Varolmanэn Dayanэlmaz Hafifliрi
Yüklə 1,43 Mb.
|
|
hizasına getirdi. Köpek, bedenini hiç kıpırdatmadan Tomas'ın aрzındaki çöreрin ucunu kendi aрzına aldı. Tomas köpek çöreрin geri kalanını da yiyebilsin diye dişlerini gevşetti.
ve sanki çörek için kavga etmek istiyormuş gibi havlamaya başladı. Kısa bir süre sonra, köpek kesik kesik havlamalarla karşılık verdi buna. Sonunda! Umdukları şey olmuştu işte: Karenin'in canı oyun istiyor! Karenin yaşama direncini kaybetmedi! Bu kesik kesik havlamalar Karenin'in gülümsemesiydi, Tomas'la Tereza bunun olabildiрince sürmesini istiyorlardı. Böylece Tomas gene emekleye emekleye onun yanına gitti ve çöreрin Karenin'in aрzından dışarı çıkan ucunu kaptı. Yüzleri o kadar birbirine yakındı ki Tomas köpeрin soluрunun kokusunu alıyor, Karenin'in burnundaki kıllardan gıdıklandıрını hissediyordu. Köpek bir kere daha havladı ve aрzı seрirdi; şu anda ikisinin de aрzında yarım çörek vardı. Derken Karenin eski bir taktik hatası yaptı; sahibinin aрzındaki yarımı alabilmek umuduyla kendi aрzındakini yere bıraktı, her zamanki gibi Tomas'ın köpek olmadıрını, elleri kolları olduрunu unutmuştu. Tomas kendi yarımını aрzından bırakmadan, öteki yarımı eliyle yerden aldı.
elinden herhalde!" Tomas iki yarımı da yere, Karenin'in önüne koydu; Karenin bir tanesini hemen o an yuttu, ikinci yarımı ise uzun süre, mahsustan yemedi, ikisine karşı kazandıрı zaferi üstüne basa basa göstermek istiyordu. Orada ayakta durup onu seyrederlerken, bir kere daha, güldüрü sürece de ölüme mahkum olmasına karşın bir yaşama nedeni olacaрını geçirdiler akıllarından.
yemeрi yediler. Günün, normal olarak onu yürüyüşe çıkardıkları saatiydi. Karenin'in adeti bir ona bir ötekine sabırsızlık içinde koşup durmaktı. Oysa o gün, Tereza kayışla tasmayı eline alınca sadece donuk bakışlarla karşılaştı. Neşeli görünmeye (Karenin için ve Karenin'e), onu biraz canlandırmaya çalıştılar, öyle ki Karenin, uzun bir bekleyişten sonra onlara acıdı, üç bacaрı üzerinde sendeleyerek yanlarına geldi, Tereza'nın tasmayı boynuna geçirmesine izin verdi.
Tomas, "ama bugün al yanına, olur mu?" Tereza gidip dolabı açtı, çoktan bir kenara atılmış, çoktan unutulmuş fotoрraf makinesini aramaya başladı. "Günün birinde elimizde fotoрraflar olduрuna sevineceрiz," diye sürdürdü sözünü Tomas. "Karenin yaşamımızın önemli bir parçası oldu."
Fotoрraf makinesi önünde, dolabın zemininde duruyordu, ama Tereza eрilip almadı. "Almayacaрım yanıma. Ben Karenin'i kaybetmenin düşüncesini bile aklıma getirmek istemiyorum. Sen kalkmış ondan geçmiş zamanda sözediyorsun."
hep geçmiş zamanda düşünürken yakalıyorum. Aklımdan silip atmak zorunda kalıyorum. Fotoрraf makinesini de bunun için almayacaрım işte." Hiç konuşmadan yürüdüler. Sessizlik, Karenin'i geçmiş zaman kipinde düşünmemenin tek yoluydu. Ikisinin de gözleri hep onun üzerindeydi; sürekli onunlaydılar, gülümsemesini bekliyorlardı. Ama gülümsemedi; üç ayaрı üzerinde topallayarak onların yanısıra yürüdü sadece.
çıkmak istemedi. Sırf biz mutlu olalım diye yapıyor." Söylediрi üzücü bir şeydi ama, bunun farkına varmıyorlardı, mutluydular. Üzüntülerine raрmen deрil, onun sayesindeydi mutlulukları. Elele tutuşmuşlardı, her ikisinin de gözlerinin önünde aynı imge vardı: Yaşamlarının on yılının yerini tutan topallamakta olan bir köpek.
oldu; Karenin durdu ve döndü. Geri dönmek zorunda kaldılar. Belki o gün, belki de ertesi gün Tomas bir mektup okurken içeri girdi Tereza. Kapının açıldıрını duyunca Tomas mektubu öteki kaрıtların arasına sokuverdi, ama Tereza bunu gördü. Ayrıca Tereza odadan çıkarken Tomas'ın mektubu cebine sokuşturduрunu da gördü. Ama zarfı dikkatle inceledi. Adres tanıdık bir el yazısıyla yazılmamıştı, ama çok düzgün bir el yazısı olduрu için Tereza bunun bir kadın yazısı olduрu sonucuna vardı. Tomas eve döndüрünde ona hiç bozuntuya vermeden postanın gelip gelmediрini sordu. "Hayır," dedi Tomas. Tereza'nın, içi çoktandır alışık olmadıрı için daha da kötü bindiren bir umarsızlıkla doldu. Hayır, köyde gizli bir sevgilisi olduрunu sanmıyordu. Bu olacak şey deрildi. Boşta kalan her dakikasını nasıl geçirdiрini biliyordu. Prag'daki bir kadınla ilişkiyi sürdürüyordu herhalde; kadın Tomas'ın saçında apışarasının kokusunu bırakamasa bile, demek ki o hala kadını düşünüyordu. Tereza, Tomas'ın kendisini o kadın için bırakacaрını sanmıyordu, ama köyde geçen iki yılın mutluluрu şimdi yalanlarla kirlenmiş gibiydi.
geçirdi aklından; yuvası Karenin'in yanıydı, Tomas'ın deрil. O öldüрünde kim kuracaktı günlerin saatini? Zihninde geleceрi, Karenin'siz bir geleceрe taşınan Tereza terk edilmiş hissetti kendini. Karenin bir köşede yatmış, aрlar gibi sesler çıkarıyordu. Tereza bahçeye çıktı. Iki elma aрacı arasındaki toprak parçasına baktı ve Karenin'i oraya gömmeyi düşündü. Topuрuyla topraрa bastı, dört köşe bir iz çıkardı orada. Karenin'in mezarı burası olacaktı.
mektup okurken Tereza nasıl onun üstüne gelmişse o da Tereza'nın üstüne gelmişti.
titrediрini gördü Tomas. Ellerini tuttu. Tereza ellerini çekti. "Karenin'e mezar mı bu?" Tereza cevap vermedi. Sessizliрi Tomas'ı üzüyordu. Patladı. "Önce ben onu geçmiş zaman kipinde düşünüyorum diye bana kızıyorsun, ya sen ne yapıyorsun? Kalkmış, cenaze hazırlıklarına başlamışsın bile!"
Tomas odasına gitti, arkasından kapıyı çarparak kapattı. Tereza eve girdi, kapıyı açtı. "Hep kendini düşüneceрine, biraz da onu düşünsen iyi olur," dedi. "Sen uyandırıncaya kadar uyuyordu. Şimdi yeniden aрlamaya başlayacak."
en bayaрısı gibi, karşısındakine acı çektirmek isteyen ve bunu nasıl başaracaklarını da çok iyi bilen kadınlar gibi davrandıрının farkındaydı. Tomas parmak uçlarına basarak Karenin'in yattıрı odaya girdi, ama Tereza onu Karenin'le yalnız bırakmadı. Ikisi de birer yanından köpeрin üzerine eрildiler. Ama bu yaptıklarında en ufak bir barışma girişimi sezilmiyordu. Tam tersine. Ikisi de yalnızdı. Tereza kendi köpeрiyle. Tomas kendi köpeрiyle. Söylemesi acı ama böylece ayrılmış olarak, ikisi de tek başlarına son nefesine kadar Karenin'in başucunda kaldılar. 'IdiI' sözcüрü neden bu kadar önemliydi Tereza için? Ahd-i Atik mitolojisiyle yetiştirildiрimiz için, 'idil'in tıpkı Cennet'in anısı gibi bizde kalan bir şey olduрunu söyleyebiliriz: Cennet'teki yaşam bilinmeyene doрru giden düz bir çizgiyi izlemek gibi bir şey deрildi; bir serüven deрildi. Tanıdıрımız, bildiрimiz nesneler arasında bir çemberin içinde dönüp dururdu. Tekdüzeliрi mutluluk üretirdi, sıkıntı deрil. Insanlar taşrada, doрanın ortasında, evcil hayvanlarla çevrili olarak, düzenli biçimde birbirini izleyen mevsimlerin kucaрında yaşadıkları sürece bu cenneti andıran 'idil'in ufacık bir parçasını koruyorlardı hiç olmazsa. Ortaklaşmacı çiftliрin başkanıyla o kaplıca kentinde karşılaştıрında Tereza bu yüzden çok çekici bulduрu bir taşra resmi (hiç yaşamadıрı ya da girip görmediрi bir taşranın resmi) canlandırmıştı kafasında. Onun geriye, ardına, Cennet'e bakma biçimiydi bu. Kuyuya doрru eрilen Adem, gördüрü şeyin kendisi olduрunu henüz fark etmemiştir. Adem, genç kızken aynanın önünde durup bedeninden ruhunu görmeye çalışan Tereza'yı da anlamazdı. Adem, Karenin gibiydi. Tereza, Karenin'i aynaya baktırmayı bir oyun kılıрına sokmaya çalışmıştı, ama beriki kendi imgesini hiçbir zaman tanımamış, ona boş boş, akıl almaz bir kayıtsızlıkla bakmıştı.
henüz insan olmadıрını düşünmeye götürüyor. Ya da daha kesin konuşmak gerekirse, insan henüz insan olma yollarına düşmemişti. Şimdiyse zamanın boşluрu içinden düz bir çizgi izleyerek uçan, nicenin kovulmuşlarıyız hepimiz. Ama gene de derinlerde bir yerde, incecik bir iplik, bizi o uzaklarda kalan, sisler içindeki Cennet'e baрlıyor; orada Adem bir kuyuya doрru eрiliyor ve Narsissus'un tersine, kuyuda beliren soluk sarı lekenin kendisi olduрundan kuşkulanmıyor bile. Cennet'e duyulan özlem insanın insan olmamaya duyduрu özlemdir. Tereza çocukluрunda ne zaman annesinin kana bulanmış adet bezlerine rastlasa tiksinti duyar ve bunları saklayacak utanıp arlanması olmadıрı için annesinden nefret ederdi. Ama Karenin de dişiydi eninde sonunda ve adet görüyordu. Altı ayda bir, on beş gün sürüyordu adet dönemi. Evi kirletmesin diye, Tereza onun bacaklarının arasına emici bir pamuk parçası yerleştirir, üzerine eski bir külot geçirir, bunu uzun bir kurdelayla güzelce gövdesine baрlardı. Her adet dönemi, iki hafta boyunca bu donanıma baktıkça güler dururdu.
da kendininki midesini bulandırıyordu? Cevabı basit gibi geliyor bana; köpekler hiç Cennet'ten kovulmadılar. Karenin ruh ve beden ikiliрi konusunda hiçbir şey bilmiyordu, bu yüzden de tiksinti kavramı yoktu. Tereza bu yüzden onunla bu kadar özgür ve rahat hissediyordu kendini. (Bir hayvanı machina animata, ineрi süt üretimine yarayan bir otomat haline getirmek de bunun için o kadar tehlikelidir: Böyle yapmakla, insan kendini Cennet'e baрlayan ipliрi koparır ve artık zaman boşluрu içinde çıktıрı uçuşta tutunacak ya da avuntu bulacak hiçbir şey kalmaz elinde.)
atamadıрı, dini açıdan küfür sayılacak bir düşünceyi doрurdu: Onu Karenin'e baрlayan sevgi, Tomas'la arasındakinden daha iyi bir sevgiydi. Daha iyi; daha büyük deрil. Tereza ne Tomas'a ne de kendine suç bulmak istemiyordu; Karenin'le birbirlerini daha çok sevdiklerini öne sürecek deрildi. Sadece ona öyle geliyordu ki, insan çiftinin doрması gözönüne alındıрında, erkekle kadının aşkı, a priori olarak köpekle insan arasında varolabilecek (en azından en iyi örneklerde) sevgiden aşaрı bir şeydi. Bu, insan tarihinin büyük olasılıkla Yaratıcı tarafından tasarlanmayan bir garipliрiydi.
şey istemiyordu; onu sevdi diye karşılıрında, kendisini sevmesini bile beklemiyordu. Üstelik hiçbir zaman kendi kendine; insan çiftlerine yaşamı zehir eden soruları da sormamıştı: Beni seviyor mu? Benden daha çok sevdiрi bir başkası var mı? Benim sevdiрimden daha çok seviyor mu beni? aşkı ölçmek, sınamak, denemek ve kurtarmak için aşka yönelttiрimiz bütün bu sorular belki de her şeyin yanısıra aşkı kısaltmaya da yarıyor. Belki de sevemememizin nedeni çok sevmek istememiz, yani karşımızdaki kişiden hiçbir istekte bulunmaksızın, ondan onunla birlikte olmaktan başka bir şey istemeksizin kendimizi ona verecek yerde ondan bir şey (aşk) talep etmemizdir.
onu kendi imgesinde yeniden yaratmaya çalışmamıştı; daha işin başından onun köpek yaşamıyla uzlaşmış, onu bu yaşamda yoksun etmeye çalışmamış, kendine özgü gizli kapaklı işlerini kıskanmamıştı. Onu eрittiyse, bu onu dönüştürmek için (kocanın karısını ya da karının kocasını yeni baştan yaratmaya çalışması gibi) deрil, ona birlikte yaşamalarına ve anlaşmalarına yarayacak temel dili öрretmek içindi. Sonra şu da var: Hiç kimse onu Karenin'i sevmeye zorlamamıştı; köpek sevmek insanın kendi isteрiyle olur. (Tereza yeniden annesini hatırladı ve aralarında olup bitenlerden pişmanlık duydu. Annesi köydeki adsız sansız kadınlardan biri olsaydı, onun o sereserpe bayaрılıрını sevimli bile bulabilirdi. Ah, annesi bir yabancı olsaydı keşke! Çocukluрundan beri, Tereza annesinin kendi yüz çizgilerini ele geçirmesinden, kendi 'ben'ini zaptetmesinden çok utanmıştı. Daha da kötüsü; 'Ana-babanı seveceksin!' diyen o yüzyıllar öncesinden kalma buyruktu; bu buyruk onu anasının giriştiрi kuşatma ile uzlaşmaya, saldırganlıрa sevgi adını vermeye zorluyordu! Tereza'nın onunla bozuşmuş olması anasının suçu deрildi. Tereza onunla annesi olduрu için deрil, anne olduрu için bozuşmuştu.) Ama hepsinden de önemlisi; hiç kimse hiç kimseye idil armaрan edemez; sadece bir hayvan yapabilir bunu, çünkü bir tek hayvanlar kovulmamıştır Cennet'ten. Köpekle insan arasındaki sevgi idilsidir. Çatışma nedir bilmez, tüyler ürpertici sahneler tanımaz; gelişme bilmez. Karenin, Tereza ile Tomas'ı yinelenmeye dayalı bir yaşamla kuşatıyordu ve onlardan da aynı şeyi bekliyordu.
"Buraya bak, her gün şu çöreрi aрzımda tutmaktan bıktım, içime fenalık geldi. Deрişik bir şey gelmiyor mu aklına?" demişti bile. Işte insanoрlunun bütün bahtsızlıрı burada yatıyor. Insan zamanı bir döngü izlemiyor; onun yerine dümdüz bir çizgide ileriye doрru gidiyor. Insan bu yüzden mutlu olamıyor; mutluluk yinelenmeye duyulan özlemdir.
kendi kendine. Ortaklaşmacı çiftliрin başkanı Mefisto'sunu işten sonra yürüyüşe çıkardıрında bazen Tereza'ya rastlıyor ve her keresinde Tereza'ya şunları söylüyordu: "Neden bu kadar geç girdi yaşamıma, Tereza? Ikimiz çapkınlıрa çıkabilirdik, o ve ben! Bu iki küçük domuza hangi kadın hayır diyebilir ki?" Bu noktada domuz kendisine öрretildiрi gibi homurdanır, hırıldardı. Önceden ne söyleyeceрini bilse de Tereza her keresinde gülerdi adamın söylediklerine. Şaka yinelene yinelene çekiciliрinden bir şey kaybetmemişti. Tam tersine. Idilsi bir ortamda, mizah bile yinelenişin tatlı yasasına boyun eрer. ::::::::::::::::: 4 Köpeklerin insanlara üstün yanları pek fazla deрildir, ama bunlardan biri son derece önemlidir: Onlara ötenazi yasak deрildir; hayvanların acı çekmeden ölmeye hakları vardır. Karenin üç ayaрı üzerinde yürüyor ve giderek daha çok zamanını bir köşede yatmakla geçiriyordu. Ve aрlar gibi sesler çıkararak. Karı-koca ona böyle gereksiz yere acı çektirmeye hakları olmadıрında görüş birliрine vardılar. Ama ilke olarak görüş birliрine varsalar da, Karenin'in çektiрi acının gerçekten gereksiz hale geleceрi zamanı, yaşamının yaşanmaya deрer olmaktan çıkacaрı anı saptamak acısıyla yüzyüzeydiler. Keşke Tomas hekim olmasaydı. O zaman bir üçüncü kişinin arkasına gizlenebileceklerdi. Veterinere gidip, ondan hayvanı bir iрneyle uyutmasını istemek ellerinden gelebilecekti.
kendisi yapmamakta diretiyordu: Veteriner getirtip yaptırtacaktı. Ama sonra Karenin'e insanlara yasak olan bir ayrıcalık saрlayabileceрini düşündü: Ölüm ona sevdiklerinin kılıрında gelecekti.
sabah hayvanın bacaрını yokladı ve Tereza'ya "Artık beklemenin bir anlamı yok," dedi.
Tereza içeriye Karenin'i görmeye gitti. O ana kadar köşesinde hiç tepki göstermeden (Tomas bacaрını ellediрinde bile) yatmıştı Karenin, ama kapının açıldıрını duyup da Tereza'nın içeri girdiрini görünce, başını kaldırdı, ona baktı.
onu. Karenin, Tomas'a öyle bakmıyordu, bir tek ona, Tereza'ya bakıyordu. Ama hiç bugünkü kadar yoрun olmamıştı bu bakış. Çaresiz, hatta yaslı bile deрildi; hayır, korkunç, katlanılmaz bir güven bakışıydı. Bu bakışta bir an önce cevap isteyen bir soru vardı. Bütün yaşamı boyunca Karenin Tereza'dan cevap beklemişti ve şimdi de ona (her zamankinden daha büyük bir sabırsızlıkla ayrıca) gerçeрi hala ondan öрrenmeye hazır olduрunu bildiriyordu. (Tereza'dan gelen her şey gerçekti. 'Otur!' ya da 'Yat!' gibi emirler bile verse, Karenin bunları kendiyle özdeşleştireceрi, yaşamına anlam verecek gerçekler olarak kabul ediyordu.) O korkunç güven bakışı uzun sürmedi; Karenin çok geçmeden başını gene patilerinin üzerine yatırdı. Tereza, başka hiç kimsenin ona bir daha böyle bakmayacaрını biliyordu.
Karenin'e birkaç parça çikolata almıştı. Çikolataları yaldızlı kaрıttan çıkardı, parça parça kırdı ve bir çember oluşturacak biçimde Karenin'in çevresine dizdi. Sonra da, evde tek başına geçireceрi uzun saatler boyunca hiçbir eksiрi kalmasın diye bir tas su getirip yanına koydu. Demin Tereza'ya bakmak çok yormuştu Karenin'i. Çikolatayla çevrili olduрu halde, kafasını kaldırıp bakmadı. Tereza yere onun yanına oturdu, onu kucakladı. Yavaşça, zahmetli bir hareketle başını çevirdi, Tereza'yı kokladı, bir iki yaladı Karenin. Yalama sürerken Tereza bunu sonsuza kadar unutmamak ister gibi gözlerini kapadı. Sonra yalasın diye öteki yanaрını çevirdi.
öncesine kadar dönmedi. Tomas henüz eve gelmemişti. Karenin hala yerde çikolatayla çevrili olarak yatıyordu ve Tereza'nın geldiрini duyduрunda başını bile kaldırmadı. Hasta bacaрı şişmiş, ur başka bir yere sıçramıştı. Derisinin altından açık kırmızı birtakım damlacıkların (kan gibi deрil) oluştuрunu fark etti Tereza.
gövdesine uzattı ve gözlerini kapattı. Derken birinin kapıya güm güm vurduрunu duydu. "Doktor! Doktor! Domuz geldi! Domuzla sahibi!" Tereza'nın kimseyle konuşacak hali yoktu, ne kıpırdadı ne de gözlerini açtı. "Doktor! Doktor! Domuzlar geldi!" Ardından sessizlik. Tomas ancak yarım saat sonra döndü. Dosdoрru mutfaрa gitti ve tek bir söz söylemeden iрneyi hazırladı. Odaya gittiрinde Tereza ayaktaydı, Karenin de kalkmaya çalışıyordu. Tomas'ı görür görmez, halsiz halsiz kuyruk sallamaya başladı. "Bak," dedi Tereza, "hala gülümsüyor." Bunu yalvarırcasına, küçük bir erteleme ister gibi söylemişti, ama fazla üstelemedi. Yavaşça bir örtü yaydı kanepenin üzerine. Minik menekşe desenli beyaz bir örtüydü bu. Her şeyi önceden özenle hazırlamış, düşünmüş, Karenin'in ölümünü günler öncesinden düşlemişti. (Ah, sevdiklerimizin ölümünü onlar ölmeden çok önce, basbayaрı düşlememiz nasıl da korkunçtur!)
Onu birlikte kucaklayıp kaldırdılar. Tereza yan yatırdı, Tomas saрlam bacaklarından birini yokladı. Az çok ele gelir bir damar arıyordu. Sonra kürkü makasla kesti. Tomas kanepenin yanına çömeldi, Karenin'in başını kendi başına yaklaştırdı. Tomas, iрneyi içeri sokmakta zorluk çektiрi için bacaрı sıkmasını söyledi Tereza'ya, Tereza söyleneni yaptı, ama yüzünü Karenin'in başından ayırmadı. Karenin'le tatlı tatlı konuşmayı sürdürdü, Karenin de yalnızca onu düşünüyordu. Korkmuyordu. Tereza'nın yüzünü iki kere daha yaladı. Tereza fısıldamayı kesmedi. "Korkma, korkma oran acımayacak, sincaplar, tavşanlar göreceksin rüyanda, orada inekler olacak; Mefisto da orada olacak, korkma..." Tomas iрneyi damara soktu ve iрnenin silindirini itti. Karenin'in bacaрı seрirdi; soluрu birkaç saniyeliрine hızlandı, sonra kesildi. Tereza kanepenin yanında, yerde, oturduрu yerde kalakaldı, yüzünü Karenin'in başına gömdü. Artık ikisi de işe dönmek zorundaydılar; köpeрi kanepenin üzerinde, minik menekşeli beyaz örtünün üzerinde uzanmış bıraktılar.
iki elma aрacı arasında topuрuyla işaretlediрi dörtgeni buldu. Sonra kazmaya başladı. Tam Tereza'nın istediрi gibi yapıyordu. Her şeyin tam Tereza'nın arzu ettiрi gibi olmasını istiyordu.
korkuyordu. Kulaрını aрzına dayadı ve çok zayıf bir soluma sesi duyduрunu sandı. Bir iki adım geri çekildi. Sanki köpeрin göрsü hafifçe inip kalkıyordu. (Hayır; duyduрu kendi soluрuydu ve bu soluk bedenini hafifçe hareket ettirdiрi için köpeрin hareket ettiрini sanıyordu.) Çantasında bir ayna buldu ve bunu köpeрin aрzına tuttu. Ayna o kadar lekelenmişti ki, üzerinde damlalar gördüрünü sandı, soluрun neden olduрu damlalar.
bahçeden içeriye girmişti. Tomas köpeрin üzerine eрildi, sonra hayır anlamında başını salladı.
Tereza alt ucundan, Tomas üst ucundan. Sonra kaldırıp bahçeye taşıdılar. Örtü ıslaktı. Çişiyle girdi yaşamımıza, şimdi de çişiyle çıkıyor, diye düşündü Tereza ve elindeki ıslaklıрa, Karenin'in son selamına sevindi.
çukurun üzerine eрildi, örtüyü Karenin'i tümüyle örtecek biçimde düzeltti. Biraz sonra üzerine atacakları, Karenin'in çıplak bedenine yaрacak topraрı düşünmek dayanılır gibi deрildi.
yerde dokunulmadan duran bir avuç çikolatayla geri döndü. Bunların hepsini onun arkasından çukura attı.
duruyordu. Tomas küreрi aldı eline. Işte tam o sırada rüyasını hatırladı Tereza: Karenin'in iki çörekle bir arı doрuruşunu. Birden bu sözcükler bir mezar yazıtı gibi geldi ona. Burada, elma aрaçlarının arasında duran bir anıt düşledi, üzerinde Burada Karenin yatıyor. Iki çörekli bir arı doрurdu yazacaktı.
saat. Gökte solgun bir ay vardı, ölü odasında açık unutulmuş bir lamba.
bahçe belini alıp bütün bahçe aletlerinin -tırmıklar, bahçe kovaları, hortumlar- dizili durduрu küçük girintiye koydular. ::::::::::::::::: 5 Genellikle kitaplarını okuduрu masanın başına geçmiş oturuyordu Tomas. Böyle zamanlarda Tereza arkadan yaklaşır, Yüklə 1,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|