Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
18 Məhəllədən biri olmuşduq. Kimsə bizimlə deyil, bizim işimizlə ilgilənirdi. Artıq böyük bir komanda oluşmuşdu! Başqa yandan, Əmicanın durumu gün keçdikcə daha da pisləşirdi. Son iki gündə, yemək-içməkdən düşən xəstəmiz bütün günü yatmağa başlamışdı! Artıq, başçavuşun yaşam mübarizəsi sona yetişirdi! Əgər o, gözünü yumarsa nə edəcəyimizi düşünürdük. Onun məndən dilədiyini necə yerinə yetirə bilərdim? O, “imkanın olarsa, məni qardaşımın ayağı altında basdır!”, deyirdi. Nifrətlə nəcabətinə vardığım əmicanımın son bir istəyini necə gərçəkləşdirə bilərdim?! Xəstəxanadan Əmicanın evə götürülməsini dedilər. Artıq bundan sonra xəstəxanada qalmasının faydasız olduğu deyildi. Xəstənin Təbrizdən olduğunu, Tehranda kimsəsizliyini önə çəkdik. Xəstəni götürmək üçün 3 gün zaman verdilər! Hər günümüz dünəndən ağır başlar, daha ağır bitirdi! Sonunda bir cümə günündə Gülnaz xanımın izinə düşdük. İlyasla birlikdə Cavadiyədən dəmir yoluna gedən bir tənikəlik evlərə sarı getdik! Oraya yaxınlaşdıq. Kiçik bir bakkal, bir qəssab, kiçicik göyərti satan, dəllək, bir torpaqlıq meydandan sonra yan-yana 19 sıralanmış palçıqdan evləri gördük. Bakkaldan Gülnaz xanımı soruşduq: - Salam, buralarda 4 uşaqlı bir Gülnaz adında xanım yaşayırmı? - Siz, onların nəyi olursunuz? - Mən, ailəsiyəm. O, əmimim xanımıdır. Mən, Təbrizdən gəlmişəm. - Mən də Binablıyam. Onu tanıyıram. Nəcabətli bacımızdır. İlmək salmaqla balalarını yaşadır. Tanrı bu qadına elə bir qeyrət verib ki! Özü qorusun onu! - Evi hardadır! Üç həftədən çoxdur onu axtarırıq. Xoş xəbər oldun! Xəstə ərinə ruh verdin! Tanrı ürəyinin istəyini versin! 50-60 yaşları arasında bəstəboy ağ saçlı kişi bizi arxasına alaraq, sol tərəfdə olan bir küçəyə girdi. Çərçivəsiz bir taxta qapını döyərək, “Gülnaz xanım sizi axtaran var”, - dedi. Gülnaz xanım: Sadıq əmi, mən dedim ki, haralardan olmasından heç xəbərim yoxdur. Məni və balalarımı rahat buraxsınlar! Yenə nədən qapıma dayanıblar. Hər şeyimi əlimdən aldılar. Bu xarabada da rahat buraxmırlar. Allah, sən özün canımı al! Balalarıma sahib dur! 20 Sadıq əmi: Bacım, qorxma! Bu özünüzdəndir. Əmisinin arvad- uşağını axtarır. Gəl qapını aç! Gülnaz xanım: Sadıq əmi, bu qapı bağlanmaz ki, açılsın! Gəldim! Dilim-dodağım qurumuşdu. Salam verməyə belə, cəsarətim yox idi. 70 yaşlılara bənzər beli bükük, bir dəri-bir sümük qadın qarşımda dayanmışdı! Bu qadının Əmicanımın xanimi olmasına inanmırdım. Əmicanda olan foto ilə bu qadın arasında 30 yaş fərq görünürdü! Yavaş-yavaş salam verib soruşdum: - Bağışlayın mən Əmicanımın ailəsini axtarıram! - Sən kimsən? Kimlərdənsən? (Bu arada dörd xırım-xırda, cansız uşaq onun çevrəsini tutdular). Adresi düz tapmışdıq. Bu yazıq qadın Fərəc əmicanın həyat yoldaşı, dörd uşağının anası idi. Mən, ayaqda qurumuş bu qadına nə deyə bilərdim! Ona baxınca, uşaqlara gözüm düşüncə içim qan ağlayırdı. Ürəyimin çırpıntısı dodaqlarımda vururdu! Bir söz deməyə dilim gəlmirdi. Özüm də bilmədən dizlərimin bükülüb yerə oturduğumu hiss etdim! 10 yaşlarında olan bir oğlan uşağının əlində bardaq “buyur, su iç”, deməsilə özümə gəldim! Bir daha uşağın üzünə baxdım. Suyu əlindən alıb dodaqlarıma yaxınlaşdırdım. İçmədən öncə soruşdum: 21 - Sənin adın nədir? - Barış! Bəs sənin adın nədir? Kimsən? Nədən belə oldun? - Barış sənsənmı? Mən sənin əmi oğlunam! Sevincimdən özümdən keçdim. Axı çoxdandır sizi axtarıram! Adım Cəvanşirdi, biz bir- birimizi heç görmədik! - Sən mənim atamı gördünmü? O, hardadır? Nə zaman gələcək? Niyə gəlmir? Gülnaz xanım: Mən də səni heç görmədim! Səni, atanı, qardaşını..! - Hə! Doğrudu! - Bəs anan, bacın!? - Onlar da..! - İndi də, Əminmi? - Yox! O sizin yolunuzu gözləyir! - Harda, niyə burda deyil? İlyas: Xanım sakit olun! Biz, sizi onun yanına götürəcəyik! - İndi götürün! Mən uşaqları hazırlayım! Yox, yox, bağışlayın, ilk öncə evə gəlin, bir çay için sonra! 22 Devarından asılan iki xalça darı, döşəməsi həsirdən olan suvaqlı kiçik bir otaq! Tavandan asılan ağ, qumru, qara, yaşıl, boz və b. boyalı yumru ipliklər, xalça dəzgahının heyrəsində yerləşən həvə, toxmaq, daraq, qayçı, qarmaqlı biçaqlar, iki lampa çirağı, ayaqları beton bölükdən olan taxta masanın üstündə bir piltə, çaynik, iki- üç qbacıma, saxsı güzə, həsirli qabda yerləşən dörd beş yeralması ilə soğan, otağın küncündə isə, köhnə yorqan-döşəklə, bir neçə paltar boxçası! Bunlar bir beş nəfərlik ailənin gözə çarpan varlığı sayılırdı! Gülnaz xanım həyətdə yerləşən suyu dəbbəsindən çaydanı dolduraraq: - Tanrı bu Sadıq əmini darda qoymasın, İnşalllah! Bu daxma, bu dəzgahlar, burada gördüyünüz bütün nəsnələri o gətiribdir. Bizə iplik alır, əlimizdən tutur, gecə-gündüz göz-qulaq olur! Çörək, çay verir! Mən də, balalarımla ilmək atır, gördüyünüz kimi palaz toxur, satıb yaşamaya çalışırıq! İlyas: Biz, sizi Kərəc yolunda olan ordu evlərində axtarırdıq. Bəs niyə orda qalmadınız? - Oğlum! Bizi saxlamadılar. Bir gün üç-dörd əskər evə girib, bizi evdən qovdular. Tək biz deyildik, bizimlə birlikdə beş-on ailəni Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|