Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
28 sabah erkən yola çıxmağı uyğun gördü! Hava hələ işıq idi. Ancaq, faytonçu gediş-dönüşü düşünərək, doğru qərar vermişdi. Ona uşaqların da alınmasının gərəkliyini anlatdım. Özümüzün 4 nəfər olduğunu dedim. Sadıq dayı da gəlmək istədiyini söylədi. Faytonçu bir başqa məsləkdaşıyla görüşüb, iki faytonla yola çıxacağımızı məsləhət bildi. O, ayaqda dönüşümüzə izn verməyərək, Sadıq dayı ilə birlikdə bizi oturduğumuz məhəllənin başına qədər gətirdi. Sabah üçün qərar alındı! Gülnaz xanıma bilgi vermək üçün Sadıq dayıya rica etdim. Şişmiş ayaqlarımı zorla başmaqdan çıxartdım! Yerimdə uzanaraq tavandan asılan lampa işığına kilidləndim! Sevincimlə kədərimin arasında şaşqınlaşıb qaldım! Nə sevincim acımı unutdururdu, nə də acımdan sevincimi anlayırdım! Olqa, incə əllərilə ehtirasımı zorlamağa çalışırdı! Onun sel kimi sevgi dalğaları her zaman olduğu kimi, mənim beyin fırtınamı altına aldı! “Sevgi acının ilacıdır!”, demiş atalar! Acıdan acıya qoşan bir yaşam öyküsünün ulduz tökümündə, gecənin bitəcəyi kor nöqtədə köksümün üzərində sım-sıcaq bir ocaq alovlandı! Alovlar, dəli səlalədən ayrılaraq damarımdan axan sevgini daşar volkana çevirdi. Tehranın havası yavaş-yavaş istiləşirdi. Faytonda gedərkən, soyuq hava azacıq hiss olunsa da, can yaxıcı deyildi. Tehran-Rey 29 küçəsi gördüyüm bütün küçələrə nisbətən, ən abad və çox insanlı görünürdü! Əbdülsəmi bəyin faytonunda Gülnaz xanımla dörd uşağı, ikinci faytonda isə bizimlə Sadıq dayı birlikdə oturmuşduq. Rey şəhərinin mərkəzinə çatana qədər, irəlidəki planlarımızı bir daha gözdən keçirtdik. Maşallahxanın məsləhətilə xəstəxanaya getmədən öncə, günorta yeməyi üçün bir kababçı dükanında oturduq. Maşallahxan heç bir xərcdən çəkinmədən ac qarınları doyurdu. Uşaqların ürəyindən keçəni qarşılarına qoydurdu. Sevən bir ata kimi onları qoxladı, bağrına basdı! Hər zaman olduğu kimi uşaqları görüncə, özü də uşaqlaşmağa başladı! Xəstəxanaya yaxınlaşdıqca, içimizdə olan həyəcan daha da artırdı. Özəlliklə, iki il didərginlikdən sonra Gülnaz xanımın ərilə, uşaqların isə atalarıyla görüş maraqları olduqca yüksəlmişdi. Faytonlar Rey şəhərinin “Firuzabadı Mərizxanası”nın qarşısında dayandılar. İlk öncə Əmicanın durumunu bilmək üçün tək başıma xəstəxanaya getdim. Əmican cansız cənazə olaraq bayqıncasına dünyadan xəbərsiz uzanmışdı: - Əmican, Əmican! Oyan mənəm Cəvanşir! Əmican, Əmican! (Mənə yaxınlaşan tibb bacısı): Xəstə bayğındır. Ayılması artıq allaha qalmış! Üzgünəm, dünəndən bayğın düşmüşdü. Ayılda 30 bilmirik! “Balalarım, Gülnaz” deyə bayıldı! Əlimizdən bir iş gəlmir. Bundan sonrası allahın lütfünə qalmış artıq! - Onun uşaqlarıyla xanımı burada! Bəs indi mən onlara nə deyim? - Biraz dayanın mən dönüm! İki əlim, bir başım qalmışdım! Nə düşünəcəyimi belə, bilmirdim! Yenə tanrının bizə qarşı olan şakası özünü göstərmişdi! Qarşımda bayğın bir xəstə, arxamda isə, məndən işarət gözləyən nisgilli bir eş və dörd tifil uşaq! Əlimdən bir iş gəlmirdi. Sərsəmcəsinə özümlə dalaşırdım ki: Qulam: Cəvanşir, Cəvanşir? Özünə gəl! Nə oldu? Əmican dünəndən ayılmır! Gözləməkdən başqa yolumuz yox! Qulam: Nə demək ayılmır? Yəni.... Hələlik yaşayır! (Tibb bacısıyla bir doktor otağa girərək) Doktor: Siz xəstənin yaxınlarısınızmı? - O, mənim əmicanımdır! - Uşaqları görməyə gəlib dediniz? - Xanımı, uşaqları, yaxınları. 31 - Göründüyü kimi xəstənin durumu ağırdı. Bəlkə də heç gözünü açmasın bundan sonra! Tibb bacısı bunları sənə demişdi. Onları içəriyə ala bilərsən! Çox keçmiş olsun! Bitmiş cəsarətimi toparlamağa çalışaraq, Qulamı Əmicanın yanında buraxıb faytonların yanına döndüm! Hamı mənim arxamca böyük xəstə otağına girdilər. Yan-yana yatmış xəstələrin kənarından keçərək, Əmicanın yatağına yetişdik. Xəstənin qıpırdanmaması hər kəsi üzdü. Gülnaz xanım yatağa yaxınlaşaraq, ucadan ağlamağa başladı: - A kişi sənə nə oldu! Bu nəəə! Gözlərini aç! Əmanətlərini al! Uşaqlarına bax! Burdadırlar, yanında! Sənin yanındadırlar. A kişi gözlərini aç! Heq, heq, heq! Bizimlə xəstəxanaya gələn Olqa, Gülnaz xanımı tutaraq, onu sakinləşdirməyə çalışırdı: - Gəl xanbacı, gəl! Gəl sakinləş biraz! Bir azdan ayılar inşallah! - Yox, yox! O indi ayılmalıdır. İndi yatmaq vaxtı deyil, qızım! Onu uzun zaman gözləyən tifillərini gətirmişəm. Heq, heq, heq... 32 Hər kəsin gözləri dolmuş, ağlayırdı! Uşaqlar sanki buz kimi əriyirdilər. Barış iki qardaşını, bir bacısını qolları arasına alaraq, ağlayır, sızlayırdı: - Gülyaz bax! Ata burda! Bax o yatıbdı. Birazdan ayılacaq, bizi yanına alacaqdır! Sizdə baxın! Aqil, Adil! Atamıza gəldik! Gülyaz: Dadaş hanı? Niyə ayılmayır bəə? Ataya nə olub ki? De gözlərini açsın! Mən onu görmək istəyirəm. Onun üçün çox darıxmışam! Bu zaman İlyasla doktor və tibb bacısı bizim yanımıza gəldilər. Onların gəlişilə Gülnaz xanımın duyğuları patlaq verərək, bayğınlıq keçirtdi! Tibb bacısı onu ayıltmağa çalışırkən, doktor Əmicanın əlini tutaraq dilə gəldi: - Keçmiş olsun! Xəstə hüzur içində ömrünü sizlərə bağışladı! Başınız sağolsun, yeri cənnət olsun! Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|