Alatoran-15-an-son-2010-1: Layout qxd
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
АЛАТОРАН № 15, YANVAR 2010 104 Şüşə sındırılmayana qədər bu divlərə ölüm yox idi. Bu məmləkətdə heç kəs heç kəsi ürəkdən sevməzdi. Birinin ayağına dəyən daş o birinin ürəyinə ağrı verməzdi. Heç kəsin heç kəsə ürəyi yanmazdı. Heç kəs heç kəsə ürək qızdırmazdı, ona görə də ürəyini açmazdı. Heç kəs ürəklənib qəhrəmanlıq göstərməzdi. Kimsənin ürəyi yaralı deyildi, ürəyinə dağ çəkilmiş bir div belə yox idi. Bu divlər ürəkdən gülüb ürəkdən ağlamazdılar. Heç kəs ürəyində danışmazdı, hamı fikirləşərdi. Heç kəsin ürəyi heç kəsi tutmazdı; bu üzdən də çox nadir hallarda evlənmələr olardı – ürəksiz. Bu divlərin ürəkləri heç vaxt ağrımazdı, ona görə də infarkt sözünü eşitməmişdilər. Onlar ürəklərini gücə salmazdılar, ona görə çox güclü idilər. Onların heç nə üçün ürəkləri getməzdi, onlar üçün əvəzedilməz heç nə yox idi. İçərilərində nə ürəyi düz olan var idi, nə də ki, ürəyi xain. Onların ürəklərinin götürmədiyi heç nə yox idi, hər şeyi qəbul edərdilər. Onların ürəyi bulanmazdı, hər şeyi yeyərdilər. Onların ürəyi döyünməzdi, daha çox daşa bənzərdi. Bir dəfə necə oldusa balaca bir divin böyüməsindən illərlə bir-birindən xəbərsiz qalan valideyn divlərin xəbəri olmadı və bu div ürəyi ilə birgə böyüməyə başladı. Ürəksizlər içində yaşayan ürəkli div elə bil cəhənnəmdə idi. – Axı ürək bizim nəyimizə lazımdır? O, bizə mane olardı. Orqanların ən gərəksizi ürəkdir. Ona görə biz onu özümüzdən kənarlaşdırırıq. Ürəklə yaşamaq özündə ölüm gəzdirməkdir. Ürəyimizi özümüzlə gəzdirmirik, ona görə də ölmürük. Sakit, həyəcansız, laqeyd, ağıllı, rahat bir ömür sürürük. Məqsəd budur. Divlər onu başa salmağa çalışırdılar. Ürəkli divin o anda az qalırdı ürəyi ağzına gəlsin, ürəyinin qanı vururdu beyninə. Çığıra-çığıra soruşurdu: – Axı ürəksiz yaşamaq da ölü kimi yaşamaqdır! Siz yaşamırsınız, mövcud olursunuz! Həm də əgər ürək belə gərəksizdirsə, niyə ürəyinizdən ölürsünüz? Divlər əvvəl bu sualı mənasız adlandırıb uzun-uzun çərənləyirdilər. Son nəticədə də heç biri ona cavab verməzdi. Ürəkli divi heç kəs duymurdu, lakin ona qulaq asar, onu anladıqlarını bildirərdilər, sonra gülümsəyərək laqeyd-laqeyd hərə gedərdi öz işinin dalınca. Div də qalardı ürəyi partlaya- partlaya. O, divləri ürəkdən sevirdi, ona görə də onlara ürəkdən nifrət edirdi. Div dərdləri ilə birgə böyüyə-böyüyə sürətlə qocalmağa başladı. Əvvəllər onu dinləyənlər qısa müddətli təəccüblənirdilər, indi daha onu görənlər o cür təəccüblənirdilər: divlər ölkəsində ondan başqa qocalan yox idi. Ürəkli div axırda o qədər qəzəbləndi ki, bütün divlərin şüşələrini sındırmaq qərarına gəldi. Lakin elə yoldaca ürəyi yumşaldı, elə peşman oldu ki, yazıq, hönkür-hönkür ürəkdən ağlamağa başladı. Ağlaya-ağlaya divin ürəyi partlayıb öldü. Divlər bir neçə gün sonra ürəkli divin ölümündən xəbər tutdular. Xeyli fikirləşib yüngülvari qəmlənmək qərarına gəldilər. Və yenidən rahat, şad-xürrəm yaşamağa başladılar. Babi Cokonda Parij, Parij Fransanın baş kəndi dünyanın kültür mərkəzi turistlərin sevimli şəhəri snoblar məskəni Luvrla fəxr edirsən s.kilmiş Cokondayla zirehli şüşə arxasında əbədi oturmuş vəziyyətdə maygülü sifət pul makinası muzey pulkəsəni xadiməsi nəzarətçisi işçisi ancaq sənə hər şeydən çox bilet satmaq yaraşar əbədi baxırsan yuxulu gözlərinlə dünyanın hər yerindən milyonlarla insana bilet satırsan sənin mızmırıqlı üzünə baxmağa gəliblər indisə deyilənə görə sənin ərinin - Leonardonun anasını Azərbaycandan qaçırdıblar İtaliyabaycana o qadın sənin ərini doğub bu o deməkdir ki əziz Cokonda sən özün də azərbaycankasan elə bil bazarda oturmusan pul yığırsan fransalılara АЛАТОРАН № 15, YANVAR 2010 105 Mirmehdi Ağaoğlu Seyyid_2001@yahoo.ca İçinə “A” hərfi yazılmış dairə h e k a y ə E lə bilirsiz mən dəliyəm? Ya da mənim başıma hava gəlib? Axı məni niyə gətirib bu sarsaq dəlix- anaya salmısınız? Burda heç adamla düz - əməlli salamlaşmırlar da. İçəri girmişəm, əl verib görüşmək yerinə sizin o qolları arxaya sarınan iyrənc xalatınızı əynimə geyindirirlər. Məni burda uzun müddət saxlamaq fikriniz varsa heç olmasa icazə verərsiz kitablarımı bura gətirdərəm. Nə istəyirsiz axı məndən? Nədə günahkaram? Mən axı dedim sizə ona xəbərdarlıq etmişdim. O isə mənim xəbərdar- lıqlarımı dinləmədi, hətta bir - iki dəfə məni təhqir də etdi, hədələdi. Bəs bu məmur özbaşınalığı deyilmi? Göt boyda idarədə mirab – qədimdə su işlərinə baxanlara deyərdilər – işləyir, amma digəl ki, öz hoqqabazlığı ilə beş binanın camaatını daşşağına sarıyıb. Axı neyləyəydim? ANS - ə zəng vurdum mənə bildirdirlər ki, yol çox uzaq olduğu üçün gələ bilməzlər, sərf eləmir, bizim rayona gəlmək üçün gərək heç olmaya bir dənə ciddi hadisə baş verə. Sonra da telefonçu qız mənə nə desə yaxşıdır? “Heç bu yaxınlarda sizin rayonda qətl filan olmayıb ki? Qətl olsa mütləq gələrik. Çalışın qətl hadisəsi namus üstündə olsun. Bu daha cəlbedici gəlir izləyicilərə. Bu yaxın ərəfələrdə elə bir hadisə baş versə dərhal bizə zəng edin, həm gəlib o qətli çəkərik, həm də sizin su probleminizi işıq- landırarıq”. Bu qonşuları deyirəme. Başqa vaxt məhəllədə azca o yan bu yana qaçan kimi, ya da kiminsə maşınının ətrafında dolanan kimi gözüm çıxdıya salırlar. “Ay dəli qaç ordan, maşını cızarsan” nə bilim daha nə. Bir dəfə hətta qonşumuz Mehman səhər təzə maşının böyründə cızıq gördüyü üçün məni altına salıb döymüşdü ki, guya onun təzə maşınının mən cızmışam. Heç kəs də uşağını mənimlə oynamağa qoymur. Guya mən dəliyəm. Özü də zırından. Heç mən özüm də məhəllə uşaqları ilə oynamağı sevmirəm. İşləri məni ələ salmaq, bir də kənara uçan topun dalınca yollamaqdır. Bu qonşular təkcə mənim üzərimə xoruzlanmağı bilirlər. Bunların əlindən bayıra da çıxa bilmirəm. Mənim başıma min oyun açırlar, amma di gəl ki miraba bir söz də deyə bilmirlər. Başqa vaxt məhəllədə əlləri ciblərində zağar-zağar o tərəf bu tərəfə gəzən dümbəyqarın kişilər hava qaralcağın bir də gördün əllərinə vedrə alıb düşdülər məhəlləyə və başladılar evlərinə su daşımağa. Sonra da hər iki əllərində vedrə osdura – osdura mərtəbələri dırmaşırlar. Bu dümbəyqarınların biri də mirabdan şikayət etmək fikrinə düşmür. Bəlkə qorxurlar mirabdan? Qorx- urlarsa bə niyə bir yerə yığışan kimi başlayırlar bir – birlərinə hərbə - zorba gəlməyə, öz “qəhrəmanlıq”larından danışmağa, əsgərlikdə filankəsi döyməklərindən, işdə bəhmənkəsin başına min oyun açmaqlarından dəm vurmağa? Bizim mirab da çox qəribə oğlandır. Onu heç məhəllədə görməzsən. Yalnız binalara su vuranda gözə dəyir. Məhəlləyə gəlib bir - bir mənzillərin qapılarını döyəcləyib su pullarını istəyir. Bax onda əsl mərəkə düşür məhəllədə. Özü də bu dava - dalaşları salan yalnız qadınlardıya. Bizim məhəllənin də qadınlarından keçməyəsən, hamısı ataman şeylərdir. Heç məhəllənin kişiləri onların əllərinə su tökməyə də yaramazlar. Bu mirabın şakəridir. Suyu bir həftə qaydasında verəndə, bir ay gecikdirər. Həftələrlə mənzillərdə içməyə bir stəkan su tapılmaz, əlüzyuyanlarda çirkli qab-qacaqlar qalaqlanar, hamam ləyənlərində paltarlar aşıb – daşar, sakinlərin sir- sifətlərindən kir - kərmə yağar. Nasosxanaya da zəng edib soruşanda o qədər bəhanələr gətirər ki, adamın əli üzündə qalar. Bir dəfə deyir ki, nasoslar xarab olub. O biri dəfə deyir ki, nasosxananın işıq idarəsinə borcu olduğu üçün işığı kəsiblər. Başqa birində deyir ki, məhəllənin kanalizasiyanın axdığı nəcis anbarı dolduğuna görə su verilişi anbar boşaldılana qədər müvəqqəti dayandırılıb. Keçən dəfə də nə desə yaxşıdır? “Su çənlərinə gecə şəhərdə dolaşan inəklərdən biri düşüb boğulduğu üçün onu çıxartmaqla məşğuluq”. Bizim inəklərdən də heç olmaz. Elə bil başlarına yer qəhətdir. Ya gərək binaların ətrafında otlayalar, ya da zibillikdə. Bir də görürsən ki, budur bir sürü inək icra hakimiyyətinin bi- nasının qabağından keçən asfalt yolun ortasında oynaşır, Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|