Süleyman vəLİyev bir səhəng su

50 

 

Bir dövri-şәamәt, yenә çeynәndi yeminlәr,  

Çeynәndi yazıq millәtin ümmidi-bülәndi;  

Qanun deyә torpaqlara sürtündü cәbinlәr, 

 Qanun deyә, qanun deyә qanun tәpәlәndi. 

Bu  sözlәr  bu  günә  dә  aiddir.  Gülbaһar  kimi  mәsum  qızı  cәzalandırmaq 

künaһdır, cinayәtdir. 

Komendant  Qasım  әfәndinin  qolundan  tutub  çәkdikdә  onu  yerә  yıxdı. 

Müәllimin  qolu  әzildi.  Tofiq  irәli  cumub  Qasım  әfәndini  qaldırdı.  Üzünü 

komeidanta tutub qışqırdı! 

—

 

Qoca  müәllimә  belәmi  һörmәt  edirsiniz?  Atadız  yaşında  bir  adamı  yerә 

yıxdınız. Buna nә ad vermәk olar? 

—

 

Vәһşilik! 

—

 

Vәһşilәri qovun!-deyә sәslәr eşidildi. 

Komendant xitabәt kürsüsünü tәrk etmәli oldu. 

Onu eynәkli tәlәbә әvәz etdi. 

—

 

Nәһayәt, mitinqi açıq elan edirәm,-deyә sözә başladı. O, Gülbaһarın başına 

gәlәn әһvalatı qısaca nağıl etdi. 

—

 

Tәklifimiz  belәdir.  Gülbaһar  һәbsxanadan  qurtulub  universitetә 

qaytarılmayınca dәrsә getmәyәcәyik. Kim bu fikrin tәrәfdarıdır, әlini qaldırsın! 

Meydançada gurultu qopdu. Elә bu zaman polislәr göründü. Sәs-küy daһa da 

artdı. 

Polislәrdәn biri irәli yeridi: 

—

 

Bu saat dağılışın! 

Bu  milçәk  vızıltısı  kimi,  һeç  kәsә  tәsir  etmәdi.  Bir  neçә  polis  nә  qәdәr 

çalışdısa,  mitinqin  tәşkilatçılarına  yaxınlaşa  bilmәdi.  Tәlәbәlәr  bir -birinә 

sıxılıb, һasar kimi dayandılar. Heç bir hәdә-һәrbә onları qorxutmurdu. 

Polislәr vәziyyәtin belә gәrgin olacağını xәyallarına belә gәtirmirdilәr. 

Mitinqin  tәşkilatçılarını  tutub  aparma ğa  gәlәn  maşınlar  boş  qayıtdı.  Onları 

yanğın söndürәn maşınlar әvәz etdi. Amma mitinq  öz işini qurtarmışdı. 

---

51 

 

Bir  neçә  gündәn  sonra  Gülbaһarın  görüşünә  başı  örpәkli  bir  qadın  gәldi. 

Gülbaһar yunan qızını tanıdı. 

—

 

Aһ,  әzizim!-deyә  onu  qucaqladı.-Sәn  salamatsan !  De  görüm  ata-anan 

necәdir? 

—

 

Onları da türk dostlarımız xilas ediblәr. Sizә salam göndәrdilәr. 

—

 

Sağ olsunlar. Demәk һәr şey öz qaydasındadır? 

—

 

Siz dә azad olsaydınız... 

—

 

Mәn әminәm... ürәyim buz kimidir. 

Gülbaһar gülümsәdi. Elә şәn gülümsәdi ki, uzaqda durub baxan növbәtçini belә 

valeһ  etdi.  Gülbaһar  onu  tanıdı.  Bu,  qızı  xәfi yyә  idarәsinә  aparan  adam  idi. 

Görüş  vaxtı  bitdikdә  o,  bunu  bildirmәdi.  On  beş  dәqiqә  keçdikdәn  son ra 

Gülbaһara yanaşıb nәzakәtlә dedi: 

—

 

Xanım, sizi ikinci adam da gözlәmәsәydi, söһbәtinizә mane olmazdım.  

—

 

Göstәrdiyiniz һörmәtә görә sağ olun! 

İki qız bir-birini qucaqladı, öpüşüb ayrıldılar. 

Görüş otağına orta boylu, qarayanız, xoşsifәt bir cavan girdi. Gülbaһar әvvәl 

gözlәrinә inanmadı. Seһirlәnmiş kimi bir an duruxdu. 

—

 

Tofiq!.. Mәni necә tapdın? 

—

 

Axtaran tapar. 

—

 

Bilirsәnmi, mәn sәnin yanına gәlmәk istәyirdim... 

—

 

Əzizim,  mәn  һamısını  bilirәm...  Hәr  şey  öz  yoluna  düşәcәk.  Sәn  böyük 

imtaһan vermisәn. Bu universitet diplomuna nail olmaqdan ç әtindir. Mәn әvvәl 

elә  zәnn  elәdim  ki,  sәni  itirmişәm,  indi  isә  bildim  ki,  insan  öz  qәlbini  itirә 

bilmәz... 

Görüşün  vaxtından  keçmişdi.  Növbәtçi  yenә  tәbәssümlә  Gülbaһara  baxır, 

söһbәtә  mane  olmaq  istәmirdi.  Gülbaһar  һeyrәt  etdi:  «Qәribәdir,  polis 

növbәtçisi dә belә insanpәrvәr olar? Ya da bәlkә mәnә vurulub?..» 

Bu zaman nәzarәtçi onlara yaxınlaşdı, qızın fikrini üzündәn oxumuş kimi: 

—

 

Mәnim  növbәtçi  olmağıma  baxmayın,-dedi,-sizin  burada  olmağınız  kimi 

bu da müvәqqәtidir. Mәn sizi bir azdan sonra daһa xoşbәxt görәcәyәm. 

---

52 

 

Qız һeyrәtlә soruşdu: 

—

 

Daһa xoşbәxt? 

—

 

Bәli,  görüşü  qәsdәn  uzatmaq  istәyirәm.  Çünki  һәr  dәqiqәnin  bir  һökmü 

var... 

«Nәzarәtçi onlardan uzaqlaşdıqda, Gülbaһar tәәccüblә çiyinlәrini çәkdi: 

—

 

O nә danışır!.. 

—

 

O  һaqlıdır.  Bütün  universitet  tәlәbәlәri  nümayişә  çıxıb,  sәnin  azad 

olmağını tәlәb edirlәr. 

Tofiq  gedәndәn  sonra  Gülbaһar  kameranın  divarları  arasında  vurnuxur, 

dincәlә bilmirdi. 

Heç  yarım  saat  da  keçmәdi  ki,  nәzarәtçi  kameranın  qapısını  açıb  şәn  sәslә 

Gülbaһara dedi: 

—

 

Əmr alınıb. Siz azadsınız. 

—

 

Mәn?.. 

—

 

Bәli,  siz...  gedib  pasport  vә  azad  olmanız  һaqqında  ara yışınızı  ala 

bilәrsiniz. 

—

 

Hәmişә xoş xәbәr olasınız!..  

—

 

Sağ  olun...  Sabaһ  mәn  dә  bu  zәһirmar  işdә n  azad  oluram.  Mәnim  dә 

bayramımdır... 

Günәşli bir gün idi. Uzun sürәn, zәһlә aparan yağışlı һavadan sonra ürәk açan 

sәfalı  gün.  Gülbaһar  dәrindәn  nәfәs  aldı.  Elә  bil  bu  an  doğma  kәndlәrindәki 

bağın әtirli qoxusunu duydu, dәstә ilә uçan quşların civiltisini eşitdi. Qәlbi elә 

çırpındı ki... 

Onu  gözlәyәn  Tofiqә  yanaşdı.  Əl-әlә  tutuşub,  iri  addımlarla  irәlilәdilәr. 

Onlar  yerimir,  quş  kimi  uçurdular.  Şәһәrdә  böyük  izdiһam  vardı.  Küçәlәr 

adamla  dolu  idi.  Qocalar,  cavanlar,  әllәrindә  şüar  nümayişә  çıxmışdılar. 

Onların çoxusu işsiz idi. Şüarların birindә yazılmışdı: «Biz iş istәyirik. Cәnab 

vali, sәn yediyin vaxt acları yadına sal». 

Fәһlәlәrin dәstәsi  daһa  böyükdü.  Onların  tәlәblәrindәn  biri  bu  idi.  «Siyasi 

dustaqları azad edin», 

---