Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 77 ULDUZ
“Necə?”, “nədən?” kimi ritorik suallar verən, özü ilə danışan , zikr edən mürid meditativ ruh halını əks etdirərək, yüzillərin həsrətinə ad vermək istəyir , “dörd mövsümü birdən yaşamağın” adının nə olduğunu bilmək istəyi ilə dayanmaqdan, bir nöqtədə durmaqdan qorxur. Fərddən başlayıb Haqqa ucalan, ordan da yenə insana, fərdə, canında cana, yarısını bulub da tamamlanmaq istəyinə bir ad tapmaq istəyir. Səma eşqində, yaradan eşqində bir canda daha bir can, candan yaxın, Canımcıq... Aşiq öz tapıntısı üçün çox sevinir. Әslində, bir kəlmədə son məqamı, əbədidə insan ömrünün faniliyini unutmaq imkanını əldə edir. Qəlbinin bir işıq zərrəsi olduğunu, aradığı həsrətdə qəlbinin gözəlliyini duyması, öz qəlbini güzgüyə çevirə bilməsi və yeni başlanğıcın cövhəri, rüşeymi kimi görməsi ona Göylərin ipindən qopub uzağa gedə bilməməsi, Təkin parçası olduğu hissini yaşadır. O, öz ma hiy ‐ yətinin əbədi Mənanı əks etdirmək olduğunu anlayır... Әn böyük niyyət Vəhdət eşqinə yetişməkdir, ən böyük gözəlliklər də burdan o yanadır. Qeyrət, təpər, istək insandan, gerisi isə Allahdandır... O isə Sadiqdir... HAŞİYӘ... Allaha gedən yollar sirlidir. Bilməyənlər hər zaman bu sirləri bilənlərə qəribə, sərsəri‐divanə kimi baxarlar. Bu, dünyanın qanunlarından biridir. Bilinməyənlər hər zaman vardır. Bilənlər də... Kim bilir, nədən Kamil Vəli Alim Qasımova həsr etdiyi “Səs” romanında cənnəti bənövşə ət rində gördüyünü qeyd edir, mən isə cənnətin mixək ətrində olduğunu israr edə bilərəm?! Özünü mixək qoxusunda aşkar edib mənə Cənnət... Mən Allahı gördüm, O da mənə Cənnəti göstərdi. Elə bir an idi ki, zülm ərşə dirənmişdi...Cənnətin rayihəsini duydum, “döz” dedi mənə Haqq...Varam dedi... dinlədim ‐ dözdüm.
”Çöl kimiydim. Qupquruydum. Tam olmalı olduğum kimi!Acizliyimin fərqində idim. Fərqliliyimin bilincində” (“Çöl kimiyim, Çöl!”). Özünü görən insan sükuta, səssizliyə, yalnız eşqin varlığı ilə dincələn məkana yetməyə, özünü deyil, özündəki Canı xilas etmək, onu yaşatmağa çalışır. Eşqsiz qalacağından qorxur həyatı ürəkdən yaşayan və ürəyində yaşadan qəhrəman. Dünyanı ağ‐qara deyil, bütün rəngləri ilə görmək istəyən aşiq ruzgar əsintisini gözləyər, köç etmək üçün uzaq yerlərə, könlündə atəşi tapmaq istər. Özünün var olduğunu, Yaradanla qovuşmuş olduğunu bilmək üçün “Göy qurşağının da rüzgara ehtiyacı vardı, görünmək üçün ” (“Rüzgar”). Dua edər, küləklərdən ondan yana əsməsini təmənna edər. Yenə bir yol qıvrılar göylərə və göylərə yalvarmağa başlayar qəhrəman:
(“Rüzgar”) “...üzündə sevdanın bir üzü”nü daşıyan insan dünyanın hər üzünü görə biləndir. Həsrəti də qəlbində daşıyar, sualları da özünə verər, özünə səslənər, özündə mərifəti yetişdirər, ölümə də kəc baxmaz... Kamillik yolunda daxilindəki “mən”i Haqq işığına tapındırmaqda həm diləkçi, həm yardımçı olar....özünə, mənə, sənə...Göylərin ipindən bərk tutmaq istəyən hər kəsə. O zirvədən baxanda, insanı yolla gedən tənha bir yolçuya bənzətmək olar. Həm vertikal kəsikdə ‐ Yaradana, həm də yaşam üfüqlərində, real dünyamızda qəlblərimizin Yerlə Göy ara ‐ sında, inamla onu itirmək, ipini əlindən qaçırmamaq əndişəsi arasında ruhun hüzur tapmasına vəsilə ola biləcək qədər humanist, insandan yana mövqeyini qoruyub saxlamaq istəyilə hekayətçi irfani duyğuların dilində dünyanın kitabını o başdan bu başa oxuyur. İnsanın ən böyük qorxusu yoxluq qor xu ‐ sudur, yox olmaq qorxusudur... Xalqda bir de ‐ yim var: “Ölüm bir atəşdir, tüstüsü hər kəsin bacasından çıxar”. Bu kəs Uğur Canpoladın oca ğına gəlmiş bu alovun tüstüsü qəlbini yan ‐ dırıb‐yaxsa da, onu kül olmaqdan qoru ya ma ‐ yacağını düşünmək yanlış olardı. O, qəlbini dün
yanın mal‐mülkünə deyil, sonsuzluq karvanına bağlamış bir hal əhlidir. Yoldaşı da onun dostu, sirdaşı olmuş Haqqa könül bağlantısı ilə. Onun da xatirəsi şad olacaq, adı əzizlər sırasında yer alacaq Allah qarşısında. Yeni lə ‐
76
Yanvar 2016
cək sən, yeniləşəcəksən, ucalacaqsan, sənə verilən Candan olan can belə yaşayacaq, yoxsa, asi düşərsən, canına qəsd edərkən Cana qəsd etmiş olarsan... İnsan bu dünyaya o dünyadan baxarsa, ulduzlar kimi, heç zaman sönməz. Dünya həqiqətin işığında var olandır. Әbədi işığın, odun parçası olmaq istəyi, ehtiyacı var edər insanı. “Ölən heyvan imiş, aşiqlər ölməz!” ‐ demişdi böyük Yunus. Bu hiss insanı əzəli və son qorxusundan: müvəqqəti olmaq, keçici olmaq, dəyərsiz olmaq hissindən azad edər. HAŞİYӘ... Әslində, çox kiçik yaşlarımdan ölümün bir küpəgirən ifritə qarı olduğunu görür və hiss edirdim. Әzizlərimi nə zamansa ondan qoruya bilməyəcəyimi hiss edib, gecələr göz yaşları içində yuxuya gedərdim...Sonra anamın susqun baxışlarını anlamaq istədim. Bir ömür sürdü bu istək. Ölümdən qaçmağın yollarını bilmək istəyimə bir cavab idi bəlkə o səssiz baxışlar. Sükut içində bir eşq arayışımı öncədən görüb, nə məndən, nə Haqdan keçə biməyəcəyini hiss edərək bəlkə susurdu o baxışlar... Məni qorxuların əlindən ala bilmə ‐ yəcəyini etiraf edirdi bəlkə baxışları ilə... Karvana qoşulub yol gedən Şirvan sufilərini, Şam əxilərini, “Әzizim Әrzuruma,Yol gedir Әrzuruma. Dəvəsi ölmüş ərəbük, Dözərik hər zuluma” səslənən “Şirvan şikəstəsi”nin Alim Qasımov nəfəsi, qaval ritmi, ney səsi, səma ‐ zənlərin yüksəlişidir bəlkə o axar sulardan boylanan bir cüt ahu baxışları ... Bu Ramazanı da baxışların ələminə bürüdü məni... “Nədən
(“Ölərik, həsrət kedərik”)... Әtrafım yarpaq qoxuyurdu...
Mozaik şəkildə dünya mənzərəsi yaradan öykülərdə arif, mərifətə yetişmiş mürid, öz eşqi ilə fərqlənir və Haqqa doğru irəliləyir. Məkanın çoxsaylı mərtəbələrinə, qatlarına zikrlə çatır, maddi varlığın, dünya mülkünün faniliyini hiss edir və Allahla ünsiyyət təcrübəsi qazanmış dost kimi, oxucunu yaşantılarına inandıra bilir. Qəhrəmanın bütün axtarışları, “özündə olana
” eşqə azad qovuşma ilə bitir. Sevinclə dolur imana yetişən qəlb. O, Allahın insandan quşqusu olmadığı halda, insanların şübhələr içində yaşamalarına təəs ‐ süfünü gizlətmir. Sualların cavabını arayan, səmalarla söhbət edən və fəzalara ucalan idrak sahibinə çevrilir hekayətçi. Sığınacağı yerin Allah işığı olduğunu dərk edib, onu insanlara paylamaq və onlarla paylaşmaq istəyən kamilliyə çatmış bir müdrikdir artıq o. O, yolçu olub, yolunda gərək olmağa üstünlük verir, inamın varlığına, gözəlliyinə yetişən irfan əhlinə dönür. Haqq geniş üfüqlər açır onun qarşısında. Allah işığını itirmək qorxusu yaşayan və sadəcə, ümidə deyil, kəlama, arifə möhtac olanlarla paylaşır öz fikirlərini, təcrübəsinin süzgəcindən keçirmiş olduğu həyat biliklərini. O, son tapmış olduğuna sona qədər bağlanan və vəhdəti‐vücud hissini itirməkdən hər an qorxaraq onu yaşadan bir aşiqdir öz heka ‐ yətlərində...
?”(“Çöl kimiyim, çöl!) Sən yoxluğu biləndə özündə var olanları və səni xilas edə bilən qüv ‐ vəni görmüş olursan, sadiq yuxular da görürsən o zaman və ölümün kabus və ya xilas gətirə ‐ cəyini duyursan. Özü‐özü ilə tək qala bilməz insan. ”Faniyik,
” fikri ilə həqiqət axtaran insan “mən”ini səbrdə, şükranlıq yaşantılarında, həmd halında tapmaq və təsdiq etmək istəyər. Eşqdə durulur, saflaşır insan “mən”i. Eşqlə söhbət edər sufi. Eşq qəsdidir. Eşq umududur. Eşq ixlasıdır. Rüzgar kimi gələr bir yerlərdən, götürər səni qara qüvvələrin əlindən, alar, qoparar qaranlıqların caynağından. Sonra sənə nəfəs verər, nəfəs verər... ...bir də nəfəs... HAŞİYӘ... “Bir sevgini daşımaq üçün Allah nə veribsə, mən ona qurban”,‐ deyərək qurban olarsan və ...xilas olarsan... Sonra bir gün yazmış olduğun dörd misra şeiri xatırlayarsan, yarım qalmış hekayələrlə baş‐başa qalanda bir dünya altında nə qədər Yunus aşiqləri var, hamısını görməyə tələsərsən...lap elə bu dünyanın fani olduğunu bilsən də.. Bunu bilmədiyin anlardır sənin ömrünü uzun edən... Aylıq ədəbiyyat dərgisi 77
Yanvar 2016
Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|