Samirə Məmmədli. Aha.
Cavanşir Yusifli. Barokko memarlığında
bir şey var. Bu üslubda evləri inşa edərkən
evin içində heç bir həcmli məsamələr olmurdu,
içəri daxil olursan, səpsərin, düşünürsən, bu
sərinlik hardan gəlir? Lap kənarlarda, gözlə
görünməyən yerlərdə elə məsamələr var ki,
bu, otağın normal sərinliyinə şərait yaradır.
Bu şeirdə də belədir. Bu şeirlərin sirri gözlə
görünməyən yerlərdədir, ikimərtəbəlilik deyilən
məqamda.
Samirə Məmmədli. Maraqlı müqayisə və
yanaşmadır. Әlbəttə, mənanın ikimərtəbəliliyi.
Cavanşir Yusifli. Sonra. Gözlə oxunan şeir
nə deməkdir?
Samirə Məmmədli. Bu, məncə, bayaq dedi ‐
yi miz hadisəyə bağlı bir şeydir. Mən bu şeiri
tələbələrimə oxumuşam və təsirləniblər. Səbəbi?
Cavanşir Yusifli. Deyim. Göz şeiri nədir?
Bayaq dediyin əks‐səda hadisəsi olduğuna
görə, necə deyərlər, qulaqdan yan keçir, lap
keçməsə belə, onun qavrama dairəsindən çıxır,
şeirin içində elə bir məna savaşı başlanır ki,
yəni mənaların parçalanması, dağılması, bir
yerə toplanması... bu proses davam edir, şeir
bitənə qədər və bundan sonra da bizimlə qalır,
bu kombinasiyalardan görüntü yaranır; bizim
hissiyyatımız oyaqdır, sənin tələbələrinin də
hərənin bir xüsusiyyəti var, o görüntü göz
tələb edir, yəni daxili göz... bəsirət gözü.
Samirə Məmmədli. Aha. Yəni bu şeir
görüntülərlə maraqlıdır.
Könül gözü, başqa sözlə.
Cavanşir Yusifli. Görüntü yaradan şeirdir.
Bunu görməsən, şeir oxunmaz. Burada məna
savaşı elə bir şəkildə və sürəkliliklə gedir ki,
görüntü sayəsində biz “sürüşən müstəvi” effekti
ilə rastlaşırıq.
Samirə Məmmədli. Siz, həqiqətən, bu
məqamı yerində qeyd etdiniz, bir məna yaranır,
yerində qalmır, çıxıb gedir, yerini bir başqasına
verir, amma o çıxıb gedəndə tam əksilmir, yeni
yarananın tərkibində qalır. Ümumən, bütün
nəticələr və hesablar 1+1 qədər doğru deyil.
Bir dediyin indi mənəm,
sabah isə başqa bir hesabdır
siz, bizi, onlar və sairə...
Adətən bəzi adamlar bu tipli şeirləri elə bu
keyfiyyətinə görə bəyənmirlər, şeiri adi mət ‐
ləblərdən başlamaq, mənanı doğrayıb‐biç mək,
bir yerdə başqa bir hesabla cəm etmək, yaxşı
mənada oynamaq. Belədə müstəvi sürüşür,
oxu cunun gözlədiyi effekt ölür, ancaq bunu
dərk eləyən kim varsa, bunun, əslində çox gö ‐
zəl bir şey olduğunu anlayar... Bu mənada bu
şeir həm də çox ciddi informasiya daşıyıcısıdır.
Әslində, başqa fikirlər də doğrudur. Məsələn,
qoca obrazı.
Çünki bu obraz onun mətnlərində zaman‐
zaman qarşımıza çıxır və düşünürəm ki, təsadüfi
deyil.
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
48
ULDUZ /
Yanvar 2016
Aylıq ədəbiyyat dərgisi
49
ULDUZ /
Yanvar 2016
Cavanşir Yusifli. Bu Qoca obrazı, bir obraz
və ya detal olaraq daha çox onun şeirinin,
xüsusən də bu mətnin kompozisiya elementidir.
Şeirin sonluğunda belə deyilir:
Hə, uşaqlar, heç kimi sabahı yaşadığı kimi
gözləmir,
yanınıza gələndə özümlə üz qabığında qızıl
balıqla qocanın rəsmi olan
bir kitab götürmək istəyirdim, amma qorxdum.
Fikirləşdim ki, balıq sizin dənizə atlanıb üzüb
gedər
Qoca isə qarşınızdadır –
Qızıl balıq və qoca
Samirə Məmmədli. Hə. Burda ola bilsin
ki, sizin dediyiniz kimi, əslində, şeirin sonunda
belə bir obrazın gəlməsi və tapmaca effekti
doğurması qəribədir.
Cavanşir Yusifli. Bəli, kompozisiya ele‐
mentidir. Maraqlı olmaqdan başqa şeirin də ‐
rinliyini, sözün içindəki dərinliyi göstərə bilir.
Gündəlik üzücü işləri, vərdişləri nəzərə almasaq,
Bir də doğuşun və qürubun səmtini,
Onda heç kim sabahı yaşadığı kimi gözləmir.
Bura gələ‐gələ ilk cümlə haqqında
düşünürdüm,
Kağız üzərində o təxminən belə ola bilərdi:
Adam həmişə danışmaq istəyir,
Amma çox vaxt lazımi yerdə
Və istədiyi adamların əhatəsində olmur.
Ordan çıxış eləsək, məntiqlə sonda nələrsə,
hansı mətləblərsə açılmalıydı, amma açılmır,
gizli qalır və tapmaca effekti doğurur. Niyə?
Çünki bu, müəllifin üslubi keyfiyyətidir, heç
nə açılmır, hər şey özünü, siluetini göstərib
gedir, bütün mənalar qarşımızdan süzüb keçir,
dayanmır, bu bir tamaşadır, mənaların cəm
olub dağıldığı bir tamaşa, həyat kimi...
Samirə Məmmədli. Burdakı sözlərin söz
qədər yolu var:
İnsanlar qızıl balıqdan nə istəyir, ‐ o da var...
... qorxdum ki, balıq sizin dənizə atlanıb üzüb
gedər
qızıl balıq və qoca...
Cavanşir Yusifli. Qocanın qızıl balıqdan
istəyəsi bir şeyi yoxdu, Qızıl balıq, əslində,
həyatın obrazıdır, həyat fanidir, ondan nə um‐
maq olar ki, bir azdan dənizə atlanıb gedəcək...
Samirə Məmmədli. Düzdür. Lap nəsə
istəsən də mümkün deyil, əlindən düşəcək,
əbədi qalmayacaq, qoca bunu bilir və sizin
qarşınızdadır...
Cavanşir Yusifli. Әslində, biz bunu, bəlkə
də, belə izah etməməliydik, çünki Səlimin
şeirləri izah etmir və izah tələb etmir, sadəcə
göstərir, yəni son olaraq nə demək olar? Şeir
qapanmır, son nöqtə qoyulmur.
Samirə Məmmədli. Elədir, qurtarması zənn
edilən yerdən yenidən başlanır.
O sizi bu yola dəvət edir.
Cavanşir Yusifli. İndi səy göstər, bu şeiri
sondan əvvələ oxu.
Gör necə qəribə assosiasiyalar doğacaq.
Bax bu, göz şeiridir, yəni daxili fəhmlə ox‐
unan şeir ….