki dağlara baxırdım və sağ əlimin biləyində nəbzimin necə vurduğunu hiss edirdim. Amma nəbzim necəsə dinc Ģəkildə vurdu. Ġçimdə dərin bir boĢluq hiss edirdim. Bu hiss, eyni zamanda, həm qorxunc, həm də əcaib dərəcədə gözəl idi. BaĢımı qaldırıb Eleynin üzünə baxmaq mənə ağır gəlirdi: onun gözlərində nifrət və həqarət görəcəyimdən çəkinirdim, amma onun baxıĢlarında bunların heç birini görmədim, çox normal baxırdı. Onun baxıĢları kədərli və qəmgin olsa da, hər Ģey qaydasında olduğu kimi görünürdü, bu baxıĢlarda, nə nifrət, nə həqarət, nə də inamsızlıq vardı. – Sən hekayənin sonunu bilmək istəyirsənmi? – deyə mən ondan soruĢdum. Yorğunluqdan sızıldayan əlimi qarĢımdakı balaca kağız qalağının üstündə taqqıldatdım. – O buradadır, amma əgər sən... – Bu mənim nəyi istəyib, nəyi istəmədiyimlə bağlı bir məsələ deyil, – o mənə cavab verdi. – Mən hər Ģeyin necə qurtardığını öyrənmək istəyirəm, baxmayaraq ki, onu edam etdiyinizə, demək olar ki, əminəm. Böyük “Q” hərfi ilə baĢlayan Qəzavü-qədərin adi insanların həyatına müdaxiləsinin əhəmiyyəti, məncə, həddən artıq ĢiĢirdilib. Amma bu vərəqləri götürməzdən öncə... Pol...
www.vivo-book.com
614 Sanki sözünə necə davam edəcəyini bilmədiyindən Eleyn susdu. Mən isə səbirlə gözləyirdim. Bəzən insanlara kömək etmək mümkün olmur. Bəzən də, ən yaxĢısı buna heç cəhd belə etməməkdir. – Pol, sən burada yazırsan ki, 1932-ci ildə sənin iki yetkinlik yaĢına çatmıĢ uĢağın vardı, sadəcə bir yox, iki. Əgər sənin on iki, sənin Cenisinin isə on bir yaĢı olanda evlənmisənsə ya da buna bənzər bir Ģey... Mən azacıq gülümsündüm. – Evlənərkən biz hamımız gənc insanlar oluruq – dağ yerlərində bir çox insanlar çox erkən yaĢlarında ailə qururlar, elə mənin anam da çox cavan yaĢlarında ərə gedib – amma sənin dediyin kimi elə cavan yaĢlarda yox. – Onda de görüm sənin neçə yaĢın var? Mən həmiĢə güman edirdim ki, sən səksən yaĢından yenicə yuxarı adlamısan, düĢünürdüm ki, biz səninlə təxminən həmyaĢıdıq və hətta sən məndən də bir balaca cavansan, amma sənin yazdığına inansaq... – Con YaĢıl Milə gələndə, mənim qırx yaĢım vardı. Mən 1892-ci ildə doğulmuĢam. Yəni indi mənim, əgər səhv eləmirəmsə, düz yüz dörd yaĢım var. O, heyrətlə susaraq mənə baxırdı. Mən əlyazmanın qalan hissəsini də ona uzatdım və elə həmin an Con Koffinin öz kamerasından mənə necə toxunduğunu xatırladım. “Sən partlamazsan” – mənim düĢüncələrimi oxuyaraq və buna gülümsəyərək o demiĢdi.
www.vivo-book.com
615 Mən də partlamamıĢdım... amma yenə də, mənə nəsə qəribə bir Ģey olmuĢdu. Nəsə bitib-tükənməyən. – Al, vərəqlərin qalanını da oxu, – mən dedim. – Sənə verə biləcəyim bütün cavablar buradadır. – YaxĢı, – deyə o az qala, pıçıltı ilə dedi. – Mən yalan danıĢmaq istəmirəm, bunu oxumaqdan bir balaca qorxuram, amma... yaxĢı, de görüm sən harada olacaqsan? Mən ayağa qalxdım, belimdəki xırtıltılara qulaq asa-asa gərnəĢdim. Bir Ģeyi dəqiq bilirdim ki, artıq solariumdan ölümcül dərəcədə bezmiĢdim. – Mən kroket meydançasında olacağam. Hə, bir də, sənə göstərmək istədiyim bir Ģey var. – O Ģey... qorxuludurmu? – Onun çəkinən gözlərində, kiĢilərin yayda həsir Ģlyapalar, qıĢda isə yenot dərisindən tikilmiĢ xəz palto geyindikləri vaxtlarda olduğu kimi, yenə həmin balaca qızcığazı gördüm. – Yox, – deyə gülümsəyərək cavab verdim. – Qorxulu deyil. – Onda, danıĢdıq, – deyərək Eleyn vərəqləri götürdü. – Mən bunları özümlə otağıma aparıram, səninlə isə kroket meydançasında görüĢərik, təxminən... – O, vaxtı düĢünərək kağızları vərəqlədi. – Hə, saat dörddə. DanıĢdıqmı?
Yüklə 3,44 Mb. Dostları ilə paylaş:
|