241
qarışdı:
–Elə demə. Biz qocalara çox da etibar yoxdur. Gedəndə
borclu gedək?
Şofer dedi:
–Əmi can, borclu borclunun sağlığını istər.
–Elədir. Amma borc almaq başlanan yerdə dostluq pozular.
Şofer yenidən başını bu yana çevirdi:
–Borclunun duaçısı alacaqlıdır.
Sən demə zərb-məsəllər kitabının ikinci cildi rulun dalında
imiş.
Qoca:
–Borc igidin qamçısıdır, – dedi.
Şofer buna da cavab tapdı:
–Borcdan qorxan qapısını gen açmaz.
–Borc gülə-gülə gedər, ağlaya-ağlaya gələr.
Şofer ağzını açıb cavab vermək istəyirdi ki, qoca əlinin
işarəsi ilə onu saxladı:
–Oğul, – dedi,– sən öz işində ol. Bizi sağ-salamat şəhərə
çatdır. Deyir borc verməklə tükənər, yol getməklə.
Bununla, da söhbətə son qoyuldu.
Mən sərnişinlərə göz gəzdirdim. Bütün sifətlərdə, hətta
yorğun sifətlərdə belə xoş bir təbəssüm vardı. Amma qəribədir,
mənim yanım boş idi. "Tülküsifət" qonşumun nə vaxt, harada
və necə düşdüyünü hiss etməmişdim. Bəlkə də o, heç yox idi.
Əyilib pencərədən baxdım. Buludlar bir qədər çəkilmişdi.
Arvadın mehriban sifəti gözüm qarşısından getmirdi. Onun
çöhrəsi xəyalımda Zivər xalanın obrazı ilə eyniləşirdi. Zivər
xala da etibarlı insandır. Həm də mehriban, qayğıkeş. Bu
qayğıkeşlik Qəmərə də keçib. Qəmərin də ki, yaralı yeri
Fuaddır. Məncə dünyada hamıdan artıq Fuadı istəyir. Fikir
verirəm, həmişə gözü onun üzündədir. Mən bayaqkı fikirlərimi
yada salıb utandım. Məgər Qəmərə Fuadın şöhrəti gərəkdir?
Ona gərək olan yalnız qardaşının daxili rahatlığı, dincliyi, əsəb
sakitliyidir. Şöhrət kimə lazımdır? Hər halda Fuadın özünə
downloaded from KitabYurdu.org
242
lazım deyil. Fuada yalnız inam, etiqad lazımdır. Öz-özünə
inanmaq, gördüyü işin xeyirliliyi, insanlara gərəkliyi, etiqadı
lazımdır. Əgər o, buna inanmasa, işinin səmərəsini, insanlara
xeyrini görməsə onda... Yox, bu, belə olmamalıdır. Fuad
meydana nə qədər mühüm şeylər – həyatının mənasını,
ömrünün qayəsini, yaşayışının, diriliyinin məqsədini
qoymuşdu. O, yanıla bilməz. Bu qədər şeyi meydana atmaq
üçün cəsarət lazımdır. Belə cəsarət Fuadda varmı?
Dünən Tərlan az qala batmışdı. Xilas qayığı gələnəcən on
adam batıb gedərdi. Fuadın özünün həyatı bir tükdən asılı
qalmışdı. Bir an içində onun özü də, ümidləri də, illərlə
yuxusuz gecələrini, yorucu gündüzlərini qurban verdiyi işi də
məhv olub gedə bilərdi. O, heç bir zaman üzgüçülük
məharətindən, öz qoçaqlığından danışmazdı. Lakin biz
özümüzə gələnəcən o suya cumdu. Mən ki, onun xasiyyətinə
yaxşı bələd idim, bəs neyçin onun dünənki hərəkəti məni
heyrətdə buraxmışdı? Hər halda mən Fuadı yaxşı tanıyırdım.
Adamı tanımaq üçün bəzən iyirmi il, bəzən iyirmi dəqiqə lazım
olur. Bayaqkı arvad heç fikrimdən çıxmır. Nə deyirsiniz deyin,
amma adamı dərhal tanıyırsan, pis adamı bir az çətin
tanıyırsan, amma aqibətdə onu da tanıyırsan.
Yəni doğrudanmı mən elmi şurada Fuadı müdafiə eləsəm,
məni pis adam, dostbaz sayarlar? Bəlkə elə mən bundan
qorxduğum üçün Fuadı müdafiə etmək istəmirəm? Axı, mən
"Bu təcrübələr mübahisəlidir" deyərkən səmimi qəlbdən
danışmıram. Axı, mən bu cümləni deyəndə yalnız bircə məqsəd
güdürəm – özümü dostbazlıq ittihamlarından qorumaq. Yox,
mən heç kəsdən, heç nədən qorxmuram. Bəs onda məsələ
nədədir Mən həştad faiz əminəm ki, Fuadın təcrübələri
doğrudur. Bəs iyirmi faiz? Məsələ də bu iyirmi faizdədir...
Birdən Fuad müvəffəqiyyətsizliyə uğradı? Mən bundan
qorxurdum. Yox, yox, dostbazlıq haqqında bayağı
söhbətlərdən, məsuliyyət şərikliyindən qorxmurdum. Mən
Fuadın elmi vicdanına, onun daxili inamına, öz-özünə olan
downloaded from KitabYurdu.org
243
etibarına dəyəcək zərbədən sarsılacağından qorxurdum. Lakin
indi elə bil aylardan bəri çəkdiyim bu qorxu birdən-birə yox
olurdu. Məndə Fuadın işinə, onun mübahisəli təcrübələrinə elə
inam, elə etibar hissi əmələ gəlmişdi ki, çoxdan bəri özümü
belə arxayın hiss eləməmişdim. Əlbəttə elmi şurada çıxış
etməzdən əvvəl dönə-dönə o təcrübələri yoxlamaq lazımdır.
Mən onları şəxsən özüm yoxlayacağam. Mən bu yoxlamaların
müsbət nəticəsinə artıq həştad yox, yüz faiz əminəm. Daha
doğrusu, doxsan doqquz faiz elmi dəqiqlik tələb edir.
Kefim yenə durulmuşdu. Balaxanı şosesində avtobusa
gənclər doluşdular. O saat da bərkdən "Ala göz" mahnısını
oxumağa başladılar. Qabaq cərgədəki uşaq onlardan qorxub
ağlamağa başladı. Təsbehli kişi zənbilindən bir salxım qara
şanı çıxardıb uşağa uzatdı:
–Al, bala, al, ağlama, hə pişt, hə pişt.
Uşaq sakit oldu.
Avtobus Bakıya girdi.
Yağış kəsdi...
1962
downloaded from KitabYurdu.org
244
QARAGİLƏ
Rübabə Muradovanın xatirəsinə1
Musiqi şöbəsinin məsul redaktoru İmran bir əlində qələm
sabahkı verilişlərin proqramını nəzərdən keçirirdi. Onun başı
üstündə dayanmış Tahir izahat verirdi:
–7.15-də opera musiqisi. – "Koroğlu", "Sevil", "Vətən". –
Sabahkı proqramı o hazırlamışdı – 8.20-də rəqslər. 9.40-da aşıq
musiqisi. 10.15-də simfonik saat. 11.00. Muğamat konserti.
12.50–də... 13.30–da... 17.15-də....
İmran diqqətlə qulaq asırdı. Onun heç bir etirazı yox idi.
Proqram rəngarəng, maraqlı tərtib olunmuşdu.
–20.30–da lirik mahnılar. "Küçələrə su səpmişəm", "Aman
ovçu", "Bəxtəvər oldum" – Tahir susdu.
İmran başını qaldırdı:
–Yaxşı sonra?
Tahir bir an duruxdu, sonra qətiyyətlə əlavə etdi:
–Bir də Eldar Musayevin "Rəna" mahnısı.
İmran təəccüblə ona baxdı.
–Düzdür, İmran müəllim, – Tahir izah etməyə başladı, – bu
mahnını bu gün vermişik, amma...
–Nə amma?
Tahir özü də bilmirdi "nə amma?". Amma o, İmrana necə
başa salsın ki, mahnını bu gün ondan xəbərsiz veriblər, nahaq
veriblər. Bu mahnı məhz sabah, özü də məhz 20.30-da
getməlidir.
Gənc bəstəkar Eldar Tahirin dostu idi. Amma məsələ bunda
deyil. Rəna Eldarın nişanlısıdır, mahnı ona həsr olunub, amma
məsələ bunda da deyil. Məsələ ondadır ki, sabah Rənanın ad
günüdür. Tahir Eldara söz vermişdi: onlar Rənagilə girib
paltolarını çıxaran dəqiqələrdə Eldar cibindən hədiyyəsini – cib
radiocihazını çıxaracaq, Tahir də deyəcəkdi: Eldar, bir Bakını
downloaded from KitabYurdu.org
Dostları ilə paylaş: |