Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Q I Z I L Q U Ş
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 86 ULDUZ
yadıma düşür, kasıblarla varlılar arasındakı bu qədər fərq məni yandırır, hamısının acığını çıxmaq üçün döşəyirdim o yazıq itə. «SSRİ-nin Müdafiə Naziri məni niyə bu xarabada xidmət etdirir?» düşünərək generalın acığını ondan çıxırdım. «Bu qadın nə qədər harınlayıb, bizim kənd arvadları şələ daşımaqdan beziblər!» «Mən SSRİ-ni qorumağa and içmişdim, ya bunu?» fikirləri başımı xarab eləyirdi. Nəhayət, sahibə şübhələndi yavaş-yavaş. Bir dəfə soruşdu ki, itin iştahı niyə zəifdir? - Xanım, siz olmayanda yaxşı yeyir, yəqin, sizi çox sevdiyindən ayrıca yemək istəmir, oynamaq istəyir, - dedim. Arada soruşurdu ki, niyə arıqlayır? Deyirdim ki, çox qaçırıq, idman edirik və s. Amma hiss edirdim ki, məndən şübhələnib artıq. Nə qədər bəhanələr gətirsəm də, sualları elə verirdi ki, az qalırdım özüm- özümü ifşa edim. Hətta bir dəfə həkimə də apardıq. Rentgen bədənində qançır göstərəndə qadın məndən səbəbini soruşdu. İçimdə gülməyimi güclə boğurdum. Ürəyimdə dedim ki, gündə 50 yumruq, təpik dəyir, deyirsən bir qançır da olmasın? Birtəhər başını tovladım ki, çimizdirəndə sürüşdü kafeldə, vannaya dəydi, yəqin, ondandır. Hiss edirdim ki, işlər getdikcə çətinləşir. Özümü nə iti döyməkdən saxlaya bilir, nə də qadının şübhələrini dağıda bilirdim. Yavaş-yavaş onun beyninə yeridirdim ki, itlər çox yaşamır, uzağı on il onların ömrüdür. Bu it çox qocalıb, nə vaxtsa evdə ölməkdənsə indidən bir yana vermək lazımdır. Bir müddət sonra bu söhbətlərin təsiri oldu. Bir gün qadın evə mənim çeçen polkovnikimlə gəldi və mənim it saxlamaq karyerama son qoyuldu. Məni başqa bir hissəyə apardılar. - Əmi, sən Allah, orda nə oldu, onu da danış! Nə qədər yalvarsaq da, o daha heç nə danışmadı. Dostu da bizə kömək eləmədi, hələ bir dedi ki, onun hoqqalarının hamısını yazsan, iki il qulluq həyatı elə iki ilə oxunan bir kitab olar. Hələlik bəsdir. Onlar bir-birinə qoşulub, başqa bir dostları ilə görüşməyə getdilər. Allah bilir, bir azdan şəhərin hansı çayxanasında şən qəhqəhələr eşidiləcəkdi… Q I Z I L Q U Ş Babamla nənəmin çoxlarını örnək ola biləcək bir həyatı var. Böyüklərin söhbətlərindən onların keçmiş həyatları, cavanlıqları haqqında məlumatım olsa da, öz dillərindən elə şeylər eşidirəm ki, indi onlara az-az rast gələrsən. Bir-birlərinin çətinliklərinə, xəstəliyinə, yemək-içməyinə kömək edə-edə yaşayırlar. Həmişə onları yoluxmağa gedəndə dəftər-qələmi hazır saxlayıram, maraqlı bir şey eşidən kimi qeyd edirəm. Amma bir dəfə heç yazmağa da ehtiyac olmadı, hadisələr özləri bir ssenariyə çevrildi, mən də evə qayıdan kimi oturub vərəqlərə köçürdüm. Qocalar həyətdə daş üstündə oturub yaz günəşinin istisində qızınır, arabir qabaqlarındakı çaydan qur- tum-qurtum içirdilər. Kişi konfetin kağızını soydu, qadına tərəf uzadıb: - Al, sənin çox istədiyin limonlu konfetdir, - dedi. Son vaxtlar onun gözləri tutulduğundan, kişi belə işlərdə ona yardımçı olur və bunu elə edir ki, heç hiss olunmur. - İndilər dağlarda kəkliklər, yəqin, başlayıb oxumağa. O vaxtkı günlərimiz yadıma düşdü. Daşlarda səs-səsə verərdi kəkliklər… - Hə, gözəl vaxtlar idi. Mən də cavan müəllim idim. O kənddə kirayənişin kimi qalsaq da, həmin ucqar kəndin sakinləri xətrimizi çox istəyirdilər, qoymurdular darıxaq. - Kişi, yadındadır, həmişə dərsdən sonra gedərdin qayalara tərəf, kəklik ovuna. O qədər o quşlardan vurmuşdun, 2 ildə onların tükündən 2 dənə mütəkkə düzəltdim. Hələ də qalır o mütəkkələr o günlərdən yadigar kimi. - Bir dəfə yoldaşlarımla ayı ovuna getmişdik. Ayını vurduq, əti ilə məni maraqlanmadım, dedim o mənlik deyil, amma yağından payıma düşəni gətirdim evə. Nə qədər xəstələrə şəfa verdi o ayı yağı? - Kişi, bir dəfə o yağdan qaşıqla götürmək istəyirdim. Balaca, qızılı rəngdə bir çay qaşığın var idi. O qaşıq donmuş piydə sındı. Pərtçilikdən nə qədər ağladım. Bir neçə gün sonra sənə dedim. Acıqlanmaq əvəzinə mənə dedin ki, sınıb, sınıb da, canın sağ olsun! - Uşaq idin də o vaxt, nə yaşın var idi ki? - Yadındadır, ay kişi, orda bir əfəl kişi var idi, adı Madi idi, ya ləqəb kimi elə deyirdilər bilmirdim. Amma sən elə hey onunla zarafatlaşır, sataşırdın. Axırda mən də zarafatla sənə Madi deyirdim. Elə öyrəşdik ki, hələ indiyə kimi sənə Madi deyirəm. - Nə olar de də, onsuz da kişinin adını demir yoldaşları bizim tərəflərdə. Hərə bir cür başa salır həmsöhbətini: «oğlan», «özü», «filankəsin atası» və s. sözlərdənsə, Madi yaxşıdır. - Ay kişi, o vaxtlar kənd uşaqları, cavanları bir az uzaqlaşan kimi başlayırdılar mahnı oxumağa. Qayaların üstündən bəzən sənin də səsin gələrdi. Yaman oxuyurdun ha! - Mahnılar yaxşı mahnı idi, ay arvad! Sözləri dilləndirirdi adamı. Elə ki, çıxırdın Tiydaşın başına, yadına düşürdü.
85
Yanvar 2016
«Uca dağların başında bir sürü quzu, Quzunu otarar bir çoban qızı…» Bir də baxıb görürdün ki, doğrudan da, bir çoban qızı bir sürü quzu otarır. Ya da dağdan kəndə enəndə dumandan çıxırdın, bir az uzaqlaşan kimi yadına düşürdü, oxuyurdun: «Bəlkə, bu yerlərə bir də gəlmədim, Duman, salamat qal, çən, salamat qal». - Hə, ay kişi, uşaq vaxtı annam bizim üçün bir mahnı oxuyardı. Havası da, sözləri də yadımdan çıxıb, amma sehirli bir mahnı idi. Bir azı belə idi: «Dəvələrim addım atar, Addım atar, quma batar, Adam da heç yarın atar?..» Sonralar heç vaxt o mahnını oxuyan görmədim. Qocalar bir-biri ilə belə məhrəm söhbət edərkən birdən ətrafdan «Qoyma, apardı!», «Quu, quuu!», «Pələng, tut, Bozdar, qoyma!» kimi səslər ucaldı. Kişi işin nə yerdə olduğunu hamıdan tez duyub «Tüfəngi mənə verin» deyə qışqırdı. Biz onda ayıldıq ki, bir qızılquş təpənin başındakı qonşunun həyətindəki toyuq-cücəyə şıyığıbmış, bir yekə beçəni caynağına alıb göyə qalxmışdı. Tüfəng babamın əlinə çatanda göydə də bir mübarizə gedirdi. Ağır beçəni tələsik götürdüyü üçün caynağından buraxan qızılquş təpəni başından ildırım kimi yamaca şığımışdı. Tüfəngi üzünə qaldıran babam atəş açdı. Sonra tüfəngi sındırıb lüləyə üfürdü. Elə bu an tappıltı ilə həyətə yaralı qızılquş düşdü. Ona tərəf qaçanda kişi arxadan qışqırdı: - Ay bala, ehtiyatlı olun, o siz görənlərdən deyil ha! Yaralayar sizi! - Kişi, vurdun? Nə yaxşı tez nişan ala bildin. - Nə nişan, a rəhmətliyin qızı? Gözüm bir şey görür ki, nişan da alım? Qaraltıya atıram da. İntəhası əlim öyrəncəlidir. Həm də bu 20 nömrə məni heç vaxt pərt etməyib. - Sağ ol, ay kişi! Dəyməsəydi, güllən, gözümdən düşərdin ha! - Əşşi, el əmən də ona görə Allahı çağırıb atdım, şükür ki, məni mağmun etmədi! Bu vaxt qonşu arvad bir əlində Qızılquşun yaraladığı beçə, o biri əlində başqa bir ayağı bağlı beçə həyətə girdi. - Əmi, sən Allah, ürəyinə ayrı şey gəlməsin, o qızılquş dadanıb bizim həyətə. Hər axşam bir cücə aparır balaları üçün. Bu cür getsəydi binəsini də kəsəcəkdi onsuz da. Bunları halal malın kimi peşkəş eləyirəm sizə. - Ay qız, onu vurmağım elə ləzzət verdi də mənə. Ona qalsa, o qədər canavar, çaqqal, tülkü, çalağan vurmuşam ki, qurbanlarını yığsaydım, fermam olardı. Məni biabır eləmə kənd içində, qaytar onları! - Onda bunları o tələbə nəvənə verirəm! Bu yerdə mən dayana bilmədim: «Sağ ol, ay nənə, mən də payımı aldım. Belə ki, gözəl bir hekayə mövzusu öz-özünə yarandı». Artıq yaz günəşi qüruba çatmışdı. O günəş kimi ömürlərinin qürub çağını yaşayan qocalar da əl-ələ tutub evə tərəb yönəldilər. Deyəsən, üşüdülər artıq. Hamı yavaş-yavaş həyətdən dağılışmağa başladı…
İşdən çıxıb evə gəlirdim. Hava çox yaxşı idi. Payız olsa da, gündüzün yandırıcı şüaları çəkilmişdi. Axşam qaranlığı ilə birgə gələn sərinlik qəlblərə bir rahatlıq da gətirirdi. Lakin camaatın işdən çıxan vaxtı olduğu üçün avtobusdakı tünlük havanın gözəlliyindən zövq almağa imkan vermirdi. İşdəki gərginlikdən beynim hələ də uğuldayırdı. Bu dəqiqə evə tez çatmaq, bütün aləmdən təcrid olmaq, tam səssizlikdə dincəlməyi arzulayırdım. Ürəyimdə götür- qoy edirdim ki, Allah insanları yaradıb və sonra təbiətlə üz-üzə qoyub ki, onunla ünsiyyətdə olsun. Yaxşısından istifadə eləsin, lap elə bu payızın gözəl günləri kimi, pisi ilə də mübarizə aparsın, lap elə bu səs-küy kimi. Amma biz başıbəlalı insanlar öz- özümüzü çətinə salmışıq. Hamı yığışıb gəlib bir yerə, şəhər deyilən yerdə elə hoqqalar yaratmışıq ki, hamısı səhhətimizə ziyandır. Bax, elə indi kaş olaydım uşaqkən gördüyüm qayalar arasından axan dağ çayının qırağında. Atamla o dağlar yadıma düşdü. Doğma yerlər, doğma adamlar, atamın üz cizgiləri ilə bir həmahənglik yaradan sakit təbiət lövhələrini düşündüm. Bu harmoniya məni kövrəltdi, gözlərim yaşardı. Qarşıda bir neçə yeniyetmə ağızlarını əyə-əyə bərkdən danışırdı. Ağladığımı görməsinlər deyə, üzümü çevirdim və bir az da onlardan uzaqlaşdım. Zəhləm gedir bu tip insanlardan. Şəhərdə indi dəbdə olan ləhcə ilə danışmağa çalışırlar, lakin ilk cümlədəcə özlərini ifşa edirlər, özü də elə adamların adlarını çəkirlər ki, heç onların mühafizəçilərinə, qulluq - çularına salam verməyə cürətləri çatmaz, amma elə danışırlar ki, guya bunlar axşama qədər onlarla çay içir, domino oynayır, telefonla danışırlar. Amma bir Aylıq ədəbiyyat dərgisi 86
Yanvar 2016
az diqqətsiz olsan, cibinə, çantana girəcəklər, ya da ki... Nə isə. Yaxşı ki, onlar arxada qaldılar və mən tutacaqdan bərk-bərk yapışıb ətrafdakı təzə qonşulara nəzər saldım. Yanımdakı oturacaqda 55-60 yaşlı bir kişi oturmuşdu. Məni görən kimi yerindən qalxdı və oturmağı təklif etdi. Yaşlı bir kişinin yerini nəvəsi yaşda qıza verməsi ətrafdakılara da, mənə də bir az yersiz göründü və mən qəti imtina etdim. Kişi yerində rahatlanıb qucağındakı cantanı sinəsinə sıxdı, yenidən gözünü yumub “yatdı”. Ondan öndəki oturacaqda əyləşənlərdən birinin çox hündür qaragül dərisindən tikilmiş papağı vardı. Yəqin, aşıq idi, mollaların papağı belə hündür olmur. Arxadan enli kürəyi, əzələli boynu görünürdü. Şəhərdəki belə kişilərin çox biədəb şəkildə qabağa çıxmış qarınları olur. Bir az əvvəl atamı yadıma salıb kövrəldiyimdən doğma yerlərimizdəki kişilərə bənzətdiyim bu qocanın qarnını təsəvvür etmək istədim. Bu gic maraq əslində özümü stressdən yayındırmaq cəhdi idi. Sezilməz şəkildə ayağımı sürüşdürüb bir az irəlilədim və qocaya nəzər saldım. Həddən artıq enli sifətli, almacıq sümükləri çıxmış, enli çənəli, ağ lopa bığlı, qalın qaşlı 75-80 yaşlı bir kişi idi. Qarnı yox, sinəsi qabağa çıxmışdı. Yəqin, aşıqdır, kənddən bu gün gəlib,- deyə düşündüm. Əlində də əsası vardı. Bir əli ilə tutacaqdan yapışmışdı. O biri əli ilə əsasını yerə elə dayamışdı ki, avtobusun tutacağına etibar etmədiyi aydın idi. Hündür boyuna, enli kürəyinə uyğun nəhəng əlləri qartal caynağına bənzəyirdi. Mənə baxıb işarə etdi ki, əlimdəki qovluğu verim saxlasın. Vermədim, hansısa sənədlər idi, biri itsəydi, batardım. Kişi eşitmədi, ya nəydisə uzanıqlı əli ilə qovluğu alıb qoydu dizlərinin üstünə. Narahat olsam da, etiraz edə bilmədim, görünür, bu qoca indiyə qədər sözünün çevrildiyinə adət eləməmişdi. Amma, deyəsən, heç şəhərə də adət eləməmişdi, çünki qovluğu saxlayanda dizi üstündəki portfeli sürüşüb yerə düşdü. Portfeli əyilib götürəndə əsası sürüşdü. Nə isə, özünü düzəldib pəncərədən çölə baxmağa başladı. Hündür binaların arasından şütüyüb keçən avtobusdan baxmaqla nə görə biləcəkdi ki? Onun əvəzinə mən darıxmağa başladım. Bu qocaya bir məhrəmlik hiss edirdim. Ürəyimdə dua etdim ki, nə işi varsa, tez qurtarıb qayıtsın evinə, dağlara, çaylara, meşəyə tamaşa etsin. Sonra da öz fikirlərimə özümün gülməyim tutdu. Bu gün nədənsə çox darıxır, qəribə şeylər fikirləşirdim... Bayaq yerini mənə vermək istəyən kişi ayağa durdu. Balacaboy, tösmərək bir kişi idi. Belələrinə nənəm “porsuq” deyirdi. Avtobus dayananda o “Balaxan” dedi. Kimisə çağırmaq kimi yox, sadəcə nidasız, vurğusuz bir söz. Güman elədim ki, kişi normal adam deyilmiş, öz-özünə danışır, gəlib yanımızdan ötəndə yenə də - “Balaxan”. Əstəğ - fürullah! Gözlərini də yerə dikmişdi, normal adamlar belə eləyəndə nəsə gizli bir niyyətləri olur, baxışlarını gizlədirlər. Bu dəfə aşıq sandığım adam da ayağa durdu və orta qapıdan yerə düşdü. Maşallah, kişi qaya parçasına oxşayırdı, hamı dönüb ona baxırdı. Görəsən, hamı mənim kimi doğma yerləri üçün qəribsəmişdi, ya nə idi? Tösmərək kişi sürücünün yanındakı qapıdan düşdü. Sürücü bərkdən qışqırdı: - Pulunu ver də! Əə, sənnənəm, şişpapaq! Ürəyim qırıldı. İnanmaq istəmirdim ki, sürücü aşığı çağırır. Aşıq ləngərli addımlarla gedirdi, az qalırdım qışqıram ki, baba, tez uzaqlaş! Allaha yalvarırdım ki, o eşitməsin, çıxsın getsin. Kök kişi tez-tələsik gəlib onunla qoşalaşdı, nəsə dedi. Bildim ki, bir yerdəymişlər. Sürücü isə əl çəkənə oxşamırdı. Qapıda durub çölə bağırdı: - Sənnən deyiləm, karsan? Şuppupapaq, gətir də iyirmi qəpiyi! İlahi, cibimdə nə qədər pul varsa, verməyə hazıram, təki o qocanı sındırmasın bu tamahkar sürücü. Məgər görmür, kordur, ya gicdir, bilmir iş nə yerdədir? Mən uşaqlığımla dərk etdim ki, o porsuğabənzər kişi qıymayıb, təkcə öz pulunu verib, qoca isə aldadıldığını bilsə də, indi bilmir neyləsin. Qayıdıb təzədən pul versə, gərək o porsuğun başını əzsin, yox, verməsə də,- sürücünü sürüyüb təpiyi altına salsın! Elə istərdim ki, o, bunların ikisini də eləsin! Necə qıyırlar bu alçaqlar, o cür təmiz adamı incidirlər? - Ədə, hara gedirsən? Qayıt pulunu ver də! Sürücü puldan ümidini kəsdiyi üçün pis-pis söyüşlər söydü. Bütün sərnişinlər donub qal mışdılar, məndən başqa, yəqin ki, heç kəs işin əslini bilmir, bir-birindən nə baş verdiyini soruşurdu. Ürəyim ağzıma gəlirdi, ağlamaqdan özümü güclə saxlamışdım, nə edəcəyimi bilmirdim. Ürəyimdə Allaha yalvarırdım ki, nəsə olsun, elə olsun ki, məsələn, ayılım görüm, bunlar yuxu imiş. Təki o qocanı söyməsinlər, aldatmasınlar, avtobusu sürsün bu qanmaz, uzaqlaşaq, o porsuğun əl-qol ataraq nəyisə bərkdən qocaya danışmasını da görməyim. Halım pis idi, çox pis idi! Gözlərimi bərk-bərk sıxdım ki, belə alçaq səhnəni görməyim. İldırım gurultusuna oxşar səsdən diksindim. Gözümü açanda gördüm ki, qoca o porsuğun pencəyinin boynundan tutub sürüyür avtobusa sarı. Əlindəki çəliyi qapıya elə çırpdı ki, hamı diksindi.
87
Yanvar 2016
Sürücü sarısını udmuşdu. Qoca qan çanağına dönmüş gözünü ona zillədi: - De görüm, küçük, bu sənə nə qədər pul verdi? - İyirmi qəpik verdi, bir nəfər üçün, mən nə bilim siz iki nəfərsiniz? - Ədə, sən belə dəqiq pulyığan qoduqsan? Onu düşəndə beşi pul vermir, görürəm. Bəlkə heç birinin yoxudur? Bu heç, bunun indi cəzasını verəcəyəm, bəs sən niyə söyürsən? - Əmi, bağışla, sən Allah, hamı düşür gedir, mən də plan verməliyəm axı! Ağlım da dolaşıb day. Yoxundursa, gedərsən, neynək! - Ədə, mən kasıbam? Kişi bunu deyib qolaylandı. Ağacı sürücünü tutmasa da, sükana çırpıldı. Xırda pullar ətrafa, küçəyə səpələndi. İkinci zərbədə şüşələr qırıq-qırıq olub töküldü. Özümdən asılı olmadan sevincimdən titrəyirdim. Hamı qışqırır, mənə isə ləzzət verirdi bu səhnə! Mənim qəhrəmanım şirə dönmüşdü, qılıncını çalır, düşməni ot kimi biçir, dəli nərəsi meydanı bürüyür. Uraaa! Bir də, bir də vur, qurbanın olum, qır bunları, sonra o biri pis adamların cəzasını ver! Sonra düş şəhərin canına, bütün yaman adamları məhv elə! Sonra çıx get burdan, o dağ çayının üstündəki qaya sazını dilləndir: “Hoydu, dəlilərim, hoydu!”
Amma, yox! Qoca əl saxladı. Bir əlini döş cibinə atıb bir çəngə kağız pul çıxarıb sürücüyə tərəf səpələdi. Bir də, bir də! Bir dəfə də əlini döşünə apardı və əlini çəkmədi. Ayaq üstə tərpənməz qalmış, rəngi ağappaq olmuşdu. Birdən tappıltı ilə yerə yıxıldı. Porsuq sürücüyə qoşulub qaçırdı. İlahi, hamı elə bilirdi ki, onlar qocanı xilas etmək üçün həkim dalınca qaçırlar. Amma mən bilirdim ki, onun əlindən salamat qurtardıqları üçün aradan çxıırlar. Yüyürüb qocanın əlini döşündən çəkdim. Nəbzini tutdum. Kişi canını tapşırmışdı. Papağı kənarda düşüb qalmışdı. Ağ saçları qansız sifəti ilə bir olmuşdu. Qışqırmaq istəyirdim, səsim çıxmırdı. Qaçanlar da qayıtdılar. Onun öldüyünü görən kimi, sürücü porsuğabənzər kişiyə qışqırdı ki; - “Ürəyi xəstə adamı hara aparırsan? İndi kim ödəyəcək bu ziyanı?” Amma ikisi də qocanın pullarını yığışdırıb ciblərinə təpirdi. “Porsuq” dedi ki, gorbagora nə qədər dedim, getmə festivala, qoca kişisən, baxmadı mənə, dedi, nə qədər xərcləsən pulu məndən, amma məni apar ora! Camaat donquldanır, maşından düşüb dağılışırdı. Ətraf polislərlə dolmuşdu. Gözüm ayaqlar altında qalan papağa sataşdı. Birdən dilim açıldı: - Ayaqlamayın aşığın papağını! Gəlin qibləyə çevirək kişini! Müsəlman deyilsiniz? “Papaq” sözünü eşidəndə sürücü ora baxdı, cumub çox pis bir söyüş söyərək onu təpiklə vurdu. Aşığın papağı göylə gedib yerə düşəndə gözlərim qaraldı... Bir azdan gözlərimi açanda başım üstündə çoxlu adam gördüm. Üzümə su vurur, məni ayıltmağa çalışırdılar. Qalxıb telefonumu axtardım. Kimsə onu yerdən tapıb mənə uzatdı. “Qızım, yəqin meyitdən qorxmusan, keçib gedər!” - dedi. İndi yadıma düşdü başıma gələnlər. - Aşıq necə oldu, ay camaat? Meyiti deyirəm, kim apardı onu? - Necə olacaq, apardılar ölüxanaya, yarıb ölümün səbəbini müəyyən edəcəklər! Sən onu yaddan çıxart! Zəng elə, adamların gəlsin, aparsınlar səni evə! - Onu siz öldürdünüz, qatillər! O ürəklə o, öz yerində hələ neçə il də yaşayardı! Həkimlər yazacaq infarktdan öldü, bu “porsuq” da şahid duracaq! Bəs Allaha nə cavab verəcəksiniz? Hamı başını bulayıb uzaqlaşırdı. Mən gedib aşığın papağının yanında oturdum. Kişi nəvə-nəticəsini başına yığacaqdı. Vəsiyyətini edəcəkdi. Sonra da ayaqlarını uzadıb ata-babası kimi rahat öləcəkdi! Burada isə iki dılğır onun ürəyini partlatdı! İndi də xəstəxanada iki qanmaz onun pəhləvan cüssəsini yarır!
Əlacsız halda hönkürürdüm. Bütün aləmi ürəyimdə lənətləyirdim. Halım pis idi! Çox pis idi! Kuperin “Sonuncu magikan” əsərindəki gəncin ölümünü xatırlayırdım. Beynimdə gah o gənci xəncərlə vuran qatil, gah da aşığın ürəyini partladan “porsuq” canlanırdı. Əsərdəki Bic Tülkünü öldürdülər, bəs bu porsuğun kim cəzasını verəcək? Kim bilir, bəlkə hələ bir gedib kənddə onun dalınca lağ edəcək də ki, iyirmi qəpiyinə qıymadı, onun badına getdi... İlahi! Özün belələrinin cəzasını ver! İlahi, sənin Qiyamətin olmasaydı, Ədalət nə vaxt bərqərar olacaqdı? İndi isə halım çox pisdir! İlahi, mənə səbr ver! Hər şeyi sənin ədalət məhkəmənin hökmünə tapşırıram! Artıq çox gec idi. Yavaş-yavaş qətl yerindən uzaqlaşdım...
88
Yanvar 2016 Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|