54-Diyalektik Nedir indd

tuldu. Ve Solcu sapıklar devrim hazımsızlığına uğradılar. Kustukları 
fikirler, devrimci değil, Devrim lafı ve görünüşü altında kötü Anarşi, 
tersine Gericilik ve Solcu Oportünizm, yani Trotskizm idi. Trotskistler, 
değişen somut şartları hiçe sayarak, hız almadan atlamak istiyorlardı. 
Hâlbuki, onların sözlerine uyulup önlerindeki uçurumdan hazırlıksız 
ve körü körüne atlanılsaydı, yeterli hız alınmadığı için uçurumun ta 
dibine düşülmüş olacaktı. 
Solcu sapıkların başlıca iddiaları: 
1- İşçi-Köylü İttifakını hiçe saymak; 
2- İşçi Sendikalarını hiçe saymak; 
3- Bir Memlekette Devrimi hiçe saymak... idi. 
1- Köylülüğün, Savaş ve Devrimde açılan yaralarını kapatması, ge-
rileyen köy üretimini geliştirmesi ve Sovyet Devrimi'ni anlayıp hazmet-
mesi için, iç ve dış barış devri ile beraber Lenin NEP (yani, Yeni Ekonomi 
Politikası) sistemini ileriye sürdü. Bu politika ile, genellikle küçükbur-
juvazi ve özellikle köylü tabakaları, İşçi Sınıfıyla birleşmenin yararlığını 
ve meyvelerini toplayacaklar, Sosyalist kuruluşa manen ve maddeten 
daha elverişli bir durumda katılacaklardı. "Solcu"lar NEP düşmanlığı ile 
sahneye atıldılar. Gerçekte bunların NEP'e ve İşçi-Köylü İttifakına karşı 
ateş püskürmelerinde hiçbir "orijinallik" ve yenilik yoktur. Çünkü o tez, 
hemen hemen aynen Sağcı Oportünistlerin ve II. Enternasyonal Koca-
karılarının ağzında evvelce gevelenmiş bir bakla idi. Gerek Sağcılar, ge-
rek Solcular köylü aleyhtarlığı yaparlarken, Parti'nin "burjuvalaştığını" 
yahut Devrim'in "boğuntuya geldiğini" ileriye sürerlerken, kendilerini 
güya fazla İşçici, fazla Devrimci, fazla Sosyalist gösteriyorlardı yahut 
öyle zannediyorlardı. Gerçekte, Stalin'in defalarca açığa çıkardığı gibi, 
onların dedikleri aynen kabul edilse, her şeyden evvel, İşçi Sınıfının 
kuvveti azımsanmış veya hiçe sayılmış olurdu. Köylüleri doğru yoldan 
Sosyalizme götüremeyecek bir İşçi Sınıfı, zayıf ve beceriksiz bir İşçi 
Sınıfı olurdu. Bunu iddia eden Solcular, demek köylülere değil, işçilere 
güvenemiyorlardı. İşçi sınıfına güvenemeyenlerin ise, herkesten daha 
İşçici geçinmesi bir sahtekârlıktı. Doğrusu, bu efendilerin dedikleri so-
mut olarak hayata geçirilirse, NEP'ten vazgeçilse; hem köy ekonomisi 
geri kaldığı için Sosyalist kuruluşa yardım edemez, hem İşçi Sınıfı bü-
yük bir kitle olan küçükburjuva müttefiklerinden mahrum kalır, hem 
de köylülük işçileri bırakıp burjuvaziden yana geçerdi. Böylece, yalnız 
ve azlıkta kalan İşçi Sınıfı ezilir, kapitalist gericiliğine yol açılırdı. Yani, 
gerek Sağcı, gerek Solcu Oportünistler, sözde aşırı İşçici gibi gözükür-
lerken, işte İşçi Sınıfını arkadan vurmuş, güya "Devrimci" laflar altında 
Sosyalist Devrimini baltalamış oluyorlardı. 
2- Toplumda somut olarak devrim durumu geçtiği zaman, Sen-
dika faaliyeti gibi geniş kitle eğitimi faaliyetlerini hiçe saymak, Dev-

---

rime daha az büyük bir düşmanlık değildi. Solculara göre: Mademki 
Devrimciler III. Enternasyonal'i kurmakla Sendikalist ve Reformist II. 
Enternasyonal'i inkâr etmişlerdi, demek III. Enternasyonal sırf Dev-
rimle, "Sürekli Devrim"le uğraşmalıydı. Sendika ve Reform işleri Dev-
rimcilere yaraşamazdı! Çünkü, "Solcu"lara göre, Sendikalizm ve Re-
formizm gerici II. Enternasyonal'in illetiydi... Solcuların bu "parlak" 
yanlışa düşmeleri, olanları Diyalektiğin somut gözlüğüyle göremeyiş-
lerindendi. Solcular, Sendika işini miskin, eskimiş ve kötü bulurlarken, 
isterik hanımefendiler gibi, kendi küçükburjuva tahammülsüzlüklerini 
göstermekten başka bir şey yapmıyorlardı. Hâlbuki Devrim objektif 
ve somut devrimci şartlardan çıkagelir. Şu veya bu küçükburjuva iste-
riklerinin arzularından değil. Devrim devrinde devrim taktiği ne kadar 
zorunlu idiyse, durgun devirlerde bilinçli evrim ve reform hareketlerini 
başaran taktik de tıpkı o kadar zorunlu idi. Bütün dünya devrimcileri, 
yeni şartlara uygun olan bu yeni taktiğe kafalarını ve adımlarını uydur-
malıydılar. Yoksa, devrimcilikleri ve Diyalektik Maddecilikleri lâkırdıda 
kalırdı. Hele, devrimin muzaffer olduğu ülkede, Sovyetler memleke-
tinde, Sosyalist yapısı için İşçi-Köyü İttifakı ne kadar zorunlu idiyse, 
ekonomik ve sendikacı kitle faaliyeti, her türlü geniş kitle teşkilâtı da o 
kadar zorunlu idi. Bunu görmemek için kör olmak lâzımdı. Onun için, 
değişen şartları anlamak istemeyenlere şöyle bağırılıyordu: 
"Eski şekiller çatladı, zira, işler öyle bir noktaya geldi ki eski şekiller 
içindeki içerik, -proletarya karşıtı, gerici içerik- ölçüsüz gelişti. Şimdi 
bizde uluslararası devrim bakımından öyle sağlam, öyle kuvvetli, öyle 
kudretli bir emek içeriği (Sovyetler İktidarı, Proletarya Devrimi) var 
ki, o, ister eski, ister yeni, beğendiği şekillerde kendini gösterebilir 
ve göstermelidir. Yalnız yeni şekilleri değil, eski şekilleri de diriltme-
ye, fethetmeye, emrine almaya muktedir ve zorunludur. Hem bunu 
eskiyle uzlaşmak için değil, eski ve yeni tekmil ve bütün şekilleri Ko-
münizmin tam ve sonuncu, kesin ve dönmez zaferini başarabilmek 
için yapmalıdır." [Lenin, Solcu Çocuk Hastalığı, (Collected Works, 
C. 31, s. 103)] 
3- "Solcu" Oportünistler iç politikada İşçi-Köylü İttifakını gerilemek 
sayıyorlar, Sendikacı ve iktisadi mücadeleyi eskimiş buluyorlar... Ya ne 
istiyorlardı? Devrimi dış politika ile başarmak istiyorlardı! Delilleri de, 
görünüşe bakılırsa parlaktı: Sosyalist Devrimi uluslararası bir hare-
ketin ürünü değil miydi? Şu halde, o Devrimi başarmak için de, gene 
bir memleket sınırlarından dışarıya taşırmak gerekti... Sapıkların bu 
kanaatleri, yukarıki tezlerinin kaçınılmaz sonucuydu. Mademki mem-
leket içinde İşçi-Köylü İttifakına ve geniş işçi teşkilâtlarına inanmıyor 
ve güvenmiyorlardı, bir kere muzaffer olmuş Devrimi -hangi somut 
şartlarla, nasıl ve niçin muzaffer olduğuna hiç bakmaksızın- yaşatmak 

---