Alatoran xancan kərimov varlıq və Yoxluq Arasında
Yüklə 2,83 Kb. Pdf görüntüsü
|
132 Binanın girişində, ona aid poçt qutusuna son dəfə bir ümid- lə göz atdı. Bütün məktublar ödəmələrlə ya da reklamlarla bağ- lıydı, həmişəki kimi. Başqa nə olacaqdı sanki. Bir məktubmu? O adresdə yaşadığını bilən belə yox idi. Məktubları götürüb girişdən biraz aralıdakı zibil qutusuna atdı. Yaxınlıqdakı telefon köşkünə getdi. Görüşmək istədiyi ilk iki nəfərdən birincisinə zəng çatmadı, nömrəsini dəyişmiş olmalıydı, ikincisi şəhərdə deyildi və bir neçə həftə də olma- yacaqdı. Üçüncüsü Fred idi və evindəydi həmişə ki kimi. “Nə vaxt gəlirsən gəl, evdə olacam, sənin üçün darıxmışam” dedi. “Yaxşı” dedi Mavi, “Gələcəm”. Maşınlamı yoxsa maşınsız gələcəyini soruşdu Fred, “maşını bir neçə həftə əvvəl satmı- şam” deyə cavabladı Mavi. Sonra quru bir səslə əlavə etdi, “Gedirəm buralardan, səninlə son dəfə görüşmək istədim”. “Mütləq gəl, gözləyəcəm” dedi Fred, sanki başa düşmüşdü o an, Mavinin geri dönməmək üzrə getdiyini. Telefonu geri asdı. Çölə çıxdı. Uzun müddət sonra tanıdığı birinin səsini eşitməsi rahatlatmışdı onu. Hələ bu adam Fred idisə. Ona qarşı xüsusi bir sevgisi var idi. Onları birləşdirən hər ikisinin yalnızlığı, Proustun İtirilmiş zamanın axtarışında əsəri və kitabxana qapısı qarşısındakı siqaret fasiləsi olmuşdu. Birdə, yəqin ki, Fredin homoseksuallığı birləşdirmişdi onları. Bir şəhəri tərk etməmişdən əvvəl görüləcək bir insan var idisə əgər, bu insan, şübhəsiz Fred kimi biri olmalıydı. Yazarlığa olan marağı və yazar olma istəyi onu kifayət qədər söhbətcil biri edirdi və onunla danışmaq rahatladırdı. Hər ikisinin ən yalnız vaxtlarına təsadüf etmişdi tanışma- ları. Kitabxana günlərinə. İkisi də yalnız vaxtlarında kitabxa- naya gedib nələrsə oxumağı sevirdilər. Kitabxanada hər dəfə eyni insanları görürsən, bəziləri bel çantalı evsizlər, bəziləri evi olsa da yalnızlıqdan başını götürüb qaçanlar, bəziləri utan- caqlar və s. Kitabxanadakıların yarısı hər həftə ya hər gün ora gələnlər idi. Heç kim bir-biri ilə danışmasa da hamı bir-birini tanıyırdı və sanki hamı bir digərinin orda olduğu üçün minnət- dar idi. Hər gün görüb amma danışmadığın dostlar idilər. Heç 133 kim danışmırdı amma hamı bir-birinin yanına oturmağa çalı- şırdı çünki tənhaydılar. Bəziləri göz-gözə gəlməyə çəkinənlər idi, bəziləri gözünün içinə baxaraq bircə kəlmə danışmaq üçün yalvaranlar. Fredlə də belə tanışmışdılar və utancaq tərəf Fred olmuşdu. Axşam ya da gecə onun yanına getməyi planladı. Kitabxanaları xatırladı. Düşünürdü ki həyat metaforik mə- nada kitabxanalar kimiydi, həddindən artıq kitab/seçim var və sənin onların hamısını oxuyacaq/seçəcək vaxtın yoxdur. Və seçəcək “doğru” kitab yoxdur. “Doğru kitab” fikri sadəcə mis- kin insanın təsəllisiydi. Ona görə də kitabxanalar onu həmişə təşvişə salırdılar, həmçinin həyat. O qədər çox və gözəl kitab var idi ki hamısını oxuya bilməmək fikri onu dəli edirdi. Hə- yatda da o qədər seçim var idi ki hamısını seçə bilməmək onu məhv edirdi. Bu fikirlə - hər şeyi edə bilməyəcəyin fikriylə - yola getməyi bacarmalısan, yoxsa həmişə əzab çəkəcəksən. Bəlkə də buna görə oxuduğu kitabların çoxunu yarım bu- raxırdı. Bir kitabdan başqa kitaba, bir qadından başqa qadına, bir şəhərdən başqa şəhərə keçirdi və hamısı yarımçıq qalırdı. Çünki seçimlərinin limitli və zamanının az olduğunu hiss edir- di və bu fikirlə razılaşa bilmirdi. Həddindən artıq acgöz, həris və aludə olmaq heç bir mənada yaxşı deyil, nə oxumaqda, nə sevgidə, nə yaşamaqda. Axşama qədər hələ ki bütün şəhəri uzaqdan izləyə bildiyi o yaxınlıqdakı kiçik dağlıq əraziyə getmək istəyirdi. Həmin tərəfə doğru dönüb gedirdi ki sonra bir şeylər unutmuş kimi geri dönüb əks istiqamətə yollandı. Küçənin sonuna doğru getdi, həmişə içki aldığı mağazanın qarşısına gəldi. Yerdə köhnə ədyala bürünüb yatan bir evsiz var idi. Onun başı üstündə əyildi. Aşağı səs tonuyla bir neçə dəfə “hey, oyaqsan?” deyə soruşdu, səs çıxmadı. Əli ilə yerdə uzanan kişinin çiynini tərpətdi yavaşca. Kişi anlaşılmaz sözlər bütününü tələffüz edərək oyanıb başını çevirdi və əsəbləşdi: - Nə var? Sən kimsən? - Oyatdığım üçün üzr istəyirəm. - Nə istəyirsən? 134 - Təsadüfən Riçard deyə uzun boy ya Ra deyə qara dərili evsiz birilərini tanımırsan bu ərazidə? - Buna görə oyatdın məni? Cəhənnəm olsun ikisidə, tanı- mıram heç kimi. Rədd ol qoy yatım, gicbəsər. – deyib kişi əli ilə Mavinin qolunu itələyib ədyalı başına çəkdi. - Üzr istəyirəm, bunun üçün oyatmamışdım yox, sadəcə so- ruşmaq istədim, mənim üçün vacib idi. Tanımayacağını təxmin etmişdim ancaq yenə də soruşmaq istədim. – deyib Mavi əlini cibinə atdı, kişi yenidən ona sarı dönüb əsəbi sifətlə onu süzdü, - O binanı görürsən? Dördüncü mərtəbədəki sağ qapı mənim evimin qapısıdır. Müqavilənin son üç ayının pulu əvvəlcədən ödənilib. Mən bu şəhərdən gedirəm. Ev üç ay boş qalacaq. Bu evin açarıdır. Qabaqdan qış gəlir, bütün qışı burda yata bil- mərəsən. Evə get. – açarı kişinin ovcuna qoyub, biraz fikirləş- dikdən sonra əlavə etdi - əgər istəsən, buralarda qalan başqa evsizlərə də deyə bilərsən. Evdə qalmalarına icazə verməsən də, heç olmasa arada bir hamamı istifadə etmələrinə icazə ver- sən sevinərdim. Yenə də son qərar sənindir. – deyib ayağa dur- du, unutmuş olduğu bir şeylərin olub olmadığını düşünürdü- ki həyəcanla əlavə etdi – hə, bir də, əgər evə Lara adında bir qız gəlsə, ona dediklərim üçün peşman olduğumu və artıq bu şəhərdən çox uzaqlara getmiş olduğumu deyərsən. Yaxşı? Kişi təəccüblə və çaş baş formada ona baxırdı. Qərarsız formada cavab verdi; -Yaxşı. -Yaxşı, hələlik. Özünə yaxşı bax. Mən getməliyəm. Oyat- dığım üçün təkrar üzr istəyirəm. - Əlini kişinin çiyninə qoyub sonra uzaqlaşmağa başladı. Kişi arxadan onu çağırdı, - Hey! - Hə? – Mavi geri dönüb soruşdu. - Ev üçün çox sağol – üzünü həyəcan və sevinc bürümüş kişi açarı havaya qaldırıb ona göstərdi. - Dəyməz. Yüklə 2,83 Kb. Dostları ilə paylaş:
|