Ulduz Yanvar 2016 Layout 1
Yüklə 0,9 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- ULDUZ
- “ O onları sevər; onlar da Onu sevərlər”
- Aylıq ədəbiyyat dərgisi 75 ULDUZ
Elə kitablar var ki, oxumaq istəməzsən – oxumağa sövq edər, çünki özü səni oxuyar. Onun səhifələrində, sətirlənən cümlələrində nəyi tapacağını, nəyin şifrələndiyini düşünərsən, o, səndə səni tapar, içindəki inam və qorxularını duyurmuş kimi sənə psixoterapiya dərsi vermək kimi bir məqsədi olmasa da, ruhuna sığal çəkər, gözlərini, könlünü oxşayar, səni gözəllik və sevgi Tanrısına qovuşdurar, lap Cavid kimi ... sənin də arzuların çin olmaq istəyər. HAŞİYӘ... Әrzurumlu Әmrahın “Nə fəryad edirsən, divanə bülbül” türküsünün sədaları altında oxudum Uğur Canpoladın “Hekayələr hər zaman yarım” kitabını. Musiqini daxilimdə eşitdim hər zaman bu məqaləni yazdığım müddətcə...”Can” kəlməsi ilə əzizlərimizi oxşayan ağılara səs veririk ağır günlərimizdə... sanki bu sözlə təsəlli tapırıq... ayrılıqdan aciz olduğumuzu onlara etiraf edirik... “Can” borcu olduğumuzu xatırlayaraq dua edirik bu kəlmə ilə əslində...borcumuzdur dua etmək... Bizi aciz qılan bizi özgür biləndir... O Yaradandır... Duaları eşidən də Odur... Fəryadımzı “Can” kəlməsi ilə ovundurmaq istəyirik... Can özü köməyimizə gəlir...
Sizi səssizliyə, sükuta götürəcək bu kitab. Sizi özünüzlə tək buraxacaq bu kitab. Səsiniz kəsildikdə səsiniz olacaq bu kitab. Nəfəsiniz çatmayanda nəfəs verəcək. Cənnət qoxusu gələn, mixək ətirli və bu ətrin özündən savayı heç bir yerdə ola bil ‐ məyəcəyiniz yerə götürəcək sizi bu kitab. Bütün ilahi məzmun daşıyan əsərlər kimi, ona dönmək istəyəcəksiniz.... hər dəfə yeni məna üfüqlərini görmək üçün. HAŞİYӘ. Bütün dərvişlər tərki‐dünyalıq eşqində Vəhdətə çatmaq istəyirlər. Böyük Alim Qasımovun ifa zamanı ayaq üstə davam gətirməyərək bardaş qurub yerdə əyləşməsi, gözlərini yumaraq əlini göyə açması da bir səmazənlikdir, Varlığa yetişmək çabasıdır, Göyləri yerə gəirmək arzusudur, Məcnun faciəsini yaşamamaq istəyidir...
Kitabın üz qabığında bir əqrəbi qırıq və ya qəsdən qoparılmış, o biri əqrəbi isə acizanə əyilmiş, bir daha dəqiqələrin aramla irəliləməyəcəyini qəsd edərək boynunu bükmüş bir saat təsvir olunub. Bunun yalnız müəllifin olduğu real zamanı, anı ehtiva edən bir məqam olduğunu düşünsək, yanılarıq. Çünki bu an 74
Yanvar 2016 Kəmalə UMUDOVA “ЕШГ — СЕВДИЙИН ЦЧЦН БИР АЗ ДА СУСМАГ ДЕМЯК...” SÖZARDI simvolik məna daşıyıcısıdır. Bu, za mandan qopma, yeni bir zaman kəsiyinə və əsl zaman kəsiyinə keçidin göstəricisidir. Bifurkasiya nöqtəsindən Vəhdət axtarışına, Onun, Tək olanın, Haqqın pənahına, işığına, təsəllisinə, sonda, öz ruhunu ixlasa tam tapşırma məqamına yüksəlişində görürük müdrik aşiqi. “Yox olmayan qəlb olmaq və qəlbimizdəkilərin yox olmaması diləyi ilə ...” dəyərləndirir yazıçı insanın əbədi və sonsuz varlığını öz həyat öykülərində. Kitabın ilk səhifələrində qarşımızda əzizini itirmiş bir insanın ürək ağrısı, oxşamaya bən ‐ zər ağıları, zamanın nəyi alıb, nəyi verəcəyini an lamaq istəyi ağırlığını daşıyan bir səssizlik, sükut mənzərəsi yaradan duyğular seli çıxır önümüzə.” İndi yolsuzam mən. Evsizəm,” – söyləyir ömür‐gün yoldaşını son məkanına yola salan qəhrəman (“Cümləsiz qaldım sən gedincə”). Hər ölüm candan can qopmasıdır, əgər ölən – sevdiyinizdirsə, yaşaması üçün əmək verdiyinizdirsə. Həyatda yeri nə qədər idisə, yoxluğu da o qədər yer tutacaq, bəlkə, daha çox. ”...sənsizlik qədər qorxum”, ‐ kitabın ilk səhifələri bu səssiz qorxularla dolu pıçıltıdır... HAŞİYӘ... Hər gün onun zəngləri ilə açılır ‐ dısa, hər bayram o var deyə, bayram idisə və...hər ...və hər.. Mən anama son telefon bağlantımızda salam verib, səbəbi özümə də məlum olmayan bir təlaş içində, qəfildən göz yaşları və atəşli bir eğq ilə “ana, sənə mən qurban olum, eşidirsən, sənin mən başına dönüm, eşidirsən, bax, sənə mən qurban...” ...fəryad etdim... qışqırdım... Әlimi üzürəmmiş əllərindən, qopurammış canından, Canımı qoparırlarmış... Bu vidanı mənə nəsib edən Uca Allahıma nə cür şükürlər etməyim? Edirəm.. Analarsız bayram olmurmuş bu dün ‐ yada...Mənim təqvimimdə həmin günlər silinmişdir... Amma o sözlər ömürlük təsəl ‐ limdir, bəlkə... Bəlkə bu təsəllini övladına son pay kimi vermişdi anam... Bəlkə, buna görə zəng etmişdi... Hə... Bütün sevilənlər sevgini pay qoyub gedər sevdiklərinə...
Bir ömürlük təsəlli ola biləcək duyğu halını, həqiqəti yaşayan qəhrəman dostlarını “yetkin
” dəvət edir, ”sevdikləriniz hələ ölüm qapısından içəri keçməmişkən sarılın on lara, ürəklərindən tutun. Bir dəfə də həyat yoldaşım və mənim adıma sarılın bir‐birinizə ..”‐ söyləyir və onu eşitməyə dəyər, əlbəttə (“Göründü, getdi!”). Lakin həyatında baş vermiş hadisələrlə bağlı acılı‐şirinli xatirələrin, məqamların xronikasını qələmə alan real qəhrəman bir anda yoxa çıxır. Meditativ mətnlərdəki kimi, qəhrəman cari zamandan uzaqlaşır. Göz lənilmədən qeybdən gələn səslər eşidilir:“Bilgi süzgəcindən idrak olub süzülərsiniz. Süzülərmisiniz? Süzülmyə ümid etməlisiniz. Nə də olsa, süzülmədən sonsuzluğa yetişə bilmərik.” Hadisələr ölümlə mübarizə aparan insan ruhunun xronikasına çevrilir. Hansı mərhələləri keçdi o ruh, hansı əngin ‐ likləri yaşadı, hansı uçurumların kənarı ilə gəzdi, günəşə boylanıb necə bir cənnət arzusunu yaşadı...Hansı dənizlərdən xəbər aldı... Hansı göz yaşlarında boğuldu... Bu anlar dünyanın heç bir saatında əks oluna bilməz. Kitabın üz qabığında təsvir olunmuş kəsilmiş zaman, əslində, mənasını itirərək, əbədi zamanın axtarışına çevrilir. Onun parçalanmış səhifələri əski fotolar kimi qəlblərdə daşlaşır, böyük mifik mənalar qazanır və əbədi yaddaşa çevrilir... Biz istəməsək belə... Təsəvvürdə zaman indi əbədidir, hər an əbədidir. “Var ilə yox arasında nə qədər eniş‐yoxuş
(“Canımçıq!”). Ötüb keçən qərinələri bir qısa an içrə yerləşdirən sufi həm anın, həm də əbədiyyətin içindədir. Onun Yaradanla söhbəti bitmir. Ölüm haqda düşüncələr, əslində, öz fikirlərini daim götür‐ qoy etməyə çalışan müridin timsalında Allaha yetişmək diləyi ilə əvəzlənir. O isə helm dili ilə söyləməyə başlayır: “O onları sevər; onlar da
Yüksəklikləri fəth etməyə qadir olan insan imperativ şəkildə deyil, eşqində azad olan, onu azad qılana can borcunu vermək eşqində yanan bir aşiq kimi təsvir edilir. Әbədi mənaya, ölümdən sonrakı həyata, aləmləri təsvir edən möhtəşəmə qarşı sevda hissini yerdə, yarda tapmaq istəyi ilə özünə sual lar verən bir sufi dərviş dolaşır hekayələrdə. “Nədir bu deyə, dolaşırdı. Nədir bu? Həsrət ilə vüsal necə də həmdəmim! Nə qədər iç‐içə...Necə də bilinməzlər içindəyəm bir yandan da hər şey aşikar olmuşkən!” (“Canımcıq”). Aylıq ədəbiyyat dərgisi 75
Yanvar 2016
Yüklə 0,9 Mb. Dostları ilə paylaş:
|