Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- AYDINLA SÖHBƏT
tıxışdırdıqları süni ərzağın bir gün problem yarada biləcəyi heç ağlının ucundan da keçməmişdi. Ancaq sonra bütün etibarlı loğmanların ağzını arayıb öyrəndi ki, sən demə, belə bir xəstəlik varmış. Mənşəyi, səbəbi nə olur olsun! Oğlunun mayası insan yaratmaq gücündə deyil. Durulaşıb, çürüyüb... nə istəyirsən de... sonuc birdir! İqtidar yerindədir, daha pərtlik yaratmaz, inşallah, ancaq uşaq gözləməsin. Yasa çevrilən bu bəd xəbər Baş həkim üçün gözlənilməz deyildi. Zərif və iqtidarpərəst ürəyi nazirin üzüntüsünə dözmədi: “Tək ölümə çarə yoxdur, cənab nazir, inşallah bir şey fikirləşərik”. Aslan nazirin qəzəbi kədərinə qarışmış gözləri təəccüblə ona çevrildi. Ürəyinə gələn qara-qura fikirlər damarlarını partladacaqdı sanki: – Bunun nə çarəsi olacaq? Allahın işinə kim əl apara bilər? Baş həkim halını pozmadan: – Dünyada çoxdan bəri belə hallarda süni mayalamadan istifadə edirlər. Nazirin hövsələsi daralmışdı: – Nə süni mayalama? Ərin toxumu yaramayandan sonra neyləmək olar? – Bu, təbabətdə yeni inqilablardan biridir, cənab nazir. Bir çox ölkələrdə banklar yaradılıb. – Sənin başın xarab olub, deyəsən. Bankın bura nə aidiyyəti? – Mən toxum bankını nəzərdə tuturam, uşaq əmələ gətirmək üçün lazım olan kişi spermasının saxlandığı banklar... Milli banklar da var, millətlərarası banklar da. Baş həkim öz-özünə düşünürdü ki, sizin yığdığınız və dünya banklarında qoruduğunuz pullar da elə o sperma kimi bir şeydir, buna görə də adı gözəl tapıblar: sperma bankı. Toxum bankı deyib camaatı çaşdırsalar da əsl adı belədir! – Bizdə də tətbiq olunur bu? Bizdə də var belə bir bank? Baş həkim qürurla: – Çoxdan! – dedi. – Məxfilik qorunmaq şərtilə, alınan toxum ana bətninə yerləşdirilir. Ölkəmizdə bu yolla dünyaya gəlmiş uşaqların dəqiq sayını da deyə bilərəm. – Bir az susub əlavə elədi: – Banka müraciət eləmək istəməsəniz, başqa variant da var. – O nə variantdır? – Donordan da istifadə eləmək olar. Nazir sərt bir tövrlə: – Olmaz! – dedi. Baş həkim sözünün qəbul ediləcəyinə əmin bir halda: – Sirr tam qorunur. Donor kimə yardım etdiyini bilmədiyi kimi, yardım edilən də toxum sahibini tanımır... Hər şeylə maraqlanan nazir nədənsə belə uşaqların sayını soruşmadı, aldığı bu məlumat o qədər gözlənilməz olmuşdu ki, başqa təfərrüatlarla maraqlanmağa hövsələsi çatmamışdı. Başını tutub oturmuş və bəlkə Baş həkimi də unutmuşdu. Bir xeyli beləcə tərpənməz və səssiz-səmirsiz qalandan sonra başını qaldırıb diqqətlə həkimə baxdı və: – Yaxşı, qərarımı deyərəm sənə. Söhbətimiz bu otaqdan çıxsa, başın göydə fırlanacaq! Baş həkim: – Başqa necə ola bilər? Bunu heç gənclərin özləri də bilməyəcək, bu da bir müalicə müdaxiləsidir, heç nədən şübhələnməyəcəklər... – deyərək otaqdan çıxdı. Tədarükünü görməliydi. “Nazir bilmir ki, çevrəsində olan adamlardan neçəsinin sevərək bağrına basdığı körpə məhz bu yolla dünyaya gəlib. Yaxşıdır, ya pisdir bu iş? Hökm vermək çətindir. Bir yandan baxanda doğrudan da inqilabdır, bir çox ailənin həsrətinə son qoyur, ailənin dağılmaq təhlükəsinin qarşısını alır. Lakin nəslin qorunması baxımından bu bir fəlakət və ya bir çox fəlakətlərin başlanğıcıdır... Çünki bu yolla doğulub böyüyən uşaqların kökünün hara, hansı insana, hansı irqə, hansı soya bağlı olduğunu kimsə müəyyənləşdirə bilməz. Bəlkə heç bu maya də təbii deyil. İndi süni insan yaratmaq yarışına giriblər. Bəlkə insanları da meyvə kimi hibrid, qarışıq toxumdan almaq istədilər. Onda nə olacaq? Kim çıxacaq bu yazıq anaların qarnından? İki ay sonra Sunay ərinin boynunu qucaqlayıb, sevinə-sevinə “hamiləyəm” dedi. İllər keçdi. Aslan nazir dünyasını dəyişdi. Oğlu heç bir maneəsiz, Allahın hökmü beləymiş kimi, keçdi yüksək vəzifəyə. Öz belindən gəldiyinə şübhəsi olmayan oğlu da yavaş-yavaş böyüyüb qoşuldu yuxarı dairələrin uşaqlarına, yaşıdlarına. Bütün seçilmiş məmur ailələrində olduğu kimi, uşaqlar ata-ana mehrindən daha çox, dayə mehribanlığı görmüşdülər. Onları inandırmışdılar ki, ataları olmasa, dövlətin işləri getməz, buna görə də hər zaman məşğuldurlar. Zarafat deyil, bu boyda dövlət onların qartımış, daha doğrusu yorulmuş çiyinləri üstündə qərar tutub. Sabah özləri gedəndə bacarar-bacarmaz demədən, uşaqlarını soxacaqlar öz yerlərinə. Amma bu yeni nəsil də qəribədir, görkəmləri heç açmır adamı. Bir az da indiki futbol komandalarına bənzəyirlər: yerlidən çox, gəlmə. Sarı, qara, qızılı... Bir millətin övladları, amma hərəsi bir rəngdə. Gənclikdən bədənləri lət bağlamış, kəlpeysər, şişman, döşləri qadın döşü kimi sallaq, gözləri süzgün, əlləri nazik və tərli... Bir sözlə, erkəkliklə qadınlıq arasında bir varlıq. Bunlar da cəhənnəm. Danışıq ədaları lap müdhişdir. Ana dillərində sanki məcburiyyət üzündən və elə eybəcər, qarışıq ləhcələrlə danışırlar ki, adamın dəymişi qalmışkən kalı tökülür...” Burda akademikin əsəri qırılmışdı... Bu hekayəni gözdən keçirib qurtaranda birdən qovluqları vərəqləməyinin səbəbini tapdı. Terror və repressiyalar haqqında kitabdan sonra onu mənəvi terror daha çox düşündürürdü. Gen savaşı! Bütün dünyanı fəlakətə aparan, qiyaməti yaxınlaşdıran səssiz savaş... Birdən-birə anladı ki, bu kitabları ayırmağın mənası yoxdur, çünki adını nə qoyursan-qoy: bütün bu savaşlar, repressiyalar milləti düşünülmüş və planlı şəkildə məhv etməkdir... AYDINLA SÖHBƏT Dostları və yetirmələri onun bu qədər gücü, enerjini hardan aldığına heyrətlənirdilər. Bəziləri zarafatla: “Onun enerji mənbəyi öz qəzəbidir” – deyirdi. Bəziləri isə onun gücünün ziddiyyətli xarakteriylə bağlı olduğuna inanırdı. Çünki yetirmələrini göyə qaldırmağı bacardığı kimi, bir səhvlərinə görə silib ata da bilərdi. Bir insanın içində bir neçə insan birləşmişdi. Təkbaşına bir institutun işini görürdü. İnstitutda akademikin ara-sıra beş-on gün, necə deyərlər, qeybə çəkilməsinə öyrəncəliydilər. Yenə səfərdən dönmüş və gələn kimi institut dəhlizləri canlanmışdı. İlk növbədə şöbə müdirlərini yığmışdı. – Aral gölünün taleyini müzakirə edirdik. Bu dəfə Nukusda yığışmışdıq, – dedi. Türküstanın başının üstünü almış bu fəlakətlə bağlı beynəlxalq komitənin üzvü olduğunu bilirdilər, bu haqda çox yazmışdı. Ancaq ölkə daxilindəki çətin vəziyyət hamının əl-qolunu bağlamışdı. Buna baxmayaraq, Ziyad bəy imkan tapıb getmişdi. Əməkdaşların baxışındakı sualı sezmək çətin deyildi və gözləmədən özü açdı sözü: – Başımızda bu qədər dərd varkən, Aral hardan çıxdı? – deyənlər olur. Onları başa düşürəm. Ancaq bu gün hər bir ekoloji hadisəyə ciddi yanaşmaq lazımdır. O da ola Aral gölünün quruması. İran tarixi şöbəsinin müdiri: – Aralın quruması bizə də təsir göstərirmi? – Əlbəttə göstərir. Bizə də, İrana da. Ancaq hətta bizə təsiri olmasa da, Mərkəzi Asiya xalqlarının başının üstünü almış fəlakətə biganə qala bilmərik... Hələ Urmiyə gölünün də qurumaq qorxusu var. Bu fəlakətlərin türk dünyası üçün nə demək olduğunu bilirsiniz? *** Akademikə hər şeyi bəyəndirmək olmurdu. Bəzi işçilərinin tənbəlliyi onu bezdirmişdi və onları demək olar ki, adam yerinə qoymurdu. İstehza ilə danışır, üstdən aşağı baxırdı. Dostları çoxdu, bir yandan da ölkədə baş verən dəyişikliklə bağlı yanına gəlib-gedənlərin arası kəsilmirdi. Akademik Mirzəzadənin adını eşidəndə qalxıb qapıda qarşıladı onu. Gələn də onun kimi tanınan, öz sahəsinin dünyaca şöhrətli alimi idi. Gec-gec görüşdüklərindən söhbətləri umu-küsü ilə başladı, sonra Ziyad bəy: Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|