18
5
– Qədimi Ģeydir, kapsullu tapançadı, bundan VətəndaĢ müharibəsi dövründə istifadə
edirmiĢlər, – köməkçi dedi. – Kapsullardan biri deĢilib, amma güllə açılmayıb. Sizcə o, bu
tapançanı neyləyirmiĢ?
– Ġtləri buraxın, – Ģerif dedi. – bəlkə, xaltaları onları narahat edir.
Elə də elədilər. Ġtlər azadlığa çıxdılar; yarım saatdan sonra tamamilə itib yox oldular.
Adamlar onları deyil, onlar adamları itirdilər. Hardasa kiçik bir çayın o tayında, onun o biri
sahilindəki təpələrdə idilər, adamlar onların səsini aydın eĢidirdilər. Ġtlər artıq əvvəlki kimi
inamla, məğrur, məmnun halda hürmürdülər. Ġndi ümidsiz halda, uzun-uzadı ulaĢırdılar, adamlar
isə israrla onları çağıra-çağıra qalmıĢdılar. Ancaq heyvanlar, yəqin ki, onların səsini eĢitmirdi.
Ġtlərin səsi isə aydın gəlirdi, amma kilsə zəngini xatırladan bu aciz, yazıq ulartılar, elə bil, bir
boğazdan gəlirdi; sanki, onlar yan-yana oturmuĢdular. Bir müddət sonra onları elə o halda, arxın
yanında böyür-böyürə tapdılar. Dəstə hava iĢıqlanana qədər, maĢınları qoyub gəldikləri yerə
gedən yol seçilə bilənədək orada qaldı. Sonra isə bazar ertəsinin sübh Ģəfəqi doğdu.
Bazar ertəsi havanın hərarəti daha da yüksəlməyə baĢladı. ÇərĢənbə axĢamının gecəsi
ətrafa çökmüĢ qaranlıq gündüzün qaynar istisindən sonra boğucu, yorucu bir Ģeyə çevrilib,
havada azacıq belə tərpəniĢ yoxdu; Bayron ayağını evin kandarından içəriyə basan kimi kiĢi
xeylağının umuduna qalmıĢ bir evin kəsif, üfunətli iyindən burun pərlərinin necə gərginləĢdiyini,
bozardığını hiss edir. Haytauer içəri girəndə isə az hərəkətli ĢiĢmanlığın, səliqəsiz oturaq həyatın,
yuyunmağa biganəliyin doğurduğu sallaq, kirli bədənin və kirli paltarın turĢumuĢ iyi daha
dözülməz olur. Ġçəri girərkən Bayron bundan əvvəl bir neçə dəfə olduğu kimi yenə eyni Ģeyi
fikirləĢir: “Bu onun öz iĢidir. Bəlkə də, mən bu cür eləmərəm, ancaq onun üçün bu cür xoĢdur,
bu onun öz iĢidir”. Və bir dəfə, sanki, bunun cavabını tapdığını xatırlayır; qəfil ağlına gəlmiĢdi,
beyni birdən iĢıqlanmıĢdı: “Bu ilahi bir iydir. Əlbəttə, bizə ona görə pis iy kimi gəlir ki, özümüz
pisik, günaha batmıĢıq”.
Yenə də onlar qarĢı-qarĢıya əyləĢiblər – biri üstündə lampa yanan masanın bu, digəri o biri
baĢında. Bayron yenə də oturacağı daĢ kimi bərk kətildə daĢ kimi hərəkətsiz oturub, baĢını aĢağı
dikib. Səsi təmkinlidi, tərsdi, təkcə nəsə xoĢagəlməz deyil, həm də mötəbər, inandırıcı olmayan
bir Ģey haqda danıĢan adamın səsinə bənzəyir.
– Mən ona qalmaq üçün baĢqa bir yer axtarmaq istəyirəm. Elə yer ki, orda çox adam
olmasın. Elə yer ki, o orda...
Haytauer onun aĢağı əyilmiĢ sifətinə tamaĢa edir.
– Köçmək onun nəyinə lazımdı? Bir halda ki, orda rahatdı; bir Ģey olsa qadın da yanındadı.
Bayron cavab vermir. Hərəkətsiz, baĢı aĢağı halda oturub; sifəti sakitdi, inadlıdı; Haytauer
ona baxa-baxa fikirləĢir: “Ona görə belədi ki, çox hadisələr baĢ verib. Həddən artıq çox. ĠĢ də elə
18
6
bundadı. Ġnsan, ağırlığına dözə biləcəyi, yaxud dözməli olduğundan xeyli, müqayisəyəgəlməz
dərəcədə çox iĢlər görür, hərəkətlər törədir. O da bax elə bu cür öyrənib ki, hər Ģeyə dözə, hər
yükü daĢıya bilər. ĠĢ də elə bundadı. DəhĢətlisi də elə budu. Ġnsan hər Ģeyə dözə, hər yükü, hər
cür yükü öz çiynində daĢıya bilər, bilər”. O, Bayrondan gözünü çəkmir.
– Bəs nə olub, bütün bu köç məsələsi miss Birdə görədir?
Bayron əvvəlki kimi yenə baĢını qaldırmır, yenə əvvəlki kimi sakit inadkar səslə danıĢır:
– Ona elə bir yer lazımdı ki, özünü öz evindəki kimi hiss eləsin. Vaxtına çox az qalıb,
pansiondakıların isə demək olar ki, hamısı kiĢilərdir... Ona o vaxta qədər sakit bir otaq lazımdı,
daha ordakı hər at alverçisinin, yaxud hər məhkəmə iclasçısının dəhlizdə ağzına gələni
çərənlədiyi yer kimi yox...
– Anlayıram, – Haytauer deyir. Bayronun sifətini izləyir. – Yəni, istəyirsiniz ki, mən onu
öz yanıma buraxım. – Bayron cavab vermək istəyir, amma o sözünə davam edir; onun da səsi
soyuqdur, rahatdır: – Yox, bu mümkün deyil, Bayron. Əgər bu evdə baĢqa bir qadın da olsaydı,
baĢqa bir qadın da yaĢasaydı, onda baĢqa məsələ. Əlbəttə, adam özü də xəcalət çəkir, burda bu
qədər boĢ yer, sakitlik ola-ola heç nə eləyə bilmirsən. Bilirsiz, mən onu düĢünürəm, özümü yox.
Haqqımda nə danıĢırlar danıĢsınlar, bunun mənim üçün elə bir əhəmiyyəti yoxdu.
– Mən onu demirəm, – Bayron baĢını qaldırmır. KeĢiĢin baxıĢlarını öz üzərində hiss edir.
FikirləĢir Özü bilir ki, mən bunu demirəm. Bilir. Bunu elə belə dedi. Bilirəm indi nə fikirləşir.
Heç mən də ondan başqa şey gözləmirdim. Axı niyə də başqalarından fərqli fikirləşməlidi, lap
elə mənim haqımda olsa belə – Axı yəqin ki, siz özünüz baĢa düĢürsünüz.
Bəlkə də, keĢiĢ baĢa düĢür. Ancaq Bayron baĢını qaldırmır ki, buna əmin olsun. O,
cansıxıcı, yeknəsəq səslə, baĢıaĢağı danıĢmağına davam edir, Haytauer isə həmiĢəkindən fərqli
olaraq belini bir azca dikəldib masanın üstündən qarĢısındakı adamın arıq, pis havalardan
codlaĢmıĢ, çox iĢləməkdən nurlanmıĢ sifətinə baxır.
– Mən sizi bu iĢə bulaĢdırmaq istəmirəm, çünki sizin buna aidiyyətiniz yoxdur. Hətta o
qızın üzünü də görməmisiniz, bundan sonra da çətin ki, görəsiniz. Bunu baĢa düĢmək üçün...
yəqin ki, heç o oğlanı da görməmisiniz. Sadəcə, dedim ki, bəlkə, siz...
Onun səsi qırılır. KeĢiĢ belini dikəldib masanın üstündən ona baxır, ancaq heç bir yardım
təklif etmir.
– Ġnsan nəyisə eləməmək qərarına gələndə, elə bilirəm ki, o özü-özünə güvənməlidi. Ancaq
nəyisə eləmək istəyəndə, məncə, gərək hökmən, kimdən olursa olsun, ala biləcəyi hər məsləhətə
qulaq assın. Sizi isə bu iĢə bulaĢdırmaq istəmirəm. Bu barədə arxayın ola bilərsiniz.
– Deyəsən, anlayıram, – Haytauer deyir. AĢağı əyilmiĢ sifətdən gözünü çəkmir. “Mən artıq
bu həyatdan kənardayam, – o düĢünür. – Buna görə də bu iĢə qarıĢmaq, müdaxilə etmək fayda-