Alatoran xancan kərimov varlıq və Yoxluq Arasında
Yüklə 2,83 Kb. Pdf görüntüsü
|
138 xoşbəxtlik sizi tapmalıdır. Xoşbəxtlik bəlkə də dünən əqrəb- lər saat tam üçü göstərdiyində Washington küçəsindən keçirdi, bəlkə də bugün saat beş radələrindən yaxınlıqdakı otelin lobi- sində olacaq ya da bəlkə də xoşbəxtlik sabah səhər saatlarında sahildə gəzəcək. Şans yaradaraq xoşbəxt olma ehtimalını artır- maq olar, ancaq siz yenə də onun sizi tapmasını gözləməlisi- niz. Xoş bir bəxtiniz olmalıdı ki xoşbəxt olasınız. Xoşbəxtlik bəlkə bir insandı, bəlkə bir kölgə, bəlkə gerçək bir xəyal ya sadəcə xəyaldan ibarət bir reallıq. Ya da bəlkə xoşbəxtlik sadə- cə bir düşüncə idi. Maviyə görə xoş-bəxtlik həyatdakı təsadüflərin kəsişmə nöqtəsiydi. Həyat bir müstəvidirsə, o müstəvidəki sonzus düz xətlər həyatdakı fərqli seçimlərin sayıdır və insan o müstə- vidəki sadəcə bir nöqtədir. Hərəkət edərək digər düz xətlər- lə kəsişən bir xətt yaradır insan. Seçimlərinin limitli olduğu dünyada nə qədər çox hərəkət etsə o qədər çox ehtimal yara- da bilər özünə. Ona görə bir şəhərdən başqasına, bir ölkədən başqa ölkəyə, bir qadından başqa qadına, bir işdən başqa işə qaçmışdı həmişə və hamısını yarım qoymuşdu. Acgözlüyünü doyurmağa çalışmışdı. Hər nə qədər seçimlərin arxasınca qaç- maq bütün seçimləri seçə bilmədiyi üçün onu tam məmnun etmirdisə də, ən azından bu reallıqdan uzaqlaşdıraraq diqqətini dağıdmağa kömək edirdilər. Beləcə hamı öz şansını yaradırdı. Hərəkət edərək şansını artıra bilərsən. Təsir əks təsirə bərabərdir. Nyutonun üçüncü qanunu. İstədiyini əldə etmək üçün öz şansını yaratmalı və təsadüflərin kəsişmə nöqtələrindən keçməyə çalışmalısan. Bu əziyyət tələb edir, ancaq kifayət qədər cəhd etsən, bəlkə istədi- yini əldə edərsən. Ölmək, - deyə düşündü yenidən - peşmanlığınını yaşama- yacağın tək seçim ölümdür. Möhtəşəm bir hiss idi bunu dü- şünmək. Bir qərar verirsən və heç vaxt peşman olmursan, eh- timalı belə yoxdu. Bundan daha gözəl nə ola bilərdi? Ölümü düşünmək onu həmişə rahatlatmışdı. Bu düşüncə insana sanki istədiyi hər şeyi etmə azadlığı verirdi. Ölməyi gözə alaraq ya- 139 şamaq möhtəşəm bir şey idi. Necəki itirəcək heç nəyi olma- yanlar itirməkdən heç vaxt qorxmazdılar, bu da elə. Başına bir silah dayanılsaydı, vur deyə biləcək qədər cəsarətli hiss edirdi o anlarda. Möhtəşəm bir hissi idi bu. Başını qaldırıb buludlara baxdı. Xoşbəxt görünürdülər. Bu- ludların axışında şüuraltısının hakimiyyəti altına keçdi Mavi. Baxdığı buludlar qıvrılıb qorxulu ilana çevrildilər. Hər tərəfi qaranlıq basır və qorxunc ilanın dəhşətli sarı gözləri ona baxa- raq dilini oynadırdı. Sonra uşaq vaxtı təkrarlayan aralıqlarla gördüyü o yuxudakı ilana çevrilir, qapı deşiyinin içində qıvrı- laraq onu izləyən ilan olurdu. Sanki bir şeylər demək istəyirdi və illərdi arxasındaydı. Bəlkə də onun əzrailiydi. Ondan qorx- madığını göstərmək üçün düz gözünün içinə baxırdı Mavi. İlan yox olur və ətrafı duman bürüyürdü. Duman səhradakı toz buluduna çevrilir və toz buludunun içindən şimal küləyini arxasına almış bir atlı gəlirdi yəhər üstündə, başı dik və məğ- rur. Atlı onun yanından keçərkən səhnə yavaşlayır, hər şey bir anlıq donur və cəngavər başını yavaşca çevirərək ona baxaraq keçirdi yanından, dəbilqəsinin içindən sadəcə gözləri görülür- dü. Sanki xəyal ona bir şeylər deyir ancaq o heçnə anlamırdı. Quru yarpaqlar arasında eşələnən kiçik bir dələnin çıxardı- ğı səs fikrini dağıtdı. Təpəliyə çatmışdı. Qalxıb sakit və kim- səsiz bir qayanın üstünə oturdu. Ətrafda çox da kimsələr yox idi. Yanda qayaları dələrək qərbə doğru uzanıb gedən çay var idi. Çayın şəffaf suyunun sanki sinəsinə axtığını hiss etdi. Ət- rafdakı üstü divar yazıları ilə dolu iri qayalar kiçilmiş nəhəng dağları xatırladırdılar. Hər tərəfləri rənglənmiş, üstlərinə şəkil- lər çəkilmiş və sloqanlar yazılmışdı. Hər təpənin ya qayanın üstündə aralıqlarla bir yalnız oturub şəhərin yüksəkdən gö- rüntüsünü ya günbatımını izləyərdi adətən. Yada psixodelik maddələrin təsirində gənclər ağacların arasında özlərini itirib reallıqdan qaçmağa cəhd edirdilər. Bu ağacların arasında lsd təsiri altında eqosunun öldüyü və günəşlə danışdığı günləri xatırladı. Bütün ağacları və insanları qucaqlamaq istədiyi anları. Bütün mənliyinin silinib özünü bir 140 bitki, təbiətin bir parçası kimi bir bütün olaraq hiss etdiyi vaxt- ları xatırladı. Özünü kökü olmayan bir bitki kimi hiss edirdi zaman-zaman. Yetəri qədər şüur açılsaydı əgər insan özünü bir enerjinin, bir bütünün parçası kimi hiss edə bilərdi. Sanki ha- mının bir ulduz tozu olduğunu hiss edə bilirdi o anlarda. Eqo ölümü inanılmaz bir hiss idi. Beyin və insan normal gündəlik gedişat ərzində daima “mənlik” üçün vuruşur, başqa- ları tərəfindən fərqində olunmaq istəyir və olunmayanda fərd üzülürdü. Buna görə də yalnızlığı sevmirdik. Təkamüli olaraq olduqca sadə açıqlaması var, tək insan həyatda qala bilməzdi, başqalarına ehtiyac var idi. Yalnız qalmamaq və başqalarının sənin yanında olması üçünsə sənə ehtiyacları olmalıdır. Bacar- dığın nəsə bir şey ya yaxşı bir tərəfin olmalıdır. “Mənliyinin” qeydinə qalmalısan. Buna görə də insanlar təkamüli olaraq status üçün can atıb, vəzifə sahibi olmağa çalışıblar və eqoları onları həyatda tutmuşdu. Eqo, təkamülün insanı qorumaq üçün formalaşdırdığı ən böyük qoruyucu idi, o olmadan yəqin ki bir çoxları ya həyatda qalmaq üçün lazım olan savaşı verməz, sü- rünər ya da intihar edərdilər. Əslində elə də olmuşdu. Ölmüşdü bütün eqosuz insanlar və biz hamımız, eqoistlərin davam edən nəsilləriydik, eqoist genlərin kədərli uşaqları. Beləcə təkamül təbii seçmə üsulu ilə eqoist olmayanları zəifləri – ya da istəksizləri – aradan çıxarmış və yalnızca ən optimal olanların, eqoistlərin nəsli davam etmişdi. Bəli, onlar ölmək istəyənlərə zəif ləqəbi taxmışdılar. Sanki istəmədən və bilmədən bir oyuna salınmış insanların hamısı o oyunu oyna- malı və sevməliymişcəsinə, istəmədən və bilmədən doğulmuş bütün insanlardan həyatı sevmələrini gözləyirdilər. Ya da oyu- nu qaydalarına görə oynamayanlara uduzmuş adı taxmışdı- lar. Uduzmuş – deyə iç səsiylə kinayəli formada tələffüz etdi. Uduzmuş. Əgər müvəffəqiyyətli deyilsənsə uduzmuş sayılır- dın. Bəlkə istəksiz? Hə, istəksiz. Ya da psixoloji dillə apatiya və ya fəlsəfi dillə nihil. Və ya yox. Hər nihil insan həyata qarşı apatiya hiss etməyə bilərdi. Ya da hər apatiya vəziyyətindəki zehin nihilist olmaya bilərdi. Ancaq heç şübhəsiz, bu ikisinin Yüklə 2,83 Kb. Dostları ilə paylaş:
|