Varolmanэn Dayanэlmaz Hafifliрi
Yüklə 1,43 Mb.
|
|
karşı yürüyüşe çıkmak mümkün. Mümkün olmayan bir sözcüрün yerine başkasını koymak. Vietnam ordusuna yumrukla gözdaрı vermek mümkün. "Kahrolsun komünizm!" diye baрırmak ise olacak şey deрil. 'Kahrolsun komünizm!' Büyük Yürüyüş'ün düşmanlarına ait bir slogandır ve hiç kimse yüzü kızarmadan kendi kitsch'ine ihanet edemez. Bu konuyu açmamın tek nedeni Fransız doktorla, son derece ben-merkezci olduрu için kendini kıskançlık ya da kadın düşmanlıрının kurbanı sanan Amerikalı kadın oyuncu arasındaki anlaşmazlıрı aydınlatmak. Aslında, Fransız doktor son derece yerinde bir duyarlılık gösterisinde bulunmuştu; "Başkan Carter", "geleneksel deрerlerimiz", "komünizmin barbarlıkları", bunların hepsi Amerikan kitsch'inin sözcük daрarına dahildir ve Büyük Yürüyüş kitsch'iyle hiçbir ilgisi yoktur.
Kamboçya sınırına vardılar. Geceleyin küçük bir köyde konakladılar. Kazıklar üzerinde duran evlerin birçoрunu kiralamışlardı. (Düzenli aralarla taşan ırmak, köylüleri yerden yukarıda yaşamak zorunda bırakıyor, domuzlarıysa evlerin diplerinde toplaşıyorlardı.) Franz dört profesörle birlikte aynı odayı paylaştı. Uzaklarda domuzlar viyaklıyor, yanıbaşında ünlü bir matematikçi horluyordu. Sabahleyin yeniden otobüslere bindiler. Sınıra bir mil kala bütün araç trafiрi yasaklanmıştı. Sınıra ancak dar, iki tarafı nöbetçilerle dolu bir yoldan ulaşılabiliyordu. Otobüsler durdu. Fransız temsilciler otobüslerden aşaрı boşalınca gene Amerikalıların kendilerine fark attıklarını, yürüyüşün öncü kolunu oluşturduklarını gördüler. Büyük an gelmişti. Çevirmen çaрırıldı ve uzun bir kavga başladı. Sonunda herkes şunda anlaştı; yürüyüşün başını bir Amerikalı, bir Fransız ve bir de Kamboçyalı çevirmen çekecekti; sonra doktorlar, sonra da geri kalanlar. Amerikalı kadın oyuncu sıranın sonuna düşmüştü.
engel daha -dikenli telle çepeçevre sarılmış iki çimento bloрu- çıkıyor, ancak tek sıra halinde geçmek mümkün oluyordu.
yanlısı ve savaş karşıtı dokuz yüz otuz şarkı yazmış bulunan ünlü Alman şairi ve pop şarkıcısı yürüyordu. Kocaman kara sakalını daha da ortaya çıkaran ve kendisini grubun öteki üyelerinden ayıran uzun çubuрa baрlı beyaz bir bayrak taşıyordu.
bir aşaрı bir yukarı koşuşturuyor, aletlerini çıtırtılar, vızırtılarla işletiyor, en öne koşup duruyor, biraz geri çekiliyor, dizüstü çöküyor, sonra kalkıp daha da öne doрru koşuyorlardı. Ara sıra ünlü bir kişinin adını baрırarak söylüyorlar, o kişi bir an için sesin geldiрi yöne başını çevirdiрinde deklanşöre basıverecek kadar zaman buluyorlardı.
bakıyordu. Sona düşen Amerikalı kadın oyuncu bunun utancına dayanamayarak, harekete geçmeye karar vermiş, yürüyüşün önüne doрru koşmaya başlamıştı. Sanki bir süre ötekilerle birlikte sallanarak gücünü harcamamış bir beş kilometre koşucusu birden fırlamış, rakiplerini bir bir geçmeye koyulmuştu.
için mahçup gülümsemelerle yana çekildiler, ama kadınlar, 'Geriye, sırana dön!' diye baрırdılar.
arkasından beş fotoрrafçı ve iki kameramandan oluşan bir ekip geliyordu.
bileрinden kavradı ve (korkunç bir Ingilizceyle) şunları söyledi: "Ölümcül hasta Kamboçyalıları iyileştirmeye giden doktorlar yararına gösteri yürüyüşü bu, film yıldızları için reklam kampanyası deрil!"
hapsolmuştu, ne yapsa kurtaramazdı. "Allahın belası, ne yaptıрını sanıyorsun sen?" dedi kadın oyuncu (kusursuz bir Ingilizceyle). "Bunun gibi yüz tane yürüyüşe katıldım ben! Yıldızlar olmadan bir yere varamazsınız! Bu bizim işimiz! Ahlaki görevimiz!" "Merde" (Bok) dedi dilbilim profesörü (kusursuz bir Fransızcayla). Amerikalı kadın oyuncu anladı ve gözyaşlarına boрuldu. Bir fotoрrafçı, "Aman bozmayın lütfen!" diye baрırarak onun önünde diz çöktü. Gözyaşları yanaklarında yuvarlanırken kadın oyuncu fotoрrafçının objektifine uzun uzun baktı.
bıraktıрında, kara sakallı ve beyaz bayraklı Alman pop şarkıcısı onu adıyla çaрırdı.
sonra ilgiye her zamankinden daha çok açıktı; Alman şarkıcının yanına koştu. Şarkıcı bayrak sırıрını sol eline geçirdi ve saр kolunu Amerikalı oyuncunun omuzuna doladı. Hemen o an yeni fotoрrafçılar ve kameramanlar sardı çevrelerini. Her ikisinin yüzünü ve ayrıca çok uzun olan bayrak sırıрını aynı kareye sıрdırmakta zorluk çeken ünlü bir Amerikalı fotoрrafçı, bir iki adım geriye gideyim derken bir pirinç tarlasına girdi. Rastlantıya bakın ki bir mayına bastı. Bir patlama oldu ve paramparça olan bedeni havada uçarken Avrupalı aydınlar bir kan duşu aldılar.
kıpırdayamadılar. Gözlerini kaldırıp bayraрa baktılar. Kanla lekelenmişti bayrak. Yeniden dehşete düştüler. Sonra ürkekçe yeniden yukarıya, bayraрa çevirdiler bakışlarını ve dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme belirdi. Garip bir gururla, önceden hiç tanımadıkları bir gururla doluydular; taşıdıkları bayrak kanla kutsanmıştı. Yürüyüşe yeniden katıldılar. ::::::::::::::::: 20 Sınırı küçük bir ırmak oluşturuyordu, ama iki metre yüksekliрinde, Taylandlı nişancıları korumak için üzerine boylu boyunca kum torbaları dizilmiş uzun bir duvar ırmaрı gözlerden gizliyordu. Duvarda yalnız bir tek noktada, ırmaрın iki yakasını birbirine baрlayan köprünün bulunduрu yerde delik vardı. Vietnamlı askerler köprünün öbür tarafında bekliyorlardı, ama son derece iyi gizlendikleri için onlar da görünmüyorlardı. Gene de, biri köprüye adımını attıрı an, göze görünmez Vietnamlıların ateş açacakları gün gibi ortadaydı.
uçlarında yükseldiler. Franz iki kum torbasının arasındaki açıklıktan bakarak neler olup bittiрini anlamaya çalıştı. Hiçbir şey göremedi. Derken o yere daha çok hakkı olduрunu düşünen bir fotoрrafçı bir dirsek atıp onu kenara itti.
bir aрacın muhteşem bir tacı andıran dalları üzerine iri kargalar gibi tünemiş, gözlerini karşı yakaya dikmişlerdi.
bir megafonu dudaklarına götürerek, Kmer dilinde öteki tarafa baрırdı: 'Bu kişiler doktordur; Kamboçya sınırından içeriye geçmek için izin istiyorlar, tıbbi yardımda bulunacaklar; hiçbir politik ard düşünceleri yok, tek düşünceleri insanların yaşamını kurtarmak.' Karşı taraftan gelen cevap şaşırtıcı bir sessizlik oldu. Öyle mutlak bir sessizlikti ki bu, herkesin birden cesareti kırıldı. Sadece fotoрraf makineleri, sessizlikte egzotik bir böceрin ötüşüne benzer sesler çıkararak çıtırdamayı sürdürdüler. Franz birden Büyük Yürüyüş'ün sona ermek üzere olduрu duygusuna kapıldı. Avrupa sessizlik sınırlarıyla çevriliydi ve Büyük Yürüyüş'ün yapıldıрı yer gezegenin ortasındaki küçük bir platformdan başka bir yer deрildi. Bir zamanlar şevkle, itişe kakışa platforma yanaşan kalabalıklar çoktan çekmiş gitmişti ve Büyük Yürüyüş yalnızlık içinde, seyircisiz yapılıyordu. Evet, dedi Franz kendi kendine, Büyük Yürüyüş dünyanın kayıtsızlıрına karşın sürüp gidiyor, ama giderek daha sinirleri yıpratıcı, başdöndürücü oluyor; dün Vietnam'ın Amerikalılar tarafından işgaline karşı, bugün Vietnamlıların Kamboçya'yı işgaline karşı; dün Israil için, bugün Fistinliler için; dün Küba için, yarın Küba'ya karşı -ve hep Amerika'ya karşı; zaman zaman kıyımlara karşı, zaman zaman başka kıyımlara arka çıkmak üzere; Avrupa hep ileriye doрru yürüyor, yürüyor, hiçbir olayı kaçırmasın, her birine yetişsin diye; adımları hızlandıkça hızlanıyor, öyle ki sonunda Büyük Yürüyüş koşan, dörtnala koşan bir insan sürüsü olacak ve platform da günün birinde tek bir nokta olup çıkana kadar küçülecek, küçülecek.
Ve cevap gene sınırsız ve sonsuz derecede kayıtsız bir sessizlik oldu.
sessizlik bir tokat gibi çarpmıştı hepsinin suratlarına. Beyaz bayraklı şarkıcıyla Amerikalı kadın oyuncu bile sarsılmışlar, ne yapacaklarını bilmiyorlardı. Birden çakıp sönen bir içgörü anında Franz ne kadar gülünesi olduklarını gördü, ama bu düşünce onu ötekilerden koparmak ya da ironiye boрmak yerine, idam mahkumlarına duyduрumuz türden sonsuz bir sevgiyle doldurdu içini. Evet, Büyük Yürüyüş sona eriyordu, ama Franz'ın ona ihanet etmesi için bir neden miydi bu? Kendi yaşamı da sona ermiyor muydu birlikte? Yürekli doktorlara sınıra kadar eşlik eden bu insanların teşhirciliрiyle alay etmek ona mı kalmıştı? Gösteri yapmayıp da ne yapsınlardı? Seçenekleri mi vardı?
hazırlayan Praglı editörü aklıma getirmeden edemiyorum. Dilekçesinin tutuklulara bir yarar saрlamayacaрını çok iyi biliyordu. Gerçek amacı tutukluları özgürlüklerine kavuşturmak deрildi; hala korkmayan insanların varolduрunu göstermek istiyordu. Onunki de rol yapmaktı. Ama başka seçeneрi yoktu. Rol yapmakla eyleme geçmek arasında deрildi seçimi. Seçimi rol yapmakla hiç eyleme geçememek arasındaydı. Insanların rol yapmaya lanetlendikleri durumlar vardır. Suskun bir güçle (ırmaрın karşı kıyısındaki suskun güçle, duvardaki suskun mikrofonlara dönüşen polisle) girişilen kavga bir orduya saldıran tiyatro kumpanyalarının kavgasıdır. Franz, Sorbonne'lu arkadaşının yumruрunu kaldırıp öte taraftaki sessizliрe gözdaрı vermesini seyretti. ::::::::::::::::: 22 Çevirmen üçüncü kere megafona baрırarak meydan okudu. Aldıрı cevabın yine sessizlik olması Franz'ın bunaltısını öfkeye çevirdi. Şurada, Tayland'ı Kamboçya'ya baрlayan köprünün birkaç adım ötesinde durmuş, içinde köprüye koşmak, göklere insanın kanını donduran küfürler yaрdırmak ve makineli ateşi takırtıları arasında ölmek için dayanılmaz bir istek duyuyordu. Franz'ın ansızın duyduрu bu istek bize bir şey hatırlatıyor; evet, Stalin'in oрlunu; o da, insan varoluşunun kutuplarının birbirlerine deрecek kadar yakınlaşmalarını, yüce ile sefil, melek ile sinek, Tanrı ve bok arasında bir fark kalmadıрını görmeye dayanamayınca dikenli teller üzerinde, elektriрe kapılarak ölmeye koşmuştu. Franz, Büyük Yürüyüş'ün görkeminin yürüyüşçülerinin gülünç kendini beрenmişliklerine eşit olduрuna, Avrupa tarihinin şanlı gürültüsünün sonsuz sessizlikte kaybolup gittiрine, artık tarih ile sessizlik arasında hiçbir fark kalmadıрına inanmak istemiyordu. Teraziye kendi yaşamını koymak geldi içinden; Büyük Yürüyüş'ün boktan daha aрır çektiрini kanıtlamak istiyordu.
kefesinde bok duruyordu; ötekisinde, Stalin'in oрlu yatıyordu bütün aрırlıрıyla. Ve terazi kıpırdamıyordu.
yetindi ve ötekilerle birlikte, tek sıra halinde otobüslere geri döndü.
var. Hangi tür bakışlar altında yaşamak istediрimize göre dört kategoriye ayrılabiliriz.
gözlerini özlüyor. Alman şarkıcının, Amerikalı kadın oyuncunun, hatta uzun boylu, büyük çeneli, hafifçe kamburunu çıkararak yürüyen editörün durumunda bile bu böyle. Editör okurlarına alışmıştı, günün birinde Ruslar gazetesini yasaklayınca sudan çıkmış balıрa döndü. O tanımadıрı gözlerin yerini hiçbir şey tutamazdı. Boрulacaрını sandı. Sonra bir gün sürekli olarak izlendiрini, konuşmalarının dinlendiрini ve sokakta gizlice fotoрrafının çekildiрini fark etti. Birden anonim gözler buldu üzerinde; oh, yeniden nefes alabiliyordu artık! Duvarındaki mikrofona teatral söylevler çekmeye başladı. Kaybettiрi okuyucu kitlesini poliste bulmuştu. Ikinci kategori bir sürü tanıdık göz tarafından seyredilmek için dirimsel bir gereksinim duyan insanların oluşturduрu kategoridir. Bunlar kokteyl partilerle yemeklerin yorulmaz ev sahipleridir. Seyircilerini kaybettiklerinde yaşam odalarında ışıkların söndüрü duygusuna kapılan birinci kategoridekilerden daha mutludurlar. (Ki bu, birinci kategoridekilerin başına er geç gelir.) Ikinci kategoridekiler gereksindikleri gözleri her zaman bir yerlerden bulup çıkarırlar. Marie-Claude ve kızı ikinci kategoridendirler.
önünde olmak isteyenlerin oluşturduрu kategori. Onların durumu birinci kategoridekilerin durumu kadar tehlikelidir. Bir gün sevdiklerinin gözleri kapanacak ve oda kararacaktır. Ve son olarak da dördüncü ve en ender görülen kategori, varolmayan kişilerin düşsel gözlerinde yaşayanların oluşturduрu kategori var. Bunlar düşçülerdir. Franz, örneрin. Sadece Sabina için Kamboçya sınırına kadar gitti. Otobüs Tayland yollarında sarsıla sarsıla ilerlerken, Franz, Sabina'nın kendisine dikilmiş dalgın bakışlarını üzerinde hissediyordu. Tomas'ın oрlu da aynı kategoridendir. Ona Simon diyelim. (Babasınınki gibi Incil'den alınma bir ad taşıdıрına sevinecektir.) Onun özlediрi gözler Tomas'ınkiler. Dilekçe kampanyasına karıştıрı için üniversiteden atıldı. Çıktıрı kız bir köy papazının yeрeniydi. Onunla evlendi, ortaklaşmacı bir çiftlikte traktör sürücüsü, hiç aksatmadan kiliseye giden bir Katolik ve baba oldu. Tomas'ın da köyde yaşadıрını öрrenince, içini bir sevinç kapladı; kader yaşamlarını simetrik kılmıştı! Bu ona Tomas'a mektup yazma cesaretini verdi. Ondan cevap istemiyordu. Babasından yalnızca gözlerini yaşamına dikmesini istiyordu.
annesini hiçbir zaman sevmedi. Çocukluрundan beri babasını aradı. Babasının kendi doрumundan öncesine rastlayan bir haksızlıрın kurbanı olduрunu, bunun da kendisine yaptıрı haksızlıрı açıklayabileceрini düşündü hep. Babasına hiçbir zaman kızmadı, çünkü onu sürekli kötüleyen annesiyle saf birliрi etmek istemiyordu.
oturdu; sonra Prag'a, üniversiteye gitti. O sırada Tomas cam siliyordu. Simon babasıyla kazara karşılaşabilmek için çoрu kere saatlerce fırsat kolladı. Ama Tomas hiçbir zaman durup onunla konuşmadı.
editörün kaderinin Tomas'a babasınınkini hatırlatmasıydı. Editör, Tomas'ın adını bile duymamıştı. Oedipus yazısı çoktan unutulmuştu. Ona yazıdan sözeden ve Tomas'tan dilekçe için imza istemesini söyleyen Simon'du. Editör 'olur' dediyse, bunu sırf oрlana iyilik olsun diye yaptı, çünkü onu seviyordu.
korkusundan utanç duyuyordu Simon. Babası onu sevmiş olamazdı. Oysa kendisi babasını sevdi. Söylediрi her bir sözü hatırlıyordu ve zaman geçtikçe söylediрi her şeyin ne kadar doрru olduрunu anladı. Onu en çok etkileyen de 'Ne yaptıklarını bilmeyen insanları cezalandırmak barbarlıktır' cümlesiydi. Kız arkadaşının amcası eline bir Incil tutuşturduрunda, özellikle Isa'nın şu sözleri dikkatini çekti: "Baрışla onları, çünkü ne yaptıklarını bilmiyorlar." Babasının inançsız olduрunu biliyordu, ama iki cümle arasındaki benzerlikte gizli bir işaret gördü; babası seçtiрi yolu onaylıyordu.
kendisini ziyaret etmesini isteyen bir mektup aldı. Buluşmaları dostça oldu. Simon sakindi ve hiç kekelemedi. Birbirlerini çok iyi anlamadıklarını fark etmedi bile büyük olasılıkla. Dört ay kadar sonra, Tomas'la karısının bir kamyon altında ezildiklerini bildiren telgrafı aldı. Gene o sıralarda, bir zamanlar babasının sevgilisi olmuş, Fransa'da yaşayan bir kadının varlıрını öрrendi. Adresini buldu. Yaşamını izleyen düşsel bir göze şiddetle gereksinim duyduрu için, ona uzun uzun mektuplar yazacaktı. ::::::::::::::::: 25 Sabina zavallı köylü mektup arkadaşından yaşamının sonuna kadar mektup almaya devam etti. Yurduna olan ilgisi giderek daha çok azaldıрı için çoрunu okumadan bir kenara attı.
ülkeden daha uzaрa, daha batıya. Resimlerini satmakta zorluk çekmiyor ve Amerika'yı seviyordu. Ama sadece yüzeyde. Yüzeyin altındaki her şey ona yabancıydı. Derinde, aşaрıda, ne büyükbaba vardı ne de amca. Kendini bir mezara kapayıp, Amerikan topraрına gömülmekten korkuyordu.
savrulmasını isteyen bir vasiyetname hazırladı. Tereza'yla Tomas aрırlık burcunda ölmüşlerdi. Sabina hafiflik burcunda ölmek istiyordu. Havadan daha hafif olacaktı. Parmenides'in diyeceрi gibi, eksi artıya çevrilecekti.
içinden toplantı yapmak gelmiyordu. Insanlar gruplar halinde çevreyi gezmek üzere daрıldılar; bazıları tapınaklara, bazıları kerhanelere yollandı. Franz'ın Sorbonne'dan arkadaşı geceyi birlikte geçirmelerini önerdi, ama Franz yalnız kalmayı yeрledi. Kendini sokaklara vurduрunda hava hemen hemen kararmıştı. Hep Sabina'yı düşünüp duruyor, onun gözlerini üzerinde hissediyordu. Onun o dalgın bakışını ne zaman üzerinde bulsa, kendinden kuşkuya düşüyordu: Sabina'nın ne düşündüрünü hiçbir zaman tam anlamıyla bilememişti. Şimdi onu rahatsız da ediyordu bunu düşünmek. Onunla alay ediyor olmasındı? Yarattıрı Sabina dinini aptalca mı buluyordu? Artık büyümesi ve kendisini tümüyle ona kendi eliyle yolladıрı genç sevgilisine adaması gerektiрini söylemek istiyor olabilir miydi? Kocaman yuvarlak gözlüklü yüzü gözünün önüne getirince, birden öрrenci sevgilisiyle ne kadar mutlu olduрunu anladı. Birden Kamboçya girişimi ona anlamsız, gülünç göründü. Neden gelmişti? Ancak şimdi anlamıştı nedenini. Gerçek yaşamının, tek ve gerçek yaşamının ne Sabina ne de yürüyüşler deрil, sadece ve sadece gözlüklü kız olduрunu kuşkuya yer bırakmamacasına keşfetmek üzere gelmişti. Gerçeрin düşten öte, çok daha öte bir şey olduрunu bulup çıkarmak için gelmişti!
anlamadıрı bir dilde bir şeyler söyledi. Yoluna çıkan adama şaşkın, ama anlayışlı bir bakışla baktı. Adam eрildi, gülümsedi ve acele acele aрzının içinde bir şeyler geveledi. Ne söylemeye çalışıyordu? Onu bir yere çaрırıyor gibiydi. Adam Franz'ın elini tuttu ve onu bir yere doрru sürüklemeye başladı. Franz birinin yardımına gereksinim duyduрuna karar verdi. Belki de bunca yolu aşıp buralara gelmesinin anlamı vardı gerçekten de. Birisinin yardımına çaрırılmıyor muydu?
biri ondan Ingilizce olarak parasını istedi. O anda gözlüklü kız Franz'ın düşüncelerinden silindi gitti, Sabina gözlerini dikti üzerine; yüce yazgısıyla düşsel Sabina; Franz'a kendini ufacık hissettiren Sabina. Şimşekler çakan gözleri, öfkeli ve hoşnutsuz bakışlarıyla Franz'ı delip geçiyordu. Gene mi oyuna gelmişti? Biri budalaca iyiliрini gene mi sömürmüştü? Yenine yapışan adamdan çekti kurtardı kolunu. Sabina'nın her zaman gücüne hayran kaldıрı geldi aklına. Öteki adamlardan birinin ona karşı kaldırmak üzere olduрu kola sıkıca yapıştı ve kusursuz bir judo hamlesiyle adamı sırtından geriye fırlattı.
üzerindeydi. Sabina bir daha Franz'ın utanılacak bir duruma düştüрünü görmeyecekti! Bir daha hiç geri çekildiрini görmeyecekti! Franz yumuşak ve duygusal olmayı bırakmıştı artık!
Franz'la, Franz'ın saflıрıyla alay ettiklerini sanmışlardı ha! Omuzlarını hafifçe kısmış, gözleri öteki iki adam arasında gidip gelerek ayakta duruyordu. Birden, başına aрır bir şey indi ve o an ikiye büküldü. Bir yere götürülmekte olduрunu hayal meyal seziyordu. Sonra boşluрa fırlatıldı ve düşmeye başladıрını hissetti. Şiddetli bir çatırtı, sonra bilincini kaybetti. Cenevre'de bir hastanede açtı gözlerini. Marie-Claude yataрının üzerine eрilmişti. Ona burada olmaya hakkı olmadıрını söylemek istedi Franz. Hemen gözlüklü kızı çaрırmalarını istiyordu. Bütün düşünceler onunla birlikteydi. Yanında ondan başkasını görmeye katlanamayacaрını haykırmak istedi. Ama konuşamadıрını dehşet içinde fark etti. Gözlerini kaldırıp sonsuz bir nefretle baktı Marie-Claude'a, kaçıp kurtulmak istedi. Ama bedenini kıpırdatamıyordu. Başını, belki onu? Hayır, başını bile oynatamıyordu. Onu görmemek için gözlerini kapadı. ::::::::::::::::: 27 Sonunda, ölümünde karısının olmuştu Franz. Eskiden olmadıрı kadar ona aitti artık. Marie-Claude gereken her şeyi ayarladı; cenazeyi düzenledi, ölüm haberlerini yolladı, çelenkleri satın aldı ve siyah bir giysi yaptırdı -bir gelinlik, aslında. Evet, bir kocanın cenazesi karısının gerçek düрünüdür! Yaşam boyu süren didinip uрraşmalarının zirvesi! Bütün çektiklerinin ödülü!
göрüs gererek, ebediyete göçen kişi için bir huzur kaynaрı olan eşinin sevgisi üzerineydi; son günlerinde Franz da bu kaynaрa dönmüştü zaten. Marie-Claude'un mezarın başında konuşmasını istediрi Franz'ın meslektaşı da öncelikle ebediyete göçenin yürekli eşinden sözetti. Arkada bir yerde, bir arkadaşına yaslanmış duruyordu koca gözlüklü kız. Aldıрı onca hapla, bastırılan hıçkırıkların birleşmesi sonucunda, daha tören sona ermeden bir kasılma nöbeti geldi üzerine. Midesini tutarak öne doрru devrildi, arkadaşı Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|